Sprawa T‑401/06

Brosmann Footwear (HK) Ltd i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chin i Wietnamu – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Traktowanie indywidualne – Kontrola wyrywkowa – Poparcie skargi przez przemysł wspólnotowy – Definicja produktu objętego postępowaniem – Równość traktowania – Szkoda – Uzasadnione oczekiwania – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie wyroku

1.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Kontrola wyrywkowa

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 9 ust. 6, art. 17 ust. 1, 2, 3)

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 384/96 – Kontrola wyrywkowa

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 7 lit. b), art. 9 ust. 6, art. 17 ust. 1, 3)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Wszczęcie dochodzenia w następstwie skargi złożonej przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu – Przesłanki

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1, 2, 4, art. 18 ust. 1)

4.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Definicja produktu objętego postępowaniem – Czynniki, które mogą być uwzględnione

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 1 ust. 4, art. 2, 3)

5.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Kontrola wyrywkowa

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 17 ust. 1)

6.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Współpraca spółki, która popełniła oszustwa na poziomie krajowym

(rozporządzenie Rady nr 384/96)

7.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenia nakładające cła antydumpingowe

(art. 253 WE)

8.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Okres, który należy uwzględnić

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 2)

9.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Marża zysku przyjęta do obliczenia ceny docelowej

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3)

1.      Zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 i 3 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 zastosowanie kontroli wyrywkowej jako techniki postępowania w przypadku dużej liczby podmiotów popierających skargę antydumpingową, eksporterów, importerów, typów produktów lub transakcji stanowi ograniczenie dochodzenia. Ocena ta jest potwierdzona przez art. 9 ust. 6 omawianego rozporządzenia podstawowego, w świetle którego producenci nieobjęci próbą nie są objęci badaniem.

Rozporządzenie podstawowe przewiduje jednak, że gdy to ograniczenie jest stosowane, instytucje wspólnotowe muszą zadośćuczynić dwóm obowiązkom. Przede wszystkim wybrana próba musi być reprezentatywna w rozumieniu art. 17 ust. 1 i 2 owego rozporządzenia podstawowego. Następnie art. 9 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że margines dumpingu ustalony dla producentów niebędących częścią próby nie może przekraczać średniego ważonego marginesu dumpingu ustalonego dla stron objętych próbą.

(por. pkt 72, 73)

2.      W przypadku zastosowania techniki kontroli wyrywkowej przewidzianej w art. 17 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96, producenci nieobjęci próbą mogą żądać obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu, który opiera się na założeniu przyjęcia wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej lub traktowanie indywidualne, gdy chodzi o kraje, których dotyczy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, wyłącznie na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia. Jednakże przepis ten daje Komisji prawo do oceny, czy z uwagi na liczbę takich wniosków ich ocena nie będzie nadmiernie uciążliwa i nie uniemożliwi zakończenia dochodzenia w odpowiednim czasie.

Wynika stąd, że antydumpingowe rozporządzenie podstawowe nie nadaje przedsiębiorcom nieobjętym próbą bezwarunkowego prawa do korzystania z obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu. Przyjęcie takiego wniosku zależy bowiem od decyzji Komisji w sprawie stosowania art. 17 ust. 3 owego rozporządzenia podstawowego. Ponadto, ponieważ przyznanie takiego statusu lub takie traktowanie służą zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia jedynie ustaleniu metody obliczania wartości normalnej w celu obliczenia indywidualnych marginesów dumpingu, Komisja nie jest zobowiązana do rozpatrzenia wniosków przedsiębiorców nieobjętych próbą, gdy stwierdziła w ramach stosowania art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, że obliczenie tych marż byłoby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiałoby zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie.

Zastosowanie tych zasad nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania spółek objętych próbą oraz tych, które do próby nie należą, ponieważ te dwie kategorie spółek znajdują się w różnych sytuacjach, gdyż dla pierwszych z nich Komisja musi przede wszystkim koniecznie obliczyć indywidualny margines dumpingu, co zakłada badanie i przyjęcie takiego wniosku o przyznanie statusu lub traktowanie, podczas gdy nie jest zobowiązana do ustalenia indywidualnego marginesu dla tych drugich.

Ponadto zasada równości traktowania spółek nieobjętych próbą nie nakłada na Komisję obowiązku rozstrzygania w przedmiocie wszystkich przedstawionych jej wniosków w ten sposób, że do producentów lub eksporterów nieobjętych próbą, lecz którym taki status lub traktowanie miałyby być przyznane, może zostać zastosowany średni margines dumpingu spółek włączonych do próby, którym taki status lub traktowanie zostały przyznane.

W istocie, w sytuacji gdy liczba wniosków jest tak znaczna, że ich przegląd uniemożliwiałby instytucjom wspólnotowym zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie, instytucje te nie mogą, zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, być zobowiązane do rozstrzygania w przedmiocie wszystkich takich wniosków, nawet wyłącznie w celu odróżnienia wśród spółek nieobjętych próbą tych, które mogą i nie mogą korzystać z owego statusu lub traktowania, w celu zastosowania do nich średniego marginesu dumpingu spółek włączonych do próby, którym taki status lub traktowanie zostały przyznane z pominięciem obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu.

(por. pkt 76–78, 81–83)

3.      Jak wynika z art. 5 ust. 1 i 4 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 dochodzenie antydumpingowe jest wszczęte zgodnie z prawem – z wyjątkiem zastosowania art. 5 ust. 6 – jeśli skarga antydumpingowa została złożona przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu. Skargę uznaje się za złożoną przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu, jeśli jest popierana przez producentów wspólnotowych reprezentujących, w odniesieniu do podobnych produktów, ponad 50% całkowitej produkcji podobnego produktu wytworzonej przez część przemysłu wspólnotowego wyrażającą poparcie lub sprzeciw wobec skargi antydumpingowej. Ponadto producenci wyraźnie popierający skargę antydumpingową powinni też reprezentować co najmniej 25% całkowitej produkcji podobnego produktu wytwarzanego przez przemysł wspólnotowy.

Jeśli chodzi o pojęcie poparcia, art. 5 ust. 2 owego rozporządzenia podstawowego przewiduje, że skarga antydumpingowa musi zawierać dowody na istnienie dumpingu, szkody oraz związku przyczynowego między tymi dwiema okolicznościami. Skarga antydumpingowa musi zawierać w tym zakresie pewną ilość informacji racjonalnie dostępnych wnoszącemu ją podmiotowi.

Poparcie skargi antydumpingowej złożonej przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu oznacza dla przedstawiającego ją lub przedstawiających ją podmiotów bądź osób, w imieniu których została złożona, po pierwsze, dostarczenie elementów dowodowych, których Komisja żąda w celu weryfikacji przesłanek, a po drugie, zgodę na poddanie się wszelkiej kontroli, którą Komisja może przeprowadzić w celu zbadania, czy dostarczone elementy dowodowe są zgodne z rzeczywistością.

Tak więc, gdy producent wspólnotowy oświadcza, że nie akceptuje weryfikacji danych przedstawionych przez niego lub w jego imieniu, musi on w pierwszej kolejności zostać uznany za producenta odmawiającego współpracy w rozumieniu art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, a następnie powinien zostać wykluczony z grupy producentów popierających skargę na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(por. pkt 103–106)

4.      Celem definicji produktu objętego dochodzeniem antydumpingowym jest wypracowanie listy produktów, które w odpowiednim przypadku zostaną obciążone cłem antydumpingowym. Dla celów tej operacji instytucje mogą wziąć pod uwagę kilka czynników, takich jak cechy fizyczne, techniczne i chemiczne produktów, ich wykorzystanie, wymienność, percepcja konsumentów, kanały dystrybucji, proces wytwarzania, koszty produkcji, jakość itp. Tak więc twierdzenie, że określony produkt należy wykluczyć z definicji produktu objętego postępowaniem, powinno być oparte na argumentach wykazujących, że instytucje dokonały błędnej oceny w świetle czynników, które uznały za istotne bądź że zastosowanie innych bardziej istotnych czynników wymusiło wyłączenie tego produktu z definicji produktu podobnego.

(por. pkt 131, 132)

5.      W świetle art. 17 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 zastosowanie kontroli wyrywkowej polega na ograniczeniu dochodzenia do rozsądnej liczby stron, produktów lub transakcji, przy wykorzystaniu wzorców statystycznie reprezentatywnych, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, obrotów lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym okresie. Przepis ten daje Komisji prawo wyboru spośród spółek, które dobrowolnie zgłosiły się do udziału w próbie, i dostarczyły informacji niezbędnych w tym celu, tych, które zostaną włączone do próby. Ze względu na zakres swobodnego uznania, który wspomniany przepis przyznaje Komisji, kontrola sprawowana przez sądy wspólnotowe w sprawie wyboru dokonanego w tym zakresie dotyczy sprawdzenia poszanowania zasad procedury, prawdziwości okoliczności przyjętych przy dokonywaniu kwestionowanego wyboru, braku oczywistego błędu w ocenie tych faktów lub braku nadużycia władzy.

(por. pkt 146, 147)

6.      Okoliczność, iż przedsiębiorstwo popełniło nadużycia na szczeblu krajowym, niekoniecznie oznacza, że nie współpracuje w dochodzeniu antydumpingowym prowadzonym przez instytucje wspólnotowe oraz że dostarcza w jego ramach nieprawdziwych informacji. Nawet założenie, że dane przedsiębiorstwo dopuściło się oszustw na szczeblu krajowym, nie pozwala samoistnie na stwierdzenie, iż dane dostarczone w ramach dochodzenia antydumpingowego są niewiarygodne, jeśli dane te nie mają żadnego związku z tymi oszustwami.

(por. pkt 168)

7.      Brak jest wymogu, by uzasadnienie rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe wskazywało poszczególne elementy stanu faktycznego i prawnego, które stanowią jego przedmiot, ponieważ przepisy te wchodzą w ramy systemowe ogółu środków, których są elementem. W tym zakresie wystarczy, że rozumowanie instytucji wspólnotowych przedstawione w rozporządzeniu jest jasne i jednoznaczne. Ponadto instytucje nie są zobowiązane do zajęcia stanowiska w sprawie wszystkich argumentów podniesionych przed nimi przez zainteresowane strony, wystarczające jest przedstawienie faktów i ustaleń prawnych mające zasadnicze znaczenie dla logicznej konstrukcji decyzji.

(por. pkt 180, 181)

8.      Ustanowienie ceł antydumpingowych nie stanowi sankcji za uprzednie zachowanie, lecz środek obronny i ochronny przed nieuczciwą konkurencją wynikającą z praktyk dumpingowych. Zatem w celu ustanowienia ceł antydumpingowych, które będą właściwie chronić przemysł wspólnotowy przed praktykami dumpingowymi, konieczne jest prowadzenie dochodzenia na podstawie najbardziej jak to możliwe aktualnych informacji.

Gdy instytucje wspólnotowe stwierdzą, że przywóz produktu podlegającego do tej pory ograniczeniom ilościowym wzrósł po wygaśnięciu tych ograniczeń, mogą one uwzględnić ten wzrost dla celów dokonywanej przez nie oceny szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(por. pkt 198, 199)

9.      Nic nie zobowiązuje instytucji wspólnotowych do oparcia się wyłącznie na danych dotyczących produktu objętego dochodzeniem dla oceny marży zysku, którą uzyskałby przemysł wspólnotowy w braku szkodliwego dumpingu. Przeciwnie, mogą one polegać na ocenie produktów sąsiednich, przypominających w szerokim rozumieniu produkt objęty dochodzeniem. Nawet jeśli produkty te nie podlegają definicji produktu objętego postępowaniem, marża zysku, którą przemysł wspólnotowy osiągnął w tym przypadku, może zostać uznana za właściwą wskazówkę dla celów obliczenia marży zysku, którą producenci wspólnotowi uzyskaliby w przypadku braku przywozu po cenach dumpingowych.

(por. pkt 208)