Sprawa T-153/04

Ferriere Nord SpA

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja – Grzywna – Naruszenie art. 81 WE – Kompetencja Komisji do wykonania decyzji – Przedawnienie – Artykuły 4 i 6 rozporządzenia (EWG) nr 2988/74 – Dopuszczalność

Streszczenie wyroku

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Przedmiotowy zakres stosowania

(art. 230 WE, 238 WE i 249 WE)

2.      Konkurencja – Grzywny – Przedawnienie przewidziane w rozporządzeniu nr 2988/74

(rozporządzenie Rady nr 2988/74, art. 4)

3.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Decyzja – Pojęcie

(art. 230 WE i 249 WE)

1.      Wezwanie do zapłaty należnego salda grzywny za naruszenie reguł konkurencji nałożonej decyzją Komisji w rozumieniu art. 249 WE wraz z zawiadomieniem o przystąpieniu do wykonania praw z gwarancji bankowej stanowi formę wykonania tej decyzji i należy je uważać za akt o charakterze administracyjnym.

Nawet jeśli istnieje stosunek umowny, a mianowicie gwarancja bankowa, między bankiem a Komisją, którego kauzę stanowi zobowiązanie skazanego przedsiębiorstwa wobec Komisji, i jeśli rzeczona gwarancja bankowa zawiera klauzulę arbitrażową w rozumieniu art. 238 WE, zakwestionowanie rzeczonego wezwania nie ma charakteru sporu dotyczącego stosunku umownego wynikającego z gwarancji bankowej, skutkującego wyłączeniem stosowania rozporządzenia nr 2988/74 dotyczącego okresów przedawnień w postępowaniach i wykonywaniu sankcji w dziedzinie prawa konkurencji.

Wynika z tego, że skarga o stwierdzenie nieważności złożona na podstawie art. 230 WE stanowi skargę służącą kontroli ich legalności.

(por. pkt 39–42)

2.      Rozporządzenie nr 2988/74 dotyczące okresów przedawnień w postępowaniach i wykonywaniu sankcji w dziedzinie prawa konkurencji ustanowiło całościową regulację określającą w sposób szczegółowy terminy, w których Komisja może, nie naruszając podstawowego wymogu pewności prawa, wykonywać decyzje nakładające grzywny na przedsiębiorstwa.

Wynika z tego, że samo istnienie stosunku umownego między bankiem a Komisją, a mianowicie gwarancji bankowej w celu zapłaty grzywny nałożonej za naruszenie reguł konkurencji, nie wyklucza ewentualnego przedawnienia kompetencji Komisji do wykonania decyzji nakładającej grzywnę następującego po upływie terminu przewidzianego w art. 4 tego rozporządzenia.

Z tego względu bez znaczenia jest to, czy gwarancję bankową należy zakwalifikować jako akcesoryjną w stosunku do zobowiązania podstawowego, którego zabezpieczenie stanowi, czy też przeciwnie, jako autonomiczne zobowiązanie, z uwagi na zawartą w niej klauzulę zapłaty na pierwsze żądanie.

(por. pkt 45, 46)

3.      Decyzję w rozumieniu art. 249 WE stanowi każdy akt kształtujący w oznaczony i definitywny sposób sytuację prawną adresata, do którego jest skierowany.

Jest tak w przypadku wezwania do zapłaty pozostałej części należności z tytułu nałożonej za naruszenie reguł konkurencji grzywny obejmującego zapowiedź przystąpienia do wykonywania uprawnień z gwarancji bankowej, w sytuacji gdy kompetencja Komisji do wykonania decyzji nakładającej rzeczoną grzywnę ulegnie przedawnieniu.

(por. pkt 54–57)