Sprawa C‑172/13

Komisja Europejska

przeciwko

Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Artykuł 49 TFUE – Artykuł 31 porozumienia EOG – Podatek dochodowy od osób prawnych – Grupy spółek – Grupowa ulga podatkowa – Przeniesienie strat poniesionych przez spółkę zależną niebędącą rezydentem – Warunki – Data, w której został ustalony ostateczny charakter strat spółki zależnej niebędącej rezydentem

Streszczenie – Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 lutego 2015 r.

Swoboda przedsiębiorczości – Przepisy podatkowe – Podatek dochodowy od osób prawnych – Ulga podatkowa – Odliczenie strat poniesionych przez spółkę zależną niebędącą rezydentem – Ustawodawstwo krajowe określające termin oceny ostatecznego charakteru strat owej spółki zależnej – Dopuszczalność

(art. 49 TFUE; porozumienie EOG, art. 31)

Państwo członkowskie, które przewiduje system ulgi grupowej, na podstawie którego straty poniesione przez jedną spółkę mogą być zaliczone na poczet zysków innych spółek z tej samej grupy, podczas gdy w odróżnieniu od strat poniesionych przez spółki będące rezydentami, straty poniesione przez spółki niebędące rezydentami mogą być uwzględnione na podstawie ulgi grupowej tylko wtedy, gdy mają ostateczny charakter, nie uchybia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 49 TFUE oraz art. 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym. W tym względzie ostateczny charakter można stwierdzić w sytuacji gdy, po pierwsze, spółka zależna niebędąca rezydentem wyczerpała możliwości uwzględnienia strat, które istnieją w państwie jej siedziby w roku podatkowym objętym wnioskiem o przyznanie ulgi, a także we wcześniejszych latach podatkowych, a po drugie, nie ma możliwości uwzględnienia tych strat w państwie jej siedziby w przyszłych latach podatkowych albo przez nią samą, albo przez podmiot trzeci, w szczególności w wypadku zbycia tej spółki zależnej na rzecz tego podmiotu. Ponadto art. 49 TFUE i art. 31 owego porozumienia nie sprzeciwiają się ocenie ostatecznego charakteru strat poniesionych przez spółkę niebędącą rezydentem w odniesieniu do takiej sytuacji, jaka powstaje bezpośrednio po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały poniesione owe straty.

W istocie ostateczny charakter strat poniesionych przez spółkę zależną niebędącą rezydentem można stwierdzić tylko wtedy, gdy nie osiąga ona już przychodów w państwie członkowskim siedziby. W tym względzie jak długo ta spółka zależna nadal osiąga przychody – nawet nieznaczne – istnieje możliwość, że poniesione straty zostaną jeszcze zrekompensowane przyszłymi zyskami osiągniętymi w państwie członkowskim jej siedziby. Tymczasem ostateczny charakter strat poniesionych przez spółkę zależną niebędącą rezydentem może zostać wykazany, jeżeli bezpośrednio po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały poniesione straty, rzeczona spółka zależna zaprzestała działalności gospodarczej i sprzedała wszystkie swoje aktywa przynoszące przychody lub pozbyła się ich.

(por. pkt 21, 26, 31, 36, 37)