Αναίρεση που άσκησε στις 24 Ιανουαρίου 2013 ο Mario Paulo da Silva Tenreiro κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 14 Νοεμβρίου 2012 στην υπόθεση F-120/11, da Silva Tenreiro κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-32/13 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Mario Paulo da Silva Tenreiro (Kraainem, Βέλγιο) (εκπρόσωποι: S. Orlandi, J.-N. Louis και D. Abreu Caldas, δικηγόροι)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 14ης Νοεμβρίου 2012 (υπόθεση F-120/11, da Silva Tenreiro κατά Επιτροπής), με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του·

κρίνοντας επί της ουσίας, να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία απορρίφθηκε η υποψηφιότητα του αναιρεσείοντος για την κενή θέση του διευθυντή της Διευθύνσεως Α "Αστική Δικαιοσύνη" της Γενικής Διευθύνσεως (ΓΔ) "Δικαιοσύνη", καθώς και την απόφαση περί διορισμού της Υ στη θέση αυτή·

να καταδικάσει την Επιτροπή στα έξοδα αμφοτέρων των δικών.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προβάλλει δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών:

αφενός, καθόσον το ΔΔΔ θεώρησε ότι ο όρος "background" που χρησιμοποιείται στην ανακοίνωση κενής θέσεως της επίδικης διαδικασίας αναφερόταν σε επαγγελματική πείρα και όχι στην επαγγελματική κατάρτιση. Ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι από τις ανακοινώσεις κενής θέσεως που δημοσιεύονται από την Επιτροπή προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι, όταν απαιτείται επαγγελματική πείρα, χρησιμοποιείται ο όρος "πείρα" και όχι ο όρος "background"·

-    αφετέρου, καθόσον το ΔΔΔ θεώρησε ότι ο όρος "ρύθμιση" δεν αναφερόταν στους ρυθμιστικούς μηχανισμούς αλλά στη νομοθετική διαδικασία.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από νομικά σφάλματα, καθόσον το ΔΔΔ εξέτασε τις ενδείξεις περί καταχρήσεως εξουσίας μεμονομένως και όχι σφαιρικώς, χωρίς να ερευνήσει αν το σύνολο των ενδείξεων αυτών επέτρεπε, λόγω του αριθμού τους, να ανατραπεί το τεκμήριο νομιμότητας των αποφάσεων που προσβλήθηκαν πρωτοδίκως.

Ο αναιρεσείων υποστηρίζει, εξάλλου, ότι το ΔΔΔ δεν έλαβε υπόψη του, δεδομένης της ανισότητας των όπλων των διαδίκων, το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, αρνούμενο να λάβει μέτρα οργανώσεως της διαδικασίας που θα επέτρεπαν την ενίσχυση των ενδείξεων περί υπάρξεως καταχρήσεως εξουσίας και θα αποδείκνυαν ένα στοιχείο που δεν μπορούσε να αποδειχθεί παρά μόνο μέσω ενός τέτοιου μέτρου.

____________