Sprawa T‑364/16

ArcelorMittal Tubular Products Ostrava a.s. i in.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Dumping – Przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub ze stali pochodzących z Chin – Zmiana dodatkowego kodu TARIC dla spółki – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt podlegający zaskarżeniu – Bezpośrednie oddziaływanie – Indywidualne oddziaływanie – Dopuszczalność – Skutki wyroku stwierdzającego nieważność – Zasada paralelizmu form

Streszczenie – wyrok Sądu (siódma izba) z dnia 18 października 2018 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Decyzja Komisji zmieniająca dodatkowy kod TARIC dla spółki – Włączenie

(art. 263 TFUE; rozporządzenie Rady nr 926/2009; rozporządzenie Komisji 2015/2272)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Zakres – Uwzględnienie zarówno uzasadnienia, jak i sentencji wyroku – Skutek wsteczny stwierdzenia nieważności – Obowiązek zapobieżenia zastąpienia aktu, którego nieważność stwierdzono, aktem dotkniętym taką samą wadą

(art. 263, 266 TFUE)

3.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Bezpośrednie oddziaływanie – Kryteria – Decyzja Komisji zmieniająca dodatkowy kod TARIC dla spółki – Skarga wniesiona przez spółki konkurencyjne – Dopuszczalność

(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Komisji 2015/2272)

4.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Indywidualne oddziaływanie – Kryteria – Decyzja Komisji zmieniająca dodatkowy kod TARIC dla spółki – Skarga wniesiona przez spółki konkurencyjne – Dopuszczalność

(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Komisji 2015/2272)

5.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Przesłanki dopuszczalności – Osoby fizyczne lub prawne – Skarga wniesiona przez kilku skarżących na tę samą decyzję – Legitymacja procesowa jednego z nich – Dopuszczalność skargi w całości

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

6.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura przeglądu wygaśnięcia środków – Cel procedury przeglądu

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 11 ust. 2 akapit pierwszy; rozporządzenie Komisji 2015/2272)

7.      Akty instytucji – Akt zmieniający wcześniejszy przepis – Zasady ogólne prawa – Zasada paralelizmu form – Naruszenie

(rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 14 ust. 1; rozporządzenie Komisji 2015/2272)

1.      Jedynie środki wywołujące wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy strony skarżącej stanowią akty lub decyzje mogące być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 263 TFUE. Ponadto przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności nie może być akt, który nie może wywołać skutków prawnych ani nie ma celu wywołania takich skutków. Aby określić, czy zaskarżony akt wywołuje takie skutki, należy skupić się na samej jego istocie.

Wynika stąd, że decyzja Komisji w sprawie usunięcia jednej ze spółek z wykazu spółek wymienionych w ramach dodatkowego kodu TARIC A 950 i umieszczenia jej w ramach dodatkowego kodu TARIC C 129 wywołała skutki prawne, wdrażane przez krajowe organy celne począwszy od utworzenia dodatkowego kodu TARIC C 129, mające na celu to, aby rzeczone organy nie pobierały już ceł antydumpingowych w odniesieniu do produktów wytworzonych przez tę spółkę, ustanowionych w rozporządzeniu wykonawczym 2015/2272, chociaż sąd Unii nie stwierdził nieważności tego rozporządzenia. Zatem skutki prawne zaskarżonej decyzji mogą wpłynąć na interesy przedsiębiorstw, na których wniosek wszczęto dochodzenie antydumpingowe.

(zob. pkt 22, 23, 32, 34)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 33, 61, 64–66)

3.      Ustanowiony w art. 263 akapit czwarty TFUE warunek, zgodnie z którym będąca przedmiotem skargi decyzja musi bezpośrednio dotyczyć osoby fizycznej lub prawnej, wymaga łącznego spełnienia dwóch kryteriów, mianowicie by zaskarżony środek, po pierwsze, wywierał bezpośrednie skutki na sytuację prawną jednostki, i po drugie, nie pozostawiał żadnej uznaniowości swoim adresatom zobowiązanym do jego wykonania, które to wykonanie ma mieć charakter automatyczny i wynikać z samego uregulowania Unii, bez stosowania innych przepisów pośrednich.

Co się tyczy pierwszego z tych warunków, dotyczącego bezpośrednich skutków na sytuację prawną jednostki, ze względu na to, iż zaskarżona decyzja przewiduje, że ustanowionych w rozporządzeniu wykonawczym 2015/2272 ceł antydumpingowych nie należy dalej pobierać w odniesieniu do produktów wytworzonych przez jedną ze spółek, mimo że złożony w imieniu skarżących wniosek o dokonanie przeglądu miał na celu, wręcz przeciwnie, nałożenie tych ceł, decyzja zmieniająca dodatkowy kod TARIC dla tej spółki bezpośrednio wpływa na skarżących będących konkurentami wspomnianej spółki.

W odniesieniu do drugiego warunku, dotyczącego uznaniowości pozostawionej adresatom wspomnianej decyzji, państwa członkowskie powinny co do zasady stosować środki wymienione przez kody i dodatkowy kody TARIC do celów jednolitego stosowania Wspólnej taryfy celnej. Należy zatem stwierdzić, że krajowe organy celne nie dysponują zakresem uznania w niniejszej sprawie.

(zob. pkt 38, 40, 43, 44)

4.      Podmioty niebędące adresatami decyzji mogą utrzymywać, iż akt dotyczy ich indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, jedynie jeżeli zaskarżony akt ma wpływ na ich sytuację ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak miało to miejsce w odniesieniu do adresata.

Decyzja, która skutkuje zaprzestaniem pobierania przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym 2015/2272 ceł antydumpingowych nałożonych na produkty wytworzone przez jedną ze spółek, dotyczy indywidualnie skarżących, których jako producentów Unii objęto próbami i w stosunku do których przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w trakcie przeglądu, który to przegląd został wszczęty w ich imieniu i z uwagi na podniesione przez nich zarzuty oraz zakończony uwzględnieniem ich szczególnej sytuacji.

(zob. pkt 46, 50)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 47)

6.      Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 1225/2009 ostateczny środek antydumpingowy wygasa pięć lat po wprowadzeniu go lub pięć lat od daty zakończenia ostatniego przeglądu przeprowadzonego po wprowadzeniu środków w odniesieniu do dumpingu i szkody, chyba że podczas przeglądu stwierdzono, że wygaśnięcie doprowadzi do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. W tym kontekście Komisja może albo utrzymać obowiązujący środek, albo pozwolić na jego wygaśnięcie. Celem tego przepisu nie jest zatem nałożenie po raz pierwszy środków antydumpingowych, lecz utrzymanie, w razie potrzeby, obowiązujących środków antydumpingowych, które zasadniczo mają wygasnąć.

(zob. pkt 62)

7.      Zgodnie z zasadą paralelizmu form, która stanowi ogólną zasadę prawa, forma nakazana w celu podania aktu do wiadomości osobie trzeciej musi zostać zachowana także dla dokonywania wszelkich późniejszych modyfikacji rzeczonego aktu.

Niepobieranie w odniesieniu do danej spółki ceł antydumpingowych ustanowionych w rozporządzeniu, którego nieważność nie została stwierdzona przez sąd Unii, należy zasadniczo przewidzieć w drodze rozporządzenia. Tymczasem, przewidując w sposób ostateczny niepobieranie ceł antydumpingowych w odniesieniu do produktów wytworzonych przez jedną ze spółek, przy czym pobieranie to wynika z rozporządzenia wykonawczego 2015/2272, w postaci utworzenia dodatkowego kodu TARIC, Komisja naruszyła zasadę paralelizmu form.

(zob. pkt 69, 71)