Sprawa T‑423/07
Ryanair Ltd
przeciwko
Komisji Europejskiej
Pomoc państwa – Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Sektor lotniczy – Wyłączność na korzystanie z terminalu 2 w porcie lotniczym w Monachium – Skarga na bezczynność – Zajęcie stanowiska przez Komisję – Umorzenie postępowania – Obowiązek działania – Brak
Streszczenie wyroku
1. Skarga na bezczynność – Wyeliminowanie stanu bezczynności po wniesieniu skargi – Następcza bezprzedmiotowość skargi – Umorzenie postępowania
(art. 232 WE, 233 WE)
2. Skarga na bezczynność – Osoby fizyczne lub prawne – Skarga do Komisji dotycząca naruszenia reguł konkurencji – Wezwanie Komisji do działania – Przesłanki
(art. 81 WE, 82 WE, 232 WE; rozporządzenia: Rady nr 1/2003, art. 7; Komisji nr 773/2004, motywy 6, 7, art. 5 ust. 1)
1. Skarga przewidziana w art. 232 WE, która służy osiągnięciu innych celów niż cele realizowane przez skargę przewidzianą w art. 226 WE, opiera się na założeniu, iż niezgodna z prawem bezczynność inkryminowanej instytucji pozwala wnieść do Trybunału o stwierdzenie, że zaniechanie działania jest sprzeczne z traktatem, jeśli dana instytucja nie zaradziła temu zaniechaniu. Zgodnie z art. 233 WE takie stwierdzenie ma ten skutek, że pozwana instytucja jest zobowiązana do przedsięwzięcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału, bez uszczerbku dla skarg o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej mogących wyniknąć ze wspomnianego stwierdzenia.
W wypadku gdy akt, którego niewydanie jest przedmiotem sporu, został wydany po wniesieniu skargi, lecz przed ogłoszeniem wyroku, stwierdzenie przez Trybunał, że początkowe zaniechanie działania jest niezgodne z prawem, nie może już wywołać skutków przewidzianych w art. 233 WE. Wynika stąd, że w takiej sytuacji – jak również w sytuacji, gdy pozwana instytucja odpowiedziała na wezwanie do podjęcia działania w terminie dwóch miesięcy – przedmiot sporu zniknął, tak że należy umorzyć postępowanie. Okoliczność, że to zajęcie stanowiska przez instytucję nie zadowala strony skarżącej, jest w tym względzie bez znaczenia, ponieważ art. 232 WE dotyczy bezczynności polegającej na zaniechaniu wydania aktu lub zajęcia stanowiska, a nie wydania aktu innego niż akt, którego skarżąca życzyłaby sobie lub który uważałaby za niezbędny.
(por. pkt 26)
2. Aby ocenić czy Komisja zaniechała bezprawnie podjęcia działania w zakresie domniemywanego nadużycia pozycji dominującej, należy zbadać, czy w momencie wezwania do działania w rozumieniu art. 232 WE na tej instytucji spoczywał obowiązek działania.
Gdy do Komisji wpływa skarga zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 WE i 82 WE i rozporządzenia nr 773/2004 odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 WE i art. 82 WE za naruszenie tych artykułów, Komisja jest zobowiązana do uważnego zbadania okoliczności faktycznych i prawnych przedstawionych jej przez składającego skargę, aby zadecydować w rozsądnym terminie, czy powinna wszcząć postępowanie w sprawie stwierdzenia naruszenia, czy oddalić skargę bez wszczynania postępowania, czy też umorzyć sprawę. Jeśli Komisja uzna, iż badanie skargi do Komisji na podstawie art. 82 WE jest nieuzasadnione lub zbyteczne, Komisja powinna poinformować stronę skarżącą o swej decyzji, przedstawiając jej motywy, aby umożliwić dokonanie kontroli zgodności tej decyzji z prawem.
Jednak zgodnie z motywami 6 i 7 rozporządzenia nr 773/2004, aby można było uznać skargę do Komisji za skargę wskazującą na naruszenie reguł konkurencji przewidzianych w art. 81 WE i 82 WE, owa skarga do Komisji musi bezwzględnie być zgodna z art. 5 rozporządzenia nr 773/2004 dotyczącym dopuszczalności skarg do Komisji, który stanowi wyraźnie, po pierwsze, że osoby fizyczne lub prawne powinny wykazać uzasadniony interes, aby były uprawnione do składania skarg do celów art. 7 rozporządzenia nr 1/2003, a po drugie, że skarga do Komisji powinna zawierać informacje przewidziane w formularzu C załączonym do wspomnianego rozporządzenia nr 773/2004.
(por. pkt 52, 53, 55)