Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2008°r. - Transnational Company "Kazchrome" i ENRC Marketing przeciwko Radzie
(Sprawa T-192/08)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Transnational Company "Kazchrome" (TNK Kazchrome) (Aktobe, Kazachstan) i ENRC Marketing AG (Kloten, Szwajcaria) (przedstawiciele: L. Ruessmann i A. Willems, lawyers)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
stwierdzenie dopuszczalności skargi;
stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008 z dnia 25 lutego 2008°r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz żelazokrzemu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do skarżących;
obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący będący producentami żelazokrzemu i sprzedający go na rynku Unii Europejskiej, wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008
1 z dnia 25 lutego 2008°r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz żelazokrzemu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji.
Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą, że zaskarżone rozporządzenie dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie oraz że cło antydumpingowe nałożone rzeczonym rozporządzeniem wynika z wielu oczywistych błędów w ocenie, oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych oraz naruszenia rozporządzenia podstawowego
2 (zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowym") jak też porozumienia antydumpingowego WTO (Światowej Organizacji Handlu). Skarżący twierdzą ponadto, że pozwana nie przedstawiła uzasadnienia, tak jak wymaga tego art. 253 WE.
W zarzucie pierwszym skarżący twierdzą, że Rada nie dokonała właściwego rozróżnienia między skutkami wywołanymi przez inne czynniki a szkodą wynikłą z omawianego przywozu, w związku z czym ustalenia Rady naruszają art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.
W zarzucie drugim skarżący podnoszą, że cło antydumpingowe zostało ustanowione na podstawie błędnej oceny Wspólnotowych interesów i z naruszeniem art. 9 ust. 4 i art. i 21 rozporządzenia podstawowego.
W zarzucie trzecim podniesiono, że mimo iż skarżący przedstawili instytucjom możliwe do sprawdzenia informacje, zarzucono im brak współpracy, Rada nie zbadała faktów powołanych w celu podważenia dostępnych informacji przekazanych instytucjom i nie zastosowała prawidłowo traktowania zastrzeżonego dla przedsiębiorstw działających na zasadach rynkowych w granicach czasowych wyznaczonych w rozporządzeniu podstawowym.
W zarzucie czwartym skarżący podnoszą, że w toku dochodzenia naruszone zostało ich prawo do obrony.
____________1 - Dz.U. 2008 L 55, s. 62 - Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, s.1)