Sprawa T‑501/13
Karl-May-Verlag GmbH, anciennement Karl May Verwaltungs-
und Vertriebs- GmbH
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy WINNETOU – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Artykuł 52 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009 – Zasady autonomii i niezależności wspólnotowego znaku towarowego – Obowiązek uzasadnienia
Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 18 marca 2016 r.
1. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej – Uwzględnienie, do celów stosowania prawa Unii, prawodawstwa lub orzecznictwa krajowego i doktryny krajowej – Dopuszczalność
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65)
2. Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Wniosek o unieważnienie prawa do znaku – Określenie podstaw unieważnienia uzasadniających wniosek
[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. a)]
3. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Ocena dopuszczalności rejestracji oznaczenia – Uwzględnienie wyłącznie uregulowań Unii – Decyzje wydawane przez organy krajowe, niewiążące organów Unii
(rozporządzenie Rady nr 207/2009)
4. Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 – Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)
5. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Oddzielne badanie podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do każdego z towarów lub każdej z usług objętych zgłoszeniem do rejestracji – Obowiązek uzasadnienia odmowy rejestracji – Zakres
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)
1. Ani stronom, ani samemu Sądowi nie można zakazać szukania inspiracji w argumentach wywodzonych z prawodawstwa lub orzecznictwa krajowego lub z doktryny krajowej, ponieważ nie mamy tutaj do czynienia ze skierowanym przeciwko izbie odwoławczej zarzutem, że nie uwzględniła ona konkretnych okoliczności faktycznych wskazanych w wyroku krajowym, lecz że naruszyła ona przepis rozporządzenia nr 207/2009, i powołaniem się w tym zakresie na orzecznictwo lub doktrynę celem poparcia tego zarzutu.
(por. pkt 18)
2. Aby określić, na jakich podstawach jest oparty wniosek o unieważnienie prawa do znaku, należy rozpatrzyć cały wniosek, w szczególności w świetle szczegółowego przedstawienia uzasadniających go podstaw.
(por. pkt 26)
3. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem system wspólnotowych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, złożonym ze zbioru norm i zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszelkich systemów krajowych.
W konsekwencji zdolność oznaczenia do bycia zarejestrowanym jako wspólnotowy znak towarowy powinna być oceniana jedynie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez sąd Unii. Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) nie jest zatem związany orzeczeniami wydanymi w państwach członkowskich, i to nawet gdyby takie orzeczenia zostały wydane na podstawie ustawodawstwa krajowego zharmonizowanego na mocy pierwszej dyrektywy 89/104 o znakach towarowych.
Należy dodać, że żaden z przepisów rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie wymaga, by Urząd, a na etapie postępowania w sprawie skargi – Sąd, zajął w podobnej sytuacji takie samo stanowisko jak administracja krajowa lub sądy krajowe.
Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że choć Urząd nie jest związany orzeczeniami wydanymi przez organy krajowe, to jednak te ostatnie orzeczenia – nie będąc wiążącymi ani nawet rozstrzygającymi – mogą jednak być uwzględnione przez Urząd jako wskazówki w ramach oceny okoliczności faktycznych sprawy.
Wszystkie powyższe rozważania wskazują, że – poza sytuacją wskazaną w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, w ramach której Urząd jest zobowiązany stosować prawo krajowe, w tym odpowiednie orzecznictwo krajowe – Urząd ani Sąd nie mogą być związane orzeczeniami organów ani sądów krajowych.
(por. pkt 34–37)
4. Zgodnie z art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego decyzje Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zawierają określenie podstaw, na których są oparte. Określony w ten sposób obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, zgodnie z którym uzasadnienie musi przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie autora aktu w sposób pozwalający zainteresowanym na zapoznanie się z podstawami uzasadniającymi przyjęty środek, a właściwemu sądowi na wykonanie uprawnień kontrolnych. Nie jest wymagane, by uzasadnienie obejmowało wszystkie istotne elementy stanu faktycznego i prawnego, ponieważ kwestia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, musi zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę.
W szczególności w wypadku, gdy Urząd odmawia rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, w celu uzasadnienia swej decyzji musi on wskazać – bezwzględną lub względną – podstawę odmowy, która stoi na przeszkodzie tej rejestracji, oraz przepis, na którym ta podstawa odmowy rejestracji została oparta, jak również przedstawić okoliczności faktyczne, które zostały uznane za wykazane i które w jego przekonaniu uzasadniają zastosowanie przepisu, na który się powołuje. Takie uzasadnienie jest co do zasady wystarczające.
(por. pkt 53, 54)
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 65–68)