Προσφυγή της 15ης Νοεμβρίου 2007 - Ryanair κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-423/07)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ryanair Ltd (Δουβλίνο, Ιρλανδία) (εκπρόσωπος: E. Vahida, δικηγόρος)

Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

Να κρίνει ότι, βάσει του άρθρου 232 EΚ, η Επιτροπή δεν ενήργησε σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη ΕΚ, καθόσον δεν έλαβε θέση επί της καταγγελίας που κατέθεσε η προσφεύγουσα ενώπιον της Επιτροπής στις 3 Νοεμβρίου 2005, η οποία οδήγησε στο από 31 Ιουλίου 2007 έγγραφο οχλήσεως·

Να καταδικάσει την Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας ακόμη κι αν, μετά την άσκηση της προσφυγής, η Επιτροπή λάβει μέτρα τα οποία, σύμφωνα με το Πρωτοδικείο, αίρουν την ανάγκη εκδόσεως αποφάσεως ή αν το Πρωτοδικείο απορρίψει την προσφυγή ως απαράδεκτη.

Να λάβει κάθε περαιτέρω μέτρο που το Πρωτοδικείο κρίνει πρόσφορο.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Με την προσφυγή της, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή παρέλειψε να δράσει καθόσον δεν έλαβε θέση, ενώ κλήθηκε συναφώς δυνάμει του άρθρου 232 ΕΚ, επί καταγγελίας που κατέθεσε η προσφεύγουσα στις 3 Νοεμβρίου 2005, όσον αφορά παράνομη κρατική ενίσχυση χορηγηθείσα στην Lufthansa και τους εταίρους της Star Alliance, μέσω της αποκλειστικής χρήσης του τερματικού σταθμού 2 του αεροδρομίου του Μονάχου ή, επικουρικώς, την αντίθετη προς τον ανταγωνισμό δυσμενή διάκριση υπέρ της Lufthansa και των εταίρων της Star Alliance, αν θεωρηθεί ότι το αεροδρόμιο του Μονάχου ενήργησε αυτοτελώς. Το γεγονός ότι το αεροδρόμιο του Μονάχου διαθέτει τον τερματικό αυτό σταθμό μόνο στους δυνητικούς ανταγωνιστές της προσφεύγουσας συνιστά κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης και, συνεπώς, παράβαση του άρθρου 82 ΕΚ.

Προς στήριξη του πρώτου λόγου, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή είχε την υποχρέωση να πραγματοποιήσει επιμελή και αντικειμενική έρευνα της καταγγελίας βάσει του κανονισμού (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου ¹, του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 ² του Συμβουλίου και του κανονισμού (ΕΚ) 773/2004 της Επιτροπής ³ προκειμένου, είτε να εκδώσει απόφαση περί του ότι τα κρατικά μέτρα δεν συνιστούν ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 87, παράγραφος 1, ΕΚ, είτε ότι τα μέτρα αυτά πρέπει να χαρακτηρισθούν ως ενίσχυση κατά την έννοια της εν λόγω διατάξεως, αλλά συνάδουν προς την κοινή αγορά βάσει του άρθρου 87, παράγραφοι 2 και 3, ΕΚ, είτε να κινήσει τη βάσει του άρθρου 88, παράγραφος 2, ΕΚ διαδικασία.

Επικουρικώς, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή, από τη στιγμή που έλαβε την επικουρικώς προβληθείσα αιτίασή της περί της προβαλλομένης κατάχρησης δεσπόζουσας θέσης, είχε την υποχρέωση είτε να κινήσει διαδικασία όσον αφορά το αντικείμενο της καταγγελίας, είτε, αφού δώσει στον καταγγέλοντα τη δυνατότητα υποβολής των παρατηρήσεών του, να εκδώσει οριστική απόφαση περί απορρίψεως της καταγγελίας.

Περαιτέρω, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η περίοδος των είκοσι μηνών μεταξύ της υποβολής της καταγγελίας της και του εγγράφου οχλήσεως ήταν ασυνήθως μακρά και η αδράνεια της Επιτροπής κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής αποτελεί παράλειψη κατά την έννοια του άρθρου 232 ΕΚ.

____________

¹ - Κανονισμός (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου 93 της Συνθήκης ΕΚ (ΕΕ L 83, σ. 1).

² - Κανονισμός (ΕΚ) 1/2003 του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2002, για την εφαρμογή των κανόνων ανταγωνισμού που προβλέπονται στα άρθρα 81 και 82 της συνθήκης (ΕΕ L 1, σ. 1) .

³ - Κανονισμός (ΕΚ) 773/2004 της Επιτροπής, της 7ης Απριλίου 2004, σχετικά με τη διεξαγωγή από την Επιτροπή των διαδικασιών δυνάμει των άρθρων 81 και 82 της συνθήκης ΕΚ (ΕΕ L 123, σ. 18).