Sprawa T‑528/11

Aloe Vera of America, Inc.

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego FOREVER – Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy 4 EVER – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Podobieństwo oznaczeń – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009

Streszczenie – wyrok Sądu (szósta izba) z dnia 16 stycznia 2014 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Wykładnia uwzględniająca ratio legis art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Zastosowanie kryteriów oceny do konkretnego przypadku

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Kryteria oceny – Wymóg przedstawienia konkretnych i obiektywnych dowodów

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a), art. 42 ust. 2, 3]

5.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego – Kryteria oceny

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

6.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego – Graficzne znaki towarowe FOREVER i 4 EVER

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

1.      Ratio legis wymogu, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy musi być rzeczywiście używany w rozumieniu art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, aby można było na niego powołać się w sprzeciwie wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, polega na ograniczeniu liczby kolizji między dwoma znakami, jeżeli nie istnieje ku temu uzasadniony powód gospodarczy wynikający z faktycznego funkcjonowania znaku na rynku. Natomiast celem wspomnianych przepisów nie jest ani ocena sukcesu handlowego, ani kontrola strategii gospodarczej danego przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenie ochrony znaków towarowych wyłącznie dla sytuacji, w których dochodzi do handlowego wykorzystania tych znaków na dużą skalę.

(por. pkt 23)

2.      Znak towarowy jest rzeczywiście używany w rozumieniu art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wówczas, gdy jest on wykorzystywany zgodnie ze swoją podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie, że towary lub usługi, dla których został on zarejestrowany, pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, w celu wykreowania lub zachowania rynku zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego. Ponadto przesłanka dotycząca rzeczywistego używania znaku towarowego wymaga, by znak ten, w postaci, w jakiej jest chroniony na właściwym terytorium, był używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz.

Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione z punktu widzenia zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz zasięg i częstotliwość używania znaku.

Jeśli chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku, to należy mieć na uwadze w szczególności z jednej strony handlowy wymiar ogółu czynności stanowiących używanie oraz z drugiej strony długość okresu, w którym czynności te miały miejsce, jak również częstotliwość tych czynności.

(por. pkt 24–26)

3.      By móc w konkretnym przypadku dokonać oceny, czy mamy do czynienia z rzeczywistym używaniem wcześniejszego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w danej sprawie czynników. Ocena ta zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników. I tak, niewielka ilość towarów sprzedanych pod danym znakiem może być zrekompensowana dużą intensywnością bądź regularnością wykorzystania znaku i odwrotnie.

Zarówno osiągniętą wielkość obrotów, jak i ilość towarów oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym, która została sprzedana, należy oceniać nie w oderwaniu od kontekstu, lecz przy uwzględnieniu innych istotnych czynników, takich jak rozmiar prowadzonej działalności handlowej, możliwości produkcyjne lub możliwości w zakresie sprzedaży, stopień dywersyfikacji przedsiębiorstwa wykorzystującego znak czy cechy towarów lub usług na odnośnym rynku. Dlatego też, aby używanie wcześniejszego znaku towarowego mogło być uznane za rzeczywiste, nie zawsze musi ono być używaniem na dużą skalę. A zatem nawet minimalne używanie może wystarczyć, aby zakwalifikować je jako rzeczywiste, pod warunkiem że w kontekście danego sektora gospodarczego zostanie ono uznane za uzasadnione z punktu widzenia zachowania lub wykreowania udziałów w rynku dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym. Tak więc nie można ustalić a priori i w sposób abstrakcyjny, jaki próg ilościowy należy przyjąć, by określić, czy używanie miało rzeczywisty charakter, a w rezultacie nie można ustanowić zasady de minimis, która uniemożliwiałaby Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) – lub, w przypadku skargi, Sądowi – dokonanie oceny wszystkich okoliczności zawisłego przed nimi sporu.

(por. pkt 27, 28)

4.      Rzeczywiste używanie znaku towarowego w rozumieniu art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie może zostać dowiedzione za pomocą przypuszczeń dotyczących prawdopodobieństwa wystąpienia danej sytuacji lub domniemań, tylko musi opierać się na konkretnych i obiektywnych dowodach, z których wynika, iż znak był używany faktycznie i w wystarczającym zakresie na danym rynku. Ponadto na podstawie art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) w związku z art. 42 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego – krajowego lub wspólnotowego – będącego podstawą sprzeciwu wniesionego wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego obejmuje także dowód używania tego znaku w postaci, która różni się pod względem poszczególnych elementów niewpływających na odróżniający charakter tego znaku w postaci, w której został on zarejestrowany.

(por. pkt 29, 30)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 48, 49, 80)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 51, 52, 84)