Sprawa T‑532/08
Norilsk Nickel Harjavalta Oy i Umicore SA/NV
przeciwko
Komisji Europejskiej
Skarga o stwierdzenie nieważności – Środowisko naturalne i ochrona zdrowia ludzkiego – Klasyfikacja, pakowanie i etykietowanie niektórych związków węglanu niklu jako substancji niebezpiecznych – Dyrektywa 2008/58/WE – Dyrektywa 67/548/EWG – Rozporządzenie (WE) nr 793/2009 – Rozporządzenie (WE) nr 1272/2008 – Zmiana żądań – Stosowanie w czasie art. 263 akapit czwarty TFUE – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
Streszczenie postanowienia
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Możliwość oparcia skargi wniesionej przed wejściem w życie traktatu z Lizbony na przepisie art. 263 akapit czwarty TFUE – Brak
(art. 230 akapity czwarty, piąty WE, art. 263 akapit czwarty TFUE)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Akty przygotowawcze – Wyłączenie (art. 230 WE)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Możliwość, że akt o charakterze generalnym dotyczy danej osoby indywidualnie – Przesłanki – Akty dotyczące procedur oceny ryzyk i klasyfikacji substancji niebezpiecznych
(art. 230 akapit czwarty WE)
1. Traktat FUE nie zawiera żadnego szczególnego postanowienia przejściowego regulującego kwestię tego, czy art. 263 akapit czwarty TFUE znajduje zastosowanie do postępowań sądowych toczących się w dniu 1 grudnia 2009 r. Jeśli chodzi konkretnie o stosowanie w czasie przepisów określających przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez podmiot prywatny przed sąd Unii, po pierwsze, zgodnie z sentencją tempus regit actum, kwestia dopuszczalności skargi powinna być rozstrzygnięta na podstawie przepisów obowiązujących w chwili jej wniesienia, a po drugie, przesłanki dopuszczalności skargi ocenia się na chwilę jej wniesienia, tj. na moment złożenia pisma, a konwalidacja możliwa jest tylko wtedy gdy nastąpi przed upływem terminu do wniesienia skargi. W konsekwencji, kiedy w chwili wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności, tj. złożenia zarówno pisma wszczynającego postępowanie, jak i wniosku w sprawie zmiany żądań i zarzutów nieważności, przesłanki jej dopuszczalności regulował art. 230 WE, kwestia dopuszczalności tego typu skargi powinna być rozstrzygnięta na podstawie tego artykułu.
(por. pkt 69, 70, 72)
2. Akt przejściowy lub akt przygotowawczy nie może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 230 WE, ponieważ taki akt nie wywołuje wiążących skutków prawnych mających wpływ na interesy skarżących poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej. Ewentualne niezgodności z prawem pojawiające się w akcie przygotowawczym powinny bowiem zostać powołane jako uzasadnienie przy zaskarżaniu aktu ostatecznego, którego stanowi on etap opracowywania. Wówczas zgodność z prawem tej decyzji mogłaby zostać podważona tylko incydentalnie, na poparcie skarg przeciwko aktom kończącym procedurę.
(por. pkt 93, 94)
3. Osoba inna niż adresat aktu może stwierdzić, iż dany akt dotyczy jej indywidualnie, w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, tylko wtedy, gdy ma on wpływ na jej sytuację ze względu na pewne szczególne dla niej cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia ją od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak adresata decyzji. Niemniej możliwość określenia, z przybliżoną dokładnością, liczby lub nawet tożsamości podmiotów prawa, do których akt ma zastosowanie, nie oznacza wcale, że podmioty te należy traktować tak, jakby akt ten dotyczył ich indywidualnie, o ile tylko pozostaje bezsporne, że akt ten podlega zastosowaniu ze względu na zaistnienie pewnej obiektywnej sytuacji prawnej lub faktycznej w nim określonej. Zatem chociaż okoliczność, iż dana osoba uczestniczyła w procesie przyjmowania aktu Unii może zindywidualizować ją w kontekście tego aktu jedynie w przypadku, gdy gwarancje proceduralne dla tej osoby zostały przewidziane w przepisach prawa Unii, tak nie jest w przypadku skarżących powołujących się na ich czynne uczestnictwo w procedurze oceny ryzyk niektórych substancji przewidzianej w art. od 6 do10 rozporządzenia nr 793/93 w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje, nie mających zastosowania do, odmiennej niż poprzednia, procedury klasyfikacji substancji jako substancji niebezpiecznej na podstawie dyrektywy 67/548 w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych i rozporządzenia nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548 i 1999/45 oraz zmieniającego rozporządzenie nr 1907/2006.
(por. pkt 97-99, 103, 108, 109)