Sprawa T-469/07

Philips Lighting Poland S.A.

i

Philips Lighting BV

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz świetlówek kompaktowych ze scaloną elektroniką (CFL‑i) pochodzących z Chin, Wietnamu, Pakistanu i Filipin – Wygaśnięcie środków antydumpingowych – Przegląd – Artykuł 4 ust. 1, art. 5 ust. 4 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 384/96 [obecnie art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009] – Pojęcie przemysłu wspólnotowego – Ustalenie szkody – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 11 lipca 2013 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Oddalenie skargi co do istoty bez orzekania w przedmiocie dopuszczalności – Swobodna ocena przysługująca sądowi Unii

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura przeglądu – Dochodzenie w ramach przeglądu – Decyzja o zakończeniu postępowania – Obowiązek zakończenia postępowania przez Komisję w wyniku spadku poziomu poparcia wniosku poniżej minimalnego progu wynoszącego 50% całkowitej produkcji wspólnotowej – Brak

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 5 ust. 4, art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 5; nr 1225/2009, art. 5 ust. 4, art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 5)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Pojęcie przemysłu wspólnotowego – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Definicja przemysłu wspólnotowego popierającego skargę do Komisji lub wniosek w toku procedury przeglądu – Łączna produkcja producentów stanowiąca znaczącą część – Odesłanie do minimalnego dwudziestopięcioprocentowego progu – Dopuszczalność

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4, art. 9 ust. 1; nr 1225/2009, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4, art. 9 ust. 1)

4.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenia nakładające cła antydumpingowe

(art. 296 TFUE)

1.      Sąd Unii ma prawo oceniać w świetle okoliczności każdej poszczególnej sprawy, czy względy prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości uzasadniają oddalenie skargi co do istoty bez uprzedniego orzekania co do jej dopuszczalności.

(por. pkt 61)

2.      Artykuł 5 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 (obecnie art. 5 ust. 4 rozporządzenia nr 1225/2009) nie zobowiązuje w żaden sposób Komisji do zakończenia toczącego się postępowania antydumpingowego, jeżeli poziom poparcia wniosku spadł poniżej minimalnego progu wynoszącego 25% produkcji wspólnotowej. Przepis ten dotyczy bowiem wyłącznie poziomu poparcia wniosku niezbędnego do wszczęcia postępowania przez Komisję. Co więcej, zgodnie z art. 9 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia (obecnie art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) Komisja nie ma obowiązku zamknięcia postępowania w przypadku wycofania wniosku. A foritori podobnie powinno być w przypadku samego tylko spadku poparcia dla niego. Ponieważ art. 5 ust. 4 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego mają zastosowanie do przeglądów przeprowadzanych na podstawie art. 11 ust. 5 tego rozporządzenia (obecnie art. 11 ust. 5 rozporządzenia nr 1225/2009), przedstawione powyżej zasady mają zastosowanie również w przypadku, gdy stopnień poparcia dla wniosku o przegląd spadł w toku postępowania poniżej progu 50% produkcji wspólnotowej. Z powyższego wynika, że instytucje mają pełne prawo kontynuowania postępowania dotyczącego przeglądu, mimo możliwości, iż wspomniany w art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego pięćdziesięcioprocentowy próg nie będzie już osiągnięty.

Ponadto art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wyraźnie zobowiązuje instytucje na płaszczyźnie formalnej do uwzględniania interesu Unii tylko w przypadkach, gdy zamierzają one zakończyć postępowanie w następstwie cofnięcia skargi do Komisji.

(por. pkt 84–87)

3.      Artykuł 4 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 (obecnie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) określa przemysł wspólnotowy bądź jako „wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych”, bądź też jako „tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów podobnych w całej Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 4 tego rozporządzenia (obecnie art. 5 ust. 4 rozporządzenia nr 1225/2009)”, przy czym w obydwu przypadkach z produkcji wspólnotowej mogą zostać wyłączeni producenci objęci przypadkami przewidzianymi w art. 4 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia. Instytucje dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania w wyborze pomiędzy tymi dwiema alternatywnymi grupami.

Ponadto przemysł wspólnotowy, jaki jest przyjmowany w celu ustalenia szkody, nie musi koniecznie składać się z tych samych producentów wspólnotowych, którzy składają się na przemysł wspólnotowy, jaki został uwzględniony przy ustalaniu tego, czy początkowy wniosek lub wniosek o przegląd korzystały z wystarczającego poparcia zgodnie z art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W rzeczywistości bowiem, po pierwsze, w drugim z tych przypadków przemysł wspólnotowy może obejmować jedynie producentów wspólnotowych, którzy popierają wniosek lub wniosek o przegląd, podczas gdy w pierwszym przypadku może on obejmować ogół producentów wspólnotowych, niezależnie od tego, czy udzielili oni takiego poparcia. Po drugie, zdefiniowanie przemysłu wspólnotowego w celu ustalenia szkody jest zadaniem wykonywanym przez instytucje po wszczęciu postępowania.

Tymczasem jeżeli w trakcie postępowania jeden z producentów wspólnotowych, który początkowo popierał wniosek lub wniosek o przegląd, wycofa swoje poparcie lub nie będzie współpracował z Komisją, producent taki nie zostanie włączony do przemysłu wspólnotowego w celu ustalenia szkody w przypadku, w którym instytucje wybiorą zdefiniowanie tego przemysłu w oparciu o drugą z alternatywnych grup przewidzianą przez art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, i to nawet wówczas, gdy zaliczał się on do przemysłu wspólnotowego do celów oceny stopnia poparcia początkowego wniosku lub wniosku o przegląd.

Przypadki przewidziane wyraźnie lub w sposób dorozumiany w art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) zakładają z definicji, że pięćdziesięcioprocentowy próg przewidziany przez art. 5 ust. 4 tego rozporządzenia nie jest już osiągany. W związku z tym przy wykonywaniu szerokiego zakresu swobodnego uznania w sytuacji, gdy instytucje wybierają definiowanie przemysłu wspólnotowego za pomocą drugiej części alternatywy przewidzianej w art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, odesłanie w tym przepisie do art. 5 ust. 4 tego rozporządzenia zasadniczo w odniesieniu do wyrażenia „znacząc[a] część produkcji [...] w całej Wspólnocie” może być rozumiane tylko jako odesłanie do minimalnego dwudziestopięcioprocentowego progu, a nie do progu pięćdziesięcioprocentowego. Rozwiązanie takie nasuwa się tym bardziej, że wymóg, zgodnie z którym przemysł wspólnotowy powinien stanowić znaczącą część całkowitej produkcji wspólnotowej, zmierza do zagwarantowania, iż łączna produkcja producentów włączonych do tego przemysłu będzie wystarczająco reprezentatywna.

(por. pkt 92–95)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 105–107, 109, 111–113)