Komunikat w Dz.U.
Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2005 r. przez K & L Ruppert Stiftung & Co. Handels-KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe, wzory)
(Sprawa T-86/05)
Język, w którym sporządzono skargę: niemiecki
W dniu 22 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga K & L Ruppert Stiftung & Co. Handels-KG, z siedzibą w Weilheim (Niemcy), reprezentowanej przez adwokat D. Spoin, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe, wzory).
Uczestnikami postępowania przed Izbą Odwoławczą były również Natália Cristina Lopes de Almeida Cunha, Cláudia Couto Simões oraz Marly Lima Jatobá, zamieszkałe w Vila Nova de Gaia (Portugalia).
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 7 grudnia 2004 r. [w sprawie] R-328/2004-1;
- obciążenie OHIM kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Natália Cristina Lopes de Almeida Cunha, Cláudia Couto Simões oraz Marly Lima Jatobá
Zgłoszony znak towarowy: graficzny znak towarowy "CORPO livre" dla towarów z klas 18 i 25 (torby, odzież) - zgłoszenie nr 1 811 470.
Właściciel znaku lub oznaczenia,
na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca
Znak lub oznaczenie,
na które powołano się w sprzeciwie krajowy i międzynarodowy słowny znak towarowy "LIVRE" dla towarów z klasy 25 (odzież i obuwie)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu, ponieważ uznano, że dowody używania zostały dostarczone po terminie i z tego powodu używanie znaku, na który powołano się w sprzeciwie, nie miało miejsca.
Decyzja Izby Odwoławczej: Nieuwzględnienie odwołania strony skarżącej
Podniesione zarzuty: Zasada nr 71 w zw. z zasadą nr 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego
1 oraz art. 74 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 zostały błędnie zastosowane. Przepisy te dopuszczają swobodę uznania również w postępowaniu spornym pomiędzy stronami w odniesieniu do uwzględnienia dokumentów. OHIM nie zastosował jednak swobody uznania.