Προσφυγή της 21ης Ιανουαρίου 2011 - Rheinischer Sparkassen- und Giroverband κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-27/11)
Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική
Διάδικοι
Προσφεύγων: Rheinischer Sparkassen- und Giroverband (Düsseldorf, Γερμανία) (εκπρόσωποι: οι δικηγόροι A. Rosenfeld και I. Liebach)
Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα του προσφεύγοντος
Ο προσφεύγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να ακυρώσει εν μέρει την απόφαση της Επιτροπής C (2010) 9525 τελικό, της 21ης Δεκεμβρίου 2010, Κρατική Ενίσχυση, MC 8/2009 και C 43/2009 - Γερμανία - WestLB, καθόσον με την απόφαση αυτή απορρίφθηκε η αίτηση που υπέβαλε στις 28 Οκτωβρίου 2010 η Γερμανία σχετικά με την παράταση της προθεσμίας για την εκποίηση και τη διακοπή των νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Westdeutsche Immobilienbank AG πέρα από τις 15 Φεβρουαρίου 2011,
επικουρικά, να ακυρώσει εν μέρει την απόφαση της Επιτροπής C (2010) 9525 τελικό, της 21ης Δεκεμβρίου 2010, Κρατική Ενίσχυση, MC 8/2009 και C 43/2009 - Γερμανία - WestLB, καθόσον με την απόφαση αυτή η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία είχε υποβάλει ενιαία αίτηση για την παράταση της προθεσμίας για την εκποίηση και τη διακοπή των νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Westdeutsche Immobilienbank AG μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 2011 και ότι συνεπώς δεν χρειαζόταν να αποφασίσει αν η λήξη της προθεσμίας έπρεπε να μετατεθεί σε μεταγενέστερη ημερομηνία,
να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Ο προσφεύγων προβάλλει με την προσφυγή του πέντε λόγους ακύρωσης.
Πρώτος λόγος ακύρωσης: Παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης που επιβάλλει το άρθρο 296, δεύτερο εδάφιο, ΣΛΕΕ
Ο προσφεύγων ισχυρίζεται συναφώς ότι η Επιτροπή δεν εξήγησε τον λόγο για τον οποίο έκρινε ότι οι δύο αιτήσεις παράτασης των προθεσμιών που είχε υποβάλει η Γερμανία αποτελούσαν μία ενιαία αίτηση.
Επιπλέον, η Επιτροπή δεν εξήγησε τον λόγο για τον οποίο έκρινε ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις παράτασης της προθεσμίας κατά το άρθρο 2, παράγραφος 2, της απόφασης της Επιτροπής Ε(2009) 3900 τελ. διορθ., της 12ης Μαΐου 2009, σχετικά με την κρατική ενίσχυση C 43/08 (πρώην N 390/08), την οποία σκοπεύει να χορηγήσει η Γερμανία για την αναδιάρθρωση της WestLB AG (στο εξής: απόφαση της 12ης Μαΐου 2009).
Δεύτερος λόγος ακύρωσης: Σφάλματα εκτίμησης και σφάλματα κατά την άσκηση διακριτικής ευχέρειας
Ο προσφεύγων ισχυρίζεται συναφώς ότι η Επιτροπή στηρίζει την απόφαση που έλαβε κατά διακριτική ευχέρεια σχετικά με την παράταση της προθεσμίας σε εσφαλμένες διαπιστώσεις σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά. Κατά την άποψη του προσφεύγοντος, η προσβαλλόμενη απόφαση στηρίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι υποβλήθηκε μία μόνο αίτηση παράτασης μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 2011 και λαμβάνει σιωπηρά ως δεδομένο ότι δεν χρειάζεται πλέον να ληφθεί απόφαση επί μιας αίτησης για μεγαλύτερη παράταση.
Επιπλέον, ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή δεν έκανε χρήση της δυνατότητας παράτασης της προθεσμίας που προβλέπεται ρητά στο άρθρο 2, παράγραφος 2, της απόφασης της 12ης Μαΐου 2009, μολονότι συνέτρεχαν οι σχετικές προϋποθέσεις. Αντίθετα, η Επιτροπή επικαλέστηκε ένα άγραφο δικαίωμα παράτασης sui generis, το οποίο δεν έχει κανένα νόμιμο έρεισμα και του οποίου οι προϋποθέσεις γένεσης είναι τελείως ασαφείς.
Τρίτος λόγος ακύρωσης: Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας
Ο προσφεύγων ισχυρίζεται επ' αυτού, μεταξύ άλλων, ότι η απόφαση της Επιτροπής για διακοπή των νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Westdeutsche Immobilienbank AG μετά από τις 15 Φεβρουαρίου 2011 δεν τελεί σε αναλογία προς τα μειονεκτήματα που συνεπάγεται.
Τέταρτος λόγος ακύρωσης: Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης
Επ' αυτού ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι σε άλλες περιπτώσεις, στις οποίες είχαν χορηγηθεί στα πιστωτικά ιδρύματα, λόγω της οικονομικής κρίσης, πολύ υψηλότερες ενισχύσεις, η Επιτροπή χορήγησε πολύ μεγαλύτερες προθεσμίες για την εκποίηση εταιρικών συμμετοχών, μάλιστα δε και εταιριών χρηματοδότησης ακινήτων.
Πέμπτος λόγος ακύρωσης: Παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης
Στο πλαίσιο του πέμπτου λόγου ακύρωσης ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή δεν έχει την εξουσία να ερμηνεύει τις αιτήσεις των κρατών μελών αντίθετα τόσο προς το σαφές γράμμα τους όσο και προς τον σκοπό τους και να αποφασίζει επί των αιτήσεων σύμφωνα με την ερμηνεία της αυτή.
____________