Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2013 r. – Portugal Telecom SGPS, SA przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-208/13)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Portugal Telecom SGPS, SA (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: N. Mimoso Ruiz i R. Bordalo Junqueiro, advogados)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2013) 306, obciążając Komisję kosztami postępowania i kosztami poniesionymi przez skarżącą;

pomocniczo, o obniżenie grzywny zastosowanej wobec skarżącej na podstawie art. 2 ww. decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji wskazuje się, że Portugal Telecom i Telefónica S.A. naruszyły art. 101 TFUE poprzez włączenie klauzuli dziewiątej do porozumienia o nabyciu przez Telefónicę S.A. pakietu akcji Brasilcel NV posiadanego przez Portugal Telecom, którą Komisja zinterpretowała jako porozumienie o niekonkurowaniu niezależne od odnośnej transakcji.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasadniczych wymogów formalnych:

skarżąca uważa, ze decyzja nie zawiera uzasadnienia, ponieważ zawarte uzasadnienie zawiera braki, nieścisłości i błędy w istotnych kwestiach, które powodują w nieuchronny sposób nieważność jej wniosków;

skarżąca uważa, że decyzja obarczona jest brakiem wystarczających dowodów w zakresie, w jakim Komisja nie przedstawiła żadnego dowodu, który osłabiłby dowód przedstawiony przez skarżącą, z którego wynika, że klauzula 9-ta porozumienia zawierała zobowiązanie do niekonkurowania, które z uwagi na okoliczności jego powstania nie mogło stać się skuteczne bez uprzedniego jego zatwierdzenia przez obydwie strony;

skarżąca uważa ponadto, ze klauzula 9-ta porozumienia nie może zostać zaklasyfikowana jako ograniczenie ze względu na cel oraz ze Komisja nie wykazała, co do niej należało, istnienia aktualnego lub potencjalnego skutków ograniczających, które mogłyby naruszać zasady konkurencji.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia traktatu i prawa związanego z jego stosowaniemSkarżąca uważa, że decyzja narusza prawo Unii w zakresie, w jakim obarczona jest następującymi wadami:oczywistym błędem w ustaleniach faktycznych, w odniesieniu do dowodów i wystarczających dowodów w zakresie, w jakim Komisja ocenia i błędnie interpretuje dane przedstawione przez strony postępowania, a w konsekwencji nie włącza do akt bardziej wiarygodnych wniosków;błąd w wykładni art. 101 TFUE, a w konsekwencji naruszenie rzeczonego przepisu w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała w błędny i nieuzasadniony sposób strony jako

potencjalnych konkurentów na wszystkich rynkach objętych rzekomo spornym obowiązkiem niekonkurowania; r

zeczony obowiązek nie mógł zostać zaklasyfikowany jako ograniczenie ze względu na cel i Komisja nie wykazała wystąpienia jakichkolwiek skutków;naruszenie obowiązku dochodzenia i orzekania, w zakresie w jakim decyzja nie porusza ani nie obala wszystkich odnośnych arg

umentów przedstawionych przez strony, w szczególności w odniesieniu do zakresu klauzuli o niekonkurowaniu;naruszenie zasady in dubio pro reo W ZAKRESIE, W JAKIM Komisja uznaje za oczywiste niektóre okoliczności niekorzystne dla skarżącej, odnośnie do których istnieją wątpliwości co do ich powagi i odnośnie do których sama Komisja nie ma pewności;naruszenie zasad, do przestrzegania których Komisja była zobowiąz

ana przy stosowaniu grzywien, a dokładniej zasad wymienionych w pkt 13 jej wytycznych w tej dziedzinie w zakresie, w jakim Komisja obliczyła kwotę grzywny dla wszystkich rynków komunikacji elektronicznej, niezależnie od tego, czy

były one położone na Półwyspie Iberyjskim, pomijając również okoliczność, iż w każdym razie zarzucane naruszenie ustało po 29.10.2010.naruszenie zasady proporcjonalności z uwagi na okoliczności konkretnej sprawy i kryteria, jakie powinny być

przestrzegane przy stosowaniu grzywien.