Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 12 maja 2016 r.

Sprawa F‑102/15

FS

przeciwko

Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu (EKES)

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Artykuł 41 Karty praw podstawowych – Prawo każdego do dostępu do akt jego sprawy – Dostęp do dokumentów dotyczących próby mediacji – Próba mediacji podjęta przez ówczesnego prezesa EKES, prowadzona pod auspicjami byłego prezesa EKES – Prawo dostępu do sprawozdania sporządzonego na zakończenie tej mediacji – Dochodzenie administracyjne wszczęte po mediacji – Artykuł 3 załącznika IX do regulaminu pracowniczego

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której FS żąda w istocie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności odmownych decyzji przewodniczącego Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) z dnia 10 września i 19 listopada 2014 r. w sprawie dostępu, w istocie, do korespondencji pisemnej między członkiem EKES i ówczesnym przewodniczącym oraz do dokumentacji dotyczącej dochodzenia, które ten członek miał prowadzić, zanim zostało wszczęte w dniu 6 października 2014 r. dotyczące jej dochodzenie administracyjne w rozumieniu art. 86 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”). Po drugie, skarżąca żąda zasądzenia od EKES zadośćuczynienia za krzywdę, której w swoim mniemaniu doznała.

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji prezesa Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) z dnia 19 listopada 2014 r. w zakresie dotyczącym odmowy przekazania FS dotyczącego jej sprawozdania sporządzonego przez byłego prezesa EKES na wniosek ówcześnie urzędującego prezesa EKES. Żądanie stwierdzenia nieważności w pozostałym zakresie jest bezprzedmiotowe. Zasądza się od Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zadośćuczynienie na rzecz FS w kwocie 1000 EUR tytułem doznanej przez nią krzywdy. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez FS.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Poszanowanie prawa do obrony – Obowiązek przekazania zainteresowanemu sprawozdania sporządzonego na zakończenie mediacji, przed wszczęciem dochodzenia administracyjnego

[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. b)]

2.      Skargi urzędników – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, niezapewniające stosownego zadośćuczynienia krzywdzie – Przyznanie odszkodowania pieniężnego

(art. 340 ust. 2 TFUE)

1.      Artykuł 41 ust. 2 lit. b) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, że każda osoba ma prawo dostępu do akt swojej sprawy, przy poszanowaniu uzasadnionych interesów poufności oraz tajemnicy zawodowej i handlowej.

Ponadto kontradyktoryjny charakter postępowania dyscyplinarnego i prawo do obrony w ramach takiego postępowania wymagają, by objęta nim osoba i w odpowiednim razie jej adwokat mogli zapoznać się ze wszystkimi okolicznościami fatycznymi, na których administracja może oprzeć swą decyzję kończącą postępowanie, w czasie odpowiednim do przedstawienia uwag. Poszanowanie prawa do obrony wymaga bowiem, by zainteresowany był w stanie skutecznie przedstawić swój punkt widzenia na temat znaczenia faktów, ale także by mógł zająć stanowisko co najmniej odnośnie do zgromadzonych przez instytucję dokumentów, które ujawniają ważne dla wykonywania prawa do obrony fakty.

W tym względzie, jeżeli urzędujący przewodniczący instytucji powierzył zadanie mediacji członkowi instytucji, działał on jako organ upoważniony do zawierania umów. Gdy więc z treści sprawozdania tego członka wynika, że prowadził on przesłuchania szeregu urzędników i pracowników instytucji, a także jej członków, i spisał w swoim sprawozdaniu spostrzeżenia co do stanu faktycznego wynikające z jego poszukiwań, okoliczności te wskazują na to, iż jego działania nie ograniczały się do mediacji, tylko przypominały dochodzenie administracyjne. Omawiane sprawozdanie nosi także cechy sprawozdania, na podstawie którego organ upoważniony do zawierania umów postanowił właśnie wszcząć później dochodzenie administracyjne we właściwym tego słowa znaczeniu.

W tych okolicznościach należy uznać, że omawiane sprawozdanie należało zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. b) karty praw podstawowych również przekazać stronie skarżącej, ponieważ wchodziło ono w zakres pojęcia „akt jej sprawy” w rozumieniu tego przepisu.

(zob. pkt 47, 48, 50–52)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok z dnia 17 marca 2015 r., AX/EBC, F‑73/13, EU:F:2015:9, pkt 115 i przytoczone tam orzecznictwo

2.      O ile stwierdzenie nieważności aktu obciążonego wadą niezgodności z prawem może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jaką taki akt mógł spowodować, o tyle nie jest tak w przypadku, gdy strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności aktu.

Bezsporne jest, iż poczucie niesprawiedliwości i przykrości wywołane u danej osoby koniecznością prowadzenia postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, a następnie postępowania sądowego w celu dochodzenia swoich praw stanowią krzywdę wynikającą z samej okoliczności, że administracja dopuściła się niezgodności z prawem.

(zob. pkt 58, 59)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 7 lutego 1990 r., Culin/Komisja, C‑343/87, EU:C:1990:49, pkt 27, 28

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok z dnia 6 czerwca 2006 r., Girardot/Komisja, T‑10/02, EU:T:2006:148, pkt 131

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 19 maja 2015 r., Brune/Komisja, F‑59/14, EU:F:2015:50, pkt 80; z dnia 16 lipca 2015 r., Murariu/ EIOPA, F‑116/14, EU:F:2015:89, pkt 152