Sprawa T-410/03

Hoechst AG

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta – Interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy – Porozumienie

Streszczenie postanowienia

Postępowanie – Interwencja – Przesłanki dopuszczalności – Interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy – Spór dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji Komisji stwierdzającej naruszenie przepisu art. 81 ust. 1 WE – Spór ograniczający się do stwierdzenia nieważności lub zmniejszenia grzywien nałożonych na skarżącą – Brak zarzutu wobec całkowitego zwolnienia przyznanego podmiotowi wnoszącemu o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta – Brak interesu prawnego

(statut Trybunału, art. 40 akapit drugi i art. 53 akapit pierwszy)

Pojęcie interesu prawnego w rozstrzygnięciu sprawy, w rozumieniu art. 40 drugi akapit Statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającego zastosowanie w postępowaniu przed Sądem na podstawie jego art. 53 akapit pierwszy Statutu, należy określić na podstawie samego przedmiotu sprawy i rozumieć je jako bezpośredni i faktyczny interes w rozstrzygnięciu co do samych żądań, a nie jako interes w odniesieniu do podniesionych zarzutów lub argumentów. Zatem przez „rozstrzygnięcie” sprawy należy rozumieć orzeczenie kończące postępowanie w sprawie wydane przez sąd, przed którym toczy się spór, i to w taki sposób, w jaki byłoby ono ujęte w sentencji wyroku. Celem wydania orzeczenia w zakresie dopuszczalności wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta należy w szczególności ustalić, czy zaskarżony akt dotyczy bezpośrednio interwenienta i czy ma on interes w rozstrzygnięciu sprawy. W tym kontekście należy wprowadzić rozróżnienie między osobami wnoszącymi o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta, które mogą uprawdopodobnić, że mają bezpośredni interes w rozstrzygnięciu dotyczącym konkretnego aktu, w stosunku do którego został wniesiony wniosek o stwierdzenie nieważności, a osobami, które mogą jedynie uprawdopodobnić, że mają pośredni interes w rozstrzygnięciu sprawy ze względu na podobieństwa między ich sytuacją a sytuacją jednej ze stron.

Przedsiębiorstwo, które brało udział w porozumieniu, lecz na mocy decyzji Komisji skorzystało z całkowitego zwolnienia, gdyż jako pierwsze przedstawiło decydujące dowody w ramach dochodzenia, nie ma bezpośredniego i faktycznego interesu w przypadku wniesionej przez inne przedsiębiorstwo, które uczestniczyło w porozumieniu, skargi o stwierdzenie nieważności tej samej decyzji Komisji w zakresie dotyczącym grzywny nałożonej na nie z tego tytułu, w ramach której przedsiębiorstwo to domaga się uznania go za pierwsze, które podjęło współpracę. W istocie ponieważ postanowienia decyzji przyznające dobrodziejstwo całkowitego zwolnienia podmiotowi wnoszącemu o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta nie stanowi przedmiotu skargi, wyrok stwierdzający nieważność decyzji lub zmieniający decyzję w części dotyczącej skarżącej nie wywarłby wpływu na postanowienia decyzji dotyczące podmiotu wnoszącego o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(por. pkt 14, 19, 22)