Sprawa C‑133/06
Parlament Europejski
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Skarga o stwierdzenie nieważności – Wspólna polityka azylowa – Dyrektywa 2005/85/WE – Procedura nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich – Bezpieczne kraje pochodzenia – Europejskie bezpieczne kraje trzecie – Wspólne listy minimalne – Procedura przyjmowania i zmiany wspólnych list minimalnych – Artykuł 67 ust. 1 i art. 67 ust. 5 tiret pierwsze WE – Brak kompetencji
Streszczenie wyroku
1. Wizy, azyl, imigracja – Polityka azylowa – Procedura nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich
(art. 202 WE, dyrektywa Rady 2005/85, motywy 19, 24)
2. Akty instytucji – Procedura opracowania – Postanowienia traktatu – Charakter wiążący
(art. 67 ust. 2 tiret drugie WE)
3. Wizy, azyl, imigracja – Polityka azylowa – Procedura nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich
(art. 63 akapit pierwszy pkt 1, pkt 2 lit. a) WE, art. 67 ust. 1, 5 WE, art. 202 WE; dyrektywa Rady 2005/85)
1. Zgodnie z art. 202 WE, w sytuacji gdy należy przyjąć na poziomie wspólnotowym przepisy wykonawcze do aktu podstawowego, wykonanie takiego uprawnienia spoczywa zwykle na Komisji. Rada ma obowiązek uzasadnić w sposób właściwy, odnosząc się do charakteru i treści aktu podstawowego, który ma być wykonany, zastosowanie wyjątku od wspomnianej zasady.
W tym zakresie powody wskazane w motywach 19 i 24 dyrektywy 2005/85 w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich, w których powołano się odpowiednio na polityczne znaczenie określania bezpiecznych krajów pochodzenia i na potencjalne następstwa koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego dla osób wnoszących o azyl, mają na celu uzasadnienie konsultacji z Parlamentem w przedmiocie ustalania list krajów bezpiecznych i wprowadzanych do nich zmian, a nie wystarczające uzasadnienie zastrzeżenia uprawnień wykonawczych, mających dla Rady szczególny charakter.
(por. pkt 47–49)
2. Normy regulujące sposób dochodzenia do decyzji przez instytucje wspólnotowe ustanowione są przez traktat i nie pozostają do dyspozycji ani państw członkowskich, ani samych instytucji. Jedynie traktat może – w szczególnych przypadkach, takich jak przewidziany w art. 67 ust. 2 tiret drugie WE – upoważnić instytucję do zmiany ustanowionej w nim procedury decyzyjnej.
Uznanie, że instytucja ma możliwość wprowadzania wtórnych podstaw prawnych – niezależnie od tego, czy zmierzałyby one do usztywnienia, czy też złagodzenia trybu wydawania aktu – oznaczałoby przyznanie jej uprawnień prawodawczych wykraczających poza to, co przewiduje traktat. Prowadziłoby to również do zezwolenia jej na naruszenie zasady równowagi instytucjonalnej, która oznacza, że każda instytucja wykonuje swoje kompetencje z poszanowaniem kompetencji pozostałych instytucji.
Ponadto istnienie wcześniejszej praktyki polegającej na wprowadzaniu wtórnych podstaw prawnych nie może prowadzić do odchodzenia od postanowień traktatu i w konsekwencji nie może stanowić precedensu wiążącego instytucje.
(por. pkt 54–57, 60)
3. W celu ustalenia, czy przyjęcie i zmiana list krajów bezpiecznych w drodze legislacyjnej lub ewentualna decyzja o zastosowaniu art. 202 tiret trzecie WE w formie delegacji lub zastrzeżenia uprawnień wykonawczych wchodzą w zakres art. 67 ust. 1 lub 5 WE, należy ustalić, czy wraz z przyjęciem dyrektywy 2005/85 w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich Rada przyjęła przepisy wspólnotowe określające wspólne reguły i podstawowe zasady rządzące dziedzinami, o których mowa w art. 63 akapit pierwszy pkt 1 i 2 lit. a) WE.
Ponieważ dyrektywa 2005/85 ustala szczegółowe kryteria pozwalające na sporządzenie w przyszłości list krajów bezpiecznych, Rada przyjęła tym aktem prawnym „przepisy wspólnotowe określające wspólne reguły i podstawowe zasady” w rozumieniu art. 67 ust. 5 tiret pierwsze WE, a zatem procedura współdecydowania znajduje zastosowanie.
(por. pkt 63, 65, 66)