Sprawa T‑72/17

Gabriele Schmid

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Graficzny znak towarowy Steirisches Kürbiskernöl – Chronione oznaczenie geograficzne – Artykuł 15, art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 18, art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 62 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Rzeczywiste używanie znaku towarowego – Używanie jako znaku towarowego

Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 7 czerwca 2018 r.

1.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Uprawnienie Sądu do zmiany zaskarżonej decyzji – Granice

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 3)

2.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 15 ust. 1)

3.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Używanie zarejestrowanego chronionego oznaczenia geograficznego jako indywidualnego znaku towarowego

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 15 ust. 1)

4.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Podstawy wygaśnięcia – Brak rzeczywistego używania znaku towarowego – Graficzny znak towarowy Steirisches Kürbiskernöl

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 15 ust. 1, art. 51 ust. 1 lit. a)]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 25, 62)

2.      Co się tyczy art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że znak towarowy jest „rzeczywiście używany” w rozumieniu tego przepisu, gdy jest on używany zgodnie ze swoją podstawową funkcją, jaką jest zapewnienie identyfikacji pochodzenia towarów lub usług, dla których znak ten został zarejestrowany, tak aby stworzyć lub zachować rynek zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem wypadków używania o charakterze symbolicznym, mającego na celu wyłącznie utrzymanie praw do znaku towarowego.

Jednakże okoliczność, że znak towarowy jest używany w celu stworzenia lub zachowania rynku zbytu dla towarów lub usług, dla których został on zarejestrowany, a nie jedynie w celu utrzymania praw do znaku, nie wystarczy, aby stwierdzić, że jest on „rzeczywiście używany” w rozumieniu art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009. Równie nieodzowne jest bowiem, by to używanie tego znaku było zgodne z podstawową funkcją znaku towarowego.

W przypadku indywidualnych znaków towarowych ich podstawowa funkcja polega na zagwarantowaniu konsumentowi lub użytkownikowi końcowemu identyfikacji pochodzenia towaru lub usługi oznaczonych tym znakiem poprzez umożliwienie im odróżnienia, bez ryzyka pomyłki, tego towaru lub tej usługi od towarów lub usług mających inne pochodzenie. Ażeby znak towarowy mógł bowiem spełniać swoją rolę zasadniczego elementu w ustanowionym i utrzymywanym na mocy traktatu systemie niezakłóconej konkurencji, musi on stanowić gwarancję tego, iż wszystkie oznaczone nim towary lub usługi zostały wytworzone lub dostarczone pod kontrolą jednego przedsiębiorstwa, któremu można przypisać odpowiedzialność za ich jakość.

Istniejąca w ramach stosowania art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 konieczność używania znaku zgodnie z podstawową funkcją wskazywania pochodzenia tłumaczy fakt, że jakkolwiek oczywiście znak towarowy może być używany również zgodnie z innymi jego funkcjami, takimi jak funkcja polegająca na gwarantowaniu jakości towaru lub usługi bądź też funkcje komunikacyjna, inwestycyjna lub reklamowa, to jednak podlega on przewidzianym w tym rozporządzeniu sankcjom, jeżeli w nieprzerwanym okresie pięciu lat nie był on używany zgodnie ze swoją podstawową funkcją. W takim wypadku wobec właściciela znaku towarowego stwierdza się, zgodnie z postanowieniami art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, wygaśnięcie jego praw, chyba że może on wskazać uzasadnione powody nieużywania znaku w sposób, który pozwoliłby mu na pełnienie przez ten znak jego podstawowej funkcji.

(zob. pkt 42–45)

3.      Z orzecznictwa wynika, że jeżeli używanie indywidualnego znaku towarowego, choć wskazuje na pochodzenie geograficzne i właściwości, jakie można przypisać temu pochodzeniu, towarów różnych producentów, nie gwarantuje konsumentom, że owe towary lub usługi pochodzą z jednego określonego przedsiębiorstwa, pod którego kontrolą są one wytwarzane lub świadczone i któremu w konsekwencji można przypisać odpowiedzialność za jakość tych towarów lub usług, to takie używanie nie jest zgodne z funkcją wskazywania pochodzenia.

Nie mamy bowiem do czynienia z używaniem zgodnym z podstawową funkcją indywidualnego znaku towarowego, jeżeli umieszczanie tego znaku na towarach pełni wyłącznie funkcję identyfikacji pochodzenia geograficznego i właściwości, jakie można przypisać temu pochodzeniu, danych towarów, a nie ma na celu zagwarantowania ponadto, że towary te pochodzą z jednego określonego przedsiębiorstwa, pod którego kontrolą zostały one wytworzone i któremu można przypisać odpowiedzialność za ich jakość.

(zob. pkt 48, 49)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 50–53, 55–59)