POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (ósma izba)
z dnia 11 grudnia 2023 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Dyrektywa 2011/7/UE – Zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych – Artykuł 2 pkt 1 – Pojęcie „transakcji handlowych” – Artykuł 3 ust. 1 lit. a) – Wymagalność odsetek za opóźnienia w płatnościach – Umowa ubezpieczenia zawarta między przedsiębiorstwami
W sprawie C‑303/23
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu (Polska) postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2023 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 maja 2023 r., w postępowaniu:
Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A.
przeciwko
Volvia sp. z o.o.,
TRYBUNAŁ (ósma izba),
w składzie: N. Piçarra (sprawozdawca), prezes izby, N. Jääskinen i M. Gavalec, sędziowie,
rzecznik generalny: A. Rantos,
sekretarz: A. Calot Escobar,
postanowiwszy, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem zgodnie z art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem,
wydaje następujące
Postanowienie
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 2 pkt 1 i art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. 2011, L 48, s. 1).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń S.A. (zwanym dalej „PZU”) a Volvia sp. z o.o. w przedmiocie zapłaty przez Volvię odsetek w związku z opóźnieniem w zapłacie składek należnych na podstawie dwóch umów ubezpieczenia pojazdów mechanicznych oraz zryczałtowanej rekompensaty dla PZU za koszty odzyskiwania należności.
Ramy prawne
Prawo Unii
3 Motywy 3, 8, 9 i 17 dyrektywy 2011/7 mają następujące brzmienie:
„(3) Wiele płatności w transakcjach handlowych między podmiotami gospodarczymi lub między podmiotami gospodarczymi a organami publicznymi dokonywanych jest po terminie uzgodnionym w umowie lub określonym w ogólnych warunkach handlowych. Chociaż towary zostały dostarczone, a usługi wyświadczone, wiele odpowiadających im faktur płaconych jest długo po terminie. Takie opóźnienia w płatnościach mają negatywny wpływ na płynność finansową i komplikują zarządzanie finansami przedsiębiorstw. Wpływa to również na ich konkurencyjność i rentowność, gdy z powodu opóźnień w płatnościach wierzyciel zmuszony jest sięgać do zewnętrznych źródeł finansowania. […]
[…]
(8) Zakres niniejszej dyrektywy powinien ograniczać się do płatności dokonywanych jako wynagrodzenia w transakcjach handlowych. Niniejsza dyrektywa nie powinna regulować transakcji z udziałem konsumentów, odsetek związanych z innymi płatnościami, na przykład z płatnościami wynikającymi z prawa czekowego i wekslowego, lub z płatnościami w formie odszkodowań, łącznie z płatnościami towarzystw ubezpieczeniowych. Państwa członkowskie powinny ponadto móc wykluczyć długi, które są przedmiotem postępowania upadłościowego, w tym postępowań mających na celu restrukturyzację długu.
(9) Niniejsza dyrektywa powinna regulować wszystkie transakcje handlowe niezależnie od tego, czy mają one miejsce między przedsiębiorstwami prywatnymi lub publicznymi, lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi […].
[…]
(17) Płatność dłużnika powinna być uważana za opóźnioną, a zatem uprawniającą do odsetek za opóźnienia w płatnościach, w przypadku gdy wierzyciel nie dysponuje należną kwotą w stosownym terminie, pod warunkiem że wypełnił swoje zobowiązania prawne i umowne”.
4 Artykuł 1 tej dyrektywy, zatytułowany „Przedmiot i zakres stosowania”, przewiduje w ust. 1 i 2:
„1. Celem niniejszej dyrektywy jest zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, wspierając tym samym konkurencyjność przedsiębiorstw, a w szczególności [małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP)].
2. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich płatności, które stanowią wynagrodzenie w transakcjach handlowych”.
5 Zgodnie z art. 2 wspomnianej dyrektywy:
„Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:
1) »transakcje handlowe« oznaczają transakcje między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi, które prowadzą do dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem;
[…]
3) »przedsiębiorstwo« oznacza każdą organizację inną niż organ publiczny, działającą w ramach swojej niezależnej działalności gospodarczej lub zawodowej, nawet w przypadku gdy działalność ta prowadzona jest przez jedną osobę;
4) »opóźnienia w płatnościach« oznaczają płatności, które nie zostały dokonane w umownym lub ustawowym terminie, w przypadku gdy spełnione są warunki określone w art. 3 ust. 1 […];
5) »odsetki za opóźnienia w płatnościach« oznaczają ustawowe odsetki za opóźnienia w płatnościach lub odsetki w wysokości uzgodnionej między przedsiębiorstwami, z zastrzeżeniem art. 7;
[…]”.
6 Artykuł 3 owej dyrektywy, zatytułowany „Transakcje między przedsiębiorstwami”, przewiduje w ust. 1:
„Państwa członkowskie zapewniają, aby w transakcjach handlowych między przedsiębiorstwami wierzyciel był uprawniony do odsetek za opóźnienia w płatnościach bez konieczności przypomnienia, w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:
a) wierzyciel wypełnił swoje zobowiązania umowne i prawne; oraz
b) wierzyciel nie otrzymał należności w odpowiednim czasie, chyba że dłużnik nie jest odpowiedzialny za opóźnienie”.
Prawo polskie
Ustawa o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych
7 Artykuł 4 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 403) definiuje w pkt 1 „transakcję handlową” jako „umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością”, a w pkt 1a „świadczenie pieniężne” jako „wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi w transakcji handlowej”.
8 Artykuł 7 ust. 1 tej ustawy przewiduje:
„W transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie”.
Kodeks cywilny
9 Zgodnie z art. 487 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r., nr 16, poz. 93) „[u]mowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej”.
10 Artykuł 805 §§ 1 i 2 kodeksu cywilnego ma następujące brzmienie:
„§ 1. Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
§ 2. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:
1) przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2) przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej”.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
11 Volvia, spółka prawa polskiego zajmująca się wynajmem samochodów, zawarła z PZU, zakładem ubezpieczeń, dwie umowy ubezpieczenia pojazdów mechanicznych. Pierwsza umowa dotyczy obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz ubezpieczenia dodatkowego związanego z organizacją pomocy na drodze oraz pokrycia kosztów tej pomocy. Druga umowa obejmuje inny rodzaj ubezpieczenia dobrowolnego, a mianowicie ubezpieczenie autocasco, które obejmuje utratę, zniszczenie i uszkodzenie pojazdu.
12 PZU wytoczyło przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu (Polska), który jest sądem odsyłającym, powództwo o zasądzenie od Volvii zapłaty na jego rzecz kwoty 7619,89 PLN (złotych polskich, około 1700 EUR), obejmującej składki ubezpieczeniowe z tytułu dwóch umów ubezpieczenia, o których mowa w poprzednim punkcie, wraz z odsetkami za opóźnienie, oraz zryczałtowaną rekompensatę za poniesione koszty odzyskiwania należności.
13 Od wydanego przez sąd odsyłający nakazu zapłaty Volvia wniosła sprzeciw. Nakaz ten utracił moc, a sprawa została skierowana do rozpoznania przez ten sąd w trybie zwykłym.
14 W tym kontekście sąd odsyłający zastanawia się, czy umowę ubezpieczenia zawartą między przedsiębiorstwami można uznać za „transakcję handlową” w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 i czy w konsekwencji umowa taka jest objęta przedmiotowym zakresem stosowania tej dyrektywy. Zwraca on w tym względzie uwagę, że kwestia charakteru umowy ubezpieczenia, a w szczególności kwestia, czy składka płacona przez ubezpieczającego stanowi świadczenie wzajemne spełniane w zamian za świadczenie ubezpieczyciela, dzieli polskie orzecznictwo i doktrynę.
15 Zdaniem sądu odsyłającego umowa ubezpieczenia nie jest umową wzajemną, ponieważ składka płacona przez ubezpieczającego nie jest wynagrodzeniem za świadczenie ubezpieczyciela polegające na wypłacie odszkodowania przewidzianego na wypadek wystąpienia szkody wynikającej z objętego tą umową wypadku ubezpieczeniowego. Sąd odsyłający uważa za konieczne upewnienie się, że taka wykładnia prawa polskiego, którą przyjmuje Sąd Najwyższy (Polska), nie jest sprzeczna z dyrektywą 2011/7, której wykładni Trybunał dokonał w szczególności w wyroku z dnia 9 lipca 2020 r., RL (Dyrektywa dotycząca zwalczania opóźnień w płatnościach) (C‑199/19, EU:C:2020:548).
16 W tych okolicznościach Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) [C]zy art. 2 [pkt] 1 dyrektywy [2011/7] należy interpretować w ten sposób, że umowa ubezpieczenia, w ramach której ubezpieczyciel zobowiązuje się wobec przedsiębiorcy spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, stanowi transakcję handlową w rozumieniu tego przepisu, a zatem umowa ta jest objęta przedmiotowym zakresem stosowania tej dyrektywy; a jeżeli tak,
2) [C]zy art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy [2011/7] należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczyciel poprzez samo objęcie ochroną ubezpieczeniową, w ramach umowy ubezpieczenia, wypełnia swoje zobowiązanie umowne i prawne w rozumieniu tego przepisu[?]”.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
17 Zgodnie z art. 99 regulaminu postępowania Trybunał może w każdej chwili, w szczególności jeżeli odpowiedź na pytanie prejudycjalne można wywieść w sposób jednoznaczny z orzecznictwa, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem.
18 Przepis ten należy zastosować w niniejszej sprawie.
W przedmiocie pytania pierwszego
19 Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „transakcji handlowych” obejmuje umowę ubezpieczenia, w ramach której ubezpieczyciel zobowiązuje się wobec przedsiębiorstwa do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego, a przedsiębiorstwo to zobowiązuje się wobec ubezpieczyciela do zapłaty składki ubezpieczeniowej.
20 Na wstępie należy przypomnieć, że pojęcie „transakcji handlowych” zdefiniowano w art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 jako „transakcje między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi, które prowadzą do dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem”. Przepis ten należy interpretować w świetle motywów 8 i 9 tej dyrektywy oraz w związku z jej art. 1 ust. 2, zgodnie z którym ma ona zastosowanie do wszystkich płatności, które stanowią wynagrodzenie w transakcjach handlowych.
21 Z przepisów tych wynika, że dyrektywa 2011/7 obejmuje wszelkie płatności, które stanowią wynagrodzenie w transakcjach handlowych, w tym tych między przedsiębiorstwami prywatnymi, z wyłączeniem w szczególności transakcji z udziałem konsumentów. Zakres stosowania tej dyrektywy określono zatem w sposób szeroki (zob. podobnie wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., KROL, C‑722/18, EU:C:2019:1028, pkt 31, 32).
22 Artykuł 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 ustanawia dwie przesłanki warunkujące zakwalifikowanie transakcji jako „transakcji handlowej” w rozumieniu tego przepisu. Transakcja musi, po pierwsze, zostać dokonana między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi i, po drugie, prowadzić do dostawy towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem.
23 Co się tyczy pierwszej przesłanki, w sprawie w postępowaniu głównym nie ma wątpliwości co do tego, że Volvia i PZU mają status „przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 2 pkt 3 tej dyrektywy, który definiuje to pojęcie jako „każdą organizację inną niż organ publiczny, działającą w ramach swojej niezależnej działalności gospodarczej lub zawodowej, nawet w przypadku gdy działalność ta prowadzona jest przez jedną osobę”.
24 Co się tyczy drugiej przesłanki, o której mowa w art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7, Trybunał w pkt 27 wyroku z dnia 9 lipca 2020 r., RL (Dyrektywa dotycząca zwalczania opóźnień w płatnościach) (C‑199/19, EU:C:2020:548) orzekł, że przewidziane w tym przepisie pojęcia „dostawy towarów” i „świadczenia usług” stanowią autonomiczne pojęcia prawa Unii, których zakresu nie można ustalić poprzez odniesienie do pojęć znanych prawu państw członkowskich lub do klasyfikacji dokonanych na szczeblu krajowym. W tym względzie Trybunał przypomniał, że traktat FUE w art. 57 definiuje pojęcie „usługi” szeroko, jako obejmujące każde świadczenie, które jest wykonywane zwykle za wynagrodzeniem i które nie jest objęte innymi swobodami podstawowymi, tak aby żadna działalność gospodarcza nie pozostała poza zakresem stosowania swobód podstawowych [wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., RL (Dyrektywa dotycząca zwalczania opóźnień w płatnościach), C‑199/19, EU:C:2020:548, pkt 30–32].
25 Trybunał wziął również pod uwagę cel dyrektywy 2011/7, który zgodnie z jej art. 1 ust. 1 w świetle jej motywu 3 polega na zwalczaniu opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, wspierając tym samym konkurencyjność przedsiębiorstw, ponieważ owe opóźnienia w płatnościach mają negatywny wpływ na płynność finansową tych przedsiębiorstw, komplikują zarządzanie ich finansami oraz szkodzą ich konkurencyjności i rentowności, gdyż z powodu owych opóźnień przedsiębiorstwa te zmuszone są sięgać do zewnętrznych źródeł finansowania [wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., RL (Dyrektywa dotycząca zwalczania opóźnień w płatnościach), C‑199/19, EU:C:2020:548, pkt 35].
26 Umowa ubezpieczenia taka jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym, w ramach której ubezpieczyciel zobowiązuje się wobec drugiej strony do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego, a owa druga strona zobowiązuje się wobec ubezpieczyciela do zapłaty składek ubezpieczeniowych, stanowi zatem transakcję handlową prowadzącą do świadczenia usług w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7, pod warunkiem że do transakcji tej dochodzi między przedsiębiorstwami lub między przedsiębiorstwami a organami publicznymi. Działalność ubezpieczeniowa wykonywana przez przedsiębiorcę, takiego jak zakład ubezpieczeń, jest bowiem działalnością gospodarczą, to znaczy działalnością polegającą na oferowaniu towarów lub usług na danym rynku (wyrok z dnia 27 czerwca 2017 r., Congregación de Escuelas Pías Provincia Betania, C‑74/16, EU:C:2017:496, pkt 45). Działalność ubezpieczeniowa, o ile wykonywana jest za wynagrodzeniem, wiąże się zatem z „usługą” w rozumieniu art. 57 TFUE, a w konsekwencji – ze „świadczeniem usług” w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7.
27 Wątpliwości sądu odsyłającego dotyczą zasadniczo kwestii, czy umowa ubezpieczenia powoduje powstanie wzajemnych zobowiązań stron, a w szczególności tego, czy świadczenie ubezpieczyciela polegające na wypłaceniu ubezpieczonemu odszkodowania w razie zajścia wypadku ubezpieczeniowego można uznać za wykonywane w zamian za składkę ubezpieczeniową, jako wynagrodzenie, w świetle art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7. Sąd ten zauważa, że zgodnie z polskim orzecznictwem i doktryną, z którymi jest on skłonny się zgodzić, umowa ubezpieczenia nie jest umową wzajemną, na podstawie której świadczenie usług odbywa się w zamian za składkę płaconą przez ubezpieczającego.
28 Jednakże w świetle pojęcia „transakcji handlowych” w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał, z ekonomicznego punktu widzenia spoczywający na ubezpieczającym obowiązek zapłaty składki uzasadnia sama gwarancja wypłaty odszkodowania w razie zajścia wypadku ubezpieczeniowego, jaką w zamian uzyskuje on od ubezpieczyciela. W tych okolicznościach, choćby odszkodowanie nie było ani natychmiastowe, ani pewne, zważywszy na nieprzewidywalność zajścia owego wypadku, składka płacona przez ubezpieczonego stanowi „gospodarcze świadczenie wzajemne” względem świadczenia ubezpieczyciela, polegającego na udzielaniu przez czas trwania umowy ubezpieczenia gwarancji wypłacenia ubezpieczonemu odszkodowania w razie zajścia wypadku ubezpieczeniowego (zob. podobnie wyrok z dnia 27 czerwca 2017 r., Congregación de Escuelas Pías Provincia Betania, C‑74/16, EU:C:2017:496, pkt 47).
29 Wykładni tej nie podważa motyw 8 dyrektywy 2011/7, który wyłącza z jej zakresu stosowania płatności w formie odszkodowań, łącznie z płatnościami towarzystw ubezpieczeniowych, nie odnosząc się jednak do umów ubezpieczenia [zob. analogicznie wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., RL (Dyrektywa dotycząca zwalczania opóźnień w płatnościach), C‑199/19, EU:C:2020:548, pkt 36, 40]. Umowy te są zatem objęte zakresem stosowania tej dyrektywy.
30 Wreszcie w wyroku z dnia 13 września 2018 r., Česká pojišťovna (C‑287/17, EU:C:2018:707), Trybunał, do którego zwrócono się w trybie prejudycjalnym w ramach sporu dotyczącego żądania rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w związku z opóźnieniem w zapłacie składek ubezpieczeniowych należnych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej między dwoma przedsiębiorstwami, w sposób dorozumiany – udzielając odpowiedzi na przedłożone mu pytania – potwierdził, że umowy ubezpieczenia zawarte między dwoma przedsiębiorstwami wiążą się z „transakcją handlową” w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 i że w konsekwencji umowy te są objęte jej przedmiotowym zakresem stosowania.
31 W świetle całości powyższych rozważań odpowiedź na pytanie pierwsze brzmi następująco: art. 2 pkt 1 dyrektywy 2011/7 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „transakcji handlowych” obejmuje umowę ubezpieczenia, w ramach której ubezpieczyciel zobowiązuje się wobec przedsiębiorstwa do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego, a przedsiębiorstwo to zobowiązuje się wobec ubezpieczyciela do zapłaty składki ubezpieczeniowej.
W przedmiocie pytania drugiego
32 Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/7 należy interpretować w ten sposób, że w ramach umowy ubezpieczenia jedynym warunkiem wypełnienia przez ubezpieczyciela swoich zobowiązań umownych i prawnych jest objęcie drugiej strony ochroną ubezpieczeniową, niezależnie od wypłacenia jej odszkodowania w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego.
33 Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/7 w świetle jej motywu 17 w transakcjach handlowych między przedsiębiorstwami wierzyciel musi być uprawniony do odsetek za opóźnienie w płatnościach bez konieczności przypomnienia, w przypadku gdy „wypełnił swoje zobowiązania umowne i prawne”.
34 Zarówno z brzmienia art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/7, jak i z odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze wynika, że samo istnienie ochrony ubezpieczeniowej jest wystarczające do uznania zobowiązań umownych i prawnych ubezpieczyciela za wypełnione w rozumieniu tego przepisu.
35 Odpowiedź na pytanie drugie brzmi zatem następująco: art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/7 należy interpretować w ten sposób, że w ramach umowy ubezpieczenia jedynym warunkiem wypełnienia przez ubezpieczyciela swoich zobowiązań umownych i prawnych w rozumieniu tego przepisu jest objęcie drugiej strony ochroną ubezpieczeniową, niezależnie od wypłacenia jej odszkodowania w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego.
W przedmiocie kosztów
36 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) orzeka, co następuje:
1) Artykuł 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych
należy interpretować w ten sposób, że:
pojęcie „transakcji handlowych” obejmuje umowę ubezpieczenia, w ramach której ubezpieczyciel zobowiązuje się wobec przedsiębiorstwa do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego, a przedsiębiorstwo to zobowiązuje się wobec ubezpieczyciela do zapłaty składki ubezpieczeniowej.
2) Artykuł 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/7
należy interpretować w ten sposób, że:
w ramach umowy ubezpieczenia jedynym warunkiem wypełnienia przez ubezpieczyciela swoich zobowiązań umownych i prawnych w rozumieniu tego przepisu jest objęcie drugiej strony ochroną
ubezpieczeniową, niezależnie od wypłacenia jej odszkodowania w razie zajścia przewidzianego w tej umowie wypadku ubezpieczeniowego.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 11 grudnia 2023 r.
A. Calot Escobar | | N. Piçarra |