Sprawa T‑6/12
(publikacja fragmentów)
Godrej Industries Ltd
i
VVF Ltd
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Dumping – Przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji – Wniosek o dostosowanie z tytułu przeliczenia walut – Ciężar dowodu – Szkoda – Ostateczne cło antydumpingowe
Streszczenie – Wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 6 września 2013 r.
1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego – Obowiązki instytucji – Uwzględnienie czynników niemających związku z dumpingiem – Nieprzypisywanie szkody spowodowanej przez te czynniki
(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 3 ust. 6, 7)
2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Pojęcie przemysłu unijnego – Przywóz przez producenta unijnego produktów pochodzących z krajów objętych postępowaniem antydumpingowym – Włączenie – Uwzględnienie tego przywozu jako „innego czynnika” zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009 – Dopuszczalność
[rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 3 ust. 7, art. 4 ust. 1 lit. a)]
1. Z art. 3 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 wynika, że instytucje Unii powinny wykazać, iż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu wyrządza istotną szkodę przemysłowi unijnemu z uwagi na swą wielkość i wartość. Chodzi o ocenę zwaną przypisaniem. Z art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia wynika również, że instytucje te powinny, po pierwsze, zbadać wszystkie pozostałe znane czynniki, które wyrządzają szkodę przemysłowi unijnemu, w tej samej chwili, co przywóz stanowiący przedmiot dumpingu, oraz po drugie, postępować w ten sposób, aby szkoda spowodowana przez inne czynniki nie została przypisana tym przywozom. Chodzi o ocenę zwaną nieprzypisywaniem.
Celem art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia nr 1225/2009 jest zatem spowodowanie, by instytucje Unii dokonały rozróżnienia i oddzielenia szkodliwych skutków przywozów stanowiących przedmiot dumpingu od skutków pozostałych czynników. Jeżeli instytucje zaniechałyby rozróżniania i oddzielania wpływu poszczególnych czynników powodujących powstanie szkody, to nie mogłyby one zasadnie stwierdzić, że przywóz po cenach dumpingowych spowodował szkodę dla przemysłu unijnego. Następnie w trakcie określania szkody instytucje powinny w szczególności zbadać, czy szkoda, której istnienie mają przyjąć, miała swoją przyczynę w zachowaniu samych producentów unijnych.
(por. pkt 62–64)
2. Pojęcie przemysłu unijnego zawarte jest w art. 4 ust. 1 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009. Włączenie do zakresu definicji przemysłu unijnego producenta będącego samemu importerem produktu, któremu to produktowi zarzuca się, że stanowi przedmiot dumpingu, nie oznacza automatycznie, że jego import nie powinien nadal być uważany za „inny czynnik” w rozumieniu art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia. Tak więc okoliczność, iż szkoda może zostać przypisana samym zainteresowanym, co może wynikać z zakupów przez producentów unijnych produktów stanowiących przedmiot dumpingu pochodzących z krajów objętych postępowaniem antydumpingowym, jest „innym czynnikiem”, który instytucje powinny rozważyć w ramach oceny szkody. Niemniej jednak ani z rozporządzenia nr 1225/2009, ani z orzecznictwa nie wynika, że przywóz przez producenta unijnego towarów stanowiących przedmiot dumpingu pochodzących z krajów objętych postępowaniem antydumpingowym nigdy nie mógłby zostać uwzględniony w ramach oceny szkody.
(por. pkt 65, 67)