Sprawa T‑276/13

Growth Energy
i
Renewable Fuels Association

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych – Ostateczne cło antydumpingowe – Skarga o stwierdzenie nieważności – Stowarzyszenie – Brak bezpośredniego oddziaływania na członków – Niedopuszczalność – Ogólnokrajowe cło antydumpingowe – Traktowanie indywidualne – Kontrola wyrywkowa – Prawo do obrony – Niedyskryminacja – Obowiązek staranności

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 9 czerwca 2016 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Dopuszczalność – Przesłanki – Skarga złożona równolegle przez członka – Niedopuszczalność skargi stowarzyszenia

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Skarga wniesiona jako przedstawiciela członków bez prawa głosu – Niedopuszczalność

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

3.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Różne cła nałożone na różne przedsiębiorstwa – Dopuszczalność ograniczona w odniesieniu do każdego z przedsiębiorstw do przepisów, które go konkretnie dotyczą

(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Rady nr 157/2013)

4.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Skutki stwierdzenia nieważności wobec swych członków – Zakres

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

5.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Skarga wniesiona indywidualnie – Skarga mająca na celu ochronę uprawnień procesowych stowarzyszenia – Dopuszczalność

(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 6 ust. 7, art. 19 ust. 1, 2, art. 20 ust. 2, 4, 5)

6.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Bezpośrednie oddziaływanie – Kryteria – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Bezpośrednie oddziaływanie na producentów, którzy nie dokonali wywozu produktu, na który nałożono cło antydumpingowe

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

7.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Indywidualne oddziaływanie – Kryteria – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Indywidualne oddziaływanie na producentów, którzy nie dokonali wywozu produktu, na który nałożono cło antydumpingowe

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

8.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Istnienie innych środków odwoławczych – Brak wpływu

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

9.      Postępowanie sądowe – Interwencja – Zarzut niedopuszczalności niepodniesiony przez stronę pozwaną – Niedopuszczalność – Bezwzględne przeszkody procesowe – Badanie z urzędu przez sąd

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 40 akapit czwarty; regulamin postępowania przed Sądem, art. 142 § 3)

10.    Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Interes prawny – Konieczność posiadania istniejącego i aktualnego interesu prawnego – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Interes prawny stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

11.    Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie tych porozumień lub odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny

(Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 6.10, art. 9.2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 9 ust. 5)

12.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ustalenie ceł antydumpingowych – Obowiązek nałożenia ceł indywidualnych na każdego dostawcę – Zakres – Wykładnia w świetle porozumienia antydumpingowego GATT z 1994 r. – Nałożenie ceł indywidualnych na eksporterów lub producentów objętych próbą, którzy współpracowali w toku dochodzenia

(Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 6.10, art. 9.2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 9 ust. 5, art. 17 ust. 1, 3)

13.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Kontrola wyrywkowa – Zmiana doboru próby – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 17)

14.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ustalenie ceł antydumpingowych – Obowiązek nałożenia ceł indywidualnych na każdego dostawcę – Wyjątki – Wykładnia w świetle porozumienia antydumpingowego GATT z 1994 r. – Trudności w ustaleniu indywidualnej ceny przywozowej dla producenta objętego próbą, który współpracował w toku dochodzenia – Wykluczenie

(Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 6.10, art. 9.2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 9 ust. 5)

15.    Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do obrony – Przestrzeganie w ramach postępowania administracyjnego – Antydumping – Naruszenie – Przesłanki – Możliwość lepszego przygotowania obrony przez przedsiębiorstwo w przypadku braku nieprawidłowości proceduralnej

16.    Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Obowiązek wyjaśnienia przez instytucję powodów zmiany swego stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego – Brak

(art. 296 TFUE)

17.    Postępowanie sądowe – Pismo wszczynające postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Jasne i precyzyjne przedstawienie powołanych zarzutów

[regulamin postępowania przed Sądem (1991), art. 44 § 1 lit. c)]

18.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo dostępu do jawnej dokumentacji postępowania – Naruszenie – Stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego – Przesłanka – Możliwość uzyskania przez dane przedsiębiorstwo innego wyniku postępowania administracyjnego w braku tego naruszenia

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 6 ust. 7)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 45, 49–51)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 52–55)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 58, 59)

4.      Skutki stwierdzenia nieważności mogą wystąpić tylko wobec wszystkich członków stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków, które wniosło skargę o stwierdzenie nieważności, w zakresie, w jakim skargi owych członków były dopuszczalne.

W przeciwnym wypadku bowiem zawodowe stowarzyszenie mogłoby powołać się na uprawnienie do wniesienia skargi w imieniu niektórych ze swych członków, aby uzyskać stwierdzenie nieważności rozporządzenia na korzyść wszystkich swoich członków, także tych, którzy indywidualnie nie spełniają przesłanek ustanowionych w art. 263 akapit czwarty TFUE. Prowadziłoby to do obejścia zasad dotyczących przesłanek dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności.

(por. pkt 60, 61)

5.      Skoro podstawowe rozporządzenie antydumpingowe nr 1225/2009 przyznaje gwarancje procesowe osobom, które uczestniczyły w procesie przyjęcia rozporządzenia ustanawiającego cła antydumpingowe, stowarzyszeniom reprezentującym interesy przemysłu, którego dotyczy to rozporządzenie i które uczestniczyły w postępowaniu antydumpingowym powinno się przyznać, jako stronom zainteresowanym w postępowaniu, legitymację procesową do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności tego rozporządzenie na tej podstawie, iż dotyczy ich ono bezpośrednio i indywidualnie w zakresie, w jakim ich skargi o stwierdzenie nieważności mają na celu zachowanie ich praw procesowych.

W istocie fakt, iż osoba przystępuje w taki czy inny sposób do postępowania prowadzącego do przyjęcia aktu Unii, ma charakter indywidualizujący tę osobę w stosunku do danego aktu tylko wtedy, gdy mające zastosowanie uregulowanie Unii przyznaje jej określone gwarancje procesowe.

(por. pkt 81, 82, 87)

6.      Rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczy bezpośrednio, w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, producentów produktu, na który nałożono cło antydumpingowe, którzy nie są zaangażowani w jego wywóz do Unii, wówczas kiedy zostanie wykazane, że znaczna ilość produktu pochodzącego od tych producentów była regularnie wywożona do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

Dopuszczalność skargi na rozporządzenie ustanawiające cła antydumpingowe nie zależy bowiem od statusu producenta lub eksportera strony skarżącej. Skoro cła antydumpingowe są związane z wywożonymi produktami, na producenta, nawet jeśli nie ma on statusu eksportera tych produktów, nałożenie takich ceł antydumpingowych na dany produkt przywieziony do Unii może mieć istotny wpływ.

Ponadto, nawet przy założeniu, że eksporterzy ponoszą cło antydumpingowe i okazuje się, że łańcuch handlowy danego produktu zostaje przerwany w taki sposób, iż nie są oni w stanie odzyskać cła antydumpingowego od producentów, ustanowienie cła antydumpingowego zmienia warunki prawne, na jakich będzie się odbywał obrót tym produktem na rynku unijnym. Zatem w każdym wypadku będzie miało miejsce bezpośrednie i istotne oddziaływanie na pozycję prawną producentów tych produktów na rynku unijnym.

W tym kontekście struktura porozumień umownych pomiędzy podmiotami gospodarczymi w łańcuchu handlowym danego produktu nie ma żadnego wpływu na kwestię, czy producenta tego produktu bezpośrednio dotyczy rozporządzenie ustanawiające cła antydumpingowe. W dodatku fakt, że producent dokładnie wie, jakie wyprodukowane przez niego towary zostały wywiezione do Unii, nie ma również wpływu na pytanie, czy rozporządzenie ustanawiające cła antydumpingowe dotyczy go bezpośrednio.

(por. pkt 97, 104, 108, 110, 114, 116, 117)

7.      Rozporządzenie ustanawiające cło antydumpingowe dotyczy indywidualnie, w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, producentów produktu, na który nałożono cło antydumpingowe, którzy nie są zaangażowani w jego wywóz do Unii, wówczas kiedy po pierwsze, są oni w stanie dowieść, że zostali zidentyfikowani w aktach Komisji lub Rady, lub że są objęci dochodzeniami przygotowawczymi i po drugie, ich pozycja na rynku została istotnie naruszona wskutek cła antydumpingowego będącego przedmiotem tego rozporządzenia.

W tym względzie, kwestia, kto dokładnie wprowadził sporne praktyki dumpingowe, nie ma znaczenia dla ustalenia, czy rozporządzenie ustanawiające ogólnokrajowe cło antydumpingowe na przywozy objętego nim produktu do Unii dotyczy ich indywidualnie. Dani producenci ponoszą bowiem konsekwencje przypisania praktyk dumpingowych, nawet jeśli praktyki te nie są im przypisywane.

Ponadto przypisanie praktyk dumpingowych przedsiębiorstwu, którego legitymacja procesowa jest analizowana, nie stanowi koniecznej przesłanki dla stwierdzenia indywidualnego oddziaływania. Przypisanie praktyki dumpingowej producentowi lub eksporterowi stanowi element mogący go zindywidualizować, ale nie jest wstępnym warunkiem dla tych podmiotów gospodarczych.

Ponadto fakt, że instytucje postanowiły nie wykorzystywać danych dostarczonych przez danych producentów w celu obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu wobec nich, nie może wykluczać dopuszczalności skargi wniesionej przez tych producentów.

(por. pkt 122, 134, 135, 139)

8.      Jeżeli chodzi o dopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE, kwestia, czy skarżący dysponował innymi środkami odwoławczymi w celu dochodzenia swoich praw, nie ma żadnego wpływu na badanie bezpośredniego i indywidualnego oddziaływania w odniesieniu do zaskarżonego aktu.

(por. pkt 147)

9.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 157)

10.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 158–160)

11.    Zważywszy na ich charakter i kontekst systemowy, porozumienia Światowej Organizacji Handlu (WTO), których częścią jest Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienie antydumpingowe), nie należą co do zasady do norm, w świetle których sąd Unii dokonuje kontroli zgodności z prawem aktów instytucji Unii. Jedynie w sytuacji, gdy Unia wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach WTO lub gdy akt Unii wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień WTO, do sądu Unii należy kontrola legalności rozpatrywanego aktu Unii w świetle przepisów WTO.

W odniesieniu do transpozycji porozumienia antydumpingowego WTO do prawa Unii, z samego przyjęcia rozporządzenia nr 765/2012 zmieniającego podstawowe rozporządzenie antydumpingowe wynika, iż prawodawca Unii stwierdza, że poprzez art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr. 1225/2009 Unia zamierzała wykonać szczególne zobowiązanie przyjęte w ramach WTO, w tym wypadku zawarte w art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

Zważywszy ponadto, że prawodawca Unii, przyjmując rozporządzenie nr 765/2012 w celu wdrożenia zaleceń i orzeczeń Organu Rozstrzygania Sporów WTO nie uznał za niezbędną zmianę sformułowania „przywóz towarów ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę”, podobnie jak terminów „dostawca” i „niewykonalne”, figurujących w art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, należy stwierdzić, że sformułowania te należy interpretować zgodnie z art. 6.10 i 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

(por. pkt 175, 177, 178, 180, 183, 184)

12.    Artykuł 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009, jak też art. 9.2 Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego) stanowią, iż w zasadzie cło antydumpingowe powinno być nakładane indywidualnie dla każdego dostawcy na przywóz towarów ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę. Z brzmienia tych przepisów wynika, że podmiot, który nie został uznany za dostawcę, nie ma prawa do uzyskania indywidualnego cła antydumpingowego.

Zgodnie z prawem Światowej Organizacji Handlu (WTO) każdy eksporter lub producent, który został objęty próbą i który zatem współpracował z organem prowadzącym dochodzenie przez cały okres dochodzenia, spełnia przesłanki uznania go za dostawcę w rozumieniu art. 9.2 porozumienia antydumpingowego WTO.

W odniesieniu do przepisów podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, art. 9 ust. 5 tego rozporządzenia należy interpretować zgodnie z postanowieniami porozumienia antydumpingowego WTO. W dodatku z art. 17 ust. 1 i 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, interpretowanych zgodnie z prawem WTO wynika, że nawet jeśli producenci, którzy początkowo nie zostali objęci próbą, są uprawnieni do skorzystania z obliczenia indywidualnego marginesu, a fortiori, to samo dotyczy producentów, którzy zostali objęci tą próbą. W tym względzie ostatnie zdanie art. 9 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego przypomina, iż indywidualną stawkę cła stosuje się wobec przywozu dokonywanego przez każdego eksportera lub producenta, któremu przyznano indywidualne traktowanie, zgodnie z art. 17 tego rozporządzenia.

Wynika z tego, że na podstawie przepisów podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, każdy eksporter lub producent, który został objęty próbą dostawców produktu będącego przedmiotem dumpingu i który współpracował z organem prowadzącym dochodzenie przez cały okres dochodzenia, spełnia przesłanki uznania go za dostawcę w rozumieniu art. 9 ust. 5 tego rozporządzenia.

(por. pkt 187, 192–194)

13.    Jeśli w ramach dochodzenia dotyczącego dumpingu Komisja zdecyduje na skorzystanie z kontroli wyrywkowej, celem doboru próby producentów eksportujących jest określenie, w ramach ograniczonego dochodzenia, możliwie najdokładniej presji na ceny, jakiej doznaje przemysł unijny. Komisja jest zatem uprawniona do zmiany, w każdym momencie, doboru próby w zależności od potrzeb dochodzenia. Żaden bowiem przepis porozumienia antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 nie zobowiązuje instytucji do pozostawienia początkowo wybranych producentów w próbie dostawców produktu będącego przedmiotem dumpingu, jeśli uznają one, że owi producenci nie mają statusu dostawców lub nie stanowią źródła przywozu produktu będącego przedmiotem dumpingu i powodującego szkodę.

W odniesieniu do kwestii, czy należy zachować podmiot w składzie próby należy stwierdzić, że Komisja dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność okoliczności gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny musi dokonać.

(por. pkt 195)

14.    Termin „niewykonalne” wymieniony w art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 należy interpretować zgodnie z analogicznym terminem użytym w art. 6.10 i 9.2 Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego).

Zatem, jeżeli władza korzysta z kontroli wyrywkowej, termin „niewykonalne” użyty w art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego co do zasady dopuszcza dwa wyjątki od ustalenia indywidualnych marginesów dumpingu oraz indywidualnych ceł antydumpingowych dla podmiotów współpracujących przy dochodzeniu, czyli, po pierwsze, przypadek producentów lub eksporterów nieobjętych próbą, oprócz tych, dla których art. 17 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego przewiduje indywidualny margines dumpingu, i, po drugie, przypadek przedsiębiorców stanowiących jeden podmiot. Innymi słowy, w zakresie, w jakim instytucje skorzystały z kontroli wyrywkowej, co do zasady wyjątek od ustalenia indywidualnych marginesów dumpingu oraz ustanowienia indywidualnych ceł antydumpingowych jest możliwy tylko dla przedsiębiorstw, które nie są objęte próbą i którym nie można było w inny sposób przyznać własnego indywidualnego cła antydumpingowego. W szczególności art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie zezwala na żaden wyjątek od obowiązku ustanowienia indywidualnego cła antydumpingowego wobec producenta objętego próbą, który współpracował przy dochodzeniu, jeżeli instytucje uznają, że nie są w stanie określić dla niego indywidualnej ceny eksportowej.

Z art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wynika zatem, że jeżeli producenci lub eksporterzy są objęci próbą, instytucje są zobowiązane do określenia ceł antydumpingowych należnych od każdego dostawcy.

(por. pkt 232, 233)

15.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 250–252, 269, 278, 296, 307, 338)

16.    Zważywszy, że rozporządzenie ustanawiające ostateczne cła antydumpingowe wchodzi w systematyczne ramy ogółu środków, nie można wymagać, aby jego uzasadnienie określało poszczególne elementy stanu faktycznego i prawnego stanowiące przedmiot rozporządzenia, niekiedy bardzo liczne i złożone, ani też aby instytucje zajęły stanowisko co do wszystkich argumentów podniesionych przez zainteresowanych. Przeciwnie, wystarczy, aby autor aktu przedstawił okoliczności faktyczne i względy prawne mające istotne znaczenie dla kontekstu zaskarżonego rozporządzenia.

W dodatku obowiązek uzasadnienia środków antydumpingowych nie oznacza, iż instytucja musi wyjaśnić, w jakim zakresie stanowisko rozważane na pewnym etapie postępowania antydumpingowego okazało się w ostatecznym rozrachunku bezzasadne.

(por. pkt 253, 289)

17.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 254, 265, 266, 281, 335)

18.    Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 314–320, 327)