POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU
z dnia 11 marca 2013 r.(*)
Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Konkurencja – Publikacja decyzji stwierdzającej naruszenie art. 81 WE – Oddalenie wniosku o poufne potraktowanie danych rzekomo objętych tajemnicą handlową – Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych – Pilny charakter – Fumus boni iuris – Wyważenie interesów
W sprawie T‑462/12 R
Pilkington Group Ltd, z siedzibą w St Helens, Merseyside (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez J. Scotta, S. Wiskinga oraz K. Fountoukakosa-Kyriakakosa, solicitors,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez M. Kellerbauera, P. Van Nuffela oraz G. Meeßena, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2012) 5718 wersja ostateczna z dnia 6 sierpnia 2012 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o poufne potraktowanie złożonego przez Pilkington Group Ltd na podstawie art. 8 decyzji przewodniczącego Komisji 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe), a także wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zmierzający do nakazania utrzymania poufnego traktowania pewnych dotyczących skarżącej danych w odniesieniu do decyzji C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe),
PREZES SĄDU
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu, postępowanie i żądania stron
1 Niniejsze postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego dotyczy decyzji Komisji C(2012) 5718 wersja ostateczna z dnia 6 sierpnia 2012 r., w przedmiocie oddalenia wniosku o poufne potraktowanie złożonego przez Pilkington Group Ltd na podstawie art. 8 decyzji przewodniczącego Komisji 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
2 W zaskarżonej decyzji Komisja Europejska oddaliła wniosek zmierzający do utrzymania niepoufnej wersji swej decyzji C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe, zwanej dalej „decyzją z 2008 r.”) opublikowanej w lutym 2010 r. na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.
3 W decyzji z 2008 r. Komisja stwierdziła naruszenie art. 81 WE popełnione przez skarżącą – Pilkington Group Ltd – i inne spółki należące do jej grupy, przez kilka spółek należących do francuskiej grupy Saint-Gobain i do japońskiej grupy Asahi, do której należy w szczególności spółka AGC Glass Europe, oraz przez belgijską spółkę Soliver w latach 1998–2003 na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) w odniesieniu do sprzedaży szkła wykorzystywanego do nowych pojazdów oraz do oryginalnych części zamiennych przeznaczonych dla pojazdów samochodowych (zwanych dalej „kartelem szkła samochodowego”). W konsekwencji Komisja nałożyła na członków tego kartelu grzywny w ogólnej wysokości ponad 1,3 mld EUR, przy czym grzywna nałożona na grupę skarżącej wynosi 370 mln EUR.
4 Po uwzględnieniu złożonych przez adresatów decyzji z 2008 r. wniosków o poufne potraktowanie, w lutym 2010 r. Komisja opublikowała pełną, niepoufną i nieostateczną wersję tej decyzji na swej stronie internetowej. Skarżąca nie zakwestionowała tej publikacji.
5 Pismem z dnia 28 kwietnia 2011 r. Komisja poinformowała skarżącą o zamiarze opublikowania, w trosce o zachowanie przejrzystości, bardziej szczegółowej wersji jawnej decyzji z 2008 r. i o oddaleniu w związku z tym kilku wniosków o poufne potraktowanie, które skarżąca skierowała do niej, po pierwsze, w odniesieniu do następujących informacji: nazwy klientów, nazwy i opisy produktów oraz inne informacje umożliwiające identyfikację niektórych klientów (zwanych dalej „informacjami kategorii I”), po drugie, w odniesieniu do następujących informacji: liczba dokumentów dostarczonych przez skarżącą, udział danego konstruktora samochodów, kalkulacja cen, zmiany cen itd. (zwanymi dalej „informacjami kategorii II”) oraz, po trzecie, w odniesieniu do informacji, które zdaniem skarżącej umożliwiały identyfikację pewnych członków personelu rzekomo uczestniczących w realizacji kartelu (zwanych dalej „informacjami kategorii III”). Komisja poinformowała skarżącą, że jeśli nie zgadza się z tą decyzją, to może zwrócić się do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające, na podstawie decyzji przewodniczącego Komisji 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (Dz.U. L 275, s. 29).
6 W następstwie stwierdzenia, że wersja bardziej szczegółowa zawierała liczne informacje, które nie zostały opublikowane w lutym 2010 r., skarżąca pismem z dnia 30 czerwca 2011 r. poinformowała urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające o tym, że sprzeciwia się opublikowaniu niepoufnej wersji decyzji z 2008 r., która jest bardziej szczegółowa niż wersja opublikowana w lutym 2010 r., podnosząc, że informacje kategorii I i II podlegają ochronie z uwagi na to, że stanowią tajemnicę handlową, podczas gdy rozpowszechnienie informacji kategorii III umożliwiłoby zidentyfikowanie osób fizycznych, czyli pracowników skarżącej, którzy rzekomo byli zaangażowani w zrealizowanie kartelu. Skarżąca zatem zażądała poufnego potraktowania całości tych informacji.
7 W zaskarżonej decyzji, podpisanej „za Komisję”, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające, mimo że uznał poufny charakter niektórych danych powołanych przez skarżącą, oddalił prawie wszystkie złożone przez skarżącą wnioski o poufne traktowanie.
8 Decyzja ta została doręczona skarżącej w dniu 9 sierpnia 2012 r.
9 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 października 2012 r. skarżąca wniosła skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności spornej decyzji. W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi zasadniczo, że sporna publikacja, po pierwsze, narusza obowiązek poufności ciążący na Komisji na mocy art. 339 TFUE, a także art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) oraz, po drugie, obowiązek ochrony danych o charakterze osobowym ciążący na niej na podstawie art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 389, zwanej dalej „kartą”) w zakresie, w jakim wersja bardziej szczegółowa decyzji z 2008 r. zawiera tajemnicę handlową objętą tajemnicą zawodową oraz informacje pozwalające na identyfikację pracowników skarżącej.
10 W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca wystąpiła z niniejszym wnioskiem o zastosowanie środka tymczasowego, w którym wniosła do Prezesa Sądu o:
– zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozstrzygnięcia przez Sąd skargi głównej;
– nakazanie Komisji powstrzymania się od publikacji decyzji z 2008 r. w zakresie jej dotyczącym w wersji bardziej szczegółowej w porównaniu z wersją opublikowaną w Internecie w lutym 2010 r.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
11 W uwagach pisemnych złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 11 stycznia 2013 r. Komisja wniosła do Prezesa Sądu o:
– oddalenie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
12 Po złożeniu przez Komisję swoich uwag skarżąca otrzymała zgodę na udzielenie odpowiedzi na nie, co uczyniła pismem z dnia 18 lutego 2013 r. Komisja następnie odpowiedziała pismem z dnia 6 marca 2013 r.
13 Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 17 i 22 stycznia 2013 r. niemieckie towarzystwa ubezpieczeniowe HUK-Coburg, LVM, VHV i Württembergische Gemeinde-Versicherung wystąpiły z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta w ramach niniejszego postępowania w przedmiocie środków tymczasowych na poparcie żądań Komisji. Instytucja ta nie sprzeciwiła się temu wnioskowi, podczas gdy skarżąca pismem z dnia 12 lutego 2013 r. wypowiedziała się przeciwko wnioskowi o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.
Co do prawa
W przedmiocie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta
14 Zgodnie z art. 40 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, podlegającym zastosowaniu do Sądu na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu, osoba może interweniować w sprawach rozpatrywanych przez Sąd pod warunkiem, że uzasadni interes w rozstrzygnięciu sprawy.
15 W tej kwestii z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pojęcie interesu w rozstrzygnięciu sporu rozciąga się na bezpośredni i aktualny interes w tym, aby uwzględniono same żądania, natomiast nie na interes w odniesieniu do podniesionych żądań. Należy bowiem dokonać rozróżnienia między podmiotami występującymi z wnioskiem o wstąpienie do sprawy w charakterze interwenienta uzasadniającymi bezpośredni interes w rozstrzygnięciu względem danego aktu, o stwierdzenie nieważności którego wniesiono, a tymi podmiotami, którzy uzasadniają jedynie pośredni interes w rozwiązaniu sporu ze względu na podobieństwa między ich sytuacją i sytuacją stron (zob. postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie C‑133/12 P Stichting Woonlinie i in. przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 7 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także postanowienie Prezesa Sądu z dnia 26 lipca 2004 r. w sprawie T‑20l/04 R Microsoft przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑2977, pkt 32).
16 W momencie wystąpienia z wnioskiem o wstąpienie do sprawy w charakterze interwenienta w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych interes w rozstrzygnięciu sporu należy rozumieć jako interes w rozwiązaniu sprawy w przedmiocie środków tymczasowych. Rozstrzygnięcie w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, podobnie jak rozstrzygnięcie w sprawie głównej może naruszyć interesy osób trzecich albo być dla nich korzystne. Wynika stąd, że w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych interes podmiotu występującego z wnioskiem o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta należy oceniać w świetle wpływu uwzględnienia wnioskowanych środków tymczasowych albo oddalenia wniosku o jego zastosowanie na sytuację ekonomiczną i prawną (ww. postanowienie w sprawie Microsoft przeciwko Komisji, pkt 33).
17 W każdym razie dokonywana przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych ocena interesu w rozstrzygnięciu sprawy przed nim zawisłej pozostaje bez szkody dla oceny, jaką sąd dokonuje, gdy zostanie do niego skierowany wniosek o przystąpienie w charakterze interwenienta do sprawy głównej (ww. postanowienie w sprawie Microsoft przeciwko Komisji, pkt 35).
18 To w świetle tych okoliczności należy dokonać analizy, czy cztery podmioty występujące z wnioskiem interwencyjnym mają interes w rozstrzygnięciu niniejszego sporu.
19 Cztery podmioty występujące z wnioskami interwencyjnymi – wszystkie prowadzące działalność w sektorze ubezpieczeń szyb samochodowych – twierdzą, że złożyły w grudniu 2010 r., we wrześniu i grudniu 2011 r. przed LG Düsseldorf (sądem krajowym w Düsseldorfie, Niemcy), skargi o odszkodowanie wraz z odsetkami przeciwko „AGC Glass Europe i inni”. W drodze tych skarg, które są wszystkie nadal zawisłe przed sądem krajowym, podmioty te zmierzają do wyrównania szkody poniesionej w zakresie cen sztucznie podwyższonych z naruszeniem art. 101 TFUE, które członkowie kartelu szkła samochodowego zafakturowali w okresie 1998–2003 i które posłużyły za podstawę zwrotu w ramach ubezpieczenia szyb samochodowych. Precyzują oni, że jest bardzo trudne dla nich wyliczenie poniesionej szkody bez dysponowania szczegółowymi informacjami na temat kartelu szkła samochodowego, które teraz Komisja zamierza opublikować. Jest bowiem bardzo ważne dla tych podmiotów, żeby Komisja opublikowała wersję decyzji z 2008 r., która byłaby bardziej szczegółowa w porównaniu z decyzją opublikowaną w lutym 2010 r., i żeby skarżąca nie mogła jej powstrzymać.
20 W tym względzie należy przypomnieć, po pierwsze, że zaskarżona decyzja w niniejszej sprawie dotyczy jedynie oddalenia wniesionego przez skarżącą żądania objęcia poufnością oraz, po drugie, że powołane przez wnioskujących o interwencje skargi o odszkodowanie zostały wniesione na poziomie krajowym przeciwko „AGC Glass Europe i inni”, bez sprecyzowania przez tych ostatnich, że wśród „innych” figurowała skarżąca. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie może zatem zakładać, że pojęcie to obejmuje spółki należące do japońskiej grupy Asahi (zob. pkt 3 powyżej). Ponadto skarżąca potwierdziła w swoich uwagach z dnia 12 lutego 2013 r., że nie była jednym z podmiotów jako strona pozwana w ramach przedmiotowego postępowania krajowego, lecz że jedynie występowała tam w charakterze interwenienta na poparcie żądań AGC Glass Europe. Wynika stąd, że w razie oddalenia skargi mającej na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji informacje, według których Komisja była uprawniona do opublikowania, nie miały jakiejkolwiek przydatności dla interwenientów po stronie powodowej w ramach ich skarg odszkodowawczych, ponieważ informacje te nie dotyczyły AGC Glass Europe. Interwenienci po stronie powodowej nie powołują stąd jakiegokolwiek bezpośredniego i aktualnego interesu w rozstrzygnięciu sporu w rozumieniu art. 40 statutu Trybunału. Taki interes też nie powinien im zostać przyznany z samego faktu, że mogliby oni być potencjalnie skłonni do wystąpienia przeciwko skarżącej z powództwem odszkodowawczym przed sądem krajowym, zważywszy, że takie uznanie doprowadziłoby do tak istotnego rozszerzenia kręgu potencjalnych podmiotów występujących w charakterze interwenientów, że niosłoby to za sobą ryzyko poważnego naruszenia skuteczności postępowania przed sądami Unii [zob. podobnie postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 8 czerwca 2012 r. w sprawie C‑589/11 P(I) Schenker przeciwko Air France i Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 24].
21 W każdym razie interwenienci po stronie powodowej nie wykazali szczególnego interesu w rozstrzygnięciu sprawy w przedmiocie środków tymczasowych w tym sensie, że byłoby dla nich nie do zaakceptowania oczekiwanie na zakończenie głównego sporu. Pominęli oni w szczególności wykazanie, że ich sytuacja ekonomiczna lub prawna charakteryzowałaby się naruszeniem, gdyby niniejszy wniosek w przedmiocie środków tymczasowych nie został oddalony. Ponadto okoliczność, że skarga o odszkodowanie wniesiona przez HUK-Coburg jest zawisła przed sądem krajowym od grudnia 2010 r. bez powołania przez ten podmiot występujący z wnioskiem interwencyjnym ryzyka związanego z niekorzystnym dla niej rozstrzygnięcia, wydaje się raczej wskazywać, że sąd krajowy mógłby skutecznie zostać zobowiązany w danym przypadku w drodze wniosku o zawieszenie postępowania do ogłoszenia wyroku w ramach postępowania głównego przed dalszym prowadzeniem – w świetle tego wyroku – postępowań odszkodowawczych.
22 W konsekwencji należy oddalić wnioski o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta.
W przedmiocie środków tymczasowych
23 Z analizy łącznej z jednej strony postanowień art. 278 TFUE i art. 279 TFUE oraz art. 256 ust. 1 TFUE z drugiej wynika, że sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed nim aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe.
24 Artykuł 104 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że we wnioskach o zastosowanie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania środka. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować inne środki tymczasowe, jeśli uprawdopodobniono z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter w tym sensie, że ich ustanowienie i obowiązywanie przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów wnoszącego o te środki. Przesłanki te muszą być spełnione kumulatywnie w takim znaczeniu, że brak spełnienia jednej z nich uzasadnia niezastosowanie środków tymczasowych. Sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego dokonuje w danym przypadku wyważenia wchodzących w grę interesów [postanowienia Prezesa Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 14 października 1996 r. w sprawie C‑268/96 P(R) SCK i FNK przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4971, pkt 30; z dnia 23 lutego 2001 r. w sprawie C‑445/00 R Austria przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1461, pkt 73].
25 Z uwagi na to, że żaden przepis prawa nie narzuca sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych ustalonego schematu badania, sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dysponuje w ramach dokonywania takiego całościowego badania szerokim zakresem swobody uznania i ma prawo decydować, biorąc pod uwagę okoliczności każdej konkretnej sprawy, o sposobie dokonywania oceny, jak też o kolejności badania [postanowienia Prezesa Trybunału: z dnia 19 lipca 1995 r. w sprawie C‑149/95 P(R) Komisja przeciwko Atlantic Container Line i in., Rec. s. I‑2165, pkt 23; z dnia 3 kwietnia 2007 r. w sprawie C‑459/06 P(R) Vischim przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 25].
26 W świetle zgromadzonych w aktach informacji sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych uważa, że dysponuje on wszystkimi informacjami pozwalającymi na wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie tego wniosku, bez konieczności wcześniejszego wysłuchiwania ustnych wyjaśnień stron.
27 W okolicznościach zachodzących w niniejszej sprawie należy najpierw wyważyć wchodzące w grę interesy oraz zbadać, czy spełniona została przesłanka dotycząca pilnego charakteru.
W przedmiocie wyważenia wchodzących w grę interesów i pilnego charakteru
28 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyważenie różnych wchodzących w grę interesów sprowadza się do ustalenia przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, czy interes strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych w przyznaniu tych środków przeważa nad interesem w natychmiastowym zastosowaniu spornego aktu, w drodze zbadania, mówiąc ściślej, czy ewentualne stwierdzenie nieważności tego aktu przez sędziego prowadzącego postępowanie główne pozwoli na odwrócenie sytuacji wywołanej przez jego natychmiastowe wykonanie, i odwrotnie, czy zawieszenie wykonania rzeczonego aktu może stać na przeszkodzie jego pełnej skuteczności, w wypadku gdyby skarga główna została oddalona (zob. podobnie postanowienia Prezesa Trybunału z dnia 11 maja 1989 r. w sprawach połączonych 76/89 R, 77/89 R i 91/89 R RTE i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 1141, pkt 15; z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawach połączonych C‑182/03 R i C‑217/03 R Belgia i Forum 187 przeciwko Komisji, Rec. s. I‑6887, pkt 142).
29 Co się tyczy konkretniej wymogu, aby stworzona przez postanowienie w przedmiocie środków tymczasowych sytuacja prawna była odwracalna, należy zwrócić uwagę, że celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych jest zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłej ostatecznej decyzji [zob. podobnie postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 27 września 2004 r. w sprawie C‑7/04 P(R) Komisja przeciwko Akzo i Akcros, Zb.Orz. s. I‑8739, pkt 36]. W konsekwencji postępowanie to ma charakter czysto akcesoryjny względem postępowania głównego, w które się ono wpisuje (postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 lutego 1996 r. w sprawie T‑228/95 R Lehrfreund przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II‑111, pkt 61), wobec czego decyzja wydana przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych powinna mieć charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie powinna ona ani wpływać na kształt przyszłego rozstrzygnięcia istoty sprawy, ani czynić go iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności (effet utile) (zob. podobnie postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 maja 1991 r. w sprawie C‑313/90 R CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2557, pkt 24; postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 grudnia 1995 r. w sprawie T‑203/95 R Connolly przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2919, pkt 16).
30 Wynika stąd nieuchronnie, że interes broniony przez stronę postępowania w przedmiocie środków tymczasowych nie zasługuje na ochronę w sytuacji, w której strona ta zwraca się do orzekającego w tym przedmiocie sędziego o wydanie decyzji, która nie dość, że nie miałaby charakteru czysto tymczasowego, to jeszcze prowadziłaby do zmiany kształtu przyszłego rozstrzygnięcia dotyczącego istoty sprawy i czyniłaby to rozstrzygnięcie iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności. Zresztą z tego samego względu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, w którym zwrócono się do rozpatrującego go sędziego o nakazanie „tymczasowego” ujawnienia znajdujących się w posiadaniu Komisji informacji rzekomo poufnych, został uznany za niedopuszczalny, ponieważ postanowienie uwzględniające ten wniosek mogłoby z góry zneutralizować konsekwencje późniejszej decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty (zob. podobnie postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 stycznia 2012 r. w sprawie T‑607/11 R Henkel i Henkel France przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 23–25).
31 W niniejszej sprawie Sąd będzie musiał w ramach sporu głównego orzec w kwestii, czy należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji – mocą której Komisja oddaliła wniosek skarżącej zmierzający do powstrzymania Komisji od opublikowania spornych informacji – w szczególności w związku z naruszeniem poufnego charakteru tych informacji w ten sposób, że ich ujawnienie stanowiłoby naruszenie art. 339 TFUE oraz art. 8 karty. W tym względzie oczywiste jest, że dla zachowania skuteczności wyroku stwierdzającego nieważność zaskarżonej decyzji skarżące powinny być w stanie zapobiec niezgodnemu z prawem opublikowaniu przez Komisję spornych informacji. W tym względzie jest oczywiste, że w celu zachowania skuteczności wyroku stwierdzającego nieważność zaskarżonej decyzji, skarżąca powinna być w stanie zapobiec, żeby Komisja nie dokonywała niezgodnego z prawem opublikowania spornych informacji. Tymczasem wyrok stwierdzający nieważność stałby się iluzoryczny i pozbawiony skuteczności, gdyby niniejszy wniosek o zastosowanie środków tymczasowych został oddalony, ponieważ konsekwencją jego oddalenia byłoby umożliwienie Komisji natychmiastowego opublikowania spornych informacji, a zatem de facto zmiana kształtu przyszłej decyzji dotyczącej istoty sprawy, a mianowicie oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności.
32 Wniosków tych nie podważa okoliczność, że nawet rzeczywista publikacja spornych informacji nie skutkowałaby prawdopodobnie pozbawieniem skarżącej interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest bowiem w szczególności fakt, że każda inna wykładnia, która uzależniałaby dopuszczalność skargi od ujawnienia przez Komisję zakwestionowanych informacji – a zatem od stworzenia przez nią faktu dokonanego – pozwalałaby jej na uniknięcie kontroli sądowej wskutek dokonania takiego ujawnienia, które na dodatek byłoby niezgodne z prawem (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 12 października 2007 r. w sprawie T‑474/04 Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4225, pkt 39–41). Tymczasem to formalne utrzymanie interesu prawnego dla potrzeb postępowania głównego nie wyklucza sytuacji, w której wyrok stwierdzający nieważność ogłoszony po opublikowaniu spornych informacji nie będzie mieć dla skarżącej żadnego skutku.
33 W konsekwencji interes Komisji w oddaleniu wniosku o zastosowanie środków tymczasowych winien ustąpić pierwszeństwa interesowi bronionemu przez skarżącą, tym bardziej że przyznanie wnioskowanych środków tymczasowych oznaczałoby tylko utrzymanie przez ograniczony okres status quo istniejącego od lutego 2010 r. (zob. podobnie ww. postanowienie w sprawach połączonych RTE i in. przeciwko Komisji, pkt 15)
34 Ponieważ Komisja zarzuca, że to już ponad cztery lata opinia publiczna oczekuje opublikowania pełnej wersji decyzji z 2008 r. oraz że byłoby niedopuszczalne, żeby skarżąca mogła opóźnić o kilka lat takie opublikowanie, utrzymując po prostu, że informacje podlegające publikacji mają charakter poufny, należy stwierdzić, że pozwana instytucja ograniczyła się do twierdzenia, że jej służby zostały skonfrontowane z rozciągniętym w czasie procesem, w ramach którego były one zobowiązane do rozpatrywania licznych wniosków o poufne potraktowanie, bez wsparcia tego twierdzenia jakimikolwiek dowodami z dokumentu. Komisja zatem nie udowodniła w sposób wystarczający pod względem prawnym, że była zmuszona do poczekania do dnia do dnia 28 kwietnia 2011 r. z podjęciem decyzji o opublikowaniu pełnej wersji decyzji z 2008 r. W tych okolicznościach nie można wykluczyć, że sama Komisja jest w szerokim zakresie odpowiedzialna za zadeklarowaną stratę czasu. W każdym razie Komisja nie wyjaśnia, dlaczego powstrzymała się od przytoczenia – nawet jeśli miałoby to nastąpić z ostrożności – swojej odpowiedzi na skargę złożonej w sprawie głównej w dniu 8 stycznia 2013 r., wniosku o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 76a regulaminu postępowania w celu nadrobienia części straconego czasu. Rezygnując z możliwości uzyskania możliwości rozstrzygnięcia w trybie przyspieszonym sporu głównego, Komisja nie może skutecznie zarzucać skarżącej skorzystania przez nią ze swojego prawa procesowego mającego na celu otrzymanie zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji.
35 Komisja powołuje jeszcze interes potencjalnych poszkodowanych kartelu szkła samochodowego potrzebujących informacji kategorii I i II w celu wykazania zasadności ich skarg odszkodowawczych pod względem związku przyczynowego oraz wyliczenia szkody, z jakimi zamierzali wystąpić przed sąd krajowy. Według Komisji gdyby opublikowanie tych informacji zostało opóźnione do dnia wydania wyroku w sprawie głównej, skargi odszkodowawcze niektórych z tych poszkodowanych mogłyby już ulec przedawnieniu, zwłaszcza w państwach członkowskich, w których obowiązują krótkie terminy.
36 Niemniej jednak, jeśli można by w ramach wyważenia interesów uwzględnić interesy osób trzecich, których bezpośrednio dotyczyłoby ewentualne zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji (zob. podobnie postanowienie Prezesa Sądu z dnia 17 stycznia 2001 r. w sprawie T‑342/00 R Petrolessence i SG2R przeciwko Komisji, Rec. s. II‑67, pkt 51), to argumentacja Komisji nie jest w stanie ustąpić interesowi skarżącej. Po pierwsze, odnośnie bowiem do podnoszonych krajowych norm przedawnienia, twierdzenie Komisji jest zbyt ogólne w zakresie, w jakim pomija wskazanie w szczególności, co uniemożliwia rzeczonym poszkodowanym wniesienie skarg w odpowiednim czasie, uzyskując równocześnie zawieszenie postępowań krajowych do momentu wydania wyroku w sprawie głównej. Ponadto jedyne konkretne przykłady dotyczą w niniejszym kontekście skarg o odszkodowanie, wniesionych przez cztery podmioty wnioskujące o interwencję w 2010 r. i 2011 r. do sądu krajowego, bez napotykania na przeszkodę w postaci zarzutów przedawnienia (zob. pkt 19, 21 powyżej). Po drugie, jak podkreślono w pkt 34 powyżej, zarówno opóźnienia, które nastąpiły w opublikowaniu decyzji z 2008 r., jak i ewentualną przewlekłość postępowania w sprawie głównej należy w znacznym zakresie przypisać nie skarżącej, lecz Komisji.
37 Wreszcie, skoro poszkodowani przez kartel szkła samochodowego mogą się także powołać jak skarżąca na prawo do skutecznej skargi, jeśli chodzi o ich skargę o odszkodowanie skierowaną przeciwko członkom tego kartelu, to należy stwierdzić że wykonanie tego prawa byłoby po prostu opóźnione w przypadku zastosowania środków tymczasowych wnioskowanych przez skarżącą, co z kolei oznaczałoby czasowe ograniczenie skorzystania z tego prawa, podczas gdy odpowiadające jemu prawo skarżącej nie byłoby ograniczone w przypadku oddalenia wniosku w przedmiocie środka tymczasowego. Interes skarżącej musi zatem mieć pierwszeństwo przed interesem poszkodowanych przez kartel.
38 Ponieważ rezultat wyważenia interesów przechyla zatem szalę na korzyść skarżącej, wydaje się, że ochrona interesu bronionego przez skarżące ma pilny charakter, pod warunkiem że w razie oddalenia ich wniosku o zastosowanie środków tymczasowych występuje ryzyko poniesienia poważnej i nieodwracalnej szkody. W tym kontekście skarżąca utrzymuje w istocie, że sytuacji, jaka powstałaby po opublikowaniu bardziej szczegółowej wersji decyzji z 2008 r., nie dałoby się już odwrócić.
39 Odnośnie do informacji kategorii III skarżąca podkreśla, że ich opublikowanie stanowiłoby ciężkie i nieodwracalne naruszenie prawa do ochrony danych osobowych, jakie art. 8 karty przyznaje pracownikom rzekomo zaangażowanym w realizacji niedozwolonego porozumienia.
40 W tym względzie należy przypomnieć ponadto, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarżąca powinna wykazać, że wnioskowane zawieszenie wykonania jest konieczne z punktu widzenia jej własnych interesów, podczas gdy nie powinna w celu wykazania pilnego charakteru powoływać naruszenia interesu, który nie ma osobistego charakteru, takiego jak np. naruszenie praw osób trzecich. Skarżąca nie może więc skutecznie podnosić szkody poniesionej przez jej własnych pracowników w celu poparcia pilnego charakteru wnioskowanego zawieszenia wykonania [zob. w tym znaczeniu postanowienie Prezesa Sądu z dnia 19 lipca 2007 r. w sprawie T‑31/07 R Du Pont de Nemours (France) i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑2767, pkt 147 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie T‑637/11 R Euris Consult przeciwko Parlamentowi, niepublikowane w Zbiorze, pkt 26], lecz powinna wykazać, że taka szkoda może spowodować względem jej samej ciężką i nieodwracalną szkodę o charakterze osobistym (zob. podobnie postanowienie Prezesa Sądu z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie T‑213/01 R Österreichische Postsparkasse przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3963, pkt 71).
41 Tymczasem tak nie jest w niniejszej sprawie, skoro skarżąca ogranicza się do utrzymywania, że opublikowanie informacji kategorii III [poufne](1). Skarżąca ogranicza się zatem do złożenia ogólnego i spekulacyjnego oświadczenia bez dostarczenia szczegółów w tym względzie, ani bez wsparcia swojego twierdzenia najmniejszym dowodem. Wynika stąd również uwaga, że pracownicy skarżącej mogliby wystąpić ze skargami, zarzucając jej brak ich ochrony ze strony skarżącej. Nie twierdziła ona w szczególności, a tym bardziej nie wykazała, że dla niej w interesie dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości byłoby zapewnienie kolektywnej ochrony interesów danych pracowników z tego względu, że z uwagi na ich wysoką liczbę nie można od nich wymagać wystąpienia z indywidualną skargą mającą na celu ochronę ich danych o charakterze osobowym. W konsekwencji skarżąca nie doprowadziła do wykazania utrzymywanego przez nią naruszenia interesów swoich pracowników powodującego ciężką i nieodwracalną szkodę dla swojego przedsiębiorstwa jako takiego.
42 Wynika stąd, że warunek dotyczący pilnego charakteru nie został spełniony w odniesieniu do opublikowania informacji kategorii III. Mając na uwadze kumulatywny charakter tej przesłanki oraz przesłanki dotyczącej fumus boni iuris (zob. pkt 24 powyżej), należy więc oddalić już teraz wniosek w przedmiocie środka tymczasowego w zakresie dotyczącym tych informacji.
43 Jeśli chodzi o informacje kategorii I i II, skarżąca podnosi, że po opublikowaniu poufnych informacji późniejsze stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na naruszenie art. 339 TFUE nie odwróciłoby skutków wynikających z takiej publikacji. Klienci, konkurenci, dostawcy skarżącej, analitycy finansowi czy nawet szeroka publiczność mogliby uzyskać dostęp do przedmiotowych informacji i wykorzystać w dowolny sposób, co powodowałoby poważną i nieodwracalną szkodę dla skarżącej. W konsekwencji skarżąca byłaby pozbawiona skutecznej ochrony prawnej, gdyby sporne informacje zostały ujawnione przed zakończeniem postępowania głównego.
44 W tym względzie należy stwierdzić, że w sytuacji, gdyby w postępowaniu głównym okazało się, że przewidywana przez Komisję publikacja obejmuje informacje o charakterze poufnym, których ujawnienie stoi w sprzeczności z ochroną tajemnicy zawodowej na mocy art. 339 TFUE, skarżąca mogłaby powoływać się na wskazany przepis, który kreuje po ich stronie prawo podstawowe, w celu sprzeciwienia się tej publikacji. Jak uznał Trybunał w wyroku z dnia 14 lutego 2008 r. w sprawie C‑450/06 Varec, Zb.Orz. s. I‑581, pkt 47, 48, odsyłając do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zwany dalej „ETPC”), zakaz ujawniania pewnych informacji uznanych za poufne może bowiem być niezbędny do ochrony prawa podstawowego przedsiębiorstwa do ochrony życia prywatnego, któremu to prawu poświęcono art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”) oraz art. 7 karty, przy czym pojęcia „życie prywatne” nie należy interpretować w ten sposób, że wyklucza ono działalność handlową osoby prawnej. Ponadto Trybunał dodał, po pierwsze, że już uznał ochronę tajemnicy handlowej jako zasadę ogólną oraz, po drugie, że dane przedsiębiorstwo może ponieść „niezwykle poważne szkody”, w wypadku gdy pewne informacje zostaną ujawnione w nieprawidłowy sposób (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Varec, pkt 49, 54).
45 Zważywszy, że w wypadku oddalenia rozpatrywanego wniosku o zastosowanie środków tymczasowych Komisja mogłaby natychmiast opublikować informacje kategorii I i II, powstaje obawa, że prawo podstawowe skarżącej do ochrony tajemnic zawodowych, któremu poświęcono art. 339 TFUE, art. 8 EKPC i art. 7 karty, zostałoby nieodwracalnie pozbawione wszelkiego znaczenia w odniesieniu do rzeczonych informacji. Jednocześnie skarżąca mogłaby zostać pozbawiona swego prawa podstawowego do rzetelnego procesu sądowego, któremu to prawu poświęcono art. 6 EKPC i art. 47 karty, jeśli Komisja zostałaby upoważniona do opublikowania spornych informacji przed rozstrzygnięciem przez Sąd skargi głównej. W konsekwencji, jako że prawa podstawowe skarżącej mogą zostać poważnie i nieodwracalnie naruszone, z zastrzeżeniem zbadania przesłanki dotyczącej fumus boni iuris (odnośnie do kwestii ścisłego związku tej przesłanki z przesłanką dotyczącą pilnego charakteru zob. postanowienie Prezesa Sądu z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych T‑54/08 R, T‑87/08 R, T‑88/08 R i od T‑91/08 R do T‑93/08 R Cypr przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 56, 57), wydaje się, że przyznanie wnioskowanych środków tymczasowych jest pilne w odniesieniu do informacji kategorii I i II.
46 Żaden z argumentów wysuniętych przez Komisję na poparcie twierdzenia przeciwnego nie jest w stanie zaprzeczyć tym stwierdzeniom.
47 Uwaga Komisji, zgodnie z którą skarżąca nie powołała żadnego naruszenia prawa podstawowego, jest zatem nieprawdziwa. Twierdząc bowiem, że zostałaby pozbawiona skutecznej ochrony sądowej w przypadku publikacji spornych informacji przed końcem sporu głównego, skarżąca w sposób dorozumiany, lecz konieczny, powołała się na art. 6 EKPC oraz art. 47 karty, które sankcjonują – oba te artykuły – prawo podstawowe do skutecznej skargi. Ponadto, skoro skarżąca ograniczyła się do wskazania naruszenia art. 339 TFUE, to wystarczy przypomnieć, że zagwarantowana przez ten przepis ochrona tajemnicy zawodowej jest podniesiona do rangi prawa podstawowego w rozumieniu art. 8 EKPC i art. 7 karty (zob. pkt 44 powyżej), tak że powołanie art. 339 TFUE koniecznie oznacza odwołanie się do tych dwóch innych przepisów.
48 Komisja odwołuje się następnie do orzecznictwa ETPC (zob. wyrok ETPC z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie Gillberg przeciwko Szwecji, §§ 67, 72) dla podkreślenia, że art. 8 EKPC nie podlega zastosowaniu w niniejszej sprawie, ponieważ przepis ten nie mógł być podniesiony przez osobę w celu sformułowania skargi naruszenia, które wynikało w sposób przewidywalny z jej własnych działań, jak naruszenie podlegające karze. Komisja wnioskuje stąd, że skoro sporne informacje w niniejszej sprawie służą jedynie opisowi zachowania skarżącej stanowiącego naruszenie, to nie może ona zapobiec ich publikacji, powołując się na swoje prawo do życia prywatnego.
49 W tym względzie należy stwierdzić, że daleko od przeprowadzenia analizy, czy zarzucany szwedzki środek stanowił „naruszenie wynikającego z art. 8 [EKPC] prawa do niepublikowania informacji poufnych”, ETPC ograniczył się do zbadania, czy skazanie karne pana Gillberga stanowiło samo w sobie naruszenie jego prawa do poszanowania jego życia prywatnego (ww. wyrok w sprawie Gillberg przeciwko Szwecji §§ 56, 64, 65, 68). Trybunał ten odpowiedział przecząco na to pytanie w ten sposób, że szkodliwe skutki na gruncie osobistym, społecznym i finansowym takiego skazania stanowiły „przewidywalne konsekwencje popełnienia czynu zabronionego [...], które powinno się więc [...] powołać jedynie w celu stwierdzenia, że skazanie karne pociąga za sobą naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego w rozumieniu art. 8 [EKPC]” (ww. wyrok w sprawie Gillberg przeciwko Szwecji, § 68).
50 Tymczasem w niniejszym postępowaniu nie chodzi o kwestię, czy skarżąca może sprzeciwić się na podstawie art. 8 EKPC nałożeniu grzywny przez Komisję w związku z naruszeniem art. 101 TFUE, publicznemu jej wskazaniu jako członka kartelu szkła samochodowego lub innym negatywnym „przewidywalnym” skutkom takiej sankcji w obrocie gospodarczym. W niniejszej sprawie sąd Unii powinien raczej ustalić, czy informacje kategorii I i II powinny zostać objęte klauzulą poufności na podstawie rzeczonego art. 8 lub – w przypadku, gdy tak – czy wręcz przeciwnie mogą być wykorzystane przez Komisję w celu publicznego szczegółowego opisania zachowania skarżącej stanowiącego naruszenie. Skoro taka kwestia dotycząca poufnego charakteru pewnych szczegółowych informacji nie jest przedmiotem ww. wyroku w sprawie Gillberg przeciwko Szwecji, argument Komisji oparty na tym orzeczeniu ETPC jest nieskuteczny.
51 Komisja dodaje, odwołując się do licznych postanowień Prezesów Trybunału Sprawiedliwości oraz Sądu, że nie wystarczy, w każdym razie jeśli chodzi o skarżącą, ogłosić naruszenia prawa podstawowego do ochrony tajemnicy zawodowej lub tajemnicy handlowej, lecz powinna ona wykazać ponadto to naruszenie w odniesieniu do niej, polegające na wyrządzeniu jej ciężkiej i nieodwracalnej szkody na płaszczyźnie materialnej i moralnej. Tymczasem w niniejszej sprawie nie wykazano wystąpienia szkody o takim charakterze.
52 W tym kontekście Komisja odsyła wpierw do postanowień Prezesa Sądu z dnia 7 listopada 2003 r. w sprawie T‑198/03 R Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, Rec. s. II‑4879 i z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie T‑201/04 R Microsoft przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4463, w których sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych w świetle argumentu opartego na nieodwracalnym charakterze publikacji informacji wrażliwych, które mogłyby być wykorzystane w ramach powództw o odszkodowanie i skierowanych przeciwko zainteresowanej, zakwalifikował jako o czysto materialnym charakterze szkodę, która mogłaby wyniknąć dla zainteresowanej z takiego wykorzystania rzeczonych informacji, ponieważ szkoda finansowa nie może być w normalnych warunkach uznana za nieodwracalną (zob. ww. postanowienie w sprawie Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, pkt 45, 47, 52, 53), uściślając, że publikacja informacji dotychczas traktowanej jako poufna – z uwagi na istnienie prawa własności intelektualnej lub na tajemnicę handlową – niekoniecznie oznacza wystąpienie poważnej szkody, i to choćby wiedza co do tej informacji nie mogłaby być usunięta z pamięci (zob. ww. postanowienie w sprawie Microsoft przeciwko Komisji, pkt 253, 254).
53 W tym względzie należy w każdym razie podkreślić, że podejście przyjęte przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych w ww. postanowieniach w sprawie Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji oraz w sprawie Microsoft przeciwko Komisji w dziedzinie ochrony informacji utrzymywanych jako poufne podlega odrzuceniu, ponieważ abstrahuje od praw podstawowych powołanych przez tego, kto występuje o tymczasową ochronę tych informacji. Najpóźniej od wejścia w życie traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r., który podniósł kartę do rangi prawa pierwotnego Unii i stanowi, że karta ma tę samą moc prawną co traktaty (art. 6 ust. 1 akapit pierwszy TUE), immanentne ryzyko ciężkiego i nieodwracalnego naruszenia praw podstawowych przyznanych przez art. 7 i 47 karty (jak również przez odpowiadające im przepisy EKPC) w tej dziedzinie należy zakwalifikować samo w sobie jako szkodę uzasadniającą przyznanie wnioskowanych środków ochrony tymczasowej.
54 Komisja odnosi się następnie do postanowienia Prezesa Trybunału z dnia 15 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑43/98 P(R) Camar przeciwko Komisji i Radzie, Rec. s. I‑1815, pkt 46, 47, które oddala argument oparty na nieodwracalnym charakterze szkody z tego powodu, że „nie wystarczy utrzymywać w sposób abstrakcyjny istnienia naruszenia praw podstawowych, w niniejszym przypadku prawa własności i prawa swobodnego wykonywania działalności gospodarczej dla wykazania, [że] mogąca stąd wyniknąć szkoda ma koniecznie nieodwracalny charakter”. Tymczasem nie można zlekceważyć, że sprawa znajdująca się u podstaw tego postanowienia dotyczyła przypadku importera uważającego za niewystarczającą liczbę zaświadczeń importu i która miała na celu uzyskanie ich dodatkowej ilości. W zakresie, w jakim ten importer powoływał się na swoje prawo własności oraz prawo do swobodnego wykonywania działalności gospodarczej, przyznanie mu rzekomo niewystarczającej liczby zaświadczeń importowych stanowiło wyłącznie ograniczenie skorzystania z danych praw podstawowych. Ponieważ zainteresowany nadal korzystał z tych praw, sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych zażądał udowodnienia ciężkiego i nieodwracalnego charakteru ich ograniczenia. Natomiast w niniejszej sprawie w razie oddalenia jej wniosku w przedmiocie środków tymczasowych skarżąca byłaby całkowicie pozbawiona powołanych praw podstawowych, co oznaczałoby pełną utratę tych praw, a zatem możliwie najcięższą i nieodwracalną szkodę. Wynika stąd, że ww. postanowienie w sprawie Camar przeciwko Komisji i Radzie jest pozbawione znaczenia dla analizy przesłanek pilnego charakteru w niniejszym postępowaniu.
55 To samo wynika – oraz z tych samych względów – z postanowienia Prezesa Sądu z dnia 18 marca 2011 r. w sprawie T‑457/09 R Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 48, na podstawie którego nie wystarczy stwierdzić poważnego naruszenia prawa podstawowego w celu wykazania mogącej stąd wyniknąć szkody o charakterze ciężkim i nieodwracalnym. W sprawie znajdującej się u podstaw tego postanowienia akcjonariusz mniejszościowy banku sprzeciwił się bowiem konsekwencjom spełnienia warunku, z którym Komisja związała zezwolenie na pomoc państwa przyznaną na rzecz tego banku, warunku zaakceptowanego co do zasady przez tego samego akcjonariusza (ww. postanowienie w sprawie Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji, pkt 47). W przeciwieństwie do niniejszej sprawy przedmiotem było zwykłe powołane przez zainteresowanego ograniczenie skorzystania z prawa własności i prawa do równego traktowania.
56 Jeśli chodzi o postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 27 września 2004 r. w sprawie C‑7/04 P(R) Komisja przeciwko Akzo i Akcros, Zb.Orz. s. I‑8739, które dotyczyło poufnego charakteru dokumentów skonfiskowanych przez Komisję w trakcie kontroli, przedmiotem jego był nie powszechny dostęp do tych dokumentów, lecz kwestia, czy Komisja była uprawniona do zapoznania się z ich treścią. To zatem w kontekście dość szczególnym i nieporównywalnym z tym w niniejszej sprawie orzeczono, że jeśli samo zapoznanie się przez Komisję z danymi dokumentami, bez ich wykorzystania w postępowaniu w przedmiocie naruszenia reguł konkurencji mogło ewentualnie stanowić naruszenie tajemnicy zawodowej, to sama ta okoliczność była niewystarczająca dla wykazania, że przesłanka pilnego charakteru została spełniona (ww. postanowienie w sprawie Komisja przeciwko Akzo i Akcros, pkt 41). W przypadku stwierdzenia bowiem nieważności decyzji, na mocy której Komisja zarządza przeprowadzenie kontroli, Komisja nie mogłaby z tego względu wykorzystać do celów postępowania w sprawie naruszenia zasad konkurencji żadnego dokumentu lub dowodu pozyskanego w ramach kontroli, ponieważ sąd Unii mógłby stwierdzić nieważność decyzji w sprawie naruszenia w zakresie, w jakim decyzja ta była oparta na takich dowodach (ww. postanowienie w sprawie Komisja przeciwko Akzo i Akcros, pkt 37). W takiej sytuacji sam fakt ujawnienia Komisji informacji poufnych, organowi władzy, który sam podlega obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej, nie mógł stanowić ewidentnie ciężkiego i nieodwracalnego naruszenia powoływanego prawa podstawowego.
57 W konsekwencji, ponieważ przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona w zakresie informacji kategorii I i II, należy zbadać istnienie fumus boni iuris w tym względzie.
W przedmiocie fumus boni iuris
58 Według ugruntowanego orzecznictwa przesłanka związana z fumus boni iuris jest spełniona, jeżeli co najmniej jeden z zarzutów powołanych przez stronę żądającą zastosowania środków tymczasowych na poparcie skargi głównej wydaje się na pierwszy rzut oka istotny, a w każdym razie niepozbawiony solidnych podstaw, ponieważ ujawnia istnienie złożonych kwestii prawnych, których rozwiązanie nie nasuwa się od razu i w związku z tym wymaga dokładnego badania, którego nie może przeprowadzić sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych, lecz powinno się ono odbyć w toku postępowania głównego, lub jeżeli prowadzona między stronami debata ujawnia istnienie istotnej kontrowersji prawnej, której rozwiązanie nie nasuwa się od razu (zob. postanowienie Prezesa Sądu z dnia 19 września 2012 r. w sprawie T‑52/12 R Grecja przeciwko Komisji, pkt 13 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie C‑39/03 P‑R Komisja przeciwko Artegodan i in., Rec. s. I‑4485, pkt 40).
59 Ściślej rzecz ujmując, odnośnie do sporu dotyczącego tymczasowej ochrony informacji rzekomo poufnych należy dodać, że sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych pod groźbą nieznajomości czysto akcesoryjnego i tymczasowego charakteru postępowania w przedmiocie środka tymczasowego (zob. pkt 29–31 powyżej), jak również pod groźbą immanentnego ryzyka unicestwienia praw podstawowych powołanych przez stronę występującą o uzyskanie ich tymczasowej ochrony (zob. pkt 44, 45 powyżej), zasadniczo powinien wnioskować co do braku wystąpienia fumus boni iuris wyłącznie w przypadku, gdy poufny charakter danych informacji jest ewidentnie nieprawdziwy. Tak byłoby np. w przypadku, gdyby informacja podlegająca ochronie znajdowała się w publicznym rocznym bilansie skarżącej lub w akcie publikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
60 W niniejszej sprawie w ramach swojego drugiego zarzutu podniesionego na poparcie skargi w sprawie głównej skarżąca zarzuca Komisji w szczególności naruszenie art. 339 TFUE oraz art. 28 ust. 1 i art. 30 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez zdecydowanie o publikacji informacji, które należało uznać za stanowiące tajemnicę handlową i których poufny charakter powinien zatem podlegać ochronie. Ponadto Komisja dokonała błędnej oceny co do kwestii istnienia nadrzędnych względów pozwalających na ujawnienie przedmiotowych informacji.
61 Skarżąca utrzymuje, że informacje kategorii I i II mają charakter wrażliwy z handlowego punktu widzenia, poufny i publicznie nieznany w ten sposób, że sporna publikacja skutkowałaby ujawnieniem jej klientom, konkurentom, dostawcom i szerokiemu kręgowi podmiotów w formie skonsolidowanej szczegółów dotyczących jej głównych klientów i relacji utrzymywanych z jej klientami, jak marka i model samochodów, do których dostarcza części. Ten typ informacji miałby charakter oczywiście wrażliwy, podobnie jak informacje dotyczące ilości dostarczanych części, udziału danego konstruktora samochodowego w działalności, informacje dotyczące cen, sposobu kalkulacji cen, specjalnych rabatów, procentów itd. Informacje te ukazują bowiem praktyki handlowe skarżącej względem konstruktorów będących nadal jej klientami i mogłyby również zostać wykorzystane przez innych konstruktorów w ich stosunkach handlowych z nią.
62 Ponieważ Komisja zaprzecza poufnemu charakterowi spornych informacji z tego powodu, że sięgają one okresu sprzed ponad pięciu lat, skarżąca odpowiada, że nie istnieje ustalony próg, jeśli chodzi o moment, kiedy dane nabierają charakteru historycznego, ponieważ charakter rzeczywiście historyczny danych jest funkcją cech szczególnych danego rynku. Ponadto Trybunał w swoim wyroku z dnia 28 czerwca 2012 r. w sprawie C‑477/10 P Komisja przeciwko Agrofert Holding, pkt 67 podkreślił, że zgodnie z art. 4 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43) wyjątki dotyczące interesów handlowych lub dokumentów o szczególnym znaczeniu mogą mieć zastosowanie przez okres 30 lat, a nawet, jeśli to konieczne, po tym okresie.
63 Skarżąca uściśla, że [poufne] W konsekwencji skonsolidowane informacje kategorii I nie utraciły poufnego charakteru z uwagi na upływ czasu, ponieważ ujawnienie tych informacji pozwoliłoby konkurentom i klientom uzyskać wyjątkowo szczegółową listę klientów dotyczącą skarżącej oraz szczególnych aspektów jej relacji ze swoimi klientami.
64 Odnośnie do informacji kategorii II to posiadają one nadal charakter poufny i wrażliwy z handlowego punktu widzenia z uwagi na specyficzne cechy rynku szkła samochodowego, na którym umowy są negocjowane wiele lat przed produkcją. Chodzi o umowy długoterminowe i wielokrotnie przedłużane, ponieważ dostawcy szkła samochodowego realizują dostawy na rzecz konstruktorów do kilku generacji modelu. Zważywszy na tę strukturę rynku, zaproponowane ujawnienie spowodowałoby dużą przejrzystość, co wywołałoby ryzyko fundamentalnej zmiany cech rynku i zakłóciłoby interesy skarżącej. Skarżąca [poufne]. Tymczasem te informacje zawierają specyficzne szczegóły dotyczące cen produktów, które nadal mają istotne znaczenie z punktu widzenia działalności handlowej skarżącej. Ich ujawnienie pozwoliłoby klientom i konkurentom wydedukować aktualne poziomy cen, prowadziłoby do przejrzystości rynku w dziedzinie cen w ogólności i w ten sposób zagrażałoby pozycji skarżącej, ponieważ te informacje mogłyby zostać wykorzystane przez jej klientów przy negocjacjach oraz przez inne podmioty w celu postawienia jej w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej.
65 Reasumując, skarżąca zarzuca Komisji zaniedbanie kwestii, czy informacje kategorii I i II w ujęciu całościowym, analizowane nie oddzielnymi fragmentami, lecz łącznie, opublikowane w wersji skonsolidowanej, dostępne w Internecie, pozostają poufne. Opublikowanie tych informacji całościowo uczyniłoby je wyjątkowo wrażliwymi, ponieważ udostępniałyby one generalnie szerokiemu kręgowi odbiorców dokładne wiadomości na poziomie bardzo szczegółowym o wrażliwych relacjach handlowych skarżącej z większością jej istotnych klientów. Mogłoby to również zwiększyć w sposób wykładniczy i sztuczny przejrzystość rynku szkła samochodowego, pozwalając równocześnie każdemu z klientów skarżącej na dostęp do informacji wrażliwych dotyczących jej relacji handlowych z jej innymi klientami. Te informacje stałyby się również dostępne dla potencjalnych klientów oraz ogólnie dla szerokiego kręgu odbiorców, co pociągałoby za sobą ryzyko spowodowania poważnej szkody dla interesów skarżącej.
66 Komisja odpiera te zastrzeżenia, twierdząc zasadniczo, że wnioski o objęcie klauzulą poufności złożone przez skarżącą do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające były zbyt powierzchowne i ogólne, aby uzasadnić – z wyjątkiem nieznacznej liczby kilku z nich – wnioskowane poufne potraktowanie, oraz że nawet przed sędzią orzekającym w przedmiocie środka tymczasowego skarżąca nie wykazała w odniesieniu do każdej powołanej konkretnej informacji, że powinna być objęta ochroną jako tajemnica handlowa. Ponadto sporne informacje były wymieniane w ramach kartelu szkła samochodowego, a więc udostępnione innym przedsiębiorstwom będącym członkami tego kartelu. Z tego względu nie podlegały one już kwalifikacji jako poufne. W każdym razie dane informacje były datowane na okres pięciu lat lub więcej i w związku z tym faktem należało je uznać za informacje o charakterze historycznym, ponieważ skarżąca nie wykazała, że pomimo ich wieku informacje te nadal stanowią istotne elementy jej pozycji handlowej.
67 W tym względzie należy stwierdzić bez szkody dla wartości powołanych przez Komisję argumentów, których zasadność będzie przedmiotem analizy sędziego w postępowaniu głównym, że akta nie pozwalają na wniosek co do oczywistego braku istnienia fumus boni iuris.
68 Z jednej strony decyzja z 2008 r., która jest przedmiotem jawnej spornej publikacji, zawiera 731 motywy i 882 przypisy. Jak więc wynika z pkt 6 zaskarżonej decyzji, złożone przez skarżącą wnioski o nadanie poufnego charakteru i dotyczące informacji kategorii I dotyczą 270 motywów i 46 przypisów, podczas gdy te dotyczące informacji kategorii II dotyczą 64 motywów i 19 przypisów. Okazuje się zatem na pierwszy rzut oka, że analiza kwestii, czy Komisja dopuściła się błędów, oddalając większość z tych wniosków o nadanie poufnego charakteru, nasuwa złożone pytania, których rozstrzygnięcie zasługuje na szczegółowe badanie, które nie powinno być przeprowadzone przez sędziego orzekającego w przedmiocie środka tymczasowego, lecz powinno nastąpić w ramach postępowania głównego.
69 Z drugiej strony fakt, że urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające uznał poufny charakter części informacji zarówno kategorii I, jak i kategorii II, wskazuje samo w sobie, że sporne informacje nie mogą prima facie zostać ogólnie zakwalifikowane – nawet z uwagi na ich charakter – jako oczywiście pozbawione charakteru tajnego albo poufnego. To uznanie poufnego charakteru części informacji wydaje się również osłabiać argumentację, według której informacje z uwagi na sam fakt, że wymieniono się nimi między członkami kartelu szkła samochodowego, zostały przekształcone w dane ogólnie znane na zewnątrz skarżącej. W każdym razie, skoro Komisja odsyła w tym kontekście do postanowienia Prezesa pierwszej izby Sądu z dnia 5 sierpnia 2003 r. w sprawie T‑168/01 Glaxo Wellcome przeciwko Komisji, niepublikowanego w Zbiorze, pkt 43 oraz do postanowienia Prezesa ósmej izby Sądu z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie T‑108/07 Spira przeciwko Komisji, niepublikowanego w Zbiorze, pkt 52, nie wydaje się, aby względem skarżącej fakt podania spornych informacji do wiadomości innych członków kartelu szkła samochodowego, a nie do wiadomości jej dostawców, jej klientów i konkurentów innych niż członkowie kartelu, należało interpretować oczywiście w ten sposób, że te informacje są dostępne jeśli nie ogółowi, to przynajmniej w pewnych specjalistycznych kręgach w rozumieniu tych dwóch postanowień.
70 Ponadto, jeśli Komisja podnosi, że sporne informacje są datowane na okres sprzed ponad pięciu lat, a więc utraciły swój charakter poufny, prawdą jest, że informacje dotyczące przedsiębiorstwa datowane na okres pięciu lat lub więcej należy z reguły uznać za posiadające charakter historyczny. Tymczasem zainteresowana może wykazać, że pomimo ich wieku te informacje wciąż stanowią zasadnicze elementy jej pozycji handlowej (zob. podobnie postanowienie Prezesa czwartej izby Sądu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie T‑383/03 Hynix Semiconductor przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑621, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem nie wydaje się, że argumentacja skarżącej przedstawiona w pkt 63–65 powyżej jest prima facie pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia dla wykazania, że informacje kategorii I i II pozostały poufne ze względu na ich charakter. Nie można również wykluczyć w sposób oczywisty, że art. 4 ust. 7 rozporządzenia nr 1049/2001, zgodnie z którym poufność interesów handlowych lub dokumentów wrażliwych może wyjątkowo obejmować okres 30 lat, a nawet wykraczać poza ten okres, jeśli to konieczne, może mieć wpływ na ocenę w niniejszej sprawie.
71 Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie może zatem wykluczyć prima facie, że sporne informacje są znane wyłącznie przez wąskie grono osób i że ich ujawnienie mogłoby spowodować dla skarżącej poważną szkodę w rozumieniu wyroku Sądu z dnia 30 maja 2006 r. w sprawie T‑198/03 Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1429, pkt 71.
72 Wreszcie, przy założeniu, że sporne informacje mogą być uznane za stanowiące tajemnicę handlową skarżącej, rozstrzygnięcie kwestii, czy obiektywnie zasługują na ochronę, wymaga wyważenia między interesem skarżącej do ich niepublikowania i interesem ogólnym, zgodnie z którym działalność instytucji Unii powinna odbywać się w możliwie największym poszanowaniu zasady otwartości (ww. wyrok w sprawie Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, pkt 71). Tymczasem takie wyważenie różnych występujących interesów – które ogólnie dotyczy samego charakteru informacji kategorii I i II albo każdego z ponad powołanych 300 motywów i 60 przypisów – wymagać będzie delikatnych ocen zarezerwowanych dla sędziego orzekającego w sprawie głównej. W każdym razie z akt sprawy nie wynika, że rezultat tego wyważenia interesów skłania się na korzyść interesu bronionego przez Komisję.
73 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie powstają złożone i delikatne kwestie, których nie można na pierwszy rzut oka uznać za oczywiście pozbawione znaczenia, lecz których rozstrzygnięcie wymaga pogłębionej analizy w ramach postępowania głównego. Należy zatem przyjąć istnienie fumus boni iuris.
74 Wynika stąd, że skoro spełnione wszystkie przesłanki w tym względzie, należy uwzględnić wniosek w przedmiocie środka tymczasowego w zakresie, w jakim ma on na celu zakazanie publikacji informacji kategorii I i II przez Komisję oraz oddalić ten wniosek w pozostałym zakresie.
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1) Wnioski HUK-Coburg, LVM, VHV oraz Württembergische Gemeinde-Versicherung o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostają oddalone.
2) Zawiesza się wykonanie decyzji Komisji C(2012) 5718 wersja ostateczna z dnia 6 sierpnia 2012 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o poufne potraktowanie złożonego przez Pilkington Group Ltd na podstawie art. 8 decyzji przewodniczącego Komisji 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe) w zakresie dotyczącym dwóch kategorii informacji, takich jak określone w pkt 6 decyzji C(2012) 5718 wersja ostateczna, odnoszących się, po pierwsze, do nazw klientów i opisów produktów, jak również do innych informacji pozwalających na identyfikację niektórych klientów oraz, po drugie, odnoszących się do liczby dokumentów dostarczonych przez Pilkington Group, do udziału danego konstruktora samochodów, do kalkulacji ceny, modyfikacji cen itd.
3) Nakazuje się Komisji Europejskiej powstrzymanie się od publikacji jej decyzji C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/39.125 – Szkło samochodowe), która byłaby bardziej szczegółowa w odniesieniu do ww. w punkcie 2 dwóch kategorii informacji w porównaniu z wersją opublikowaną w lutym 2010 r.
4) W pozostałym zakresie wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.
5) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 11 marca 2013 r.