CURIA - Documents

Home > Search form > List of results > Documents

Start printing

Language of document : ECLI:EU:C:2011:245

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PAOLA MENGOZZIEGO

przedstawiona w dniu 14 kwietnia 2011 r.(1)

Sprawy połączone C‑191/09 P i C‑200/09 P

Rada Unii Europejskiej (C‑191/09 P),

Komisja Europejska (C‑200/09 P)

przeciwko

Interpipe Niko Tube,

Interpipe NTRP

Odwołanie – Wspólna polityka handlowa – Dumping – Rozporządzenie (WE) nr 384/96 – Artykuł 2 ust. 10, art. 3 ust. 2, art. 18 ust. 3 i art. 19 ust. 3 – Porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej – Dostosowanie – Prawo do obrony – Przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących z Chorwacji, Rumunii, Rosji i Ukrainy – Rozporządzenie (WE) nr 954/2006 – Współpraca przemysłu unijnego – Wykorzystanie danych poufnych

Spis treści

I – Wprowadzenie

II – Okoliczności powstania sporu i zaskarżony wyrok

III – Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron

IV – Analiza

A – W przedmiocie zarzutów odwołań głównych opartych na naruszeniu prawa w ramach oceny Sądu odnoszącej się do dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego

1. W przedmiocie zarzutów odwołań głównych opartych na naruszeniu prawa przy zastosowaniu przez analogię orzecznictwa dotyczącego pojęcia jednego podmiotu gospodarczego

a) Argumenty stron

b) Analiza

2. W przedmiocie zarzutów odwołań głównych dotyczących naruszenia prawa przy rozkładzie ciężaru dowodu, że spełnione zostały wymogi zastosowania dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego

a) Argumenty stron

b) Analiza

3. W przedmiocie zarzutów podniesionych w odwołaniach głównych dotyczących naruszenia granic kontroli sądowej

a) Argumenty stron

b) Analiza

B – W przedmiocie trzeciego zarzutu podniesionego w odwołaniu wzajemnym, dotyczącego naruszenia prawa przy stosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do transakcji dokonywanych przez Sepco dotyczących rur wytwarzanych przez Niko Tube

1. Argumenty stron

2. Analiza

C – W przedmiocie zarzutów odwołań głównych dotyczących naruszenia prawa przy stwierdzeniu naruszenia prawa do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji w kontekście dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego

1. Argumenty stron

2. Analiza

D – W przedmiocie dwóch pierwszych zarzutów odwołania wzajemnego wniesionego przez Niko Tube i NTRP

1. W przedmiocie pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczącego naruszenia prawa, jakie miałby popełnić Sąd przy badaniu obliczenia wartości normalnej

a) Zasadnicze okoliczności poprzedzające powstanie sporu dotyczące wykluczenia rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych NCP KE4

b) W przedmiocie pięciu części pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego

c) W przedmiocie dwóch pierwszych części zarzutu, dotyczących odpowiednio naruszenia prawa do obrony i naruszenia granic kontroli sądowej

i) Argumenty stron

ii) Analiza

d) W przedmiocie trzeciej części zarzutu, dotyczącej braku odpowiedzi na zarzut

i) Argumenty stron

ii) Analiza

e) W przedmiocie czwartej części zarzutu, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie w zakresie obowiązku staranności

i) Argumenty stron

ii) Analiza

f) W przedmiocie piątej części zarzutu, dotyczącej wypaczenia jasnego znaczenia dowodów

i) Argumenty stron

ii) Analiza

2. W przedmiocie drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczącego naruszenia prawa, które miałby popełnić Sąd, badając określenie szkody wyrządzonej przemysłowi Unii

a) Uwagi wstępne

b) W przedmiocie ośmiu części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczących naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego

i) Zasadnicze okoliczności poprzedzające istotne aspekty sporu oraz ustalenia Sądu

ii) Argumenty stron

iii) Analiza

– W przedmiocie dwóch pierwszych części zarzutu

– W przedmiocie pozostałych części zarzutu w zakresie, w jakim odnoszą się one do spółek powiązanych wymienionych w pkt 111 zaskarżonego wyroku

– W przedmiocie zarzutów dotyczących spółki Productos Tubulares

– W przedmiocie zarzutów dotyczących sześciu spółek powiązanych z Dalmine

– W przedmiocie zarzutów dotyczących spółki VMOG Zjednoczone Królestwo

c) W przedmiocie dwóch części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczących naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego

i) Argumenty stron

ii) Analiza

V – W przedmiocie skargi do Sądu

VI – W przedmiocie kosztów

VII – Wnioski

I – Wprowadzenie

1. W dwóch odwołaniach Rada Unii Europejskiej (C‑191/09 P) i Komisja Europejska (C‑200/09 P) wnoszą do Trybunału o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie T‑249/06 Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP przeciwko Radzie(2) (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 954/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących z Chorwacji, Rumunii, Rosji i Ukrainy, uchylającego rozporządzenia (WE) nr 2320/97 i (WE) nr 348/2000, kończącego przeglądy okresowe i przeglądy wygaśnięcia ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej, pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii, oraz kończącego przeglądy okresowe ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii oraz z Chorwacji i Ukrainy (zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”)(3).

2. W odpowiedzi na odwołanie Interpipe Niko Tube (zwana dalej „Niko Tube”) i Interpipe NTRP (zwana dalej „NTRP”) złożyły odwołanie wzajemne zgodnie z art. 116 regulaminu postępowania przed Trybunałem w zakresie, w jakim Sąd oddalił ich żądania.

II – Okoliczności powstania sporu i zaskarżony wyrok

3. Niko Tube i NTRP są dwoma spółkami ukraińskimi produkującymi rury i przewody bez szwu. Są one powiązane z dwoma spółkami zajmującymi się sprzedażą, czyli SPIG Interpipe (zwaną dalej „SPIG”), z siedzibą na Ukrainie, oraz Sepco, z siedzibą w Szwajcarii.

4. W wyniku skargi Komisja w marcu 2005 r. wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących w szczególności z Ukrainy.

5. Dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody z niego wynikającej objęło okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. Badanie tendencji właściwych do oceny szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2004 r.

6. Biorąc pod uwagę dużą liczbę producentów wspólnotowych, Komisja, zgodnie z art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej(4), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 461/2004 z dnia 8 marca 2004 r.(5) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), wybrała próbę pięciu producentów wspólnotowych dla potrzeb dochodzenia. W pierwotnym składzie próba ta obejmowała następujących pięciu producentów wspólnotowych: Dalmine SpA (zwaną dalej „Dalmine”), Benteler Stahl/Rohr GmbH, Tubos Reunidos SA (zwaną dalej „Tubos Reunidos”, Vallourec & Mannesmann France SA, V&M Deutschland GmbH. Ponieważ Benteler Stahl/Rohr nie zdecydowała się współpracować, Komisja zastąpiła ją spółką Rohrwerk Maxhütte GmbH.

7. Pismami z dnia 6 czerwca i 14 lipca 2005 r. Niko Tube i NTRP, a także SPIG i Sepco skierowały do Komisji odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy. Kontrole w siedzibie Niko Tube i NTRP, a także SPIG miały miejsce w okresie od dnia 17 do dnia 26 listopada 2005 r.

8. W dniu 27 lutego 2006 r. Komisja przesłała do Niko Tube i NTRP pierwszy dokument w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji, zawierający przedstawienie okoliczności faktycznych i powodów, dla których postanowiła ona o zastosowaniu ostatecznych środków antydumpingowych.

9. Pismem z dnia 22 marca 2006 r. Niko Tube i NTRP oficjalnie zakwestionowały wnioski Komisji przedstawione w pierwszym dokumencie w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji. Podniosły one, że Komisja: błędnie uwzględniła dane dotyczące produktów, które nie były przez nie wytwarzane, dokonała porównania normalnej wartości i ceny eksportowej na różnych poziomach obrotu, co jest niezgodne z art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, oraz że traktując Sepco jako importera i określając jej cenę eksportową przez jej rekonstrukcję, Komisja naruszyła art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

10. W wyniku dwóch przesłuchań przeprowadzonych w obecności Niko Tube i NTRP oraz późniejszych kontaktów z tym spółkami, w dniu 24 kwietnia 2006 r. Komisja wydała drugi dokument w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji. Komisja oddaliła w nim wniosek o pominięcie w obliczeniach normalnej wartości niektórych produktów niewytwarzanych przez Niko Tube i NTRP, to znaczy produktów objętych numerem kontroli produktów (zwanym dalej „NCP”) KE4. Dokonała ona dostosowania cen sprzedaży Sepco, już nie w oparciu o art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, lecz na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) tego rozporządzenia. Wreszcie w dokumencie tym Komisja dostarczyła informacje dotyczące współpracy przemysłu wspólnotowego.

11. Faksem z dnia 26 kwietnia 2006 r. Niko Tube i NTRP przypomniały Komisji, że z danych dostarczonych w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy i zweryfikowanych przez urzędników Komisji wynika, że rury do zastosowań w elektrowniach atomowych objęte NCP KE4 nie są przez nie wytwarzane.

12. W dniu 4 maja 2006 r. spółki te przedstawiły Komisji pełne uwagi na temat drugiego dokumentu w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji.

13. W dniu 7 czerwca 2006 r. Komisja przyjęła i opublikowała projekt ostatecznego rozporządzenia antydumpingowego.

14. Faksem otrzymanym przez Niko Tube i NTRP w dniu 26 czerwca 2006 r. o godzinie 19.06 Komisja odpowiedziała na argumenty podniesione przez nie w faksie z dnia 26 kwietnia 2006 r. i w piśmie z dnia 4 maja 2006 r., z wyjątkiem argumentu dotyczącego braku współpracy przemysłu wspólnotowego. Pismem skierowanym do Niko Tube i NTRP w dniu 16 czerwca 2006 r. i otrzymanym przez nie w dniu 27 czerwca 2006 r. Komisja odpowiedziała na ich uwagi dotyczące udziału przemysłu wspólnotowego w postępowaniu.

15. W dniu 27 czerwca 2006 r. Rada przyjęła ostateczne rozporządzenie antydumpingowe.

16. Tym rozporządzeniem Rada nałożyła cła antydumpingowe w wysokości 25,1% na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali produkowanych przez Niko Tube i NTRP.

17. Niko Tube i NTRP złożyły do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

18. W uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji podniosły sześć zarzutów, których badanie przez Sąd zostało podzielone w oparciu o fakty, do których się odnosiły, na pięć następujących tytułów:

– w przedmiocie obliczenia wartości normalnej;

– w przedmiocie konsekwencji braku odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu ze strony spółek powiązanych z producentami wspólnotowymi;

– w przedmiocie dokonanego dostosowania cen sprzedaży Sepco;

– w przedmiocie oferty zobowiązania cenowego skarżących (w postępowaniu w pierwszej instancji);

– w przedmiocie traktowania kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych oraz innych kosztów ogólnych SPIG.

19. W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił większość zarzutów podniesionych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji.

20. W odniesieniu do transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez NTRP Sąd uwzględnił jednak część czwartego zarzutu podniesionego przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji, dotyczącą oczywistego błędu w ocenie przy stosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Rada dokonała dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco.

21. W odniesieniu do dwu skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji Sąd uwzględnił także część szóstego zarzutu dotyczącą naruszenia prawa do obrony w ramach dokonania tego dostosowania.

22. W konsekwencji Sąd stwierdził nieważność art. 1 spornego rozporządzenia, ponieważ cło antydumpingowe nałożone na wywóz do Wspólnoty Europejskiej produktów wytwarzanych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji przekraczało cło, które miałoby zastosowanie, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadkach sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanej spółki handlowej Sepco.

III – Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron

23. W dniach 27 i 29 maja 2009 r. Komisja i Rada złożyły, odpowiednio, odwołania od zaskarżonego wyroku.

24. Na mocy postanowienia prezesa Trybunału z dnia 15 lipca 2009 r. dwie rozpatrywane sprawy zostały połączone do celów procedury pisemnej, procedury ustnej oraz do wydania wyroku.

25. W odwołaniu Rada wnosi do Trybunału o:

– uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd, po pierwsze, stwierdził nieważność art. 1 zaskarżonego rozporządzenia oraz, po drugie, obciążył Radę jej własnymi kosztami, a także jedną czwartą kosztów poniesionych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji;

– oddalenie skargi w całości;

– obciążenie skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji kosztami związanymi z odwołaniem i postępowaniem przed Sądem.

26. W odwołaniu Komisja wnosi do Trybunału o:

– uchylenie pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku;

– oddalenie skargi w całości;

– obciążenie skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez Komisję w ramach niniejszego odwołania.

27. W odpowiedziach na odwołanie Niko Tube i NTRP wnoszą do Trybunału o:

– odrzucenie odwołania Rady jako częściowo niedopuszczalnego i w każdym stanie rzeczy oddalenie go jako całkowicie bezzasadnego;

– odrzucenie odwołania Komisji jako częściowo niedopuszczalnego i w każdym stanie rzeczy oddalenie go jako całkowicie bezzasadnego;

– utrzymanie w mocy spornego wyroku w zakresie, w jakim uwzględnia on zarzuty skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w jakim stwierdzono w nim nieważność spornego rozporządzenia, ponieważ cło antydumpingowe nałożone na wywóz do Wspólnoty Europejskiej produktów wytwarzanych przez Niko Tube i NTRP przekracza cło, które miałoby zastosowanie, gdyby nie dokonano dostosowania ceny eksportowej z tytułu prowizji w przypadkach sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem powiązanej spółki handlowej Sepco;

– utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia o kosztach przyjętego w zaskarżonym wyroku i obciążenie Rady kosztami postępowania przed Trybunałem w związku z odwołaniem Rady poniesionymi przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Trybunałem w związku z odwołaniem Komisji poniesionymi przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji. Komisja w każdym razie powinna być obciążona własnymi kosztami, a także kosztami w związku z odpowiedzią na odwołanie w postępowaniu przed Trybunałem poniesionymi przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji, ponieważ wniosła odrębne odwołanie od zaskarżonego wyroku, podczas gdy mogła być wysłuchana, jednocześnie pozostając interwenientem w rozpatrywanej sprawie. Koszty postępowania przed Trybunałem poniesione przez Komisję powinny w każdym razie obciążać wyłącznie Komisję.

28. W odwołaniu wzajemnym Niko Tube i NTRP wnoszą do Trybunału o:

– uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd nie stwierdził nieważności spornego rozporządzenia w całości i w jakim obciążono w nim skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji trzema czwartymi kosztów, jakie poniosły one w postępowaniu przez Sądem;

– wydanie w niniejszej sprawie ostatecznego orzeczenia i stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia w całości;

– obciążenie Rady i Komisji kosztami własnymi, a także kosztami postępowań przed Sądem i przed Trybunałem poniesionymi przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji.

29. W odnośnych odpowiedziach na odwołanie wzajemne Rada i Komisja wnoszą do Trybunału o:

– oddalenie odwołania wzajemnego;

– tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji;

– obciążenie skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji kosztami odwołania wzajemnego.

30. Strony przedstawiły swoje stanowiska podczas rozprawy przed Trybunałem, która miała miejsce w dniu 18 listopada 2010 r.

IV – Analiza

31. W uzasadnieniu odwołania Rada sformułowała siedem zarzutów. Cztery pierwsze zarzuty dotyczą oceny przez Sąd, zawartej w pkt 177– 187 zaskarżonego wyroku, odnoszącej się do dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, a także w konsekwencji oceny zawartej w pkt 196 i 197 zaskarżonego wyroku. Zarzuty te są co do zasady identyczne z pierwszymi trzema zarzutami podniesionymi przez Komisję w uzasadnieniu złożonego przez nią odwołania. Zatem ich analizy należy dokonać łącznie.

32. W zakresie w jakim w odwołaniu wzajemnym Niko Tube i NTRP kwestionują także częściowe oddalenie przez Sąd ich zarzutu podniesionego w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczącego zastosowania art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, uważam, że należy zbadać trzeci zarzut ich odwołania bezpośrednio po zarzutach odwołań głównych odnoszących się do tego przepisu.

33. W odwołaniu głównym Rada podnosi trzy inne zarzuty dotyczące naruszenia prawa, jakie miałby popełnić Sąd w pkt 202–211 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że prawo do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji zostało naruszone w kontekście dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Zarzuty te będą mogły być zbadane łącznie z czwartym zarzutem podniesionym przez Komisję, w którym podważa ona te same punkty zaskarżonego wyroku.

34. Wreszcie zbadam dwa pierwsze zarzuty odwołania wzajemnego podniesione przez Niko Tube i NTRP, które odnoszą się do pozostałych ocen dokonanych przez Sąd, niedotyczących zastosowania art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

35. Zarzuty te dotyczą trzech aspektów rozumowania Sądu. Po pierwsze, Rada i Komisja zarzucają Sądowi, że zastosował poprzez analogię orzecznictwo dotyczące pojęcia jednego podmiotu gospodarczego, rozwinięte w kontekście obliczania wartości normalnej. Po drugie, twierdzą one, że Sąd niesłusznie nałożył na te dwie instytucje Unii obowiązek udowodnienia, że zostały spełnione przesłanki zastosowania art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, po trzecie, Rada i Komisja zarzucają Sądowi, że przekroczył granice kontroli sądowej.

1. W przedmiocie zarzutów odwołań głównych opartych na naruszeniu prawa przy zastosowaniu przez analogię orzecznictwa dotyczącego pojęcia jednego podmiotu gospodarczego

a) Argumenty stron

36. Rada i Komisja zarzucają Sądowi, że w pkt 177 zaskarżonego wyroku stwierdził, iż utrwalone orzecznictwo Trybunału dotyczące uwzględnienia istnienia jednego podmiotu gospodarczego, istotne do celów obliczenia wartości normalnej, ma zastosowanie przez analogię przy obliczeniu ceny eksportowej. Zdaniem tych instytucji obliczenie zwykłej wartości, określenie ceny eksportowej i ich porównanie podlegają szeregowi odrębnych zasad, przy czym każdej należy przestrzegać oddzielnie. Pojęcie jednego podmiotu gospodarczego dotyczy wyłącznie niektórych, szczególnych sytuacji na wewnętrznym rynku eksporterów. Posiada ono zatem znaczenie tylko w ramach obliczenia wartości normalnej. Zdaniem Komisji orzecznictwo Trybunału, do którego Sąd nie odwołał się w zaskarżonym wyroku, potwierdza tę ocenę.

37. Rada i Komisja podnoszą także brak wewnętrznej spójności rozumowania Sądu w zakresie, w jakim Sąd zapowiada w pkt 177 zaskarżonego wyroku zastosowanie przez analogię pojęcia jednego podmiotu gospodarczego do obliczenia ceny eksportowej, podczas gdy przedłożony mu spór odnosił się do dostosowania dokonanego po obliczeniu tejże ceny.

38. W świetle tych stwierdzeń Rada i Komisja utrzymują także, że Sąd powinien był wyjaśnić powody, dla których twierdzi, że pojęcie jednego podmiotu gospodarczego ma zastosowanie przez analogię w kontekście określenia ceny eksportowej.

39. Niko Tube i NTRP utrzymują przede wszystkim, że zarzut ten jest niedopuszczalny, ponieważ Rada i Komisja miały już okazję podważyć przed Sądem stosowność zastosowania pojęcia jednego podmiotu gospodarczego.

40. Następnie, co do istoty, Niko Tube i NTRP twierdzą, że Sąd słusznie orzekł, że pojęcie jednego podmiotu gospodarczego jest istotne przy określeniu ceny eksportowej przed dostosowaniem i po dostosowaniu dokonanym na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Kwestia istnienia kontroli i podziału działań z zakresu produkcji i sprzedaży w ramach grupy podmiotów odrębnych pod względem prawnym ogranicza się do opisania rzeczywistości gospodarczej, czyli odnośnych ról i funkcji odrębnych i powiązanych ze sobą podmiotów. W zakresie w jakim Sąd uznaje, że określenie wartości normalnej i ceny eksportowej podlegają odrębnym szczególnym zasadom, zdaniem tych spółek jest oczywiste, że powołuje się on na zastosowanie „przez analogię” pojęcia, zgodnie z którym podział zadań nie uniemożliwia tego, by dane podmioty stanowiły jeden podmiot gospodarczy. Poza tym okoliczność, że istnienie jednego podmiotu gospodarczego może mieć odmienne skutki, w zależności od tego, czy chodzi o określenie wartości normalnej, czy też ceny eksportowej, nie stanowi przeszkody do szerszego zastosowania utrwalonego orzecznictwa dotyczącego tego pojęcia, które Trybunał dotychczas badał wyłącznie w ramach niektórych sporów.

b) Analiza

41. Na wstępie stwierdzam, że podniesiony przez Niko Tube i NTRP zarzut niedopuszczalności winien być oddalony. Okoliczność, że Rada i Komisja mogły w danym przypadku omówić stosowność zastosowania pojęcia jednego podmiotu gospodarczego w ramach sprawy wniesionej do Sądu, w żaden sposób nie pozbawia ich możliwości krytykowania ocen przedstawionych w zaskarżonym wyroku, które Sąd przeprowadził w tym zakresie. Zresztą, w żadnym punkcie tego wyroku nie powołano się na okoliczność, że obydwie instytucje zgodziły się na zastosowanie wspomnianego pojęcia w kontekście dostosowania dokonanego na mocy art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

42. Co do istoty należy przede wszystkim przypomnieć, że na mocy art. 1 ust. 2 rozporządzenia podstawowego produkt uznaje się za przywieziony po cenach dumpingowych, jeżeli jego cena eksportowa do Unii jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu.

43. Zgodnie z rozporządzeniem podstawowym margines dumpingu stanowi kwotę, o jaką normalna wartość przewyższa cenę eksportową. Ustalenie istnienia dumpingu opiera się zatem na porównaniu w sposób obiektywny pomiędzy wartością normalną, odnoszącą się do cen uiszczanych lub należnych w zwykłym obrocie handlowym przez nabywców niezależnych w państwie wywozu, a ceną eksportową, czyli ceną rzeczywiście uiszczaną lub należną za produkt sprzedawany do wywozu do Unii.

44. Na mocy art. 2 ust. 10 tego rozporządzenia porównania w sposób obiektywny dokonuje się na tym samym poziomie handlu, w odniesieniu do sprzedaży dokonanych w jak najbardziej zbliżonych terminach oraz z uwzględnieniem różnic wpływających na porównywalność cen. W przypadku gdy nie jest możliwe porównanie ustalonej wartości normalnej i ceny eksportowej na takiej podstawie, ten sam przepis rozporządzenia podstawowego przewiduje, że uwzględnia się, w formie dostosowania i oceniając każdy przypadek z osobna, różnice stwierdzonych czynników, które zostały zgłoszone i co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność.

45. Wśród czynników, w oparciu o które można dokonać dostosowań, znajduje się czynnik przewidziany w art. 2 ust. 10 lit. i) tegoż rozporządzenia, zatytułowany „Prowizje”. Na mocy tego przepisu „[d]okonuje się dostosowania ze względu na różnice w prowizjach naliczanych przy danej sprzedaży. Pojęcie [prowizji] należy rozumieć również jako obejmujące narzut uzyskiwany przez podmiot gospodarczy od produktu lub od produktu podobnego, jeżeli funkcje takiego podmiotu gospodarczego są podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji”.

46. Zgodnie z pkt 132 spornego rozporządzenia i zgodnie z wyjaśnieniami Rady i Komisji, Rada dokonała na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego dostosowania w dół ceny eksportowej Niko Tube i NTRP w odniesieniu do wszystkich sprzedaży ich produktów do Unii dokonywanych za pośrednictwem Sepco, czy to wyłącznie za pośrednictwem Sepco, czy też za pośrednictwem Sepco i SPIG.

47. Dostosowanie to doprowadziło do powiększenia różnicy pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową produktów Niko Tube i NTPR, a w związku z tym do zwiększenia marginesu dumpingu.

48. Zdaniem Rady dokonane w ten sposób dostosowanie opierało się na dwóch następujących względach: po pierwsze, Sepco została uznana za przedsiębiorstwo handlowe, które wykonuje funkcje „podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji”, ponieważ Niko Tube i NTRP z jednej strony oraz Sepco z drugiej strony uzyskały te same wyniki gospodarcze jak w przypadku relacji zleceniodawcy z przedstawicielem, zachowując się jak sprzedawcy i nabywca. Po drugie, istniała rozbieżność pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową, co oznacza, że podczas gdy przy wszystkich transakcjach sprzedaży na rynku krajowym realizowanych za pośrednictwem SPIG zapłata dokonywana była wyłącznie na rzecz tej spółki, cała sprzedaż na wywóz realizowana przez Sepco (bądź samą, bądź wspólnie z SPIG) prowadziła do zapłaty na rzecz SPIG i Sepco, co wynika z tego, że SPIG otrzymywała zapłatę za wszystkie transakcje na wywóz realizowane za pośrednictwem Sepco.

49. Zarówno w toku dochodzenia, jak i w skardze wniesionej do Sądu Niko Tube i NTRP twierdziły, że tworzą z SPIG i Sepco jeden podmiot gospodarczy i że w związku z tym dostosowanie dokonane na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego nie może być zastosowane.

50. W tym właśnie kontekście w pkt 177 zaskarżonego wyroku Sąd rozpoczął badanie zarzutu podniesionego przez Niko Tube i NTRP, dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy stosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, podkreślając, że „według utrwalonego orzecznictwa dotyczącego obliczania wartości normalnej, lecz odnoszącego się również w drodze analogii do obliczania ceny eksportu, podział działalności produkcyjnej i handlowej w obrębie grupy złożonej z odrębnych pod względem prawnym spółek nie może zmienić faktu, że chodzi tu o jeden podmiot gospodarczy, który w ten sposób organizuje całość swej działalności w innych przypadkach wykonywanej przez podmiot, który jest również jednolity z punktu widzenia prawnego (zob. analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 5 października 1988 r. w sprawie 250/85 Brother Industries przeciwko Radzie, Rec. s. 5683, pkt 16; z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑175/87 Matsushita Electric przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1409, pkt 12; z dnia 13 października 1993 r. w sprawie C‑104/90 Matsushita Electric Industrial przeciwko Radzie, Rec. s. I‑4981, pkt 9)”.

51. Krytyka Rady i Komisji w odniesieniu do tego punktu zaskarżonego wyroku dotyczy trzech aspektów. Przede wszystkim, zdaniem tych instytucji, sama zasada polegająca na wykorzystaniu pojęcia jednego podmiotu gospodarczego poza ramami obliczania wartości normalnej jest nie do przyjęcia, czego dowodzi orzecznictwo Trybunału. Następnie Rada i Komisja zarzucają Sądowi, że nie wyjaśnił przyczyn, dla których rozszerzył orzecznictwo Trybunału rozwinięte w kontekście obliczenia wartości normalnej. Wreszcie przesłanka rozumowania Sądu, przedstawiona w pkt 177 zaskarżonego wyroku, jest niezgodna z sytuacją faktyczną, w kontekście której miał on wydać orzeczenie, ponieważ spór nie odnosił się do obliczenia ceny eksportowej, ale do dostosowania tej ceny dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

52. O ile prima facie zarzuty te nie wydają się pozbawione pewnego znaczenia, ostatecznie nie przekonują mnie one.

53. W odniesieniu najpierw do ostatniego punktu, zdecydowanie przyznaję, że podczas gdy zarzut podniesiony przez Niko Tube i NTRP odnosi się do trzeciego etapu obliczenia marginesu dumpingu, czyli porównania w sposób obiektywny wartości normalnej i ceny eksportowej, na podstawie którego zostało dokonane dostosowanie przewidziane w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, w pkt 177 zaskarżonego wyroku Sąd ogranicza się do odwołania do drugiego etapu ustalenia marginesu dumpingu, czyli etapu dotyczącego obliczenia ceny eksportowej.

54. Poza tym, uwzględniając konieczne rozróżnienie pomiędzy trzema etapami obliczenia prowadzącego do określenia marginesu dumpingu, które wynika wyraźnie z samego rozporządzenia podstawowego, należy stwierdzić, że odwołanie do obliczenia ceny eksportowej nie mogło zostać zastosowane przez Sąd jako określające także, szerzej, dostosowanie takiej ceny na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) wspominanego rozporządzenia.

55. W związku z powyższym, o ile należy przyznać moim zdaniem, że krytyka Rady i Komisji skierowana przeciwko ogólnemu brzmieniu pkt 177 zaskarżonego wyroku jest zasadna, wydaje mi się ona jednak nieskuteczna.

56. Jest bowiem bezsporne, że zarzut podniesiony przez Radę i Komisję dotyczy zastosowania przez analogię przez Sąd kryterium jednego podmiotu gospodarczego poza kontekstem obliczenia wartości normalnej, czyli także w odniesieniu do, jak w niniejszej sprawie, dostosowania dokonanego na mocy art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

57. W tym właśnie zakresie należy zbadać dwie pozostałe części niniejszego zarzutu.

58. W odniesieniu do pierwszej części zarzutu, przedstawionej w pkt 51 niniejszej opinii, jest bezsporne, że orzecznictwo Trybunału dotyczące pojęcia jednego podmiotu gospodarczego rozwinęło się w ramach obliczania wartości normalnej. Niemniej jednak, jak skądinąd przyznała Rada podczas rozprawy, sama ta okoliczność nie oznacza, że wykorzystanie tego pojęcia poza kontekstem obliczenia wartości normalnej stanowi naruszenie prawa.

59. W sposób bardziej ogólny należy przypomnieć, jak w istocie uczynił Sąd w pkt 178 zaskarżonego wyroku, że odwołanie do pojęcia jednego podmiotu gospodarczego w ramach obliczenia wartości normalnej służy włączeniu do ceny sprzedaży produktu wyników sprzedaży zrealizowanej przez spółkę odrębną pod względem prawnym od producenta, ale kontrolowaną gospodarczo przez niego i z którym spółka ta stworzy zatem jeden podmiot gospodarczy, tak jakby sprzedaż ta była realizowana przez dział sprzedaży wewnętrzny względem producenta(6).

60. Uzasadnienie tego utożsamienia jest zrozumiałe: chodzi o uniknięcie, by koszty, które są w oczywisty sposób ujęte w cenie sprzedaży produktu, w przypadku gdy sprzedaż dokonywana jest przez dział wewnętrzny włączony do organizacji producenta, nie były wyłączone, w przypadku gdy ta sprzedaż wykonywana jest przez spółkę z pewnością odrębną prawnie, lecz kontrolowaną gospodarczo przez producenta(7).

61. Postępując w ten sposób, unika się zarówno dyskryminacyjnego traktowania producentów(8), jak i sztucznego obniżenia wartości normalnej, ponieważ z pewnością spółka dystrybucyjna, która tworzy jeden podmiot gospodarczy z producentem, nie może być uznana za pierwszego niezależnego nabywcę do celów obliczenia wspomnianej wartości.

62. Podobnie jeśli producent dystrybuuje swe produkty do wywozu do Unii za pośrednictwem spółki odrębnej pod względem prawnym, ale kontrolowanej gospodarczo, nie dostrzegam żadnego nadrzędnego względu o charakterze prawnym lub gospodarczym, który uniemożliwiałby uznanie, że te dwa podmioty tworzą jeden podmiot gospodarczy, co w sposób oczywisty może wpłynąć na obliczenie ceny eksportowej lub porównanie tej ceny z wartością normalną.

63. Mimo że Rada i Komisja przyznały podczas rozprawy przed Trybunałem, że istnienie jednego podmiotu gospodarczego w postaci producenta i spółki dystrybucyjnej sprzeciwia się dokonaniu dostosowania przewidzianego w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego – co wydaje się już potwierdzać ideę, że kryterium jednego podmiotu gospodarczego może być istotne także do celów badania ocen przeprowadzonych w kontekście porównania wartości normalnej i ceny eksportowej – instytucje te twierdzą jednak, że orzecznictwo Trybunału odrzuciło rozszerzenie dokonane przez Sąd.

64. Jest bezsporne, że w szczególności w wyroku w sprawie Minolta Camera przeciwko Radzie(9), na który z naciskiem powoływała się Komisja, Trybunał orzekł, iż określenie wartości normalnej i ceny eksportowej podlega odrębnym zasadom i że w związku z tym koszty sprzedaży, ogólne i administracyjne, nie powinny bezwzględnie być traktowane w ten sam sposób w obydwu przypadkach(10).

65. Jest bowiem bardzo prawdopodobne, że producent działa na swoim rynku wewnętrznym za pośrednictwem spółki zajmującej się sprzedażą, wraz z którą tworzy jeden podmiot gospodarczy, podczas gdy tak nie jest w przypadku, gdy producent ten prowadzi działalność na rynku eksportowym. Taka była skądinąd sytuacja w sprawie zakończonej ww. wyrokiem w sprawie Minolta Camera przeciwko Radzie. Z wyroku Trybunału wynika bowiem, że koszty sprzedaży, wydatki administracyjne i inne koszty ogólne spółek zależnych zajmujących się sprzedażą wewnątrz kraju wywozu, w danym przypadku Japonii, które wykonywały funkcje działu sprzedaży spółki Minolta, zdaniem Trybunału mogły być porównywane w rzeczywistości wyłącznie z kosztami jej działu eksportowego, którego analogiczne koszty nie były odejmowane od ceny eksportowej, a nie, jak twierdziła ta spółka, z kosztami jej europejskich spółek zależnych, co prowadziło Trybunał do uznania, że ewentualne różnice w zakresie wysokości tych kosztów mogły być uwzględnione w ramach dostosowań, których należy dokonać zgodnie z rozporządzeniem podstawowym mającym zastosowanie w momencie właściwym dla tej sprawy(11).

66. Jednakże, po pierwsze, nie dostrzegam, dlaczego nie mogłaby mieć miejsca odwrotna sytuacja, w której producent państwa trzeciego prowadzi działalność na swym rynku wewnętrznym za pośrednictwem spółki, której nie kontroluje gospodarczo, podczas gdy dystrybuuje on swe produkty do Unii za pośrednictwem spółki tworzącej z nim jeden podmiot gospodarczy. Po drugie, nie potrafię pojąć, co upoważnia Radę i Komisję do pominięcia ustaleń odzwierciedlających rzeczywistość gospodarczą dotyczącą stosunków pomiędzy producentem z państwa trzeciego a jedną ze spółek zajmujących się sprzedażą na rynku wywozu do Unii.

67. Innymi słowy, jeśli producent z państwa trzeciego i jedna ze spółek zajmujących się sprzedażą eksportową do Unii stanowią jeden podmiot gospodarczy, nie można pominąć tej rzeczywiści gospodarczej. Takie twierdzenie, ze względu na sam jego charakter, poprzedza każde pytanie dotyczące zasad i metod, jakie należy zastosować przy określeniu trzech etapów obliczenia prowadzącego do ustalenia marginesu dumpingu. Niemniej jednak gdyby stwierdzono istnienie takiej sytuacji, powoduje to konsekwencje bądź w odniesieniu do określenia ceny eksportowej, bądź w odniesieniu do obliczenia dostosowań dokonanych w kontekście porównania w sposób obiektywny pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową. Przeciwny wniosek prowadziłby do sztucznego obniżenia ceny eksportowej w celu zwiększenia marginesu dumpingu.

68. W rozpatrywanej sprawie, jak już wskazałem, Rada przyznała, że istnienie jednego podmiotu gospodarczego w postaci producenta z państwa trzeciego i spółki, która zajmuje się wywozem jej produktów do Unii, stanowi przeszkodę dla dokonania dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

69. Zresztą należy stwierdzić, jak przypomniał Sąd w pkt 182 zaskarżonego wyroku, że w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. Komisja wyliczyła trzy elementy, będące podstawą uznania, że Sepco wykonywała funkcje porównywalne z funkcjami przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, które odnosiły się do funkcji handlowych Sepco, a także do kontroli prowadzonej przez Niko Tube i NTRP w odniesieniu do Sepco(12). Tymczasem te elementy analizy są w dużej części takie same, co elementy używane w kontekście ustalenia istnienia jednego podmiotu gospodarczego, jak wynika to z orzecznictwa przypomnianego w pkt 179 zaskarżonego wyroku(13).

70. W konsekwencji uważam, że Sąd nie naruszył prawa, zakładając, iż kryterium jednego podmiotu gospodarczego jest istotne w celu zweryfikowana, czy jak stwierdziła Rada w spornym rozporządzeniu, zostały spełnione wymogi zastosowania art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

71. W takich okolicznościach moim zdaniem należy także oddalić wspólny argument Rady i Komisji, iż Sąd posiadał szczególny obowiązek uzasadnienia zastosowania przez analogię orzecznictwa dotyczącego jednego podmiotu gospodarczego, rozwiniętego w kontekście obliczania wartości normalnej.

72. Uważam zatem, że należy oddalić zarzuty podniesione w odwołaniach głównych, dotyczące naruszenia prawa w związku z zastosowaniem przez analogię orzecznictwa dotyczącego pojęcia jednego podmiotu gospodarczego jako w części bezskuteczne, a w części bezzasadne.

a) Argumenty stron

73. Rada i Komisja twierdzą, że w pkt 180 zaskarżonego wyroku Sąd niesłusznie orzekł, że instytucje mają obowiązek przedstawienia dowodu, a co najmniej wskazówek, pozwalających na ustalenie istnienia czynnika, na podstawie którego dokonano rozpatrywanego dostosowania. Ponadto odniesienie w tym punkcie zaskarżonego wyroku do wyroku w sprawie Kundan i Tata przeciwko Radzie(14) jest także bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie, ponieważ sprawa ta dotyczy okoliczności faktycznych sprzed zmiany rozporządzenia podstawowego, będącego podstawą spornego rozporządzenia.

74. Niko Tube i NTRP proponują oddalić te zarzuty podniesione w odwołaniach głównych.

b) Analiza

75. W pkt 180 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że „[…] tak jak strona, która na podstawie art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego żąda dostosowania służącego zapewnieniu porównywalności wartości normalnej i ceny eksportowej w celu określenia marginesu dumpingu, musi przedstawić dowód, że żądanie takie jest uzasadnione, tak i instytucje, w razie uznania dostosowania za konieczne, mają obowiązek oparcia się na dowodach, a przynajmniej na wskazówkach, pozwalających na ustalenie istnienia czynnika uzasadniającego dostosowanie oraz określenie jego wpływu na porównywalność cen (wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie T‑88/98 Kundan i Tata przeciwko Radzie, Rec. s. II‑4897, pkt 96)”.

76. Wbrew twierdzeniom Rady i Komisji nie wydaje mi się, by ocena ta naruszała prawo.

77. W tym względzie należy przypomnieć, że na mocy art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, w przypadku gdy ustalona normalna wartość i ustalona cena eksportowa nie dają się porównać, uwzględnia się w każdym przypadku, w formie dostosowania, różnice stwierdzonych czynników, które zostały zgłoszone i co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność.

78. Bezosobowa forma użyta w tym przepisie nie zawiera żadnego wskazania osób, na których ciąży obowiązek określenia czynników uzasadniających konieczność dokonania dostosowania i wykazania stopnia, w jakim wspomniany czynnik wpływa na porównywalność cen na rynku wewnętrznym i na rynku wywozu do Unii(15).

79. W takich okolicznościach ciężar dowodu, że muszą być dokonane szczególne dostosowania wymienione w art. 2 ust. 10 lit. a)–k), spoczywa na tych, którzy powołują się na tę okoliczność.

80. A zatem w przypadku gdy producent żąda dokonania dostosowania (w dół) wartości normalnej lub (w górę) cen eksportowych, na tym podmiocie spoczywa obowiązek wskazania i wykazania, że zostały spełnione wymogi dokonania takiego dostosowania(16).

81. Przeciwnie, jak słusznie orzekł Sąd, jeżeli tak jak w niniejszym przypadku Komisja i Rada twierdzą, że należy dokonać dostosowania w dół ceny eksportowej z tego względu, że spółka zajmująca się sprzedażą związana z producentem wykonuje zadania podobne do zadań przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, na tych instytucjach spoczywa obowiązek przedstawienia co najmniej zbieżnych wskazówek wykazujących, że ten wymóg jest spełniony.

82. Z związku z powyższym uważam, że należy oddalić zarzuty podniesione w odwołaniach głównych, dotyczące naruszenia prawa przy rozkładzie ciężaru dowodu spełnienia wymogów zastosowania dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

3. W przedmiocie zarzutów podniesionych w odwołaniach głównych dotyczących naruszenia granic kontroli sądowej

a) Argumenty stron

83. Rada i Komisja utrzymują, że w przeciwieństwie do orzecznictwa mającego zastosowanie w tym zakresie, na które zresztą Sąd się nie powołał, Sąd nie ograniczył się do zweryfikowania, czy instytucje te oparły się na błędnych okolicznościach faktycznych lub popełniły oczywisty błąd w ocenie, dokonując dostosowania przewidzianego w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Przeciwnie, w pkt 184–189 zaskarżonego wyroku zastąpił swą własną oceną ocenę dokonaną przez te instytucje, błędnie stosując kryterium jednego podmiotu gospodarczego.

84. Ponadto Sąd, dokonując oceny, ograniczył się, także błędnie, do trzech elementów przytoczonych w faksie Komisji z dnia 26 czerwca 2006 r., nie uwzględniając dodatkowych wyjaśnień przedstawionych przez Radę w ramach postępowania sądowego w pierwszej instancji. Co więcej, Sąd nieprawidłowo zrozumiał niektóre przyczyny przedstawione w tym faksie, uzasadniające zastosowanie dostosowania przewidzianego w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

85. Komisja twierdzi także, że twierdzenie Sądu, zgodnie z którym instytucje nie mogą dokonywać rozpatrywanego dostosowania, jest niespójne z twierdzeniem zawartym w pkt 213 zaskarżonego wyroku, na mocy którego Sąd orzekł, że faks z dnia 26 czerwca 2006 r. zawierał szczegółowe uzasadnienie powodów dostosowania.

86. Wreszcie Rada i Komisja wskazują, że zasadność ich zarzutów prowadzi do automatycznego podważenia oceny Sądu przedstawionej w pkt 193–197 zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim odnosi się ona do stosunków pomiędzy NTRP a Sepco, ponieważ Sąd stwierdził w tych punktach, że zarzut skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczący oczywistego błędu w ocenie przy zastosowaniu art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego nie jest niezależny od zarzutu podniesionego przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy zastosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) tegoż rozporządzenia.

87. Niko Tube i NTRP utrzymują, że Sąd dokonał odpowiedniej kontroli przeprowadzonych przez instytucje ocen, nie zastępując własną oceną tej dokonanej przez te instytucje. Ograniczył się on do zweryfikowania, czy zostały spełnione wymogi przewidziane w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego i czy dokonano odpowiedniej oceny okoliczności faktycznych.

88. Poza tym ich zdaniem jest bezsporne, że Sąd uwzględnił i ocenił wszystkie argumenty Rady i Komisji, a także dostępne informacje przekazane przez strony przed sformułowaniem wniosku, że instytucje popełniły oczywisty błąd, ponieważ nie przedstawiły wystarczających wskazówek, że Sepco działała jak przedstawiciel pracujący na zasadzie prowizji w ramach transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez NTRP. Ponadto Niko Tube i NTRP podnoszą, że instytucje nie mogą zasadnie twierdzić, iż wystarczy, by spółka zajmująca się sprzedażą powiązana lub pod wspólną kontrolą producenta eksportującego sprzedawała dany produkt w Unii, by prawomocnie stwierdzić, że spółka ta pełni funkcje podobne do funkcji pośrednika. Gdyby tak było, wystarczyłoby, aby art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego wskazywał, że marża osiągana przez podmiot handlowy może być przedmiotem dostosowania. Tymczasem, jak orzekł Sąd, tak z pewnością nie jest.

89. Spółki te dodają, że Sąd w pełni zasadnie orzekł, że instytucje, stosując art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, popełniły oczywisty błąd w ocenie. Dostosowanie jako takie utrzymało lub stworzyło asymetrię, o której Sąd wspomniał w pkt 195 zaskarżonego wyroku.

b) Analiza

90. Przed zbadaniem zasadniczej części niniejszych zarzutów podniesionych przez skarżące w odwołaniach głównych, które dotyczą zakresu kontroli sądowej przeprowadzanej przez Sąd, należy na wstępie oddalić dwa argumenty dodatkowe, przytoczone odpowiednio przez Komisję i Radę, dotyczące zarzucanej niespójności rozumowania Sądu i podnoszonego nieuwzględnienia przez Sąd uzasadnienia uzupełniającego, przedstawionego przez Radę w toku postępowania w pierwszej instancji.

91. Co się tyczy pierwszego punktu, oczywiście bezzasadna jest krytyka, zgodnie z którą uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne, ponieważ Sąd stwierdził z jednej strony, w szczególności w pkt 184 zaskarżonego wyroku, że przyczyny przedstawione w faksie Komisji z dnia 26 czerwca 2006 r. nie stanowią wystarczających wskazówek w celu uzasadnienia dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, a z drugiej strony w pkt 213 tegoż wyroku, że wspomniany faks zawiera szczegółowe uzasadnienie powodów dostosowania. Podczas gdy pkt 184 zaskarżonego wyroku odnosi się do badania zasadności powodów przedstawionych w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r., czyli materialnej zgodności z prawem spornego rozporządzenia, pkt 213 wspomnianego wyroku ogranicza się do stwierdzenia, że Komisja spełniła, w szczególności w tymże faksie, obowiązek wyraźnego i jednoznacznego wskazania powodów, które uzasadniały rozpatrywane dostosowanie, czyli że zachowała istotny wymóg proceduralny(17). Zresztą pkt 213 zaskarżonego wyroku wiąże się właśnie z badaniem zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia.

92. Także bezzasadny wydaje mi się zarzut sformułowany przez Radę, zgodnie z którym Sąd nie uwzględnił dodatkowych wyjaśnień – dotyczących trzech powodów przytoczonych w faksie Komisji z dnia 26 czerwca 2006 r. – które Rada przedstawiła w toku postępowania sądowego w pierwszej instancji.

93. Przede wszystkim, o ile argument Rady należy interpretować w ten sposób, że Rada zarzuca w nim Sądowi, że nie uwzględnił wyjaśnień przedstawionych po przekazaniu faksu z dnia 26 czerwca 2006 r. i wydaniu spornego rozporządzenia dzień później i które są poza tym nowe w stosunku do powodów zawartych w tym faksie i w tym akcie, taki argument należy w sposób oczywisty oddalić. Jest on bowiem jednoznaczny z zarzuceniem Sądowi, że odmówił instytucji, by zastąpiła nowym uzasadnieniem pierwotne uzasadnienie, które wynika z faksu z dnia 26 czerwca 2006 r. i brzmienia zaskarżonego aktu. Tymczasem Sąd nie może zezwolić instytucji w toku postępowania na zastąpienie uzasadnienia aktu zaskarżonego przed nim nowym uzasadnieniem, gdyż naruszyłby prawo(18).

94. Następnie, jeżeli należałoby interpretować argument Rady w ten sposób, że zarzucono w nim Sądowi, że nie uwzględnił wyjaśnień uzupełniających, precyzujących powody uzasadniające dostosowanie dokonane na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, należy podnieść, że Rada ogranicza się do odesłania w sposób ogólny do około dziesięciu punktów zawartych w pismach złożonych przez nią w toku postępowania w pierwszej instancji, nie wskazując w sposób wystarczająco jasny, które wyjaśnienia zostały pominięte przez Sąd(19). W każdym razie należy stwierdzić, że Sąd co najmniej wyraźnie uwzględnił zasadnicze uwagi przedstawione przez Radę w toku postępowania w pierwszej instancji, mające na celu uzasadnienie dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. A zatem w pkt 185 zaskarżonego wyroku Sąd odpowiedział na argument przedstawiony w sposób skrótowy w pismach Rady, dotyczący sprzedaży bezpośredniej do nowych państw członkowskich, dokonywanej przez Niko Tube i NTRP. Podobnie, w pkt 186 tegoż wyroku Sąd zbadał rolę SPIG w zakresie sprzedaży do Unii Europejskiej, czyli argument, który Rada podkreślała w odpowiedzi na skargę w postępowaniu w pierwszej instancji, a także w pkt 187 zaskarżonego wyroku, powiązania Niko Tube i NTRP z Sepco, odwołując się każdorazowo bądź do wymiany argumentów między stronami w toku postępowania w pierwszej instancji, bądź do akt przedłożonych Sądowi przez strony.

95. Uważam zatem, że należy oddalić obydwa powyższe argumenty podniesione odpowiednio przez Komisję i Radę.

96. Omówię teraz zasadniczą problematykę przedstawioną w niniejszych zarzutach odwołań głównych, która dotyczy zakresu kontroli przeprowadzanej przez Sąd w odniesieniu do ocen dokonanych przez Komisję i Radę.

97. Na wstępie należy podnieść, że w zaskarżonym wyroku Sąd przypomniał najpierw w pkt 182 tegoż wyroku trzy okoliczności, na których oparły się instytucje, by stwierdzić, że Sepco wykonywała funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

98. Co do pierwszej z nich, czyli faktu, że Niko Tube i NTRP dokonywały bezpośredniej sprzedaży spornego produktu we Wspólnocie, Sąd w pkt 185 zaskarżonego wyroku podkreślił, że jeden podmiot gospodarczy może występować w przypadku gdy producent przyjmuje na siebie część zadań w zakresie sprzedaży uzupełniających wobec zadań spółki zajmującej się dystrybucją jego produktów. Tymczasem, zauważywszy, że z pism stron wynika, iż sprzedaż bezpośrednia we Wspólnocie była dokonywana do nowych państw członkowskich w okresie przejściowym i że jej wielkość stanowi tylko 8% całkowitej wielkości sprzedaży zrealizowanej do Wspólnoty, Sąd stwierdził, że Niko Tube i NTRP wykonywały jedynie zadania z zakresu sprzedaży, uzupełniające wobec zadań Sepco i to tylko w okresie przejściowym.

99. W odniesieniu do drugiej okoliczności, która dotyczy faktu, że SPIG, spółka powiązana, zajmująca się sprzedażą na Ukrainie, działała jako przedstawiciel sprzedaży w odniesieniu do sprzedaży Niko Tube oraz NTRP na rzecz Sepco, Sąd podniósł w pkt 186 zaskarżonego wyroku, że Rada w żaden sposób nie wyjaśniła, dlaczego okoliczność, iż SPIG otrzymuje prowizję od sprzedaży Niko Tube i NTRP na rzecz Sepco, dowodzi, że spółka ta wykonywała zadania podobne do zadań przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, lub uniemożliwia uznanie, że działała ona jako wewnętrzny dział sprzedaży Niko Tube i NTRP.

100. W odniesieniu do trzeciej okoliczności, zgodnie z którą powiązania Sepco z Niko Tube i NTRP są niewystarczające i nie umożliwiają stwierdzenia, że jest ona przez nie kontrolowana lub że istnieje wspólna kontrola Sepco oraz Niko Tube i NTRP, Sąd podniósł w pkt 187 zaskarżonego wyroku, że z akt sprawy wynika, że Sepco i NTRP były powiązane za pośrednictwem tej samej spółki dominującej, która posiada 100% kapitału Sepco i 24% kapitału NTRP w okresie objętym dochodzeniem. Sąd więc stwierdził, że chodzi tu o okoliczność faktyczną, która w razie potwierdzenia w innych odpowiednich dowodach mogłaby przyczynić się do ustalenia istnienia wspólnej kontroli Sepco i NTRP, a która w każdym razie nie jest dowodem niewystarczających powiązań Sepco i NTRP. Sąd natomiast orzekł w pkt 188 zaskarżonego wyroku, że z akt spraw nie można wywieść wniosku, że Sepco jest kontrolowana przez Niko Tube lub że istnieje wspólna kontrola tych dwu spółek.

101. A zatem Sąd stwierdził, że informacje przedstawione w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. w celu uzasadnienia dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego nie są wystarczająco przekonujące i wobec tego nie mogą być uznane za wskazówki pozwalające na ustalenie istnienia czynnika uzasadniającego dokonanie dostosowania i określenie jego wpływu na porównywalność cen (pkt 184 zaskarżonego wyroku). Sąd w konsekwencji uwzględnił część zarzutu podniesionego w toku postępowania w pierwszej instancji, dotyczącą istnienia oczywistego błędu w ocenie przy stosowaniu wspomnianego artykułu rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim dokonano dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji dotyczących rur produkowanych przez NTRP, i oddalił go w zakresie, w jakim dotyczył on dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji zawieranych przez Niko Tube (pkt 188 i 190 zaskarżonego wyroku).

102. Rada i Komisja twierdzą, że postępując w ten sposób, Sąd naruszył zakres ich swobodnego uznania, a w związku z tym przekroczył granice kontroli sądowej.

103. W tym względzie prawdą jest, że Trybunał orzekł, że w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje unijne dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać(20).

104. Poza tym z orzecznictwa wynika także, że sądowa kontrola oceny złożonych sytuacji gospodarczych ogranicza się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy(21). Sąd unijny nie może zatem w ramach ograniczonej kontroli, jaką wykonuje w odniesieniu do złożonych sytuacji gospodarczych, zastąpić oceny dokonanej przez instytucje unijne własną oceną sytuacji gospodarczej(22).

105. Jednakże, jak zauważył Trybunał w kontekście prawa konkurencji i pomocy państwa, czyli w dziedzinach, które wiążą się, tak jak dziedzina środków ochrony handlowej, ze złożonymi ocenami gospodarczymi, zakres swobodnego uznania, jakie posiadają instytucje, nie powoduje, że sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli „interpretacji” danych o charakterze ekonomicznym, dokonanej przez instytucje(23).

106. W istocie zgodnie z tym orzecznictwem sąd Unii powinien dokonać zwłaszcza weryfikacji nie tylko materialnej prawidłowości przytoczonych dowodów, ich wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę, dokonując oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie(24).

107. Orzecznictwo wytycza zatem w tym kontekście linię demarkacyjną pomiędzy tym, co jest sądowi Unii zakazane, a mianowicie zastąpieniem własną oceną sytuacji gospodarczej oceny dokonanej przez instytucje, a tym, co jest temu sądowi dozwolone, czyli przeprowadzeniem kontroli kwalifikacji prawnej przez instytucje materiału odwodowego o charakterze gospodarczym(25). Pojawia się tutaj zatem dychotomia pomiędzy z jednej strony oceną okoliczności faktycznych o charakterze gospodarczym dokonywaną przez instytucje, których kontrola sądowa wyklucza nową niezależną ocenę przeprowadzoną przez sąd i powinna ograniczać się do ujawnienia oczywistego błędu, a z drugiej strony kwalifikacją prawną okoliczności faktycznych podlegających, jako kwestia prawna, pełnej kontroli sądu Unii.

108. W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, jak podnosi Komisja, że Sąd nie przypomniał orzecznictwa, zgodnie z którym zakres jego kontroli dotyczącej złożonych ocen gospodarczych przeprowadzanych przez instytucje, jak te rozpatrywane w ramach niniejszych zarzutów odwołań głównych, jest ograniczony.

109. Jednakże to pominięcie nie może samo w sobie stanowić okoliczności świadczącej o tym, że Sąd przekroczył zakres kontroli.

110. W rzeczywistości nawet jeśli uzasadnienie zaskarżonego wyroku może być pod pewnymi względami krytykowane, sądzę, że Rada i Komisja niewłaściwe zrozumiały istotę kontroli, która została przeprowadzona przez Sąd.

111. Sąd bowiem nie dokonał ponownej niezależnej oceny okoliczności faktycznych, co zarzucają Sądowi Rada i Komisja, ale słusznie ograniczył się – w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 105 i 106 niniejszej opinii – do zbadania, czy trzy powody, przedstawione w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r., potwierdzają ustalenia instytucji, zgodnie z którymi Sepco pełni funkcje podobne do tych, jakie pełni podmiot prowadzący działalność na zasadzie prowizji, a w związku z tym uzasadniają dostosowanie dokonane na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, jak w istocie podkreślono w pkt 184 zdanie drugie zaskarżonego wyroku.

112. Wydaje mi się to szczególnie jasne w odniesieniu do kontroli przeprowadzanej przez Sąd co do drugiej i trzeciej okoliczności, wymienionych w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. W odniesieniu bowiem do nich Sąd zauważył jedynie odpowiednio, po pierwsze, że Rada nie przedstawiła wystarczających wyjaśnień co do wpływu interwencji SPIG na kwalifikację Sepco jako podmiotu pełniącego funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, a po drugie, że stosunki pomiędzy Sepco a NTRP w ramach wspólnej spółki dominującej nie wykazują, jak twierdzą instytucje, niewystarczającego charakteru powiązań pomiędzy tymi dwoma spółkami, tak by wykluczyć istnienie jednego podmiotu gospodarczego, jak utrzymywały Niko Tube i NTRP w toku postępowania administracyjnego i postępowania przed Sądem.

113. Bez wątpienia badanie przeprowadzone przez Sąd dotyczące pierwszej okoliczności, odnoszącej się do istnienia sprzedaży wykonywanej bezpośrednio przez Niko Tube i NTRP do Unii, a która zdaniem instytucji stanowiła dowód, że Sepco nie działała jako wewnętrzny dział sprzedaży eksportowej wspomnianych spółek, może prima facie wpłynąć, przynajmniej częściowo, na moją ocenę. Wydaje się bowiem, że Sąd, stwierdzając w pkt 185 zaskarżonego wyroku, w oparciu o dane przytoczone przez strony w toku postępowania, że Niko Tube i NTRP wykonywały jedynie zadania z zakresu sprzedaży, uzupełniające w stosunku do zadań Sepco i to tylko w okresie przejściowym (co pozwala na założenie, iż istniał jeden podmiot gospodarczy), dokonał własnej oceny czynników o charakterze gospodarczym, które były rozpatrywane w toku postępowania.

114. Chociaż brzmienie pkt 185 ostatnie zdanie zaskarżonego wyroku może być poddane krytyce, argument przedstawiony w tym punkcie wspomnianego wyroku wpisuje się bez wątpienia także w ramy zapowiedzianego w pkt 184 tegoż wyroku badania uzasadnionego charakteru wniosków, które sformułowały instytucje w odniesieniu do zadań wykonywanych przez Sepco. Wreszcie Sąd, przeprowadzając swą analizę w pkt 185 zaskarżonego wyroku, zauważył, że dedukcja dokonana przez instytucje w oparciu o istnienie sprzedaży bezpośredniej realizowanej przez Niko Tube i NTRP jest do tego stopnia błędna, że instytucje te powinny były sformułować w świetle niepodważonych danych wniosek przeciwny.

115. W konsekwencji Sąd moim zdaniem nie zastąpił swą własną oceną sytuacji gospodarczej oceny dokonanej przez instytucje. Przeciwnie, przeprowadził on kontrolę kwalifikacji prawnej danych gospodarczych dokonanej przez te instytucje, stwierdzając, że trzy okoliczności przedstawione w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. nie stanowią wskazówek, które mogą potwierdzić wniosek, zgodnie z którym Sepco spełnia wymogi umożliwiające dokonanie dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, co najmniej w odniesieniu do transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez NTRP.

116. Wreszcie, moim zdaniem nie naruszając prawa, Sąd mógł także orzec w pkt 195 zaskarżonego wyroku, w ramach zarzutu podniesionego przez Niko Tube i NTRP, dotyczącego zastosowania art. 2 ust. 10 akapit pierwszy, że w zakresie w jakim dostosowanie na podstawie lit. i) wspomnianego przepisu zostało dokonane błędnie w odniesieniu do transakcji realizowanych przez Sepco odnoszących się do rur wytwarzanych przez NTRP, nie oznacza to, że wspomniane dostosowanie utrzymało, a nawet stworzyło asymetrię pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową. Utrzymanie lub wprowadzenie takiej asymetrii ma bowiem wpływ na wymóg określony w art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, by dokonać obiektywnego porównania pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową.

117. Uważam zatem, że należy oddalić zarzuty podniesione w odwołaniach głównych, dotyczące naruszenia granic kontroli sądowej.

1. Argumenty stron

118. Niko Tube i NTRP utrzymują, że Sąd naruszył prawo w zakresie, w jakim potwierdził w istocie w pkt 187–190 zaskarżonego wyroku, że Sepco działała jak przedstawiciel pracujący na zasadzie prowizji w odniesieniu do transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez Niko Tube. Zdaniem tych spółek okoliczność, że powiązania kapitałowe nie były takie same pomiędzy Sepco a Niko Tube jak pomiędzy Sepco a NTRP, nie oznacza pod względem prawnym, że Sepco pełniła w ramach jej stosunków z Niko Tube funkcje przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji. Wbrew temu, co orzekł Sąd, kontrola może istnieć nawet wtedy, gdy dwie rozpatrywane spółki nie mają takich samych beneficjentów końcowych („ultimate beneficiairies”). Należy zatem odróżnić istnienie kontroli od istnienia udziału w spółce. Poza tym, zdaniem Niko Tube i NTRP, samo istnienie relacji kupna‑sprzedaży pomiędzy eksporterem a jego powiązaną spółką dystrybucyjną nie wystarczy, by marża tej ostatniej była traktowana jako prowizja w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. W każdym razie ustalenia Sądu odnoszące się do stosunków pomiędzy Sepco a Niko Tube są błędne w zakresie, w jakim opierają się one na okolicznościach faktycznych i argumentacji, która została sformułowana po zakończeniu postępowania administracyjnego.

119. W swych odnośnych odpowiedziach na trzeci zarzut podniesiony w odwołaniu wzajemnym Rada i Komisja wnoszą o stwierdzenie niedopuszczalności zarzutu lub co najmniej stwierdzenie, że jest on bezzasadny. Zdaniem Rady zarzut jest niedopuszczalny, ponieważ nie może mieć wpływu na sentencję zaskarżonego wyroku, gdyż Sąd stwierdził już nieważność art. 1 spornego rozporządzenia. Komisja ze swej strony twierdzi, że argumenty podniesione w uzasadnieniu trzeciego zarzutu odwołania wzajemnego nie zostały poparte i nie są wystarczająco jasne, co prowadzi do niedopuszczalności wskazanego zarzutu. Co do istoty, instytucje te podnoszą w istocie, że Niko Tube i NTRP powinny były wskazać elementy akt sprawy, które wykazują, że Sepco była pod kontrolą Niko Tube lub że istnieje wspólna kontrola tych dwóch spółek. W braku takich wskazówek Sąd słusznie oddalił zarzut sformułowany w postępowaniu w pierwszej instancji.

2. Analiza

120. Moim zdaniem nie ma konieczności orzekania o dopuszczalności zarzutu, gdyż wydaje mi się on w każdym razie bezzasadny.

121. Przede wszystkim Niko Tube i NTRP dokonują błędnej interpretacji wyroku Sądu, stwierdzając, że Sąd orzekł, że kontrola może istnieć tylko w przypadku, gdy Sepco i Niko Tube mają tych samych beneficjentów końcowych. Należy bowiem stwierdzić, że w pkt 188 i 189 zaskarżonego wyroku Sąd ograniczył się do zweryfikowania, czy jak twierdzą Niko Tube i NTRP i uwzględniając „akta sprawy”, Sepco jest kontrolowana przez Niko Tube lub czy podlegały one wspólnej kontroli, analizując strukturę kapitału tych spółek, gdyż okoliczność ta jest, jak słusznie przypomniał Sąd w pkt 179 zaskarżonego wyroku, wskazówką istnienia jednego podmiotu gospodarczego. Sąd nie orzekł jednak, że kontrola, w szczególności wspólna, może istnieć tylko w przypadku, gdyby obydwie rozpatrywane spółki miały takich samych „beneficjentów końcowych”.

122. Z błędnej interpretacji pkt 187 zaskarżonego wyroku wynika także twierdzenie, że Sąd orzekł, iż zwykłe istnienie relacji kupna‑sprzedaży pomiędzy eksporterem a jego spółką dystrybucyjną powiązaną wystarczy, by marża tej spółki była traktowana jak prowizja. Oprócz bowiem tego, iż fragment wskazanego punktu zaskarżonego wyroku wyjaśnia, że taka relacja nie ma znaczenia dla wykazania, że Sepco pełni funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, nie odwołuje się on do transakcji realizowanych przez Sepco dla Niko Tube, ale do transakcji realizowanych przez tę spółkę dla NTRP.

123. W rzeczywistości przyczyny oddalenia tej tezy skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji nie odwołują się do kwestii istnienia relacji kupna‑sprzedaży pomiędzy producentem a spółką dystrybucyjną, ale do braku wskazówek świadczących o ewentualnej kontroli Sepco przez Niko lub wspólnej kontroli obydwu spółek. W tym względzie należy stwierdzić, że Niko Tube i NTRP nie wskazały w żaden sposób, które elementy akt sprawy Sąd wypaczył lub pominął, a które mogłyby podważyć jego ocenę przedstawioną w pkt 188 i 189 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą okoliczność, że Niko Tube i NTRP miały trzech wspólnych akcjonariuszy, w tym spółkę dominującą NTRP, nie pozwala na wykazanie, że Sepco była pod kontrolą Niko Tube lub że istniała wspólna kontrola obydwu spółek, ale umożliwia wyłącznie ustalenie istnienia pośredniego związku pomiędzy obydwoma spółkami.

124. Sam fakt, wskazany w przypisie 47 odwołania wzajemnego, że Sąd nie rozważył argumentu, zgodnie z którym przedstawiciele Sepco byli obecni podczas kontroli w siedzibie Niko Tube przeprowadzonych w toku dochodzenia, nie może podważyć tej analizy. Jak słusznie bowiem zauważyła Rada w odpowiedzi na odwołanie wzajemne, fakt ten potwierdza wyłącznie, że obydwie zainteresowane spółki współpracowały w toku dochodzenia, czego można w rzeczywistości oczekiwać od dwóch powiązanych spółek, ale nie świadczy on o tym, że Niko Tube kontrolowała Sepco ani że istniała wspólna kontrola obydwu spółek.

125. Wreszcie Niko Tube i NTRP nie wskazały także, jakie nowe elementy były dla Sądu podstawą oddalenia w części ich zarzutu podniesionego w toku postępowania w pierwszej instancji. W tym względzie Niko Tube i NTRP nie mogą zarzucać Sądowi, że pozwolił im na etapie postępowania w pierwszej instancji na uzasadnienie ich twierdzeń, podczas gdy, jak wskazałem w poprzednim punkcie niniejszej opinii, spółki te na etapie postępowania odwoławczego nie są w stanie wyraźnie wskazać, jakie dowody zawarte w aktach sprawy Sąd pominął, potwierdzając w istocie ocenę instytucji, zgodnie z którą powiązania pomiędzy Sepco i Niko Tube są niewystarczające do uznania, że istnieje wspólna kontrola tych spółek lub że Niko Tube kontrolowała Sepco, które to okoliczności stanowią warunek wstępny istnienia jednego podmiotu gospodarczego pomiędzy tymi dwoma powiązanymi spółkami, co uniemożliwiło tym instytucjom dokonanie dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

126. W związku z powyższym uważam, że należy oddalić trzeci zarzut odwołania wzajemnego, dotyczący naruszenia prawa przy stosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do transakcji realizowanych przez Sepco, których przedmiotem były rury wytwarzane przez Niko Tube.

1. Argumenty stron

127. Rada i Komisja wskazują na trzykrotne naruszenie prawa w zakresie oceny Sądu, która doprowadziła go do stwierdzenia, że zostało naruszone prawo do obrony Niko Tube i NTRP w kontekście dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

128. Po pierwsze, wspomniane instytucje uważają, że Sąd w pkt 201 zaskarżonego wyroku dokonał zbyt restrykcyjnej wykładni wymogów dotyczących informowania, które na nich ciążą. W szczególności twierdzą one, że nieproporcjonalne jest wymaganie we wszystkich przypadkach od Komisji, by informowała eksportera nie tylko o podstawie prawnej uwzględnionej w celu dokonania dostosowania, ale także powodach dokonania tego dostosowania. Tymczasem nie dokonując w niniejszym przypadku weryfikacji, czy zwykłe przekazanie informacji o podstawie prawnej dostosowania wystarczy do efektywnego skorzystania z prawa do obrony rozpatrywanych spółek, Sąd naruszył prawo. Zdaniem Komisji Sąd utożsamił obowiązek dostarczenia szczegółowego uzasadnienia, który ciąży na instytucjach przy wydawaniu danego aktu, z obowiązkiem przekazania w toku postępowania administracyjnego lub dochodzenia informacji wystarczających, by umożliwić podmiotom gospodarczym wykonanie ich prawa do obrony. Komisja dodaje, że treść pisma skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji z dnia 4 maja 2006 r., przytoczona w skrócie w pkt 204 zaskarżonego wyroku, wykazuje, że skarżące te w pełni zrozumiały powody, dla których Komisja zamierzała dokonać rozpatrywanego dostosowania.

129. Po drugie, Rada zarzuca Sądowi, że nie zbadał prawidłowo w pkt 209 zaskarżonego wyroku, czy w związku ze spóźnionym przedstawieniem trzech okoliczności, wymienionych w faksie Komisji z dnia 26 czerwca 2006 r., Niko Tube i NTRP rzeczywiście zostały pozbawione możliwości przedstawienia argumentów lub uwag, które mogłyby zmienić wynik postępowania administracyjnego. Zdaniem Rady Sąd powinien był zbadać, czy Niko Tube i NTRP ze względu na spóźnione przekazanie faksu z dnia 26 czerwca 2006 r. zostały pozbawione możliwości przedstawienia nowych argumentów, które rzeczywiście rozwinęły przed Sądem. Gdyby Sąd prawidłowo zastosował to kryterium, stwierdziłby, że podniesione przez nim argumenty są co do zasady identyczne z argumentami przedstawionymi w ramach postępowania przed Komisją przed otrzymaniem faksu z dnia 26 czerwca 2006 r.

130. Po trzecie, ponieważ Sąd w pkt 185–188 w kilku aspektach naruszył prawo, Rada utrzymuje, że Sąd także niesłusznie uwzględnił w pkt 211 tegoż wyroku zarzut dotyczący naruszenia prawa do obrony Niko Tube i NTRP w zakresie, w jakim dotyczył on dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Dodaje ona, że w każdym razie Sąd popełnił błąd logiczny dotyczący Niko Tube, ponieważ brak naruszenia prawa do obrony tej spółki nie mógł doprowadzić do wyniku innego niż ten, który Sąd potwierdził w pkt 189 zaskarżonego wyroku. Ogólnie Komisja twierdzi, że Sąd nie mógł w pkt 209 zaskarżonego wyroku odesłać wyłącznie do własnej oceny w zakresie istoty sprawy w celu stwierdzenia, że skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji wykazały, że ich prawo do obrony zostało naruszone.

131. Niko Tube i NTRP wnoszą do Trybunału o oddalenie zarzutów podniesionych przez Radę i Komisję.

132. Utrzymują one przede wszystkim, że Sąd słusznie nie ograniczył się do samego odesłania do podstawy prawnej rozpatrywanego dostosowania w celu zweryfikowania, czy instytucje spełniły obowiązek poszanowania prawa do obrony. W szczególności spółki te podkreślają, że konkretne badanie przeprowadzone przez Sąd spełnia wymogi określone przez orzecznictwo i nie może być uznane za zbyt restrykcyjne. O ile Niko Tube i NTRP stwierdziły w piśmie z dnia 4 maja 2006 r. w odpowiedzi na drugi dokument w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji skierowany przez Komisję, że nie można utożsamić działalności Sepco z działalnością przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, nie wiedziały one jednak, czy i z jakiej przyczyny Komisja mogła uznać tę spółkę za pośrednika. Spółki te w sposób oczywisty nie mogły odpowiedzieć na szczegółowe argumenty przedstawione w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r., który, jak słusznie orzekł Sąd, stanowił na etapie administracyjnym pierwsze przedstawienie przyczyn, na których oparły się instytucje w celu stwierdzenia, że należy dokonać spornego dostosowania.

133. Następnie, zdaniem Niko Tube i NTRP, jest także oczywiste, jak podniósł Sąd, że wbrew wymogom wynikającym z orzecznictwa, przed przyjęciem przez Komisję projektu w celu wydania spornego rozporządzenia, nie mogły one skutecznie przedstawić swojego stanowiska co do prawidłowości i znaczenia przywołanych faktów i okoliczności, które uzasadniały dostosowanie dokonane ostatecznie przez instytucje.

134. Twierdzą one także, że kryterium prawne, proponowane przez Radę w celu zweryfikowania, czy naruszenie proceduralne popełnione przez instytucje mogło mieć wpływ na wniosek sformułowany przez instytucje przy porównaniu argumentów sformułowanych przez Niko Tube i NTRP przed ujawnieniem uzasadnienia zawartego w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. oraz argumentów sformułowanych po tym ujawnieniu, nie bierze pod uwagę ograniczonego stopnia wykonywanej przez Sąd kontroli dowodów. Sąd słusznie ograniczył się do ustalenia, że wynik postępowania administracyjnego mógłby być inny, gdyby skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji miały okazję przedłożyć w toku tego postępowania administracyjnego uwagi na temat powodów dostosowania.

135. Wreszcie w odniesieniu do argumentu Rady dotyczącego zarzucanej niespójności rozumowania Sądu, który odnosi się do naruszenia prawa do obrony Niko Tube, spółka ta i NTRP podnoszą, że to nie dlatego, że Sąd stwierdził w toku postępowania w pierwszej instancji, iż nie istnieje dowód na to, że Sepco była kontrolowana przez Niko Tube, prawo do obrony Niko Tube nie zostało naruszone. Zdaniem tych spółek, gdyby Niko Tube została poinformowana w odpowiednim terminie o powodach spornego dostosowania, mogłaby ona skoncentrować swe argumenty na wspomnianych powodach w toku postępowania administracyjnego i wywrzeć w ten sposób wpływ na wynik postępowania.

2. Analiza

136. Na wstępie pragnę przypomnieć, jak zauważył Sąd w pkt 64 zaskarżonego wyroku, do którego odniósł się w jego pkt 201, że art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przyznaje między innymi wnioskodawcom, importerom, eksporterom, ich reprezentatywnym stowarzyszeniom oraz przedstawicielom kraju wywozu prawo do wystąpienia z wnioskiem o przekazanie dokonanych w toku postępowania najważniejszych ostatecznych ustaleń i faktów, na których podstawie ma być zarekomendowane nałożenie środków ostatecznych.

137. Z orzecznictwa wskazanego przez Sąd wynika także, że w toku postępowania administracyjnego zainteresowane przedsiębiorstwa muszą mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska dotyczącego prawidłowości i znaczenia przywołanych faktów i okoliczności, a także dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenia w przedmiocie wystąpienia praktyki antydumpingowej i wynikającej z niej szkody(26).

138. Chciałbym zauważyć, że w pkt 203 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, co nie zostało podważone przez Radę i Komisję, że w drugim dokumencie w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji z dnia 24 kwietnia 2006 r. Komisja poinformowała Niko Tube i NTRP, że w odniesieniu do sprzedaży do Wspólnoty, w której uczestniczyła Sepco, dostosowanie zostało w rzeczywistości dokonane na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, a nie na podstawie art. 2 ust. 9 tegoż rozporządzenia, jak błędnie zostało wskazane w pierwszym dokumencie w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji. Sąd zauważył również, że o ile Komisja wskazała w tym dokumencie, że kwota dokonanego odliczenia pozostaje niezmieniona, nie dostarczyła żadnego uzasadnienia, iż art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego ma zastosowanie w rozpatrywanej sprawie.

139. Ponadto ani Rada, ani Komisja nie podważają kwalifikacji dokonanej przez Sąd w pkt 201 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą informacja dotycząca spornego dostosowania i powodów jego dokonania posiada zasadnicze znaczenie, ponieważ takie dostosowanie ma bezpośredni wpływ na poziom ceł antydumpingowych.

140. W związku z powyższym moim zdaniem instytucje błędnie zarzucają Sądowi, że wymagał od Komisji, by poinformowała Niko Tube i NTRP w toku postępowania administracyjnego nie tylko o fakcie, że instytucja ta twierdzi, że dostosowania tego należy dokonać na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego, ale także o powodach uzasadniających takie dostosowanie, czyli między innymi okolicznościach i dowodach podnoszonych przez Komisję w uzasadnieniu swej oceny.

141. Ponieważ te okoliczności i dowody zostały uznane za posiadające zasadnicze znaczenie, powinny one zostać przekazane w momencie, w którym skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji mogły jeszcze skutecznie przedstawić swoje stanowisko, w szczególności na temat ich znaczenia, przed wydaniem spornego rozporządzenia. Tymczasem, jak orzekł Sąd, dopiero w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r., czyli w przeddzień wydania spornego rozporządzenia, Komisja przekazała zainteresowanym przedsiębiorstwom szczegółowe informacje na temat powodów uzasadniających według niej dostosowanie dokonane na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

142. Jednakże, jak Sąd także słusznie przypomniał w pkt 208 zaskarżonego wyroku, naruszenie proceduralne popełnione przez Komisję może stanowić naruszenie prawa do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji, uzasadniające stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia tylko w przypadku, gdyby skarżące te wykazały nie to, iż sporne rozporządzenie miałoby odmienną treść, lecz wyłącznie to, że taka sytuacja nie jest w pełni wykluczona, tak że wspomniane skarżące byłyby w stanie lepiej przygotować swoją obronę w przypadku braku tego naruszenia proceduralnego(27). Innymi słowy Niko Tube i NTRP powinny były wykazać, że możliwe było, iż wynik postępowania administracyjnego mógł być inny w przypadku braku takiego naruszenia, gdyż takie naruszenie miałoby konkretny wpływ na ich prawo do obrony(28).

143. Nie podważając tego orzecznictwa, Rada twierdzi, że Sąd nie zbadał w sposób konkretny w świetle argumentów mu przedstawionych, jakich informacji skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie otrzymały ze względu na spóźnione przesłanie faksu z dnia 26 czerwca 2006 r.

144. Wydaje mi się, że należy odrzucić tę krytykę.

145. W tym względzie pragnę zauważyć, że w pkt 209 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził w odniesieniu do trzech okoliczności, na których Komisja oparła się w celu stwierdzenia, że Sepco pełniła funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, że „w pkt 185–188 [zaskarżonego wyroku] wykazano, w oparciu o argumenty podnoszone przez skarżące w postępowaniu przed Sądem, że owych trzech okoliczności nie można uznać za wskazówki pozwalające na ustalenie, iż po pierwsze, Sepco wykonuje funkcje zbliżone do funkcji przedstawiciela wynagradzanego prowizyjnie, a po drugie, że Sepco i NTRP nie stanowią jednego podmiotu gospodarczego. W związku z tym należy uznać, że skarżące udowodniły, iż wcześniejsze poinformowanie ich o okolicznościach wymienionych w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. pozwoliłoby im na wcześniejsze wykazanie powyższych kwestii przed wydaniem zaskarżonego rozporządzenia, a przez to na uzasadnienie twierdzenia, zgodnie z którym Komisja nie miała żadnej materialnej podstawy do dokonania spornego dostosowania”(29).

146. Tymczasem, jak potwierdza to ten punkt zaskarżonego wyroku, w którym odesłano do kontroli sądowej co do istoty przeprowadzonej w pkt 185–188 wspomnianego wyroku, gdzie jak już podkreśliłem, wielokrotnie przywołano argumentację i wskazówki przedstawione w toku postępowania w pierwszej instancji, Sąd rzeczywiście oparł się przynajmniej częściowo na elementach przedłożonych mu przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji w celu zweryfikowania, czy naruszenie proceduralne zarzucane Komisji miało konkretny wpływ na ich prawo do przedstawienia stanowiska w toku postępowania administracyjnego.

147. Twierdzę natomiast, że wyrok Sądu, a w szczególności pkt 209 w związku z pkt 188–190, zawiera sprzeczne i niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do twierdzenia, że zostało naruszone prawo do obrony Niko Tube.

148. Sąd bowiem nie może, moim zdaniem, oddalić zarzutu skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji w odniesieniu do dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez Niko Tube, biorąc pod uwagę w szczególności argumenty przedstawione przez skarżące w toku postępowania w pierwszej instancji, i jednocześnie twierdzić, że te same argumenty mogły, gdyby zostały przedstawione w ramach postępowania administracyjnego w przypadku braku naruszenia proceduralnego Komisji, doprowadzić do innego rozwiązania, niż to przyjęte przez instytucje.

149. W każdym razie, uwzględniając oddalenie części zarzutu skarżących w pierwszej instancji, podniesionej dla poparcia stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia, w zakresie w jakim dotyczyła ona dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji dotyczących rur wytwarzanych przez Niko Tube, Sąd nie mógł w ramach oceny naruszenia prawa do obrony tej spółki odesłać wyłącznie do materialnego uzasadnienia, które nie dotyczyło w szczególności Niko Tube. Przeciwnie, Sąd powinien był wyjaśnić powody, dla których mimo oddalenia wspomnianej części zarzutu argumenty przedstawione przed nim przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji mogły, gdyby zostały przekazane w toku postępowania administracyjnego, doprowadzić do przyjęcia innego rozwiązania niż to, które podjęły instytucje. Nie wyjaśniając tych powodów Sąd, moim zdaniem, w sposób niewystarczający uzasadnił twierdzenie zawarte w pkt 209 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji udowodniły w istocie, że wcześniejsze poinformowanie ich o okolicznościach wymienionych w faksie z dnia 26 czerwca 2006 r. pozwoliłoby im przed wydaniem zaskarżonego rozporządzenia na poparcie ich twierdzenia, zgodnie z którym Komisja nie miała żadnej materialnej podstawy do dokonania spornego dostosowania, w zakresie w jakim dotyczyło ono Niko Tube.

150. Nie wydaje mi się, by tę ocenę podważało twierdzenie, że niektóre argumenty przedstawione w pkt 185 i 186 zaskarżonego wyroku odnoszą się zarówno do NTRP, jak i Niko Tube.

151. Ponieważ implicite, ale bezspornie Sąd nie stwierdził przy ocenie co do istoty zarzutu skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczącego spornego dostosowania, że argumenty te mogły same w sobie prowadzić do uwzględnienia tego zarzutu, a w związku z tym stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dostosowanie to odnosi się do sprzedaży eksportowej przez Sepco rur wytarzanych przez Niko Tube, nie dostrzegam, w jaki sposób, wobec braku szczegółowego uzasadnienia ze strony Sądu, okoliczność, że argumenty te mogły były zostać przywołane w toku postępowania administracyjnego, stwarzałaby skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji konkretną szansę na uzyskanie innego wyniku postępowania administracyjnego.

152. W tym względzie i jak wynika implicite z oceny przedstawionej w pkt 146 niniejszej opinii, moim zdaniem NTRP i Niko Tube niesłusznie twierdzą, że Sąd w kontekście badania ewentualnego naruszenia prawa do obrony tych przedsiębiorstw nie może bez naruszenia zakresu swej marginalnej kontroli badać nowych argumentów, jakie one przed nim przedstawiły.

153. Podobnie bowiem jak w przypadku każdego argumentu na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności, skarżący ma przedstawić dowód podnoszonego naruszenia jego praw proceduralnych. Tymczasem, biorąc pod uwagę, że orzecznictwo wymaga, by konkretne naruszenie prawa do obrony było wykazane, aby móc uwzględnić zarzut oparty na tym naruszeniu, i w rezultacie stwierdzić nieważność aktu Unii, do skarżącego, który powołuje się na taki zarzut w celu stwierdzenia nieważności, skierowany przeciwko zgodności z prawem takiego aktu, należy wskazanie w sposób wystarczająco szczegółowy argumentów, jakie przedstawiłby w przypadku braku zarzucanego naruszenia proceduralnego, które są odmienne od argumentów, które już mogły być przedstawione w toku postępowania administracyjnego przed popełnieniem zarzucanego naruszenia proceduralnego. Tylko przeprowadzając takie badanie, Sąd może prawomocnie ocenić, czy sporne naruszenie proceduralne rzeczywiście naruszyło prawo do obrony skarżącego(30). Badanie to w żaden sposób nie wykracza poza zakres kontroli przeprowadzanej przez sąd Unii. Przeciwnie, przyczynia się ono moim zdaniem do pełnej i całościowej weryfikacji ewentualnego naruszenia przez instytucje unijne fundamentalnej zasady prawa Unii polegającej na przestrzeganiu prawa do obrony w każdym postępowaniu wszczętym przeciwko osobie i mogącym doprowadzić do wydania aktu dla niej niekorzystnego(31).

154. Identyczne względy uzasadniają oddalenie ogólnej tezy Komisji, zgodnie z którą Sąd nie mógł w pkt 209 zaskarżonego wyroku odsyłać do ustaleń dotyczących badania co do istoty spornego dostosowania. W zakresie w jakim krytyka ta odnosi się do NTRP, jedynym celem odesłania dokonanego w pkt 209 zaskarżonego wyroku było wykazanie, że gdyby NTRP miała okazję w toku postępowania administracyjnego przekazać informacje, które przedstawiła w toku postępowania przed Sądem, przytoczone w pkt 185–187 zaskarżonego wyroku, mogłaby skuteczniej skorzystać z prawa do obrony.

155. Biorąc pod uwagę te ustalenia, uważam, że należy uwzględnić w części odwołanie wniesione przez Radę i uchylić zaskarżony wyrok w zakresie, w jakim uwzględniono w nim szósty zarzut skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczący naruszenia prawa do obrony Niko Tube w części odnoszącej się do dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji obejmujących rury wytwarzane przez Niko Tube.

156. Natomiast, ponieważ w odwołaniu głównym wniesionym przez Komisję od zaskarżonego wyroku nie podniesiono zarzutu identycznego jak ten przedstawiony przez Radę, który proponuję uwzględnić, uważam, że należy oddalić odwołanie główne Komisji w całości.

157. Należy zatem następnie zbadać dwa zarzuty podniesione w uzasadnieniu odwołania wzajemnego Niko Tube i NTRP, które dotyczyły ustaleń Sądu innych niż te dotyczące dostosowania dokonanego na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

D – W przedmiocie dwóch pierwszych zarzutów odwołania wzajemnego wniesionego przez Niko Tube i NTRP

158. Poza trzecim, już zbadanym zarzutem, w odwołaniu wzajemnym Niko Tube i NTRP podnoszą dwa inne zarzuty dotyczące naruszenia prawa, jakie popełnił Sąd w ramach badania, odpowiednio obliczenia wartości normalnej i określenia szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu.

1. W przedmiocie pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczącego naruszenia prawa, jakie miałby popełnić Sąd przy badaniu obliczenia wartości normalnej

159. Przed zbadaniem niniejszego zarzutu odwołania wzajemnego, który można podzielić na pięć części, użyteczne wydaje mi się przypomnienie zasadniczych okoliczności poprzedzających powstanie sporu dotyczących wykluczenia rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych NCP KE4, będących przedmiotem niniejszego zarzutu.

a) Zasadnicze okoliczności poprzedzające powstanie sporu dotyczące wykluczenia rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych NCP KE4

160. W ramach swego dochodzenia Komisja podała definicję rozpatrywanego produktu (rury i przewody bez szwu), wyjaśnioną w kwestionariuszu przesłanym do zainteresowanych stron. W tym samym kwestionariuszu wskazała ona także, że do celów obiektywnego porównania cen danego produktu postanowiła zastosować system klasyfikacji produktu zwany NCP, składający się z sześcioznakowego kodu (na przykład NCP JB21YN), w zależności między innymi od klasyfikacji celnej i szczególnych właściwości fizycznych i technicznych (średnica, grubość) rur i przewodów bez szwu. W tekście tego kwestionariusza podkreślono, że zainteresowane strony powinny używać numerów kontrolnych produktów we wszystkich ich odpowiedziach w sposób ścisły i spójny.

161. W odpowiedzi na kwestionariusz w czerwcu 2005 r. SPIG przedstawiła, w odniesieniu do poszczególnych transakcji, szczegółowy wykaz sprzedaży zrealizowanych na Ukrainie, w tym także wykaz swych dostawców. Jednakże SPIG nie zastosowała sześcioznakowego systemu zalecanego przez Komisję w kwestionariuszu, ale uproszczony system trzyznakowy. W wykazie sprzedaży przesłanym przez SPIG znajdowało się sześć transakcji opatrzonych kodem KE4. NTRP pojawiła się w wykazie jako jedyny dostawca rur objętych kodem NCP KE4. Komisja oparła się na tym wykazie, zweryfikowanym na miejscu, w celu obliczenia wartości normalnej.

162. W korespondencji z Komisją w związku z pierwszym dokumentem w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji Niko Tube i NTRP podniosły, że przewody objęte kodem NCP KE4 powinny być wykluczone z obliczeń, ponieważ nie stanowią rozpatrywanego produktu lub w każdym razie nie są przez nie wytwarzane.

163. W drugim dokumencie w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji przyjętym w dniu 24 kwietnia 2006 r. Komisja oddaliła wniosek o wykluczenie z obliczenia wartości normalnej produktów objętych kodem NCP KE4. W dokumencie tym wskazano, że Komisja zapoznała się z uwagami dotyczącymi sprzedaży krajowej zaklasyfikowanej pod pozycją NCP KE4, ale nie miała możliwości zweryfikowania nowych informacji dostarczonych przez Niko Tube i NTRP.

164. Niko Tube i NTRP powtórzyły ich wniosek o wykluczenie w odpowiedzi na drugi dokument w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji z dnia 4 maja 2006 r. W odpowiedzi tej stwierdzono, że grupa Interpipe nie wytwarzała żadnych rur objętych kodem NCP KE4, a w szczególności 63,1 ton rur i przewodów bez szwu objętych normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001. W tej samej odpowiedzi wskazano, że z poszczególnych wykazów sprzedaży przesłanych Komisji bezpośrednio wynika, że w odniesieniu do tych rur i przewodów bez szwu grupa Interpipe działała tylko jako dystrybutor i że rury zakwalifikowane pod kodem NCP KE4 były wytwarzane tylko przez NTRP.

165. Komisja w faksie dnia 26 czerwca 2006 r. ponownie oddaliła wniosek o wykluczenie między innymi z tego względu, że dane dotyczące tych rur nie były wystarczająco pewne wobec braku kolejnej kontroli w siedzibie spółki uznanej za zbyt trudną do zorganizowania na zaawansowanym etapie postępowania administracyjnego.

166. W skardze o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia Niko Tube i NTRP podniosły, że instytucje popełniły oczywisty błąd w ocenie, włączając przy obliczaniu wartości normalnej, a zatem marginesu dumpingu, dane dotyczące rur objętych kodem NCP KE4 i normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001, oraz że naruszyły zasadę niedyskryminacji, prawo do obrony, a także obowiązek uzasadnienia.

167. Sąd oddalił wszystkie powyższe zarzuty.

168. W odniesieniu do oczywistego błędu w ocenie zarzucanego przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji, który obejmował także naruszenie obowiązku staranności, Sąd zbadał, czy informacje przedstawione przez skarżące Komisji w toku dochodzenia były wystarczające do stwierdzenia, że nie wytwarzają one rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych kodem NCP KE4, co oznaczałoby, że Komisja nie zbadała w sposób rzetelny i bezstronny wszystkich okoliczności mających znaczenie dla danej sprawy i popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że informacje te powinny być przedmiotem ponownej kontroli w siedzibie skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji.

169. W ramach tego badania Sąd najpierw orzekł w pkt 45 zaskarżonego wyroku, że skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nigdy nie wpisały normy TU 14‑3P‑197‑2001 do wykazu ich sprzedaży krajowych i eksportowych, co stanowi wskazówkę, że nie sprzedawały rur do zastosowań w elektrowniach atomowych także spółce SPIG. Ponadto Sąd podniósł, że z wykazów kosztów produkcji skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji wynika, że produkty wskazane w wykazach nie były wytwarzane na podstawie wspomnianej normy.

170. Jednakże Sąd zauważył także, że w wykazie sprzedaży na rynku krajowym SPIG znajdowało się sześć transakcji dotyczących rur objętych kodem NCP KE4 i wytwarzanych na podstawie wyżej wymienionej normy technicznej. W pkt 48 zaskarżonego wyroku Sąd dodał, że w wykazie dostawców i zakupów SPIG wskazano tylko jednego dostawcę rur objętych kodem NCP KE4, czyli NTRP. Tymczasem w tym wykazie powinni figurować tylko dostawcy, których produkty były odsprzedawane w Unii. W zakresie, w jakim akta sprawy potwierdzają, że rury objęte kodem NCP KE4 i normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001 były odsprzedawane na rynku ukraińskim oraz że wszystkie rury objęte wspomnianym kodem, lecz nie objęte wspomnianą normą techniczną, wytwarzane przez NTRP były odsprzedawane przez SPIG Interpipe na rynku wspólnotowym, Sąd wywnioskował z powyższego, że SPIG nie popełniła żadnego błędu, nie wymieniając na wykazach dostawców i zakupów dostawców rur objętych kodem NCP KE4 innych niż NTRP.

171. Ponadto Sąd zauważył w pkt 49 zaskarżonego wyroku, że okoliczność, iż wykaz sprzedaży krajowych SPIG wskazywał transakcje dotyczące rur objętych NCP KE4 i normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001, a jednocześnie wykaz dostawców i zakupów SPIG wskazywał tylko jednego dostawcę rur objętych NCP KE4, mogła być źródłem nieporozumienia dla urzędników Komisji prowadzących dochodzenie. Sąd wywnioskował z powyższego w pkt 50 i 51 zaskarżonego wyroku, że po przeprowadzeniu starannej analizy odpowiedzi na kwestionariusz, przekazanych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji i SPIG, ich powiązaną spółkę zajmującą się sprzedażą, Komisja dysponowała informacjami sprzecznymi lub co najmniej informacjami, których prawdziwość mogła być podważona, a skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie dążyły do rozwiania wątpliwości Komisji związanych z tymi sprzecznościami. W szczególności Sąd orzekł, że zadaniem skarżących było przedstawienie dowodu, że sześć rozpatrywanych transakcji dotyczy zakupów przez SPIG rur objętych kodem NCP KE4 i normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001 od niezależnego dostawcy, czego nie dokonały. Sąd wywnioskował z powyższego, że Komisja wywiązała się z obowiązku starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, że wartość normalna została zatem określona w sposób rozsądny, zgodnie z orzecznictwem, i że Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie.

172. W odniesieniu do zarzutu dotyczącego naruszenia zasady niedyskryminacji z tego względu, że Rada zaakceptowała pominięcie przy obliczaniu marginesu dumpingu produktów niewytwarzanych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji objętych określonymi kodami NCP, ale nie rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych NCP KE4 i normą techniczną TU 14‑3P‑197‑2001, Sąd stwierdził w pkt 59 i 60 zaskarżonego wyroku, że podczas gdy wspomniane rury były wytwarzane przez NTRP, rury objęte innymi NCP nie pojawiają się w ogóle w wykazach sprzedaży lub kosztów produkcji skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji, a ponadto wykaz dostawców i zakupów SPIG wskazywał jedynego dostawcę NCP KE4, czyli NTRP. W związku z powyższym Sad oddalił ten zarzut.

173. Ponadto w pkt 67–69 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił także zarzuty dotyczące naruszenia prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia, podniesione przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji.

b) W przedmiocie pięciu części pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego

174. Niko Tube i NTRP utrzymują, po pierwsze, że Sąd naruszył ich prawo do obrony, oddalając zarzuty podniesione w pierwszej instancji, dotyczące oczywistego błędu w ocenie i naruszenia zasady niedyskryminacji. Po drugie podnoszą one, że Sąd przekroczył granice kontroli sądowej. Po trzecie, Niko Tube i NTRP zarzucają Sądowi, że nie orzekł w przedmiocie dodatkowego zarzutu podniesionego w pierwszej instancji. Po czwarte, Sąd popełnił ich zdaniem oczywisty błąd w ocenie w zakresie obowiązku staranności. Wreszcie, po piąte, wypaczył jasne znaczenie dowodów.

c) W przedmiocie dwóch pierwszych części zarzutu, dotyczących odpowiednio naruszenia prawa do obrony i naruszenia granic kontroli sądowej

i) Argumenty stron

175. Nawet gdyby Niko Tube i NTRP uznały, że były w stanie przedstawić swe stanowisko w toku postępowania w pierwszej instancji co do okoliczności, na których oparł się Sąd, twierdzą one, że Sąd naruszył ich prawo do obrony, opierając się w pkt 47–55, a także w pkt 59 i 60 zaskarżonego wyroku na nowych okolicznościach sprawy, które nie zostały im przekazane w toku postępowania administracyjnego. Tak jest w przypadku przedstawionego przez Radę i Komisję nowego uzasadnienia dla błędnego pominięcia rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych kodem NCP KE4 przy obliczaniu marginesu dumpingu, a także w przypadku nowych okoliczności faktycznych, które miały poprzeć to nowe uzasadnienie, takich jak znaczenie wykazu dostawców i zakupów SPIG, zarzut dotyczący braku współpracy w zakresie tłumaczenia i podnoszony brak dowodu dotyczącego dostawcy wspomnianych rur do zastosowań w elektrowniach atomowych. W drugiej części zarzutu Niko Tube i NTRP przypominają, że Sąd nie może uwzględnić nowego uzasadnienia dla oddalenia ich wniosku o pominięcie rur objętych kodem NCP KE4.

176. Rada i Komisja twierdzą, że należy oddalić pierwszą część pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego, która jest szczególnie niejednoznaczna. Poza tym że Niko Tube i NTRP nie wskazują okoliczności, na podstawie których Sąd nie przyznał im prawa do bycia wysłuchanymi, instytucje te podnoszą, że spółki mylą prawo do obrony z obowiązkiem uzasadnienia. W zakresie tego ostatniego aspektu Rada zauważa, że Niko Tube i NTRP w ogóle nie wskazują „nowych okoliczności”, na których oparł się Sąd. Te podnoszone „nowe okoliczności” są zdaniem Rady wyłącznie dodatkowymi wyjaśnieniami popierającymi twierdzenia instytucji zawarte w drugim dokumencie Komisji w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji z dnia 24 kwietnia 2006 r. i zgodnie z którymi wniosek o pominięcie sześciu transakcji dotyczących rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych kodem NCP KE4 nie może być przyjęty, ponieważ wymaga dodatkowej weryfikacji nowych informacji. W każdym razie instytucje nie są ograniczone do przytaczania wyłącznie uzasadnienia ich aktu i korespondencji ze stronami, mogą one bowiem szerzej wyjaśnić swe stanowisko przed Sądem. Drugą część pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego należy oddalić z podobnych względów. Sąd działał w granicach przeprowadzanej przez niego kontroli.

ii) Analiza

177. W zakresie w jakim celem pierwszej części pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego jest doprowadzenie do stwierdzenia, że Sąd naruszył wymogi dotyczące przestrzegania prawa do obrony Niko Tube i NTRP, należy ją moim zdaniem oddalić. Wspomniane spółki nie wskazały bowiem wyraźnie okoliczności faktycznych i prawnych, w przedmiocie których Sąd ich nie wysłuchał. Przyznają one skądinąd, że miały możliwość przedstawienia swego stanowiska co do okoliczności będących podstawą oceny Sądu wyrażonej w pkt 45– 54, a także pkt 59 i 60 zaskarżonego wyroku.

178. Poza tym należy w razie potrzeby zaznaczyć, że Niko Tube i NTRP nie podważają w ramach ich odwołania wzajemnego oceny Sądu przedstawionej w pkt 67 zaskarżonego wyroku, dotyczącej zarzucanego naruszenia ich prawa do obrony, które popełniły instytucje w zakresie wniosku o pominięcie rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych kodem NCP KE4.

179. Oprócz naruszenia prawa do obrony Sądowi w rzeczywistości zarzuca się, że przekroczył granice kontroli sądowej, uwzględniając powody na poparcie oddalenia ich wniosku o pominięcie rur objętych kodem NCP KE4 przy obliczaniu wartości normalnej, które nie wynikają z postępowania administracyjnego.

180. Pierwsza część pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego jest w istocie nierozerwalnie związana z jego drugą częścią, dotyczącą nadużycia władzy, jakie miałby popełnić Sąd.

181. Moim zdaniem zarzut ten należy oddalić.

182. Uważam przede wszystkim, że zarzut Niko Tube i NTRP, podniesiony w odwołaniu wzajemnym, zgodnie z którym Sąd oparł się na nowych okolicznościach faktycznych, jest bezskuteczny. Z istotnych punktów zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że Sąd ograniczył się w celu zbadania zarzutów dotyczących oczywistego błędu w ocenie i naruszenia zasady niedyskryminacji do uwzględnienia okoliczności wynikających z dokumentów wymienionych w toku postępowania administracyjnego.

183. Następnie należy zauważyć, że sprawdzając, jak wzywały skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji, czy Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, oddalając ich wniosek o pominięcie przy obliczaniu wartości normalnej i marginesu dumpingu rur do zastosowań w elektrowniach atomowych objętych kodem NCP KE4 z tego względu, że spółki te ich nie wytwarzają, Sąd między innymi zbadał uzasadnienie, na podstawie którego dokonano tego oddalenia w świetle w szczególności faktycznego kontekstu, w którym zostało przyjęte to uzasadnienie. Tymczasem takie badanie samo w sobie wyklucza naruszenie prawa. Sąd bowiem nie zastąpił swym własnym uzasadnieniem uzasadnienia instytucji, ale tylko umieścił we właściwym kontekście oddalenie wniosku skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji, podnosząc w szczególności fakt, że w wykazie dostawców i zakupów SPIG wymieniono jedynego dostawcę rur objętych kodem NCP KE4, czyli NTRP, co może mieć wpływ na zarzut, zgodnie z którym skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie wytwarzają wspomnianych rur.

184. Taki kontekst z pewnością nie był nieznany skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji, co skądinąd potwierdza między innymi twierdzenie zawarte w pkt 51 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym przekazały one faktury za sześć transakcji dotyczących rur objętych kodem NCP KE4, które niesłusznie zostały wymienione w wykazie sprzedaży SPIG.

185. Uważam zatem, że dwie pierwsze części pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego należy oddalić.

d) W przedmiocie trzeciej części zarzutu, dotyczącej braku odpowiedzi na zarzut

i) Argumenty stron

186. Niko Tube i NTRP twierdzą, że w replice w postępowaniu w pierwszej instancji podniosły, że wyjaśnienia i zarzuty przedstawione przez Radę w odpowiedzi na skargę były spóźnione i nie powinny być uwzględnione. Sąd zapoznał się z tym zarzutem, co potwierdza sprawozdanie na rozprawę w postępowaniu w pierwszej instancji, ale nie odpowiedział na niego w spornym wyroku.

187. Rada i Komisja podnoszą, że ta część zarzutu jest niedopuszczalna, a w każdym razie bezzasadna.

ii) Analiza

188. Zakładając nawet, że skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji podniosły nowy zarzut w toku postępowania, dotyczący podnoszonego spóźnionego przedstawienia uzasadnienia spornego rozporządzenia, na który Sąd powinien był odpowiedzieć, należy stwierdzić, że Sąd implicite, ale bezspornie odpowiedział na ten zarzut i oddalił go, badając przyczyny przedstawione przez instytucje z uwzględnieniem kontekstu, w jaki się one wpisują.

189. Uważam zatem, że trzecią część zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego należy oddalić.

e) W przedmiocie czwartej części zarzutu, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie w zakresie obowiązku staranności

i) Argumenty stron

190. Zdaniem Niko Tube i NTRP Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia należytej staranności, stwierdzając w pkt 52 i 53 zaskarżonego wyroku, że dwa ważne powody na dziesięć podniesionych przez Radę w celu oddalenia wniosku skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji o pominięcie rur objętych kodem NCP KE4 przy obliczaniu wartości normalnej wystarczą, by wykazać, że Komisja ogólnie działała z wymaganą starannością.

191. Rada i Komisja podnoszą, że w tej części zarzutu Niko Tube i NTRP zmierzają ostatecznie do podważenia ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd, co jest niedopuszczalne na etapie odwołania. Rada przypomina także, że zasada dotycząca obowiązku staranności ma charakter proceduralny, podczas gdy Niko Tube i NTRP podważają wynik badania okoliczności faktycznych przeprowadzonego przez Sąd i wnioski, do jakich doszły instytucje. Rada dodaje, że twierdzenia Niko Tube i NTRP, zgodnie z którymi większość jej argumentów zostało uznanych za nieistotne lub oddalonych przez Sąd, są fałszywe i niedokładne.

ii) Analiza

192. Jest bezsporne, że w przypadkach, w których instytucjom Unii przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniu administracyjnym nabiera fundamentalnego znaczenia. Do gwarancji tych należą, między innymi, obowiązek rozpatrzenia przez właściwą instytucję w sposób rzetelny i bezstronny wszystkich elementów mających znaczenie dla danej sprawy(32).

193. W tym kontekście, jak przypomniał w istocie Sąd w pkt 41 zaskarżonego wyroku i co nie zostało podważone przez strony, w dziedzinie środków antydumpingowych, w której sąd Unii nie może ingerować w ocenę zastrzeżoną dla instytucji, do sądu tego należy upewnienie się, iż instytucje uwzględniły wszystkie istotne okoliczności i oceniły dowody zawarte w aktach sprawy ze starannością wymaganą do stwierdzenia, że wartość normalna została ustalona w rozsądny sposób, w świetle przepisów rozporządzenia podstawowego(33).

194. W tej części zarzutu Niko Tube i NTRP utrzymują w istocie, że Sąd nie mógł w uzasadniony sposób stwierdzić, że instytucje zbadały z wymaganą starannością dane dotyczące rur objętych kodem NCP KE4, podczas gdy oddalił lub uznał za nieistotne osiem z dziesięciu powodów, na podstawie których instytucje uwzględniły te rury przy obliczaniu wartości normalnej i marginesu dumpingu.

195. Kwestia, czy Sąd prawidłowo uznał, że instytucje nie naruszyły obowiązku należytej staranności, stanowi kwestię prawną, która podlega kontroli Trybunału w ramach odwołania(34).

196. Niezależnie od faktu, że Sąd nie przedstawił wykazu dziesięciu przyczyn, ale przypomniał w pkt 33–37 zaskarżonego wyroku pięć grup powodów, które legły u podstaw oddalenia przez instytucje wniosku o pominięcie rur NCP KE4 przy obliczaniu wartości normalnej i marginesu dumpingu, argumentacja Niko Tube i NTRP opiera się moim zdaniem na oczywiście błędnej interpretacji zaskarżonego wyroku.

197. Po pierwsze bowiem, w odniesieniu do pkt 48 zaskarżonego wyroku, wbrew twierdzeniom Niko Tube i NTRP Sąd nie uznał za „bezzasadny” argumentu, zgodnie z którym SPIG wskazała tylko NTRP jako jedynego dostawcę wspomnianych rur. Przeciwnie, Sąd orzekł, że „SPIG nie popełniła żadnego błędu, nie wymieniając […] dostawców innych niż NTRP”.

198. Po drugie, okoliczność, że Sąd nie wypowiedział się szczegółowo co do niektórych czynników wymienionych w odwołaniu wzajemnym Niko Tube i NTRP, nie może być interpretowana jako stwierdzenie, zgodnie z którym Sąd uznał te czynniki za „pozbawione znaczenia”. Przeciwnie, Sąd mógł w pełni słusznie orzec, z uzasadnionych względów ekonomii procesowej, że w kontekście badania zarzutu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie, którego dowiedzenie jest zadaniem skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji, nie miał on obowiązku weryfikowania wszystkich argumentów przedstawionych przez instytucje w uzasadnieniu ich wniosku, ponieważ niektóre z przedstawionych powodów są wystarczające do wsparcia tego wniosku.

199. Tymczasem Niko Tube i NTRP same przyznają, że Sąd uznał za „uzasadnione obawy” okoliczność, że nie przedstawiły one dowodów wykazujących wyraźnie, że rozpatrywane rury zostały nabyte od niezależnej osoby trzeciej, a nie od NTRP, oraz okoliczność, że podczas kontroli w ich siedzibie Komisja nie podniosła kwestii rur objętych kodem NCP KE4, ponieważ skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji jeszcze nie złożyły wniosku o pominięcie wspomnianych rur. Okoliczność, że Niko Tube i NTRP nie są przekonane tą oceną, dążąc do jej podważenia w dyskusji przed Trybunałem, nie stanowi z pewnością kwestii wchodzącej w zakres właściwości Trybunału w ramach rozpatrywania odwołania(35). W odniesieniu do twierdzenia, zgodnie z którym Niko Tube i NTRP nie przedstawiły dowodów, że rozpatrywane rury zostały nabyte od niezależnej osoby trzeciej, spółki te nie wskazują w niniejszej części zarzutu żadnego naruszenia prawa popełnionego przez Sąd.

200. W każdym razie zakładając nawet, że Sąd ewentualnie orzekł, iż niektóre argumenty przedstawione przez instytucje okazały się nieistotne, nie oznacza to, że instytucje nie zbadały w sposób rzetelny i bezstronny wszystkich elementów przekazanych im w toku postępowania administracyjnego.

201. W konsekwencji uważam, że czwartą część pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego należy oddalić.

f) W przedmiocie piątej części zarzutu, dotyczącej wypaczenia jasnego znaczenia dowodów

i) Argumenty stron

202. Pomocniczo Niko Tube i NTRP utrzymują, że Sąd wypaczył jasne znaczenie dowodów. Sąd bowiem błędnie orzekł, że informacje przedstawione w toku postępowania administracyjnego przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji mogły być źródłem nieporozumienia dla urzędników Komisji, że instytucja ta dysponowała sprzecznymi informacjami (pkt 49 i 50 zaskarżonego wyroku), że Komisja udowodniła, iż postępowała z wymaganą starannością (pkt 52) oraz że skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie dążyły do rozwiania wątpliwości Komisji (pkt 51 zaskarżonego wyroku).

203. Zdaniem Rady i Komisji piąta część zarzutu jest niedopuszczalna, a w każdym razie bezzasadna. W szczególności Niko Tube i NTRP nie wykazały ani wypaczenia znaczenia dowodów, ani błędu w ocenie Sądu powodującego takie wypaczenie i ograniczyły się do podważenia oceny Sądu, podnosząc argumenty, które już zostały przez Sąd oddalone.

ii) Analiza

204. Jak już zauważyłem, ocena okoliczności faktycznych nie stanowi, z zastrzeżeniem przypadku wypaczenia znaczenia dowodów przez Sąd, kwestii prawnej, która podlega kontroli Trybunału w ramach odwołania.

205. Ponadto w myśl utrwalonego orzecznictwa podnoszone wypaczenie okoliczności faktycznych lub dowodów musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny okoliczności faktycznych i dowodów(36).

206. W uzasadnieniu pierwszego zarzutu Niko Tube i NTRP utrzymują, że wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 49 i 50 zaskarżonego wyroku, ich odpowiedź na kwestionariusz przesłany przez Komisję nie zawierała sprzecznych ze sobą danych. Sąd skądinąd przyznał w pkt 46 zaskarżonego wyroku, że Niko Tube i NTRP nie wytwarzają rur do zastosowań w elektrowniach atomowych. Było zatem jasne, że rury te mogłyby zostać nabyte tylko od podmiotu innego niż NTRP.

207. Argumentację tę należy oddalić.

208. Przede wszystkim Niko Tube i NTRP nie określają dokładnie, które dowody Sąd miałby wypaczyć.

209. Następnie należy w każdym razie stwierdzić, że Sąd orzekł w pkt 50 zaskarżonego wyroku, że Komisja posiadała sprzeczne informacje nie tylko po przeprowadzeniu badania odpowiedzi Niko Tube i NTRP na kwestionariusz, ale także po zbadaniu odpowiedzi ich spółki powiązanej zajmującej się sprzedażą – SPIG. Tymczasem Niko Tube i NTRP nie twierdzą, że Sąd wypaczył znaczenie odpowiedzi SPIG na kwestionariusz przesłany przez Komisję, zgodnie z którym w szczególności w wykazie sprzedaży na rynku ukraińskim odwołano się do transakcji dotyczących rur objętych kodem NCP KE4, a w wykazie dostawców tej spółki wymieniono NTRP jako jedynego dostawcę wspominanych rur, jak orzekł Sąd w pkt 49 zaskarżonego wyroku. W zakresie w jakim dane zawarte w tej odpowiedzi mogły podważać dane, które pojawiły się w odpowiedziach Niko Tube i NTRP, co do których spółki te nie twierdzą także, że zostały one wypaczone przez Sąd, moim zdaniem Sąd słusznie orzekł, że po przeprowadzeniu starannej oceny odpowiedzi na kwestionariusz skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji i SPIG – ich spółki powiązanej zajmującej się sprzedażą, Komisja posiadała sprzeczne informacje lub co najmniej informacje, których prawdziwość mogła być podważona.

210. Drugi zarzut można w uzasadniony sposób oddalić z tych samych względów.

211. W trzeciej uwadze krytycznej dotyczącej pkt 51 zaskarżonego wyroku Niko Tube i NTRP twierdzą, że brak tłumaczenia na język angielski faktur kupna SPIG stanowił tylko pretekst, by orzec, że skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie dążyły do rozwiania wątpliwości Komisji powstałych ze względu na sprzeczne odpowiedzi. Ich zdaniem z tych faktur, załączonych do odpowiedzi na skargę Rady złożonej przed Sądem, wyraźnie wynika, że rury do zastosowań w elektrowniach atomowych zostały nabyte przez SPIG od spółki niepowiązanej.

212. W tym względzie należy przypomnieć, że w celu poparcia twierdzenia, zgodnie z którym skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji nie dążyły do rozwiania wątpliwości Komisji, Sąd między innymi podniósł, po pierwsze, że podczas przesłuchania w dniu 24 marca 2006 r. skarżące te przedłożyły Komisji kilka dokumentów zredagowanych w języku ukraińskim, które miały być fakturami dotyczącymi sześciu transakcji niesłusznie wymienionych w wykazie sprzedaży SPIG, a po drugie, że mimo iż pomiędzy stronami powstało podczas rozprawy nieporozumienie co do okoliczności, czy Komisja zażądała podczas wspomnianego przesłuchania tłumaczenia tych dokumentów, należało stwierdzić, że na skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji spoczywał ciężar dostarczenia dowodu na poparcie ich twierdzeń, że transakcje te dotyczyły zakupów spornych rur przez SPIG od niezależnego dostawcy.

213. Tymczasem chciałbym zauważyć, że Niko Tube i NTRP w ogóle nie przedstawiły rzeczonych faktur w ich odwołaniu wzajemnym, ani ich do niego nie załączyły w celu wykazania zarzucanego wypaczenia przez Sąd znaczenia tych dokumentów, ale ograniczyły się do odesłania Trybunału do załącznika do odpowiedzi na skargę Rady przedłożonego Sądowi, zawierającego kopię wspomnianych dokumentów. W świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 205 niniejszej opinii okoliczności te moim zdaniem są wystarczające do oddalenia tego zarzutu.

214. W każdym razie nie można zarzucać Sądowi, że wypaczył znaczenie tych dowodów, podczas gdy jest bezsporne, że Niko Tube i NTRP nigdy wyraźnie nie wskazały części tych dokumentów, które potwierdzałyby w sposób jednoznaczny, że sporne rury zostały nabyte przez SPIG od spółki innej niż NTRP, i nie dostarczyły tłumaczenia w języku urzędowym Unii istotnych fragmentów wspomnianych dokumentów. Gdyby, jak utrzymują Niko Tube i NTRP w odwołaniu wzajemnym, dokumenty te miały znaczenie, jakie przyznają im od tej chwili te spółki do celów pominięcia w obliczeniu wartości normalnej rur objętych kodem NCP KE4, bez wątpienia na tych spółkach ciążyłby obowiązek umożliwienia instytucjom i Sądowi pełnego zweryfikowania autentyczności i treści wspomnianych dokumentów.

215. Na podstawie wszystkich powyższych względów uważam, że należy oddalić piątą część pierwszego zarzutu odwołania wzajemnego.

216. Wobec tego uważam, że ten zarzut powinien zostać oddalony w całości.

2. W przedmiocie drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczącego naruszenia prawa, które miałby popełnić Sąd, badając określenie szkody wyrządzonej przemysłowi Unii

a) Uwagi wstępne

217. Drugi zarzut odwołania wzajemnego dotyczy uzasadnienia zaskarżonego wyroku odnoszącego się do „skutków nieudzielenia odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję przez spółki powiązane z producentami [unijnymi]”.

218. Przed Sądem skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji twierdzą, że skoro każdy z pięciu włączonych do próby Komisji unijnych producentów rur i przewodów bez szwu jest powiązany z co najmniej jedną spółką zajmującą się produkcją lub sprzedażą, które nie złożyły odrębnych odpowiedzi na kwestionariusz Komisji, nie można uznać, że producenci ci w pełni współpracowali. W związku z tym skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji podnoszą, że ten brak współpracy ze strony producentów unijnych powinien był doprowadzić instytucje do zakończenia dochodzenia i że w każdym razie podnoszona szkoda wyrządzona Unii przez praktykę dumpingową, która była im zarzucana, opierała się między innymi na oczywistym błędzie w ocenie i naruszeniu ich prawa do obrony.

219. W zaskarżonym wyroku Sąd zbadał pięć następujących zarzutów podniesionych przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji: naruszenie art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego; naruszenie zasady niedyskryminacji; naruszenie art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego; naruszenie art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego; naruszenie prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia.

220. Sąd oddalił wszystkie wymienione zarzuty.

221. W drugim zarzucie odwołania wzajemnego Niko Tube i NTRP krytykują zasadniczo uzasadnienie zaskarżonego wyroku dotyczące badania naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego (pkt 88–112 zaskarżonego wyroku) oraz naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego (pkt 130–135 zaskarżonego wyroku).

222. Bezspornie w pkt 187 odwołania wzajemnego Niko Tube i NTRP powołują się także na naruszenie prawa popełnione w pkt 141 zaskarżonego wyroku w kontekście badania naruszenia art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Jednakże należy zauważyć, że wyłącznie „tytułem uzupełnienia” Sąd rozwinął uzasadnienie przedstawione w tym punkcie zaskarżonego wyroku. Tymczasem, zgodnie z orzecznictwem i z uwagi na fakt, że Niko Tube i NTRP w żaden sposób nie krytykowały oceny Sądu przedstawionej przede wszystkim w pkt 140 zaskarżonego wyroku, zarzut skierowany przeciwko nieistotnemu elementowi uzasadnienia wyroku Sądu nie może prowadzić do jego uchylenia i dlatego jest bezskuteczny(37).

223. Drugi zarzut odwołania wzajemnego, w formie w jakiej został właśnie opisany, dzieli się na dziesięć części. Osiem części zarzutu jest skierowanych przeciwko pkt 88–112 zaskarżonego wyroku, czyli przeciwko ocenom dokonanym przez Sąd z tytułu „naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego”. Dwie części zarzutu skierowane są przeciwko przeprowadzonej w pkt 130–135 zaskarżonego wyroku analizie naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

224. Zbadam kolejno te dwie grupy części tego zarzutu.

b) W przedmiocie ośmiu części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczących naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego

i) Zasadnicze okoliczności poprzedzające istotne aspekty sporu oraz ustalenia Sądu

225. Jak wynika z pkt 12 spornego rozporządzenia, ze względu na dużą liczbę skarżących się na praktykę zarzucaną między innymi Niko Tube i NTRP, Komisja na podstawie art. 17 rozporządzenia podstawowego ograniczyła swe dochodzenie do reprezentatywnej próby pięciu producentów unijnych z siedzibą w czterech państwach członkowskich i reprezentujących 49% całkowitej wielkości produkcji rozpatrywanego produktu w Unii, którzy poparli skargę. W spornym rozporządzeniu wspomniano także, po pierwsze, że Komisja wysłała kwestionariusz do tych producentów i że dostarczyli jej oni odpowiedź, a po drugie, że Komisja dokonała kontroli na miejscu informacji zebranych przez te spółki. Sporne rozporządzenie obejmuje także, na podstawie art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, badanie istotności wszystkich czynników ekonomicznych, które miały wpływ na sytuację przemysłu unijnego, a także badanie związku przyczynowego pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a wyrządzoną szkodą, w szczególności poprzez weryfikację skutków innych czynników zewnętrznych na mocy art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. Wreszcie w pkt 234 i 235 spornego rozporządzenia wskazano, że zgodnie z zasadą mniejszego cła przewidzianą w art. 9 rozporządzenia podstawowego ostateczne cła antydumpingowe ustalone dla przywozu danego produktu są określane na poziomie najniższego marginesu (dumpingu lub szkody), czyli w rozpatrywanej sprawie marginesu dumpingu.

226. Przed Sądem skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji podniosły w istocie, że brak współpracy w toku dochodzenia ze strony dziesięciu spółek powiązanych z producentami unijnymi włączonymi do próby Komisji zakłócił ocenę szkody poniesionej przez przemysł unijny, co doprowadziło do naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego. Artykuł ten zawiera bowiem między innymi wymóg, by szkoda była określona na podstawie istniejących dowodów.

227. Jak już zaznaczyłem, Sąd oddalił ten zarzut.

228. Sąd przypomniał przede wszystkim w pkt 87 zaskarżonego wyroku, że ani Rada, ani Komisja nie posiadają uprawnienia, by zmusić te spółki do udziału w dochodzeniu lub udzielenia informacji, ale są uzależnione od dobrowolnej współpracy ze strony spółek, co oznacza, że odpowiedzi zainteresowanych stron na kwestionariusz przewidziany w art. 6 ust. 2 rozporządzenia podstawowego posiadają zasadnicze znaczenie dla przebiegu postępowania antydumpingowego.

229. W pkt 90 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył jednak, że niezależnie od rzeczonego artykułu z art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wynika, że informacje przedstawione w innej formie lub w innym dokumencie nie mogą być pominięte, o ile spełnione są cztery przesłanki wymienione w tym przepisie. Sąd wywiódł z powyższego, że nieudzielenie odpowiedzi przez spółkę powiązaną z producentem unijnym niekoniecznie prowadzi do uznania, że producent ten nie współpracował w dochodzeniu. A zatem jak wskazuje Sąd w pkt 92 zaskarżonego wyroku, nie można uznać, że producent ten nie współpracował, jeśli braki w przedstawionych danych nie mają istotnego znaczenia dla przebiegu dochodzenia.

230. Przechodząc do analizy niniejszego przypadku, Sąd w pkt 93 i 94 zaskarżonego wyroku podniósł przede wszystkim, po pierwsze, że jedenaście spółek powiązanych z producentami unijnymi włączonych do próby dochodzenia nie udzieliło żadnej odpowiedzi na kwestionariusz, a po drugie, że pozostała spółka związana ze wspomnianymi producentami przekazała spóźnioną odpowiedź, której Komisja nie uwzględniła do celów określenia szkody.

231. Sąd następnie zweryfikował, czy w odniesieniu do każdej z tych dwunastu spółek powiązanych zostały spełnione wymogi określone w art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, tak by móc wykluczyć popełnienie oczywistego błędu w ocenie przy określeniu szkody i obliczeniu marginesu szkody. Po przeprowadzeniu szczegółowej analizy danych dotyczących tych spółek powiązanych, zawartej w pkt 97–110 zaskarżonego wyroku, Sąd orzekł w istocie, że w odniesieniu do niektórych z tych spółek dane zostały już zawarte w odpowiedziach na kwestionariusz, złożonych przez producentów unijnych uczestniczących w dochodzeniu, między innymi dlatego że chodziło o spółki handlowe, albo że nieudzielenie odpowiedzi na kwestionariusz przez pozostałe spółki powiązane nie miało znaczącego wpływu na określenie szkody, albo w odniesieniu do spółek powiązanych, że nieudzielenie odpowiedzi na kwestionariusz tłumaczy okoliczność, że spółka nie brała udziału ani w sprzedaży, ani w wytwarzaniu danego produktu.

232. Wreszcie co do obliczenia marginesu szkody, zbadanego w pkt 111 zaskarżonego wyroku, Sąd zauważył, że na mocy art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego margines ten jest wykorzystywany w celu określenia stawki cła antydumpingowego, tylko jeżeli margines dumpingu jest od niego wyższy. W niniejszej sprawie, stwierdziwszy najpierw, że stawka cła antydumpingowego nałożonego na skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji została oparta na ich marginesie dumpingu wynoszącym 25,7%, a nie na marginesie szkody w wysokości 57%, Sąd orzekł, iż „zakładając, że margines szkody oparty był na cenach transferowych stosowanych przez producentów [unijnych] wobec [spółek powiązanych zajmujących się sprzedażą na rynku danego produktu], należy stwierdzić, że sprzedaż na rzecz tych spółek stanowiła najwyżej 10% całkowitej sprzedaży przemysłu [unijnego]. Jak to podnosi Rada, aby margines szkody został zmniejszony do poziomu niższego niż poziom marginesu dumpingu, ceny sprzedaży stosowane przez owe spółki powiązane musiałyby być całkowicie nieproporcjonalne w stosunku do cen innych transakcji sprzedaży uwzględnionych w ramach obliczania marginesu szkody”.

233. Sąd zatem orzekł, że Rada nie popełniła żadnego oczywistego błędu w ocenie, przyjmując, iż brak odpowiedzi na kwestionariusz ze strony spółek powiązanych z producentami unijnymi włączonymi do próby nie zafałszował ani określenia szkody, ani obliczenia marginesu szkody, ani też nie naruszył art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego.

ii) Argumenty stron

234. Niko Tube i NTRP twierdzą w pierwszej i drugiej części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, że Sąd naruszył prawo, nie odpowiadając bezpośrednio na zarzut dotyczący naruszenia art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ale uzależniając analizę tegoż naruszenia od kwestii przestrzegania art. 18 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia. Ponieważ określenie szkody nie było oparte na znaczącej części przemysłu unijnego, nie zostało ono oparte na zebranych dowodach. W drugiej części zarzutu Niko Tube i NTRP twierdzą, że konieczność dokonania obiektywnej oceny zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oznacza, po pierwsze, że wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 100 i 108 zaskarżonego wyroku, spółka produkcyjna powiązana z producentem włączonym do próby jest co do zasady zobowiązana do współpracy w dochodzeniu, a po drugie, że sprzedaż powiązanego kontrahenta, o którym mowa w pkt 103 zaskarżonego wyroku, także jest uwzględniana.

235. W trzeciej i czwartej części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego Niko Tube i NTRP zarzucają Sądowi, że dokonał błędnej, a co najmniej niepełnej wykładni art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W pierwszej kolejności, z wyjątkiem oceny sytuacji spółki powiązanej, przeanalizowanej w pkt 102 zaskarżonego wyroku, Sąd nie zweryfikował, jaki był indywidualny wpływ braku współpracy na sprzedaż i produkcję producentów indywidualnych; ponadto należało zweryfikować wpływ na produkcję i sprzedaż przemysłu unijnego jako całości, a nie producentów unijnych, którzy złożyli skargę. Metoda zastosowana przez Sąd nie umożliwia zdaniem Niko Tube i NTRP sformułowania „ustaleń o uzasadnionej dokładności” w rozumieniu wskazanego art. 18 ust. 3. W drugiej kolejności Sąd systematycznie powstrzymywał się od badania czterech wymogów wymienionych w tym przepisie.

236. W piątej, szóstej i ósmej części zarzutu Niko Tube i NTRP twierdzą, że Sąd przekroczył granice kontroli sądowej i naruszył prawo do obrony, akceptując, by instytucje przedstawiły wyjaśnienia i okoliczności faktyczne, które nie zostały przekazane w toku postępowania administracyjnego. Ponadto Sąd nie umożliwił skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji przedstawienia uwag na temat okoliczności faktycznych, które nie mogłyby być oddzielone od dowodów przedłożonych za późno. Niko Tube i NTRP wskazują w szczególności okoliczność, podniesioną w pkt 111 zaskarżonego wyroku, że sprzedaż niektórym spółkom powiązanym stanowiła co najwyżej 10% całkowitej sprzedaży przemysłu unijnego.

237. Wreszcie w siódmej części zarzutu Niko Tube i NTRP twierdzą, że Sąd wypaczył wyraźne znaczenie niektórych dowodów przytoczonych w pkt 100, 102, 104, 107 i 109 zaskarżonego wyroku, kładąc nacisk na niektóre dane liczbowe ze szkodą dla pozostałych danych zawartych w aktach sprawy.

238. W odpowiedziach na odwołania Rada i Komisja proponują oddalić wszystkie te części zarzutu, przy czym odrzucić niektóre z nich jako niedopuszczalne, a pozostałe oddalić jako bezzasadne.

iii) Analiza

– W przedmiocie dwóch pierwszych części zarzutu

239. Przypomnę, że na mocy art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „szkoda” oznacza, jeżeli nie określono inaczej, między innymi znaczną szkodę dla przemysłu unijnego. Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu ustalenie szkody odbywa się na podstawie zebranych dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny, po pierwsze wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Unii, a po drugie wpływu tego przywozu na przemysł unijny.

240. W dwóch pierwszych częściach niniejszego zarzutu Niko Tube i NTRP podnoszą w istocie, po pierwsze, że Sąd nie zbadał w sposób prawidłowy zarzutu przedstawionego w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego, ponieważ uzależnił wspomniane naruszenie od przestrzegania art. 18 ust. 3 tegoż rozporządzenia; po drugie, że obiektywna ocena szkody nie może być przeprowadzona, jeśli nie jest ona oparta na znacznej części przemysłu unijnego oraz, po trzecie, że spółka powiązana z producentem unijnym, który złożył skargę, zawsze powinna być zobowiązana do współpracy i dostarczenia danych.

241. Uważam, że należy oddalić te dwie części zarzutu.

242. Przede wszystkim należy przypomnieć, że przed Sądem skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji podniosły naruszenie art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego ze względu na brak całkowitej współpracy ze strony przemysłu unijnego w dochodzeniu, co zafałszowało obiektywną ocenę szkody. W uzasadnieniu tego twierdzenia skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji wskazują przypadek jedenastu spółek powiązanych z producentami unijnymi włączonymi do próby, spółkami, które zdaniem Niko Tube i NTRP nie przedłożyły odrębnej odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję lub złożyły ją za późno(38).

243. W konsekwencji Sąd słusznie oddzielił w pkt 89 zaskarżonego wyroku zarzut dotyczący naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego od kwestii ustalenia, czy jak twierdzą skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji, okoliczność, że spółki powiązane z producentami unijnymi włączonymi do próby nie złożyły odrębnej odpowiedzi na kwestionariusz, oznacza brak współpracy ze strony tych producentów, który zafałszował ocenę szkody.

244. Następnie w tym kontekście moim zdaniem prawidłowo orzekł w pkt 90–92 zaskarżonego wyroku, że nieudzielenie odpowiedzi lub udzielenie niepełnej odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję na mocy art. 6 rozporządzenia podstawowego przez jedną ze spółek powiązanych z producentem unijnym włączonym do próby dochodzenia nie oznacza, że producent ten powinien być uznany za niewspółpracującego, a w konsekwencji wykluczony z dochodzenia.

245. W przypadku bowiem gdy, tak jak w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do przemysłu unijnego, podjęto decyzję o kontroli wyrywkowej, art. 17 ust. 4 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że nowa próba wybierana jest wtedy, gdy niektóre lub wszystkie wybrane strony nie podejmują współpracy, co może w znacznym stopniu wpłynąć na wynik dochodzenia.

246. Niekompletny charakter odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję ze względu na odmowę udzielenia odrębnej odpowiedzi na ten kwestionariusz przez niektóre spółki powiązane z producentem unijnym włączonym do próby nie może sam w sobie prowadzić do wykluczenia wspomnianego producenta i w konsekwencji konieczności wybrania nowej próby.

247. Ponadto art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje także, że „[w] przypadku gdy zainteresowana strona przekaże informacje, które nie są idealne pod każdym względem, nie zostaną one pomimo to pominięte, pod warunkiem że braki te nie spowodują zbędnych trudności w dokonywaniu ustaleń o uzasadnionej dokładności, [informacje są] właściwe i terminowo przekazane oraz weryfikowalne, a zainteresowana strona działała, dokładając wszelkich starań”.

248. W konsekwencji Sąd słusznie orzekł w pkt 92 zaskarżonego wyroku, że producent unijny włączony do próby nie będzie uznany za niewspółpracującego, jeżeli braki w przedstawieniu danych nie wywarły znaczącego wpływu na przebieg dochodzenia.

249. Dopiero zatem po przeprowadzeniu analizy tych braków będzie można podjąć ewentualną decyzję o wykluczeniu producenta unijnego z próby.

250. Wykładnia ta umożliwia zapewnienie skuteczności środków dochodzenia antydumpingowego. Środki te byłyby bowiem pozbawione takiej skuteczności, jeżeli za każdym razem gdy spółka zajmująca się produkcją lub sprzedażą, powiązana z producentem unijnym włączonym do próby dochodzenia, odmawia udzielenia odrębnej odpowiedzi na kwestionariusz Komisji, producent ten powinien być wykluczony ze wspomnianej próby wraz z koniecznością ustanowienia nowej próby lub a fortiori zawieszenia środków dochodzenia, w szczególności ze względu na fakt, słusznie przypomniany w pkt 87 zaskarżonego wyroku, że instytucje nie posiadają uprawnienia do zmuszenia zainteresowanych stron do współpracy.

– W przedmiocie pozostałych części zarzutu w zakresie, w jakim odnoszą się one do spółek powiązanych wymienionych w pkt 111 zaskarżonego wyroku

251. Niko Tube i NTRP utrzymują także w ramach trzeciej i czwartej części niniejszego zarzutu, że Sąd dokonał błędnej i niepełnej wykładni art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

252. Wydaje mi się, że zarzuty te, a także inne uwagi krytyczne sformułowane przez Niko Tube i NTRP w tej pierwszej części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, należy zbadać wyłącznie w odniesieniu do spółek powiązanych, wymienionych w pkt 111 zaskarżonego wyroku.

253. Należy bowiem przypomnieć, że w pkt 111 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że poziom cła antydumpingowego nałożonego na Niko Tube i NTRP był określony w oparciu o margines dumpingu, a nie margines szkody, zgodnie z zasadą mniejszego cła, przewidzianą w art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego(39). Sąd także orzekł w rozpatrywanej sprawie, że różnica pomiędzy marginesem szkody (57%) a marginesem dumpingu (25,7%) jest taka, że zakładając, że margines szkody jest oparty na cenach transferowych stosowanych przez producentów unijnych wobec spółek powiązanych, które wymienił [Vallourec Mannesmann Oil & Gas Zjednoczone Królestwo (zwaną dalej „VMOG Zjednoczone Królestwo”), Productos Tubulares i spółek powiązanych z Dalmine], sprzedaż na rzecz tych spółek stanowiłaby co najwyżej 10% całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu unijnego, co oznacza, że ceny sprzedaży stosowane przez te spółki musiałyby być w pełni nieproporcjonalne w stosunku do cen sprzedaży uwzględnionych w celu obliczenia marginesu szkody, aby margines ten był niższy od marginesu dumpingu stosowanego w celu określenia cła antydumpingowego nałożonego na Niko Tube i NTRP.

254. Tymczasem moim zdaniem tylko w przypadku, gdy w związku z tą analizą doszło do naruszenia prawa lub gdy opiera się ona na wypaczeniu okoliczności faktycznych lub dowodów, inne zarzuty skierowane przeciwko ocenie Sądu, odnoszące się do określenia szkody, mogłyby być skuteczne. Zakładając bowiem nawet, że Sąd naruszył prawo w ramach badania ustalenia szkody poniesionej przez przemysł unijny, należy stwierdzić, że błędy te prowadziłyby do uchylenia zaskarżonego wyroku tylko w zakresie, w jakim ocena przedstawiona w pkt 111 wspominanego wyroku także została dotknięta podobnymi wadami.

255. Uważam zatem, że należy zbadać najpierw zarzuty skierowane przeciwko analizie Sądu przedstawionej w pkt 111 zaskarżonego wyroku.

256. W tym względzie należy zauważyć, że Niko Tube i NTRP nie powołują się na żadne naruszenie prawa w ramach rozumowania Sądu przedstawionego w pkt 111 zaskarżonego wyroku.

257. Ostatecznie spółki te w pkt 189 odwołania wzajemnego podnoszą jedynie, że twierdzenia Sądu, zgodnie z którym sprzedaż spółek powiązanych z producentami unijnymi, które podtrzymały skargę, wymienionych w pkt 111 zaskarżonego wyroku, „stanowiła co najwyżej 10% całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu [unijnego]”, nie można oddzielać od dowodów sprawy i że twierdzenie to opiera się na danych przekazanych przez Radę i Komisję Sądowi z opóźnieniem.

258. Uwzględniając kompetencje, którymi dysponuje Trybunał w ramach rozpatrywania odwołania, należy stwierdzić, że zarzuty te polegają w istocie na zarzuceniu Sądowi, że wypaczył dowody, przekroczył granice kontroli sądowej i naruszył prawo do obrony. Dodam także krytykę dotyczącą błędu w wykładni art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego co do okoliczności, że Sąd nie zbadał w odniesieniu do wspomnianych spółek, czy zostały spełnione cztery warunki zawarte w tym przepisie.

259. Należy zbadać, czy zarzuty te są zasadne.

260. W tym względzie przypomnę, że powiązanymi spółkami zajmującymi się produkcją i sprzedażą wymienionymi przez Sąd w pkt 111 zaskarżonego wyroku są Productos Tubulares, sześć spółek powiązanych z Dalmine i VMOG Zjednoczone Królestwo, których odnośne sytuacje zostały zbadane w pkt 99, 100, 104, 105, 108 i 109 zaskarżonego wyroku.

– W przedmiocie zarzutów dotyczących spółki Productos Tubulares

261. Co do pierwszej spółki i w odniesieniu do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego z pkt 99 i 100 zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd zbadał, czy informacje zostały dostarczone terminowo, czy zostały zweryfikowane i czy brak odrębnej odpowiedzi na kwestionariusz miał znaczący wpływ na ustalenie szkody, czyli czy ewentualne braki mogły podważyć sformułowanie ustaleń o uzasadnionej dokładności. Poza tym, podniósłszy z jednej strony, że dane tej spółki, która nie poparła skargi, nie powinny co do zasady być uwzględnione, ale z drugiej strony, że dane tej spółki zostały jednak przekazane w toku dochodzenia, Sąd implicite, ale bezspornie zweryfikował, czy strona działała, dokładając wszelkich starań, w rozumieniu art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

262. W odniesieniu do wypaczenia dowodów odnoszących się do Productos Tubulares, Niko Tube i NTRP nie wskazują ani nie wykazują, które dowody zostały wypaczone w toku oceny przeprowadzonej w pkt 100 zaskarżonego wyroku.

263. Nie sądzę także, aby można było uwzględnić zarzuty podniesione wobec Sądu, że przekroczył granice kontroli sądowej i naruszył prawo do obrony, ponieważ uwzględnił przekazane z opóźnieniem dane, co do których Niko Tube i NTRP nie miały możliwości przedstawić swego stanowiska.

264. Przede wszystkim należy zauważyć, że Niko Tube i NTRP nie podważyły w ramach odwołania oceny zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do obrony w toku postępowania administracyjnego. Jak wynika właśnie z pkt 149–152 zaskarżonego wyroku, skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji miały możliwość skutecznego przedstawienia ich stanowiska między innymi co do ważności próby, w szczególności co do poparcia skargi przez Productos Tubulares, a Komisja odpowiedziała na te uwagi w szczególności w drugim dokumencie w przedmiocie ostatecznego ujawnienia informacji.

265. Następnie należy przypomnieć, że przed Sądem skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji twierdziły w ich drugim zarzucie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie wykluczając z producentów unijnych objętych próbą w ramach dochodzenia producenta Tubos Reunidos ze względu na fakt, że Productos Tubulares, spółka powiązana ze wspomnianym producentem, nie udzieliła odrębnej odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję. Tymczasem w takich okolicznościach nie mogę zrozumieć, jak można zarzucać Sądowi, że dokonał właśnie kontroli kwestii, czy instytucje słusznie stwierdziły, że brak odpowiedzi na kwestionariusz ze strony Productos Tubulares nie wywarł istotnego wpływu na określenie szkody, nakazując w szczególności zastosowanie środków organizacji postępowania. Jako że ta analiza ograniczona jest do kontroli sądowej zarzutu prawnego, jej celem ani skutkiem nie jest moim zdaniem zastąpienie całego dochodzenia prowadzonego w sprawie w ramach postępowania administracyjnego. Okoliczność, że w ramach wykonywania kontroli sądowej Sąd doszedł do wniosku, który może być niekorzystny dla Niko Tube i NTRP, nie może z pewnością wchodzić w zakres kwestii badanych w ramach odwołania do Trybunału.

266. Wreszcie w tym kontekście Niko Tube i NTRP w żaden sposób nie wykazały, że nie miały rzeczywistej możliwości przedstawienia swych uwag dotyczących dokumentów przedłożonych przez Radę w ramach środków organizacji postępowania zarządzonych przez Sąd, z których wynika, że produkcja i sprzedaż Productos Tubulares stanowiły mniej niż 3% całkowitej wielkości produkcji i sprzedaży przemysłu unijnego w okresie dochodzenia.

267. Zarzuty sformułowane wobec badania sytuacji Productos Tubulares należy zatem oddalić.

– W przedmiocie zarzutów dotyczących sześciu spółek powiązanych z Dalmine

268. W odniesieniu do sześciu spółek powiązanych z Dalmine, wymienionych także w pkt 111 zaskarżonego wyroku, chciałbym zauważyć, że Niko Tube i NTRP nie podważyły w szczególności analizy przedstawionej w pkt 105 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą „z dowodów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności z jawnej wersji odpowiedzi na kwestionariusz udzielonej przez Dalmine – która została złożona w odpowiednim czasie i została zweryfikowana przez służby Komisji – wynika, że te [sześć spółek powiązanych zajmujących się sprzedażą] działa w dziedzinie handlu lub dystrybucji” i że w związku z tym „wysokość sprzedaży tych spółek została uwzględniona w analizie szkody poprzez uwzględnienie transakcji sprzedaży dokonanych przez Dalmine”.

269. Ponadto jest bezsporne, że Niko Tube i NTRP miały dostęp do tej odpowiedzi i mogły ją skomentować w toku postępowania administracyjnego.

270. W takich okolicznościach należy oddalić argumenty przedstawione na poparcie tych części niniejszego zarzutu, które dotyczą tych spółek.

– W przedmiocie zarzutów dotyczących spółki VMOG Zjednoczone Królestwo

271. Jak wynika z pkt 108 zaskarżonego wyroku, ponieważ spółka VMOG Zjednoczone Królestwo złożyła za późno odpowiedź na kwestionariusz przesłany przez Komisję, dane w niej zawarte nie mogły być wykorzystane przy określaniu szkody. Jednakże w pkt 109 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że na podstawie spóźnionej odpowiedzi na kwestionariusz Rada mogła określić, że sprzedaż tej spółki reprezentowała mniej niż 3% całkowitej wielkości sprzedaży producentów unijnych, którzy złożyli skargę. Sąd wywiódł z powyższego, że nieuwzględnienie tej sprzedaży nie mogło mieć rozstrzygającego wpływu na określenie szkody i nie uzasadniało zatem wykluczenia producenta unijnego, z którym była powiązana VMOG Zjednoczone Królestwo, z definicji przemysłu unijnego.

272. Przede wszystkim z pkt 108 i 109 zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd zbadał przestrzeganie warunków określonych w art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W szczególności, co do ostatniego warunku, zauważywszy z jednej strony, że dane VMOG Zjednoczone Królestwo, która nie poparła skargi, nie powinny w istocie zostać uwzględnione, ale z drugiej strony, że dane tej spółki zostały jednak przekazane i zbadane w toku dochodzenia w celu określenia, czy powyższe nie miało wpływu na analizę szkody, Sąd implicite, ale bezspornie zweryfikował, czy strona działała, dokładając wszelkich starań w rozumieniu art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

273. Następnie w odniesieniu do wypaczenia dowodów odnoszących się do tej spółki należy zauważyć, że Niko Tube i NTRP w pkt 189 i 194 odwołania wzajemnego stwierdziły wyłącznie, że część rynku przydzielonego przez Sąd spółce VMOG Zjednoczone Królestwo odnosiła się do „całkowitej wielkości sprzedaży producentów unijnych, którzy złożyli skargę”, a nie, jak podnoszą Rada i Komisja, „przemysłu unijnego”.

274. Tymczasem taki zarzut opiera się na błędnej wykładni zaskarżonego wyroku i znaczenia obydwu wyrażeń. Z definicji przemysłu unijnego, uwzględnionej w spornym rozporządzeniu, której zaskarżony wyrok nie mógł pominąć, wynika bowiem, że definicja ta pokrywa się z wyrażeniem „producenci unijni, którzy złożyli skargę”.

275. Wreszcie względy podobne do tych, które zostały przedstawione w pkt 265 i 266 niniejszej opinii, skłaniają mnie do wykluczenia, że Sąd naruszył granice kontroli sądowej i prawo do obrony.

276. Uważam, że należy oddalić także zarzuty sformułowane wobec badania przeprowadzonego przez Sąd, odnoszące się do danych dotyczących spółki VMOG Zjednoczone Królestwo.

277. W takich okolicznościach rozumowanie i ocena przedstawione w pkt 111 zaskarżonego wyroku nie naruszają prawa ani nie wypaczają dowodów. Nie należy zatem badać części niniejszego zarzutu odnoszących się do innych punktów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, których ewentualna zasadność nie może w żadnym razie prowadzić do uchylenia wspomnianego wyroku.

278. W takich okolicznościach uważam, że części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego dotyczące naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5–7 rozporządzenia podstawowego należy w części odrzucić jako niedopuszczalne, a w pozostałej części oddalić jako bezzasadne.

c) W przedmiocie dwóch części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczących naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego

i) Argumenty stron

279. W pierwszej części zarzutu odnoszącej się do naruszenia prawa przy badaniu podnoszonego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Niko Tube i NTRP utrzymują, że Sąd w pkt 132 i 135 zaskarżonego wyroku nie zachował prawa do obrony.

280. W drugiej części zarzutu spółki te w pierwszej kolejności zarzucają Sądowi, że nie zweryfikował w pkt 132 zaskarżonego wyroku, czy nieobjęte klauzulą poufności streszczenia poufnych danych dostarczone przez niektóre spółki powiązane z producentami unijnymi włączonymi do próby zapewniły skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji w toku postępowania administracyjnego wystarczającą znajomość zasadniczej części rozpatrywanych danych. W drugiej kolejności zarzucają one Sądowi, że nie zastosował warunków, o których mowa w art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ale ograniczył się do zbadania w pkt 133–135 zaskarżonego wyroku, czy brak nieobjętego klauzulą poufności streszczenia poufnych danych w odniesieniu do niektórych spółek powiązanych z producentami unijnymi włączonymi do próby naruszył prawo do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji. Wreszcie w trzeciej kolejności Niko Tube i NTRP utrzymują, że Sąd nie mógł orzec, iż ujawnienie wobec nich nieobjętych klauzulą poufności wersji poufnych danych nie mogło w żadnym razie doprowadzić do innego wyniku postępowania administracyjnego.

281. Rada i Komisja proponują oddalenie tych części zarzutu.

ii) Analiza

282. Należy przede wszystkim przypomnieć, że na mocy art. 6 ust. 7 rozporządzenia podstawowego eksporterzy i inne zainteresowane podmioty wymienione w tym przepisie mogą na pisemny wniosek zapoznać się z wszystkimi informacjami przekazanymi przez każdą ze stron dochodzenia, z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów opracowanych przez organy Unii lub państw członkowskich, istotnymi dla ich sprawy, nieobjętymi klauzulą poufności w rozumieniu art. 19 rozporządzenia podstawowego i wykorzystywanymi podczas dochodzenia.

283. Zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wszelkie informacje będące z natury rzeczy poufnymi lub przekazywane z klauzulą poufności przez strony w dochodzeniu są z uzasadnionych przyczyn traktowane przez władze jako poufne. Ustęp 2 tego przepisu przewiduje między innymi, że zainteresowane strony przekazujące informacje poufne są zobowiązane dostarczyć także ich streszczenie, nieopatrzone klauzulą poufności. Zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu, jeśli zostanie uznane, że żądanie poufności nie jest uzasadnione, a osoba dostarczająca informacji albo nie jest skłonna je ujawnić, albo upoważnić innych do ich ujawnienia w formie uogólnionej lub streszczonej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne odpowiednie źródła wskazują w zadowalający sposób na poprawność tych informacji.

284. Przed Sądem Niko Tube i NTRP utrzymują, że zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego instytucje nie mogły uwzględnić poufnych danych, w przypadku gdy nie figurowały one w streszczeniu nieobjętym klauzulą poufności.

285. W tym zakresie Sąd orzekł w pkt 130 zaskarżonego wyroku, że brzmienie art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje jedynie możliwość pominięcia przez Komisję informacji poufnych, których jawne streszczenie nie zostało przedstawione.

286. Należy zatem stwierdzić, że Niko Tube i NTRP nie krytykują tej wykładni, skądinąd moim zdaniem poprawnej. W istocie w celach informacyjnych należy zauważyć, że przeprowadzanie postępowania dowodowego w sprawach z zakresu środków antydumpingowych charakteryzuje się tym, że badane dokumenty zawierają często tajemnice handlowe lub inne informacje, które nie mogą zostać ujawnione albo mogą zostać ujawnione jedynie z zastrzeżeniem istotnych ograniczeń. W związku z powyższym, jak potwierdzają art. 6 ust. 7 i art. 19 rozporządzenia podstawowego, dokumenty zawierające dowody nie powinny automatycznie być wykluczone z materiału dowodowego, jeżeli pewne informacje muszą pozostać poufne(40).

287. Natomiast Niko Tube i NTRP zarzucają Sądowi, po pierwsze, że nie zweryfikował w wykazie dokumentów wymienionych w pkt 132 zaskarżonego wyroku, i co do których Sąd stwierdził, że zostały nieobjęte klauzulą poufności streszczenia, czy streszczenia te zapewniły im wystarczającą znajomość zasadniczej części treści rozpatrywanego dokumentu lub dokumentów.

288. Tymczasem, jak podniosła Komisja w odpowiedzi na odwołanie wzajemne, ta argumentacja nie może być oddzielona od zarzutu przedstawionego w postępowaniu w pierwszej instancji, który dotyczył po prostu niedopuszczalności wspomnianych dokumentów jako dowodów z tego względu, że te dokumenty zawierały poufne informacje, których żadne poufne streszczenie nie zostało przedstawione. W takich okolicznościach Sąd, stwierdziwszy, że nieobjęte klauzulą poufności streszczenia zostały sporządzone na podstawie art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, nie miał obowiązku weryfikowania treści każdego ze wspomnianych dokumentów.

289. Po drugie, Niko Tube i NTRP twierdzą w istocie, że Sąd nie zbadał rzeczywistego zarzutu dotyczącego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ale ograniczył się do oceny, czy wykorzystanie przez Komisję poufnych danych wymienionych w pkt 133 zaskarżonego wyroku, przy braku wersji tych danych nieobjętych klauzulą poufności, stanowiło naruszenie prawa do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji.

290. Argumentacja ta nie jest przekonująca.

291. Należy bowiem przypomnieć, że art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego reguluje stosunki pomiędzy zainteresowaną stroną, która dostarcza informacje poufne i nie chce ich ujawnić nawet w formie uogólnionej czy też w formie streszczenia, a instytucją prowadzącą dochodzenie antydumpingowe, która można postanowić o pominięciu tych informacji, chyba że można w przekonujący sposób wykazać w oparciu o inne źródła, że informacje są prawidłowe.

292. Tymczasem, jeśli instytucja prowadząca dochodzenie postanowiła wykorzystać dane informacje, na co jej pozwala, jak już wskazałem, rozporządzenie podstawowe, pozostaje do rozstrzygnięcia kwestia, w odniesieniu do innych zainteresowanych stron uczestniczących w dochodzeniu, czy wykorzystanie tych informacji może naruszyć ich prawo do obrony.

293. W takich okolicznościach, o ile bezspornie prawdą jest, że Sąd formalnie nie dokonał ponownej kwalifikacji zarzutu podniesionego przez skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji dotyczącego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Niko Tube i NTRP nie mogą jednakże zarzucać Sądowi, że zweryfikował w pkt 133–135 zaskarżonego wyroku, czy wykorzystanie przez Komisję poufnych danych wymienionych w pkt 133 zaskarżonego wyroku, przy braku wersji tych danych nieobjętych klauzulą poufności, doprowadziło do naruszenia prawa do obrony skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji. Taki jest moim zdaniem cel badania co do istoty, które powinien przeprowadzić Sąd w kontekście zarzutu podniesionego w pierwszej instancji.

294. Po trzecie, Niko Tube i NTRP twierdzą, że Sąd nie mógł stwierdzić w pkt 135 zaskarżonego wyroku, że ujawnienie skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji jawnych wersji odpowiedzi na kwestionariusz VMOG zjednoczone Królestwo, odpowiedzi na kwestionariusz poprzedzający wybór próby Productos Tubulares oraz listu elektronicznego z dnia 24 maja 2006 r. dotyczącego spółki Tenaris West Africa nie mogło w żaden sposób doprowadzić do innego wyniku postępowania administracyjnego.

295. W tym względzie należy przypomnieć przede wszystkim, że po zidentyfikowaniu ww. dokumentów, które nie były przedmiotem nieobjętego klauzulą poufności streszczenia, Sąd wyjaśnił w pkt 134 zaskarżonego wyroku, że zgodnie z orzecznictwem naruszenie prawa dostępu do akt sprawy prowadzonego dochodzenia może prowadzić do całkowitego lub częściowego stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia tylko wtedy, gdy ujawnienie rozpatrywanych dokumentów mogło, nawet z niskim prawdopodobieństwem, doprowadzić do innego wyniku postępowania administracyjnego, w przypadku gdyby dane przedsiębiorstwo mogło się na ten dokument powołać w toku wspomnianego postępowania.

296. Ocena ta nie narusza prawa. Ponadto nie jest ona podważana przez Niko Tube i NTRP.

297. Następnie, stosując do niniejszego przypadku wyżej wspomniane kryterium badania, Sąd orzekł w pkt 135 zaskarżonego wyroku, że „w rozpatrywanej sprawie skarżące [w postępowaniu w pierwszej instancji] twierdzą, że dokumenty te były im potrzebne do wykazania, że brak odpowiedzi na kwestionariusz ze strony VMOG Zjednoczone Królestwo, [Productos Tubulares](41) i Tenaris West Africa zafałszował oszacowanie szkody. Tymczasem w pkt 101, 108 i 107 powyżej stwierdzono odpowiednio, że Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uznając, iż brak odpowiedzi lub też nieuwzględnienie odpowiedzi na kwestionariusz ze strony Productos Tubulares, VMOG Zjednoczone Królestwo i Tenaris West Africa nie miało znaczenia dla określenia szkody. W konsekwencji ujawnienie skarżącym [w postępowaniu w pierwszej instancji] jawnych wersji odpowiedzi na kwestionariusz VMOG Zjednoczone Królestwo, odpowiedzi na kwestionariusz poprzedzający wybór próby Productos Tubulares oraz listu elektronicznego z dnia 24 maja 2006 r. nie mogło w żaden sposób doprowadzić do innego wyniku postępowania administracyjnego”.

298. Tymczasem wobec tego wniosku Niko Tube i NTRP ograniczają się do stwierdzenia w ich odwołaniu wzajemnym, podczas gdy bezsporne jest, że mogły zapoznać się ze spornymi dokumentami w toku postępowania przed Sądem, iż jest bardzo prawdopodobne, że w przypadku przekazania w wymaganym czasie istotnych informacji byłoby możliwe szczegółowe opracowanie argumentów, a przede wszystkim dowodów, które mogłyby zmienić wynik, i że tylko w przypadku gdyby dysponowały tymi informacjami, mogłyby podjąć decyzję o przedstawieniu stanowiska.

299. Te ogólne twierdzenia nie spełniają wymogu konieczności wykazania naruszenia prawa w rozumowaniu Sądu. Nie zawierają one także żadnej wskazówki, że Sąd wypaczył dowody, tak aby było oczywiste, iż przekazanie skarżącym w postępowaniu w pierwszej instancji spornych dokumentów w toku postępowania administracyjnego mogło doprowadzić do innego wyniku niż ten, którym zakończyło się postępowanie.

300. Po czwarte, należy oddalić część zarzutu, zgodnie z którą Sąd naruszył prawo do obrony Niko Tube i NTRP w pkt 132 i 135 zaskarżonego wyroku. Z jednej strony bowiem w pierwszym z tych punktów wymieniono tylko dokumenty poufne, w odniesieniu do których sporządzono wersję nieobjętą klauzulą poufności, i te, które nie były przedmiotem takiej wersji. Z drugiej strony, jak już wskazałem i jak przyznały Niko Tube i NTRP w pkt 194 i 209 ich odwołania wzajemnego, mogły one przedłożyć uwagi dotyczące dokumentów wskazanych w pkt 135 zaskarżonego wyroku w toku postępowania przed Sądem.

301. W świetle ogółu powyższych rozważań uważam, że należy oddalić dwie części drugiego zarzutu odwołania wzajemnego, dotyczące naruszenia prawa w ramach badania podnoszonego naruszenia art. 19 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

302. W konsekwencji uważam, że należy oddalić odwołanie wzajemne w całości.

V – W przedmiocie skargi do Sądu

303. Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.

304. Tak jest moim zdaniem w rozpatrywanej sprawie.

305. Jak zaproponowałem w pkt 155 niniejszej opinii, należy uchylić zaskarżony wyrok w części, w której uwzględniono w nim szósty zarzut skarżących w postępowaniu w pierwszej instancji, oparty na naruszeniu prawa do obrony Niko Tube w zakresie, w jakim dotyczył on dostosowania ceny eksportowej stosowanej przez Sepco w ramach transakcji obejmujących rury wytwarzane przez Niko Tube na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

306. Jak już bowiem podkreśliłem, uzasadnienie wyroku Sądu jest moim zdaniem sprzeczne, ponieważ w pkt 209 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł w istocie, że Niko Tube wykazała, że spółka ta mogła podnieść argumenty, które mogłyby doprowadzić do innego wyniku postępowania administracyjnego od tego, którym postępowanie to się zakończyło, podczas gdy wcześniej, w pkt 188 wspomnianego wyroku, Sąd ustalił, że Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, dokonując spornego dostosowania wobec Niko Tube w świetle wspomnianych argumentów.

307. W tym względzie wystarczy stwierdzić, że Niko Tube nie wykazała, że argumenty przedstawione w postępowaniu w pierwszej instancji, gdyby zostały przekazane w ramach postępowania administracyjnego, mogłyby spowodować, iż instytucje nie dokonałyby dostosowania na mocy art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

308. W takich okolicznościach należy moim zdaniem oddalić szósty zarzut skargi w zakresie, w jakim dotyczy on Niko Tube.

309. W związku z powyższym i uwzględniając wszystkie powyższe rozważania, uważam, że należy oddalić skargę w zakresie, w jakim dotyczy ona Niko Tube.

VI – W przedmiocie kosztów

310. Zgodnie z art. 122 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest zasadne i Trybunał orzeka wyrokiem kończącym postępowanie w sprawie, rozstrzyga on o kosztach.

311. Zgodnie z art. 69 § 2 wskazanego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 tegoż regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże na podstawie art. 69 § 3 tego regulaminu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron oraz w przypadkach szczególnych Trybunał może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie własne koszty.

312. Uwzględniając przedstawioną przeze mnie analizę, uważam, że w odniesieniu do odwołania Rady (C‑191/09), które należy częściowo uwzględnić wobec Niko Tube, ale oddalić w pozostałej części, właściwa analiza okoliczności niniejszego przypadku może prowadzić do rozdzielenia kosztów obydwu instancji w sposób następujący: obciążenie Niko Tube jedną trzecią kosztów Rady poniesionych w toku postępowania w obydwu instancjach oraz obciążenie Rady jedną czwartą kosztów NTRP.

313. Ponieważ Komisja przegrała sprawę C‑200/09, ale Niko Tube i NTRP także przegrały sprawę w zakresie ich odwołania wzajemnego, stoję na stanowisku, że każda ze stron powinna ponieść własne koszty. Ponieważ Komisja przystąpiła do postępowania przed Sądem w charakterze interwenienta, pokryje ona także własne koszty poniesione w postępowaniu w pierwszej instancji.

VII – Wnioski

314. Biorąc powyższe pod uwagę, proponuję, by Trybunał orzekł, co następuje:

1. Uchyla się wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie T‑249/06 Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP przeciwko Radzie, w zakresie w jakim stwierdzono w nim w odniesieniu do Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube ZAT (Interpipe Niko Tube) nieważność art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 954/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących z Chorwacji, Rumunii, Rosji i Ukrainy, uchylającego rozporządzenia (WE) nr 2320/97 i (WE) nr 348/2000, kończące przeglądy okresowe i przeglądy wygaśnięcia ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej, pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii, oraz kończące przeglądy okresowe ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii oraz z Chorwacji i Ukrainy.

2. Skarga zostaje oddalona w zakresie, w jakim dotyczy Interpipe Niko Tube.

3. W pozostałym zakresie odwołanie główne Rady Unii Europejskiej zostaje oddalone.

4. Odwołanie główne Komisji Europejskiej zostaje oddalone.

5. Odwołanie wzajemne Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP zostaje oddalone.

6. Rada Unii Europejskiej pokrywa dwie trzecie własnych kosztów oraz jedną czwartą kosztów poniesionych przez Interpipe NTRP w postępowaniu w obydwóch instancjach.

7. Interpipe Niko Tube pokrywa jedną trzecią kosztów Rady Unii Europejskiej oraz własne koszty poniesione w postępowaniu w obydwu instancjach.

8. Komisja Europejska pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu w obydwu instancjach.

1– Język oryginału: francuski.

2– Zb.Orz. s. II‑383.

3– Dz.U. L 175, s. 4.

4– Dz.U. 1996, L 56, s. 1.

5– Dz.U. L 77, s. 12.

6– Zobacz wyrok z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑171/87 Canon przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1237, pkt 9–13.

7– Idem.

8– Zobacz w związku z tym wyrok z dnia 5 października 1988 r. w sprawach połączonych 260/85 i 106/86 TEC i in. przeciwko Radzie, Rec. s. 5855, pkt 30.

9– Wyrok z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑178/87, Rec. s. I‑1577.

10– Ibidem, pkt 12.

11– Ibidem, pkt 13.

12– Zaznaczam, że chodzi o trzy następujące elementy: a) skarżące w postępowaniu w pierwszej instancji dokonywały sprzedaży bezpośrednich rozpatrywanego produktu we Wspólnocie; b) SPIG, spółka powiązana zajmująca się sprzedażą na Ukrainie, działała jako przedstawiciel sprzedaży w odniesieniu do sprzedaży Niko Tube i NTRP na rzecz Sepco; c) powiązania Sepco z Niko Tube i NTRP są niewystarczające i nie pozwalają na stwierdzenie, że jest ona pod kontrolą tych spółek lub że istnieje wspólna kontrola Sepco oraz Niko Tube i NTRP.

13– W pkt 179 zaskarżonego wyroku Sąd podkreśla, że z orzecznictwa wynika również, że jeden podmiot gospodarczy występuje w przypadku, gdy producent powierza zadania należące zwykle do wewnętrznego działu sprzedaży spółce zajmującej się dystrybucją jego produktów, którą kontroluje pod względem gospodarczym (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Canon przeciwko Radzie, pkt 9). Ponadto struktura kapitałowa jest istotną wskazówką istnienia jednego podmiotu gospodarczego (zob. podobnie opinia rzecznika generalnego C.O. Lenza w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 7 lipca 1994 r., C‑75/92 Gao Yao przeciwko Radzie, Rec. s. I‑3141, pkt 33). W dodatku Trybunał orzekł, że jeden podmiot gospodarczy może występować w przypadku, gdy producent przyjmuje na siebie część zadań z zakresu sprzedaży uzupełniających wobec zadań spółki dystrybuującej jego produkty (ww. wyrok w sprawie Matsushita Electric Industrial przeciwko Radzie, pkt 14).

14– Wyrok z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie T‑88/98, Rec. s. II‑4897, pkt 96.

15– O ile brzmienie to jest identyczne z brzmieniem sformułowania użytego w art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego bezpośrednio wcześniejszego [rozporządzenia Rady (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 349, s. 1)], różni się ono jednak od sformułowania użytego w art. 2 ust. 9 lit. b) wcześniejszego rozporządzenia podstawowego [rozporządzenia Rady (EWG) nr 2423/88 z dnia 11 lipca 1988 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 209, s. 1)], które nakładało na „zainteresowaną stronę” ciężar udowodnienia uzasadnionego charakteru jej wniosku o zastosowanie dostosowania.

16– Zobacz wydany już w czasie obowiązywania poprzednich rozporządzeń antydumpingowych wyrok z dnia 11 lipca 1990 r. w sprawach połączonych C‑320/86 i C‑188/87 Stanko France przeciwko Komisji i Radzie, Rec. s. I‑3013, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo.

17– Zobacz w szczególności w przedmiocie rozróżnienia pomiędzy obowiązkiem uzasadnienia, który stanowi istotny wymóg proceduralny, a kwestią zasadności uzasadnienia, która jest objęta aspektem materialnej zgodności z prawem spornego aktu, wyrok Trybunału z dnia 22 marca 2001 r. w sprawie C‑17/99 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2481, pkt 35.

18– Zobacz podobnie w szczególności wyroki Sądu: z dnia 6 listopada 1997 r. w sprawie T‑71/96 Berlingieri Vinzek przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑339, II‑921, pkt 79; z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie T‑183/00 Strabag Benelux przeciwko Radzie, Rec. s. II‑135, pkt 57, 58; z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T‑465/04 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 59; z dnia 9 września 2010 r. w sprawie T‑387/08 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 37.

19– W przypisie 15 odwołania Rada odnosi się do pkt 105, 106 i 112–119 odpowiedzi na skargę w postępowaniu w pierwszej instancji, a także do pkt 49–55 dupliki w postępowaniu w pierwszej instancji.

20– Zobacz w szczególności wyrok z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C‑351/04 Ikea Wholesale, Zb.Orz. s. I‑7723, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo.

21– Ibidem, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo.

22– Zobacz w szczególności analogicznie w dziedzinie pomocy państwa wyroki: z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie C‑525/04 P Hiszpania przeciwko Lenzing, Zb.Orz. s. I‑9947, pkt 57; z dnia 2 września 2010 r. w sprawie C‑290/07 P Komisja przeciwko Scott, Zb.Orz. s. I‑7763, pkt 66, oraz w dziedzinie stosowania reguł konkurencji wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r. w sprawie C‑441/07 P Komisja przeciwko Alrosa, Zb.Orz. s. I‑5949, pkt 67.

23– Zobacz w szczególności, w odniesieniu do stosowania reguł konkurencji, wyroki: z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie C‑12/03 P Komisja przeciwko Tetra Laval, Zb.Orz. s. I‑987, pkt 39; z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, Zb.Orz. s. I‑4951, pkt 145. i w odniesieniu do przepisów dotyczących pomocy państwa ww. wyroki: w sprawie Hiszpania przeciwko Lenzing, pkt 56; w sprawie Komisja przeciwko Scott, pkt 64.

24– Wyżej wymienione wyroki: w sprawie Tetra Laval przeciwko Komisji, pkt 39; w sprawie Hiszpania przeciwko Lenzing, pkt 57; w sprawie Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, pkt 145; w sprawie Komisja przeciwko Scott, pkt 65.

25– Zobacz podobnie pkt 103 mojej opinii w sprawie zakończonej ww. wyrokiem w sprawie Komisja przeciwko Scott.

26– Wyroki: z dnia 27 czerwca 1991 r. w sprawie C‑49/88 Al‑Jubail Fertilizer przeciwko Radzie, Rec. s. I‑3187, pkt 17; z dnia 3 października 2000 r. w sprawie C‑458/98 P Industrie des poudres sphériques przeciwko Radzie, Rec. s. I‑8147, pkt 99.

27– Zobacz podobnie wyrok z dnia 1 października 2009 r. w sprawie C‑141/08 P Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑9147, pkt 94.

28– Ibidem, pkt 81.

29– Moje podkreślenie.

30– Zobacz w szczególności ww. wyrok w sprawie Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, pkt 81, 107.

31– W odniesieniu do postępowań w sprawach antydumpingowych zob. ww. wyrok w sprawie Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, pkt 83.

32– Zobacz w szczególności wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C‑269/90 Technische Universität München, Rec. s. I‑5469, pkt 14; z dnia 7 maja 1992 r. w sprawach połączonych C‑258/90 i C‑259/90 Pesquerias De Bermeo i Naviera Laida przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2901, pkt 26; z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie C‑405/07 P Niderlandy przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑8301, pkt 56.

33– Zobacz podobnie wyroki: z dnia 22 października 1991 r. w sprawie C‑16/90 Nölle, Rec. s. I‑5163, pkt 13; z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie C‑26/96 Rotexchemie, Rec. s. I‑2817, pkt 12. Zobacz także wyroki Sądu: z dnia 12 października 1999 r. w sprawie T‑48/96 Acme przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3089, pkt 39; z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie T‑413/03 Shandong Reipu Biochemicals przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑2243, pkt 64.

34– Zobacz w szczególności ww. wyrok w sprawie Niderlandy przeciwko Komisji, pkt 44; wyrok z dnia 3 września 2009 r. w sprawie C‑535/06 P Moser Baer India przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑7051, pkt 34.

35– Zgodnie z orzecznictwem ocena okoliczności faktycznych nie stanowi, z zastrzeżeniem wypaczenia dowodów przez Sąd, kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w ramach rozpoznawania odwołania: zob. w szczególności ww. wyrok w sprawie Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware przeciwko Radzie, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo.

36– Zobacz w szczególności wyroki: z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 54; z dnia 21 września 2006 r. w sprawie C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 108; z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie C‑362/05 P Wunenburger przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4333, pkt 67.

37– Zobacz w szczególności wyrok z dnia 28 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5425, pkt 148; postanowienia: z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawie C‑503/07 P Saint‑Gobain Glass Deutschland przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑2217, pkt 62; z dnia 10 czerwca 2010 r. w sprawie C‑498/09 P Thomson Sales Europe przeciwko Komisji, pkt 87.

38– Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że strony otrzymujące kwestionariusz stosowany przy dochodzeniu antydumpingowym mają co najmniej 30 dni na udzielenie odpowiedzi. Okres ten może zostać przedłużony w okolicznościach przewidzianych w tym przepisie.

39– Margines szkody stanowi poziom szkody poniesionej przez przemysł unijny wyrażony w procencie ceny CIF (koszty, ubezpieczenie, opłata za przewóz) wywozu danego produktu (podcięcie cenowe), obliczony co do zasady w oparciu o różnicę pomiędzy średnią ważoną ceny sprzedaży producentów unijnych a ważoną ceną sprzedaży wywozu do Unii, który jest przedmiotem dumpingu. Zobacz w tym zakresie pkt 233 spornego rozporządzenia.

40– Zobacz analogicznie wyrok z dnia 25 stycznia 2007 r. w sprawie C‑407/04 P Dalmine przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑829, pkt 47, 48. Zobacz także w tym względzie art. 27 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1). Ponadto art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 210, C 83, s. 389) przewiduje, że prawo do dobrej administracji obejmuje w szczególności „prawo każdego do dostępu do akt jego sprawy, przy poszanowaniu uprawnionych interesów poufności oraz tajemnicy zawodowej i handlowej”.

41– Należy zauważyć, że zaskarżony wyrok błędnie wymienia Tubos Reunidos, producenta unijnego włączonego do próby, powiązanego z Productos Tubulares. Ta omyłka pisarska nie została podniesiona przez strony w postępowaniu odwoławczym i nie ma żadnych konsekwencji.