WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)
z dnia 25 stycznia 2016 r.
Sprawa F‑47/15
Marie-Pierre Darchy
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Dzieci małżonka skarżącej – Wypłata z mocą wsteczną
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a, w której M.P. Darchy żąda stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r., mocą której Komisja Europejska przyznała jej prawo do dodatku na dziecko na utrzymaniu na dwoje dzieci jej małżonka od dnia 1 marca 2014 r. zamiast od pierwszego dnia miesiąca ich małżeństwa, czyli od dnia 1 września 2011 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Marie-Pierre Darchy pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Streszczenie
1. Skargi urzędników – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Bezwzględna przesłanka procesowa – Wniosek o ponowne rozpatrzenie wydanej przez administrację decyzji, która stała się ostateczna, celem uzyskania wypłaty z mocą wsteczną dodatków, których uprzednio odmówiono – Wyrok wydany w trybie szczególnej procedury kontroli w postępowaniu niedotyczącym skarżącego bezpośrednio – Brak nowej okoliczności faktycznej powodującej ponowne rozpoczęcie biegu terminu
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Zasada dobrej administracji – Zakres – Ciążący na administracji obowiązek odejścia od terminów do złożenia zażalenia i wniesienia skargi przy ponownym rozpatrywaniu decyzji, która stała się ostateczna – Brak
(regulamin pracowniczy, art. 24)
3. Skargi urzędników – Skarga o odszkodowanie – Zarzuty – Niezgodność z prawem niezaskarżonej w terminie decyzji organu powołującego – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
1. Terminy do złożenia zażalenia i wniesienia skargi, które są bezwzględnie wiążące, a strony ani sąd nie mogą nimi rozporządzać, służą zagwarantowaniu w ramach instytucji Unii pewności prawa, niezbędnej do ich prawidłowego funkcjonowania, poprzez zapobieganie nieograniczonemu kwestionowaniu aktów Unii wywołujących skutki prawne.
Zezwolenie na to, aby w odpowiedzi na złożony przez zainteresowanego urzędnika wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy urzędnik ten mógł uzyskać prawo do wypłaty z mocą wsteczną dodatków, których wypłaty uprzednio mu odmówiono, mogłoby powodować daleko idący brak pewności prawa oraz ryzyko w postaci nagromadzenia długów po stronie instytucji względem urzędników bez możliwości ograniczenia tego ryzyka przez instytucje.
Ponadto wyrok nie może zostać uznany za nową, istotną okoliczność mogącą uzasadnić ponowne rozpoczęcie biegu terminów do złożenia zażalenia i wniesienia skargi w stosunku do decyzji administracyjnej, która stała się ostateczna, jeśli zainteresowany urzędnik nie był stroną postępowania w sprawie, w której wydano ten wyrok, ani akt, którego nieważność została stwierdzona na mocy tego wyroku, nie dotyczył go bezpośrednio.
(zob. pkt 27, 29)
Odesłanie
Trybunał, wyrok z dnia 21 lutego 1974 r., Kortner i in./Rada i in., od 15/73 do 33/73, 52/73, 53/73, od 57/73 do 109/73, 116/73, 117/73, 123/73, 132/73 i od 135/73 do 137/73, EU:C:1974:16, pkt 36, 39
Sąd Pierwszej Instancji, wyrok z dnia 5 marca 2008 r., Combescot/Komisja, T‑414/06 P, EU:T:2008:58, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok z dnia 13 kwietnia 2011 r., Sukup/Komisja, F‑73/09, EU:F:2011:40, pkt 62; postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r., Probst/Komisja, F‑75/13, EU:F:2014:20, pkt 23
2. Co się tyczy rzekomego naruszenia z jednej strony obowiązku staranności, a z drugiej strony zasad dobrej administracji i pewności prawa, wystarczy zauważyć, że obowiązek staranności, nie bardziej niż zasada dobrej administracji, nie może zmusić administracji do odejścia od terminów do złożenia zażalenia i wniesienia skargi, którymi nie można rozporządzać, gdyż mają one charakter bezwzględnie wiążący, przy ponownym rozpatrywaniu, w stosunku do przeszłości, decyzji, która stała się ostateczna. Co do zasady pewności prawa, to służy ona właśnie za podstawę poprzedniego wniosku.
(zob. pkt 39)
3. Możliwość wystąpienia z wnioskiem w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego nie może pozwalać urzędnikowi na obejście terminów do złożenia zażalenia i wniesienia skargi, ustanowionych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, przez zakwestionowanie pośrednio, w drodze złożenia takiego wniosku, wcześniejszej decyzji, której nie zaskarżono w terminie. W tym względzie, skoro urzędnik nie zaskarżył decyzji administracyjnej, która stała się ostateczna, to nie może on skutecznie – w drodze złożonego później wniosku odszkodowawczego, którego jasnym celem jest uzyskanie rezultatu majątkowego identycznego jak rezultat wynikający z wniesionej w stosownym czasie skargi o stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji – zorganizować sobie nowego terminu do wniesienia skargi.
(zob. pkt 43)
Odesłanie
Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienia: z dnia 28 września 2011 r., Hecq/Komisja, F‑12/11, EU:F:2011:165, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 marca 2014 r., Michel/Komisja, F‑44/13, EU:F:2014:40, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo