Sprawa T-234/11 P-RENV-RX

Oscar Orlando Arango Jaramillo i in.

przeciwko

Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (EBI)

Odwołanie – Służba publiczna – Personel EBI – Szczególna procedura kontroli orzeczenia Sądu – Odrzucenie skargi w pierwszej instancji jako niedopuszczalnej – Emerytury i renty – Podwyższenie składki na system emerytalny – Termin do wniesienia skargi – Rozsądny termin

Streszczenie – wyrok Sądu (izba odwołań) z dnia 9 lipca 2013 r.

1.      Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Oddalenie – Kwalifikacja prawna okoliczności faktycznych – Dopuszczalność

(statut Trybunału, załącznik I, art. 11 ust. 1)

2.      Skargi urzędników – Pracownicy Europejskiego Banku Inwestycyjnego – Termin – Wymóg dochowania rozsądnego terminu – Stosowanie w drodze analogii art. 91 ust. 3 regulaminu pracowniczego – Niedopuszczalność – Ocena w zależności od okoliczności danego przypadku

(art. 270 TFUE; regulamin pracowniczy, art. 91)

3.      Odwołanie – Odwołanie uznane za zasadne – Wydanie orzeczenia co do istoty przez sąd odwoławczy – Warunek – Stan postępowania pozwalający na wydanie orzeczenia w sprawie

(statut Trybunału, załącznik I, art. 13 ust. 1)

1.      Sąd orzekający w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Po dokonaniu ustaleń lub oceny okoliczności faktycznych przez sąd pierwszej instancji sąd orzekający w postępowaniu odwoławczym jest właściwy do kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, które wywiódł z nich sąd pierwszej instancji.

W tym względzie kwestia tego, czy sąd pierwszej instancji mógł słusznie dojść na podstawie okoliczności faktycznych danej sprawy do wniosku, że skarga nie została wniesiona w rozsądnym terminie, stanowi kwestię prawną podlegającą kontroli sądu orzekającego w postępowaniu odwoławczym.

(por. pkt 27, 28)

2.      Ani traktat FUE, ani regulamin pracowniczy Europejskiego Banku Inwestycyjnego, wydany przez jego Radę Dyrektorów zgodnie z art. 29 regulaminu wewnętrznego Banku, nie zawierają wskazówek co do terminu do wniesienia skargi mającego zastosowanie do sporów między Bankiem a jego pracownikami. Pogodzenie z jednej strony prawa do skutecznej ochrony sądowej, zaliczającego się do ogólnych zasad prawa Unii, wymagającego przyznania podmiotowi prawa terminu wystarczającego do tego, by ocenił zgodność z prawem niekorzystnego dla niego aktu, oraz do tego, by przygotował w razie potrzeby skargę, a z drugiej strony – wymogu pewności prawa, wymagającego, by po upływie pewnego okresu wydane przez organy Unii akty stawały się ostateczne, wymaga tego, by spory pomiędzy Europejskim Bankiem Inwestycyjnym a jego pracownikami były wnoszone do sądu Unii w rozsądnym terminie.

„Rozsądny” charakter terminu, czy to w odniesieniu do czasu trwania postępowania administracyjnego lub sądowego, czy też kwestii terminu, który ma bezpośredni wpływ na dopuszczalność skargi, powinien być zawsze oceniany w zależności od okoliczności sprawy, a w szczególności od znaczenia sporu dla zainteresowanego, złożoności sprawy i zachowania stron. Wynika z tego ogólnie, że pojęcie rozsądnego terminu nie może być rozumiane jako szczególny termin zawity, a w szczególności, że trzymiesięczny termin przewidziany w art. 91 ust. 3 regulaminu pracowniczego nie może znajdować zastosowania poprzez analogię jako termin zawity do członków personelu Banku, w sytuacji gdy wnoszą oni skargę o stwierdzenie nieważności przyjętego przez niego aktu, który to akt jest dla nich niekorzystny.

W związku z tym sama okoliczność, że pracownik Europejskiego Banku Inwestycyjnego wniósł skargę o stwierdzenie nieważności niekorzystnego dla siebie aktu tego banku w terminie przekraczającym trzy miesiące i dziesięć dni, nie wystarczy, by uznać, że skarga została wniesiona z przekroczeniem terminu, a sąd Unii powinien w każdym razie sprawdzić, czy termin miał rozsądny charakter w świetle okoliczności właściwych dla sprawy.

(por. pkt 30–32)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 37)