Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2009 r. - Gem-Year i Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang) przeciwko Radzie
(Sprawa T-172/09)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Gem-Year Industry Co. Ltd and Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang) Co. Ltd (przedstawiciele: K. Adamantopoulos i Y. Melin, adwokaci)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Stwierdzenie nieważności zaskarżonej rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, w zakresie w jakim:
dopuszczono się oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych stwierdzając z naruszeniem art. 5 ust. 1 i 4 rozporządzenia podstawowego, że producenci wspólnotowi byli uprawnieni do wniesienia skargi antydumpingowej,
naruszono art. 1 ust. 1, 2 i 4, art. 2 ust. 8, art. 5 ust. 2 i 10 rozporządzenia podstawowego nakładając cła antydumpingowe w stosunku do szeregu produktów,
naruszono art. 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia podstawowego w zakresie w jakim stwierdziła, że przemysł wspólnotowy poniósł materialną szkodę na podstawie oczywistego błędu w ocenie okoliczności sprawy,
bezzasadnie odrzucono wniosek o traktowanie na zasadach rynkowych chińskich producentów dokonujących eksportu, z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) druga część pierwszego akapitu rozporządzenia podstawowego,
naruszono art. 2 ust. 7 lit. c) interpretowany w świetle porozumienia ustanawiającego WTO i ust. 15 protokołu o przystąpieniu Chińskiej Republiki Ludowej do WTO, w zakresie w jaki odrzucono wniosek skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych producentów złączy w oparciu o sytuację występującą w innym przemyśle,
ustalenia oparto na niewystarczających informacjach z naruszeniem obowiązku starannego i bezstronnego zbadania istotnych aspektów każdej sprawy co gwarantuje wspólnotowy porządek prawny w zakresie procedur administracyjnych,
naruszono art. 1 ust.1 i 2, art. 2, art. 3ust. 1, art. 5, art. 6, art. 8, art. 10 ust. 1, art. 11 i art. 15 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego jako, że wykorzystała odmowę traktowania na warunkach gospodarki rynkowej w celu wyrównania subsydiów,
obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej
1 wskazując następujące podstawy:
Skarżące podnoszą, że Rada dopuściła się rażącego błędu w ocenie okoliczności faktycznych stwierdzając, że podmioty, które wniosły skargę antydumpingową były do tego uprawnione na podstawie art. 5 ust. 1 i 4 rozporządzenia podstawowego
2 jako że powinna była uwzględnić margines błędu w obliczeniach statystycznych ogólnej produkcji wspólnotowej i odpowiednio skorygować te obliczenia. Ponadto skarżące podnoszą, że sporne rozporządzenie narusza art. 1 ust. 1, 2 i 4, art. 2 ust. 8, art. 5 ust. 2 i 10 rozporządzenia podstawowego, jako że nakłada cła antydumpingowe na szereg różnych produktów, podczas gdy dochodzenie antydumpingowe nie może obejmować więcej niż jednego produktu. Skarżące podnoszą, że Rada dopuściła się rażącego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i naruszyła art. 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia podstawowego, w zakresie w jakim stwierdziła w motywie 161 zaskarżonego rozporządzenia, podczas gdy ustalenie to jest oparte wyłącznie na wskaźniku negatywnej szkody, na jednym sprzecznym ustaleniu i szeregu ocenach o charakterze spekulatywnym.
Skarżące podnoszą również, że zaskarżonym rozporządzeniem naruszono drugą część pierwszego akapitu art. 2 ust. 7 lit. c) poprzez odmowę uwzględnienia wniosku o traktowanie chińskich producentów dokonujących eksportu na zasadach rynkowych, z tego względu że koszty zasadniczych surowców nie oddawały międzynarodowych zwykłych cen rynkowych, podczas gdy przepis ten po prostu wymaga, by przedsiębiorstwa wnoszące o traktowanie na zasadach rynkowych wykazały, że nabywają ich zasadnicze surowce po normalnych cenach.
Ponadto skarżące podnoszą, że zaskarżonym rozporządzeniem naruszono art. 2 ust. 7 lit. c) interpretowany w świetle porozumienia ustanawiającego WTO i ust. 15 protokołu o przystąpieniu Chińskiej Republiki Ludowej do WTO, w zakresie w jakim odrzucono wniosek o traktowanie na zasadach rynkowych producentów elementów złącznych na podstawie sytuacji występującej w innym przemyśle. Ponadto, skarżące podnoszą, że ustalenia w zaskarżonym rozporządzeniu są oparte na niewystarczających informacjach z naruszeniem obowiązku starannego i bezstronnego zbadania istotnych aspektów każdej sprawy co gwarantuje wspólnotowy porządek prawny w zakresie procedur administracyjnych.
Wreszcie skarżące podnoszą, że zaskarżonym rozporządzeniem naruszono art. 1 ust.1 i 2, art. 2, art. 3 ust. 1 rozporządzenia antysubsydyjnego
3, jako, że nie dokonano w nim ustalenia czy subsydia, których istnienie stwierdzono w trakcie dochodzenia antydumpingowego były subsydiami w świetle tych przepisów, innymi słowy czy wkład finansowy był specyficzny, stanowił udzielenie korzyści a przemysł wspólnotowy poniósł w następstwie tego szkodę. Zdaniem skarżących Komisja nigdy nie zbadała szkody w sposób zgodny z art. 8 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego ani nie obliczyła udzielonych korzyści jak przewidziano w art. 5 i 6 tego rozporządzenia. Ponadto, skarżące podnoszą, że Komisja nie zastosowała postępowania wskazanego w art. 10 ust. 1 i art. 11, ani nie wykazała występowania podlegających wyrównaniu subsydiów i wyrządzonej nimi szkody, zgodnie z wymogami art. 15 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, jako wykorzystała odmowę traktowania na warunkach gospodarki rynkowej w celu wyrównania subsydiów.