Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r.. - Arkema France przeciwko Komisji
(Sprawa T-189/06)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Arkema France (Puteaux, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler, S. Sorinas i P. Geffriaud)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
- stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE decyzji wydanej przez Komisję w dniu 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620, w zakresie w jakim dotyczy ona spółki Arkema;
- ewentualnie, uchylenie lub obniżenie - na podstawie art. 229 WE - grzywny, która została na nią nałożona na mocy tej decyzji;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca żąda częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 - Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami i porozumieniach w sprawie cen i mocy produkcyjnej, jak również na nadzorze nad wykonywaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu. Tytułem żądania ewentualnego żąda ona uchylenia lub obniżenia kwoty grzywny, która została na nią nałożona na mocy tej decyzji.
Na poparcie tych żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty.
W zarzucie pierwszym skarżąca utrzymuje, że przypisując spółkom Elf Aquitaine i Total naruszenie popełnione przez spółkę Arkema na podstawie samego domniemania związanego z posiadaniem niemal całego jej kapitału przez te spółki w momencie zaistnienia spornych faktów, Komisja popełniła błędy natury prawnej i faktycznej przy zastosowaniu reguł dotyczących możliwości przypisania spółce dominującej praktyk stosowanych przez spółkę zależną oraz naruszyła zasadę niedyskryminacji. Skarżąca twierdzi, że obaliła to domniemanie w trakcie dochodzenia. Ponadto podnosi ona, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, który na niej ciąży na mocy art. 253 WE, jak również zasadę dobrej administracji, nie odpowiadając na wszystkie argumenty przedstawione przez skarżącą w jej odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów.
W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo poprzez podwyższenie o 200% "kwoty wyjściowej" grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu odstraszającego skutku, opierając się na obrotach jej ówczesnych spółek dominujących Total i Elf Aquitaine, jako że - zdaniem skarżącej - zarzucane naruszenie nie mogło zostać przypisane jednej z tych spółek lub obu tym spółkom. Skarżąca podnosi tytułem żądania ewentualnego w ramach tego zarzutu, że przy założeniu, iż naruszenie można przypisać spółkom dominującym, Komisja naruszyła zasady proporcjonalności i równego traktowania, stosując do "kwoty wyjściowej" grzywny nałożonej na spółkę Arkema współczynnik mnożny 3 (tj. podwyższenia o 200%) z powodu odstraszającego skutku.
Po trzecie, skarżąca utrzymuje, że zwiększenie w decyzji o 50% "podstawowej kwoty" grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu powtarzającego się charakteru naruszenia nastąpiło z naruszeniem prawa. Twierdzi ona, że zastosowanie pojęcia powtarzającego się charakteru naruszenia jest w niniejszym przypadku przesadzone i sprzeczne z zasadą pewności prawa, jako że chodzi tu o naruszenia, które zostały przez Komisję ukarane na podstawie okoliczności faktycznych, które mają niewiele wspólnego ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie. Ponadto skarżąca zarzuca Komisji naruszenie zasady "non bis in idem" oraz zasady proporcjonalności, ponieważ istnienie wcześniejszych sankcji zostało już wielokrotnie wzięte pod uwagę przez Komisję w innych niedawno wydanych decyzjach, w których podwyższyła już ona o 50% kwotę grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu powtarzającego się charakteru naruszenia. Skarżąca twierdzi, że zostaje ukarana po raz kolejny za te same okoliczności faktyczne.
Wreszcie utrzymuje ona, że decyzja nie jest uzasadniona ani pod względem prawnym, ani faktycznym, jako że nie przyznano w niej skarżącej obniżenia większego niż 30% kwoty grzywny z powodu współpracy, jaką wykazała się ona w trakcie postępowania. Skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie oraz naruszyła prawo, jako że nie zastosowała ona części B komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji
1, aby przyznać jej obniżenie grzywny w wysokości 50%.