WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (szósta izba)
z dnia 20 maja 2009 r.(*)
Zamówienia publiczne na usługi – Wspólnotowa procedura przetargowa – Przewóz członków Parlamentu Europejskiego samochodami i mikrobusami z szoferem w trakcie trwania sesji w Strasburgu – Odrzucenie oferty oferenta – Obowiązek uzasadnienia – Odmowa udostępnienia ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta – Skarga o odszkodowanie
W sprawie T‑89/07
VIP Car Solutions SARL, z siedzibą w Hoenheim (Francja), reprezentowana przez adwokatów G. Welzera oraz S. Leuvreya,
strona skarżąca,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez D. Petersheima oraz M. Ecker, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu w sprawie odmowy przyznania skarżącej zamówienia będącego przedmiotem przetargu PE/2006/06/UTD/1, dotyczącego przewozu członków Parlamentu samochodami i mikrobusami z szoferem w trakcie trwania sesji w Strasburgu oraz żądanie odszkodowania,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (szósta izba),
w składzie: A.W.H. Meij, prezes, V. Vadapalas (sprawozdawca) i E. Moavero Milanesi, sędziowie,
sekretarz: C. Kristensen, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 9 grudnia 2008 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Ramy prawne
1 Udzielanie zamówień na usługi przez Parlament Europejski podlega przepisom z części 1 tytuł V rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”) oraz przepisom z części 1 tytuł V rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia finansowego (Dz.U. L 357, s. 1, zwanego dalej „szczegółowymi zasadami wykonania”). Przepisy te są wzorowane na wspólnotowych dyrektywach z dziedziny zamówień publicznych na usługi, a w szczególności na dyrektywie Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, s. 1), zmienionej w szczególności dyrektywą 97/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. L 328, s. 1), obecnie uchyloną i zastąpioną przez dyrektywę 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).
2 Zgodnie z art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego:
„Zamawiający powiadamia wszystkich kandydatów lub oferentów, których wnioski lub oferty zostały odrzucone o podstawach podjęcia decyzji, a także wszystkich oferentów, których oferty zostały dopuszczone i którzy zwrócili się z prośbą na piśmie, o ogólnych cechach oraz zaletach, oferty, która wygrała przetarg oraz nazwisku [nazwie] oferenta, któremu udzielono zamówienia.
Jednakże niektórych szczegółowych informacji nie należy udostępniać, w przypadku gdy utrudniłoby to stosowanie prawa, byłoby sprzeczne z interesem publicznym lub zaszkodziłoby prawnym [słusznym] interesom gospodarczym przedsiębiorstw prywatnych lub publicznych lub zakłóciłoby uczciwą konkurencję między tymi przedsiębiorstwami”.
3 Artykuł 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania, w wersji znajdującej zastosowanie do okoliczności sprawy, stanowi:
„W przypadku zamówień udzielanych przez instytucje wspólnotowe na własny rachunek na mocy art. 105 rozporządzenia finansowego instytucje zamawiające informują wszystkich odrzuconych kandydatów lub oferentów, równocześnie i indywidualnie, najszybciej jak to możliwe po podjęciu decyzji dotyczącej przyznania i nie później niż w ciągu kolejnego tygodnia listem, faksem lub pocztą elektroniczną, że ich oferty lub wnioski nie zostały przyjęte, precyzując w każdym przypadku przyczyny odrzucenia oferty lub wniosku.
Instytucje zamawiające informują wybranego kandydata lub oferenta o decyzji o przyznaniu, w tym samym czasie, co informują odrzuconych kandydatów lub oferentów, że ich wnioski nie zostały przyjęte, i zaznaczają, że przekazana decyzja nie stanowi zobowiązania dla właściwej instytucji zamawiającej.
Odrzuceni oferenci lub kandydaci mogą uzyskać dodatkowe informacje na temat przyczyn odrzucenia ich oferty lub wniosku na pisemną prośbę wysłaną listem, faksem lub pocztą elektroniczną, a oferenci, których oferty zostały dopuszczone, mogą uzyskać informacje o ogólnych danych oraz zaletach oferty, którą wybrano, oraz nazwisku oferenta, któremu udzielono zamówienia, nie naruszając przepisów art. 100 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia finansowego. Instytucje zamawiające odpowiedzą nie później niż w terminie piętnastu dni kalendarzowych od dnia otrzymania prośby […]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
4 Skarżąca spółka VIP Car Solutions SARL zajmuje się wynajmem luksusowych samochodów z szoferami.
5 Ogłoszeniem o zamówieniu opublikowanym w suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w dniu 16 września 2006 r. (Dz.U. S 177) Parlament wszczął procedurę przetargową PE/2006/06/UTD/1 dotyczącą przewozu członków Parlamentu Europejskiego samochodami i mikrobusami z szoferem w trakcie trwania sesji w Strasburgu (zwaną dalej „przetargiem”).
6 Zgodnie z pkt IV.2.1 warunków zamówienia zamówienie powinno być udzielone poprzez wybór najkorzystniejszej ekonomicznie oferty, ocenionej według następujących wyważonych kryteriów: cena (55%), udostępniony park samochodowy (jakościowy i ilościowy) (30%), podjęte środki lub warunki właściwe dla pojazdów w zakresie wymogów dotyczących ochrony środowiska (7%), polityka socjalna wobec pracowników (6%) oraz przedstawienie oferty (2%).
7 Ostateczny termin składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału został wyznaczony na dzień 27 października 2006 r. W wyznaczonym terminie zostały złożone trzy oferty, w tym oferta skarżącej. W dniu 6 listopada 2006 r. komisja otwierająca oferty stwierdziła, że trzy oferty spełniają warunki określone w zaproszeniu do składania ofert.
8 W dniu 30 listopada 2006 r. komitet oceniający oferty (zwany dalej „komitetem oceniającym”) zaproponował, aby zamówienie zostało udzielone innemu niż skarżąca oferentowi, który to uzyskał łącznie 566 punktów, rozdzielonych w następujący sposób: 290 punktów za cenę, 180 punktów za park samochodowy, 42 punkty za działania w zakresie ochrony środowiska, 36 punkty za politykę socjalną oraz 18 punktów za złożenie oferty.
9 Skarżąca została sklasyfikowana na drugiej pozycji z łączną ilością 504 punkty, przyznanych w następujący sposób: 343,5 punkta za cenę, 135 punktów za park samochodowy, 0 punktów za działania w zakresie ochrony środowiska, 18 punktów za politykę socjalną oraz 8 punktów za przedstawienie oferty.
10 W dniu 3 stycznia 2007 r. Parlament udzielił zamówienia oferentowi zaproponowanemu przez komitet oceniający (zwanemu dalej „wybranym oferentem”).
11 W dniu 9 stycznia 2007 r. Parlament wysłał pocztą elektroniczną do skarżącej wiadomość następującej treści:
„W załączeniu przesyłamy list dotyczący waszej oferty. Oryginał tego pisma zostanie przesłany listem poleconym. Prosimy o potwierdzenie otrzymania [wiadomości elektronicznej?]”
12 Tym listem bez podpisu i daty, załączonym do wiadomości elektronicznej, Parlament poinformował skarżącą o decyzji, zgodnie z którą jej oferta nie została wybrana w ramach przetargu (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
13 Zaskarżona decyzja stwierdza w szczególności:
„Przyczyny uzasadniające odrzucenie złożonej przez Państwa oferty są następujące: oferta nie najkorzystniejsza ekonomicznie w stosunku do kryteriów udzielenia zamówień.
Informujemy, iż mogą Państwo otrzymać dodatkowe informacje na temat przyczyn odrzucenia oferty, bez uszczerbku dla ewentualnego sądowego środka zaskarżenia.
Na pisemny wniosek mogą Państwo uzyskać informacje o ogólnych danych oraz zaletach wybranej oferty oraz o nazwie oferenta, któremu udzielono zamówienia.
Jednakże niektóre szczegółowe informacje nie zostaną udostępnione, w przypadku gdy utrudniłoby to stosowanie prawa, byłoby sprzeczne z interesem publicznym lub zaszkodziłoby prawnym interesom gospodarczym przedsiębiorstw prywatnych lub publicznych, lub zakłóciłoby uczciwą konkurencję między tymi przedsiębiorstwami […]”.
14 W dniu 10 stycznia 2007 r. skarżąca przesłała pocztą elektroniczną następującą odpowiedź:
„Potwierdzamy otrzymanie [poczty elektronicznej] dotyczącej odrzucenia naszej oferty. Jednakże, zgodnie z Państwa sugestią, chcielibyśmy uzyskać informacje o ogólnych danych oraz zaletach wybranej oferty, jak również nazwę oferenta, któremu udzielono zamówienia. Ponieważ nasza oferta nie była najkorzystniejsza ekonomicznie, prosimy zatem o podanie ceny za godzinę, jaka została zaproponowana przez wybraną firmę”.
15 Pismem z dnia 15 stycznia 2007 r. skarżąca ponownie zwróciła się do Parlamentu o udostępnienie informacji o ogólnych danych oraz zaletach wybranej oferty, nazwie oferenta, któremu udzielono zamówienia oraz o przedstawionej przez niego cenie. Skarżąca podkreśliła, że do tej pory jeszcze nie otrzymała oryginału listu poleconego z informacją, iż jej oferta została odrzucona.
16 Pismem z dnia 23 stycznia 2007 r. Parlament odpowiedział na pocztę elektroniczną skarżącej z dnia 10 stycznia 2007 r. i, powołując się na art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego, przypomniał wyważone kryteria udzielenia zamówienia ustalone w warunkach przetargu oraz wskazał, co następuje:
„Wybrana oferta uzyskała najwyższą ocenę […] (566) we wszystkich wymienionych poniżej kryteriach i w związku z tym została zaklasyfikowana na pierwszej pozycji.
Informujemy, że pomimo nieznacznie niższej ceny, wasza oferta uzyskała 504 punkty i w związku z tym została zaklasyfikowana na drugiej pozycji”.
17 W tym piśmie Parlament przekazał również nazwę oferenta, któremu udzielono zamówienia.
18 W dniu 24 stycznia 2007 r. Parlament przesłał do skarżącej oryginał listu informującego o decyzji o odrzuceniu oferty skarżącej.
19 W dniu 31 stycznia 2007 r. Parlament przesłał pocztą elektroniczną do skarżącej zapytanie, czy otrzymała ów list. W tym samym dniu pocztą elektroniczną skarżąca odpowiedziała przecząco.
20 W przesłanym przez swego adwokata piśmie z dnia 1 marca 2007 r. skarżąca zaznaczyła, że w ramach tego przetargu zaproponowała wyjątkową cenę oraz zażądała kopii oferty złożonej przez wybranego oferenta, aby się dowiedzieć, jaką zaproponował cenę.
21 Pismem z dnia 20 marca 2007 r. przesłanym do pełnomocnika skarżącej Parlament, powołując się na art. 100 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia finansowego, nie uwzględnił tego wniosku oraz dodał, co następuje:
„[…] [Z]wracamy uwagę, że w ciągu 48 dni od podpisania umowy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zostanie zamieszczone ogłoszenie informujące o wyniku procedury udzielenia zamówienia, w którym znajdą się istotne elementy zamówienia, takie jak zapłacona cena.
Przyjmujemy do wiadomości fakt, iż reprezentowani przez was »klienci są świadomi tego, że zaoferowali atrakcyjną cenę«.
W każdym razie musimy przypomnieć, że cena nie była jedynym kryterium udzielenia zamówienia. Szczególne znaczenie dla takiej instytucji jak nasza mają kryteria jakościowe oraz funkcjonalne, które mogą uzasadniać wyższy koszt.
Nasza ocena »iż pomimo nieznacznie niższej ceny« odnosiła się właśnie do tego aspektu przetargu; wskazaliśmy bowiem, że o ile oferta waszych klientów uzyskała najwyższą notę za cenę, łączna ocena, która została wydana przez komitet oceniający i która uwzględniała wszystkie kryteria wymienione w specyfikacji zamówienia, nie pozwoliła im na uzyskanie zamówienia. Tak więc, zgodnie z wcześniej przesłaną informacją, ich oferta uzyskała 504 punkty w porównaniu do 566 punktów oferty wybranego oferenta”.
22 W piśmie z dnia 23 marca 2007 r. skarżąca podniosła, że ponieważ kryterium ceny liczyło się w 55% przy ocenie ofert, udzielenie zamówienia innemu oferentowi niż sama skarżąca było niemożliwe, oraz że odmowa udzielenia informacji o cenie zaoferowanej przez wybranego oferenta uniemożliwia jej sprawdzenie warunków udzielenia zamówienia przed upływem terminu do wniesienia skargi do Sądu.
23 W dniu 7 kwietnia 2007 r. w suplemencie do Dziennika Urzędowego zostało opublikowane ogłoszenie o udzieleniu zamówienia (Dz.U. S 69). Wskazuje ono, że cena zaproponowana przez wybranego oferenta wyniosła 26 EUR za godzinę poza harmonogramem oraz 37,50 EUR za godzinę zgodnie z harmonogramem.
Przebieg postępowania i żądania stron
24 Skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 marca 2007 r. skarżąca wszczęła niniejsze postępowanie.
25 Jako że jeden członek izby nie mógł uczestniczyć w posiedzeniu, zgodnie z art. 32 § 3 regulaminu Sądu, prezes Sądu wyznaczył innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby.
26 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (szósta izba) postanowił otworzyć procedurę ustną i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu Sądu wezwał strony do przedłożenia dokumentów. Strony zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonym terminie.
27 Podczas rozprawy w dniu 9 grudnia 2008 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
28 W swojej skardze skarżąca wnosi o:
– stwierdzenie dopuszczalności skargi;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie nieważności wszystkich aktów, które wydano w następstwie zaskarżonej decyzji;
– zasądzenie od Parlamentu Europejskiego kwoty 500 000 EUR tytułem odszkodowania;
– obciążenie Parlamentu innymi kosztami niepodlegającymi zwrotowi w ramach kosztów postępowania w kwocie 5000 EUR;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
29 W replice skarżąca wnosi ponadto o:
– nakazanie Parlamentowi przeprowadzenie prawidłowego postępowania przetargowego.
30 W odpowiedzi na skargę Parlament wnosi o:
– oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności;
– oddalenie skargi o odszkodowanie;
– oddalenie wniosku o obciążenie Parlamentu innymi kosztami niepodlegającymi zwrotowi w ramach kosztów postępowania w kwocie 5000 EUR;
– obciążenie skarżącej kosztami.
31 W duplice Parlament wnosi ponadto o:
– oddalenie wniosku o nakazanie Parlamentowi przeprowadzenia prawidłowego postępowania przetargowego.
32 Na rozprawie, w odpowiedzi na pytanie Sądu, skarżąca wycofała żądanie obciążenia Parlamentu innymi kosztami niepodlegającymi zwrotowi w ramach kosztów postępowania w kwocie 5000 EUR, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy.
Co do prawa
W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji
33 Skarżąca podnosi zasadniczo dwa zarzuty dotyczące, po pierwsze, naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz, po drugie, niezgodności z prawem odmowy udostępnienia ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta.
W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia
– Argumenty stron
34 W swojej skardze skarżąca podnosi, że w ramach przetargu kryterium ceny wynosiło 55%, tj. ponad połowę wszystkich kryteriów udzielenia zamówienia. Skarżąca podkreśla, że zaoferowała najniższą cenę, a mianowicie 31,70 EUR za godzinę. Tymczasem otrzymała jedynie 504 punkty wobec 566 punktów przyznanych wybranemu oferentowi. Skarżąca wskazuje, że nie rozumie tej różnicy punktów, w sytuacji gdy zaoferowała najlepszą cenowo ofertę. Jej zdaniem, z matematycznego punktu widzenia, zamówienie nie mogło zostać udzielone innemu oferentowi.
35 W replice skarżąca podkreśla, że Parlament przyznał, iż popełnił błąd w obliczeniu łącznej ilości punktów skarżącej, co wskazuje na brak poważnego podejścia, którym wykazał się komitet oceniający.
36 Odnosząc się do kryterium parku samochodowego, skarżąca podnosi, że Parlament przypisał w sposób arbitralny dwie trzecie oceny aspektowi ilościowemu, a jedynie jedną trzecią aspektowi jakościowemu. Tymczasem skarżąca nie została w ogóle poinformowana o przyjęciu takiego podziału, który uznaje za nieuzasadniony, gdyż posiadanie pojazdów nie jest istotniejsze od ich jakości. Ponieważ wszyscy oferenci otrzymali taką samą ocenę z tytułu kryterium jakości, różnica punktów pomiędzy skarżącą i wybranym oferentem powinna być niższa.
37 Odnosząc się do kryterium działań w zakresie ochrony środowiska, skarżąca uważa za niemożliwe, aby uzyskała ocenę zerową. Tak jak wybrany oferent podlega ona bowiem francuskiemu prawu dotyczącemu przedsiębiorstw transportu pojazdami luksusowymi nakładającemu wymóg utrzymywania pojazdów w doskonałym stanie technicznym oraz obowiązek rocznych przeglądów. Dlatego też wszystkie pojazdy skarżącej są nowe i wyposażone w filtry cząstek stałych. Różnica 42 punktów nie może być zatem uzasadniona jedynie tym, że oferent podpisał kartę ograniczenia emisji spalin w merostwie Paryża.
38 Odnosząc się do kryterium polityki socjalnej, zdaniem skarżącej, jedna z dwóch umów o pracę na czas nieokreślony wybranego oferenta jest w rzeczywistości umową na czas określony z powodu rozszerzenia działalności lub nawet umową o pracę tymczasową. Wspomniana umowa została bowiem nazwana „Umową o pracę tymczasową na czas nieokreślony”, gdy tymczasem te dwa pojęcia są antynomiczne. Ponadto umowy o pracę skarżącej oraz wybranego oferenta pochodzą z francuskiej izby związkowej przedsiębiorstw transportu pojazdami luksusowymi. Zatem różnica punktów pomiędzy tymi dwoma oferentami nie jest obiektywnie uzasadniona.
39 Wreszcie kryterium przedstawienia oferty dotyczy formy oferty, nie zaś jej treści. W świetle tego kryterium oferta wybranego oferenta nie może więc być „niezaprzeczalnie lepsza”. Ponadto skarżąca była jedynym oferentem, który przedstawił swoją ofertę na nośniku DVD, poza zgłoszeniem oferty w należytej formie. Tymczasem skarżąca uzyskała niższą ocenę niż wybrany oferent.
40 W odpowiedzi na skargę Parlament podkreśla, że kryteria udzielenia zamówienia inne niż cena liczyły się w 45% i mogły w związku z tym wpłynąć na wynik oceny poszczególnych ofert. Parlament stwierdza, że przy ocenie ofert działał w sposób obiektywny.
41 W tym względzie Parlament wyjaśnia, że komitet oceniający przypisywał każdemu kryterium notę w skali od 0 do 10, uzyskana nota była następnie mnożona przez wartość procentową dla danego kryterium. W odniesieniu do dwóch głównych kryteriów, tj. ceny i aspektu ilościowego parku samochodowego, komitet oceniający, aby być obiektywnym, postanowił ocenić aktualnie trwające zamówienie, niemające wpływu na udzielane zamówienie i pomnożyć tę pierwszą obiektywną ocenę przez stosunek między usługą poprzedniego wykonawcy zamówienia a usługą oferowaną przez każdego z oferentów.
42 W ten sposób w odniesieniu do noty za cenę komitet oceniający stwierdził, że cenę trwającego zamówienia, czyli 33 EUR, należy uznać za rozsądną i przyznał jej notę 6. Ponieważ ceny zaoferowane przez skarżącego oraz wybranego oferenta wynosiły odpowiednio 31,70 EUR oraz 37,50 EUR za godzinę, zatem uzyskano następujące wyniki:
– skarżąca: 33 : 31,70 x 6 x 55 = 343,5 punkta;
– wybrany oferent: 33 : 37,5 x 6 x 55 = 290,4 punkta.
43 Odnośnie do kryterium parku samochodowego komitet oceniający uznał, że aspekt ilościowy ma decydujące znaczenie i przyznał mu dwie trzecie noty, tj. 20 punktów. Nota 6 została przyznana za park liczący 60 pojazdów oferowany przez poprzedniego wykonawcę zamówienia. W przypadku skarżącej komitet oceniający przyjął park liczący 70 pojazdów (60 samochodów i 10 minibusów), a w przypadku wybranego oferenta park liczący 60 pojazdów. W celu zapewnienia porównywalnych ofert uwzględniona została również bezpośrednia dyspozycyjność pojazdów. W tym względzie park samochodowy skarżącej został pomnożony przez współczynnik 0,5 z tego powodu, iż 67 z 70 pojazdów musiało być wynajmowanych od innego przedsiębiorstwa. Taka ocena doprowadziła do uzyskania następującego wyniku:
– skarżąca: 70 : 60 x 6 x 0,5 x 20 = 70 punktów;
– wybrany oferent: 60 : 60 x 6 x 1 x 20 = 120 punktów.
44 W odniesieniu do kryterium jakościowego parku samochodowego, zarówno skarżąca, jak i wybrany oferent uzyskali notę 10, co doprowadziło, po uwzględnieniu wagi tego kryterium, do przyznania następującej ilości punktów:
– skarżąca: 6 x 10 = 60 punktów;
– wybrany oferent: 6 x 10 = 60 punktów.
45 Parlament przyznaje, że komitet oceniający popełnił błąd, przyjmując liczbę 135 punktów z tytułu kryterium parku samochodowego skarżącej. W rzeczywistości jest to suma 130 punktów, co oznacza, że skarżąca uzyskała łącznie 499 punktów, a nie 504.
46 Jeżeli chodzi o działania w zakresie ochrony środowiska, to jedynie wybrany oferent przedstawił dokumenty, a mianowicie, że przestrzega karty kontroli emisji merostwa Paryża oraz że jego pojazdy, wszystkie nowe, zostały wyposażone w filtry cząstek stałych, co skutkowało przyznaniem następujących punktów:
– skarżąca: 0 x 7 = 0 punktów;
– wybrany oferent: 6 x 7 = 42 punkty.
47 W odniesieniu do kryterium polityki socjalnej wybrany oferent zaproponował dwa rodzaje umów o pracę na czas nieokreślony, w tym jeden dla pracowników tymczasowych. Tymczasem szoferzy w spółce skarżącej objęci byli wyłącznie umowami o pracę na czas określony. Uwzględniając wagę tego kryterium, Parlament wywodzi w związku z powyższym, że różnica pomiędzy dwiema ofertami wyraża się w następującym przyznaniu punktów:
– skarżąca: 3 x 6 = 18 punktów;
– wybrany oferent: 6 x 6 = 36 punktów.
48 Wreszcie w odniesieniu do kryterium przedstawienia oferty, oferta wybranego oferenta była niezaprzeczalnie lepsza, co w świetle wagi tego kryterium skutkowało przyznaniem następujących punktów:
– skarżąca: 4 x 2 = 8 punktów;
– wybrany oferent: 9 x 2 = 18 punktów.
49 Zatem łączna liczba punktów przyznanych każdej ofercie ustalona została następująco:
– skarżąca: 343 + 70 + 60 + 0 + 18 + 8 = 499 punktów;
– wybrany oferent: 290 + 120 + 60 + 42 + 36 + 18 = 566 punktów.
50 Parlament wyjaśnia, że już po sprawdzeniu właściwy urzędnik zatwierdzający zdał sobie sprawę, że park samochodowy wybranego oferenta liczy 70 pojazdów, co skutkowało w rzeczywistości przyznaniem temu ostatniemu 586 punktów.
51 Parlament wnioskuje na tej podstawie, że oferta wybranego oferenta ma wyraźną przewagę jakościową nad ofertą skarżącej, która była lepsza jedynie w odniesieniu do kryterium ceny. W tym względzie Parlament przypomina, że zamówienie powinno było zostać udzielone oferentowi, który przedstawił ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie. Ponieważ nie chodziło o przetarg, który doprowadziłby do sklasyfikowania oferentów wyłącznie na podstawie kryterium ceny, zamówienie nie mogło zostać udzielone automatycznie ofercie z najniższą ceną.
52 Parlament dodaje w duplice, że skarżąca wydaje się mylić brak obiektywizmu ze swobodną oceną instytucji zamawiającej, w stosunku do której kontrola Sądu powinna ograniczać się do weryfikacji braku oczywistych błędów w ocenie.
53 Odnosząc się do kryterium parku samochodowego, Parlament podkreśla, powołując się na orzecznictwo Trybunału, iż komitet oceniający może przypisać konkretną wagę ustalonym wcześniej poszczególnym podpunktom kryterium oceny, rozdzielając pomiędzy nie określoną przez instytucję zamawiającą w specyfikacji lub ogłoszeniu o zamówieniu liczbę punktów dla tego kryterium, pod warunkiem że decyzja taka, po pierwsze, nie zmienia określonych w specyfikacji lub ogłoszeniu o zamówieniu kryteriów udzielenia zamówienia, po drugie, nie zawiera informacji, które – jeżeli byłyby znane na etapie przygotowywania ofert – mogłyby mieć na nie wpływ i, po trzecie, nie została wydana z uwzględnieniem okoliczności, które mogłyby skutkować dyskryminacją jednego z oferentów. Otóż skarżąca nie wykazała, że w niniejszej sprawie przesłanki te nie zostały spełnione.
54 Odnosząc się do kryterium ochrony środowiska, Parlament zauważa, że oferta skarżącej nie wskazała sposobu, w jaki je spełnia, co wyjaśnia otrzymaną przez nią ocenę zerową.
55 Wreszcie, jeśli chodzi o ostatnie kryterium udzielenia zamówienia, Parlament twierdzi, że prezentacja w formie filmu DVD nie uzasadnia sama w sobie tego, aby oferta skarżącej została uznana za przedstawioną lepiej niż oferta wybranego oferenta. Elementem decydującym była atrakcyjność i siła przekonywania oferty, nie zaś rodzaj nośnika.
– Ocena Sądu
56 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że Parlamentowi, tak jak i innym instytucjom, przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania w zakresie okoliczności, jakie uwzględnia w celu podjęcia decyzji o udzieleniu zamówienia w trybie przetargu. Sprawowana przez sąd kontrola wykorzystania tego zakresu uznania ogranicza się zatem do weryfikacji, czy przestrzegane były przepisy proceduralne oraz przepisy dotyczące uzasadnienia, a także do sprawdzenia prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych oraz tego, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i czy nie doszło do nadużycia władzy (zob. analogicznie wyroki Sądu: z dnia 27 września 2002 r. w sprawie T‑211/02 Tideland Signal przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3781, pkt 33; z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T‑465/04Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑154*, pkt 45).
57 Zgodnie z art. 1 dokumentacji przetargowej udzielenie rozpatrywanego zamówienia było objęte przepisami rozporządzenia finansowego i szczegółowych zasad wykonania tego rozporządzenia.
58 W związku z powyższym, jeśli chodzi o uzasadnienie zaskarżonej decyzji, poprzez którą Parlament odrzucił ofertę skarżącej, w niniejszej sprawie Parlament powinien zastosować art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego oraz art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonywania.
59 Z treści tych przepisów oraz z orzecznictwa Sądu wynika, że Parlament czyni zadość spoczywającemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, jeśli przede wszystkim niezwłocznie powiadamia każdego niedopuszczonego oferenta o przyczynach odrzucenia jego oferty, a następnie informuje tych oferentów, którzy złożyli dopuszczoną ofertę oraz specjalny wniosek w tym zakresie, o cechach i zaletach wybranej oferty, a także o nazwie oferenta, któremu udzielono zamówienia w terminie piętnastu dni od otrzymania pisemnego wniosku (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 56 wyrok z dnia 10 września 2008 r. w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 47).
60 Ten sposób postępowania jest zgodny z celem obowiązku uzasadnienia zawartym w art. 253 WE, według którego uzasadnienie powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać motywy podjętej decyzji w celu dochodzenia swoich praw, a sądom wspólnotowym dokonać jej kontroli (ww. w pkt 56 wyrok w sprawie Evropaiki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 48).
61 Należy ponadto wskazać, że w sytuacji gdy, tak jak w niniejszej sprawie, instytucjom wspólnotowym przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania, poszanowanie gwarancji przyznanych przez wspólnotowy porządek prawny w postępowaniu administracyjnym nabiera jeszcze większego znaczenia. Do gwarancji tych należy, między innymi, obowiązek wystarczającego uzasadnienia swoich decyzji przez właściwą instytucję. Tylko na tej podstawie sąd wspólnotowy może ustalić, czy okoliczności faktyczne i prawne warunkujące korzystanie ze swobodnego uznania zostały uwzględnione (wyrok Trybunału z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C‑269/90 Technische Universität München, Rec. s. I‑5469, pkt 14; wyrok Sądu z dnia 5 marca 2002 r. w sprawie T‑241/00 Le Canne przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1251, pkt 53, 54; ww. w pkt 56 wyrok z dnia 10 września 2008 r. w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 54).
62 Należy również przypomnieć, że wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie (zob. wyrok Trybunału z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. s. I‑1719, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).
63 Wreszcie obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia wchodzącej w zakres materialnej zgodności z prawem materialnym spornego aktu (wyrok Trybunału z dnia 22 marca 2001 r. w sprawie C‑17/99 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2481, pkt 35; wyrok Sądu z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie T‑406/06 Evropaïki Dynamïki przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑247*, pkt 47).
64 W tym względzie należy uznać, że skarżąca powołuje się w swojej skardze zasadniczo na naruszenie obowiązku uzasadnienia, ponieważ nie może zrozumieć, dlaczego nie udzielono jej zamówienia, pomimo zaproponowania najniższej ceny oraz tego, że kryterium ceny wynosiło 55% w ramach oceny ofert. Należy również podnieść, że w odpowiedzi na skargę Parlament pojął argumentację skarżącej jako zarzucającą mu brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji odmawiającej udzielenia jej zamówienia.
65 W każdym razie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, uzasadnienie niekorzystnej decyzji musi pozwalać sądowi wspólnotowemu na wykonanie kontroli zgodności z prawem oraz dostarczyć osobie zainteresowanej niezbędnych wskazówek, aby mogła ona wiedzieć, czy decyzja jest uzasadniona. W konsekwencji brak uzasadnienia lub niewystarczające uzasadnienie ograniczające wspomnianą kontrolę sądową stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, która może, a nawet musi zostać uwzględniona z urzędu przez sąd wspólnotowy (wyrok Trybunału z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie C‑166/95 P Komisja przeciwko Daffix, Rec. s. I‑983, pkt 23, 24; wyrok Sądu z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T‑272/06 Evropaïki Dynamiki przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Zb.Orz. s. II‑169*, pkt 27, 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
66 Ponieważ w niniejszej sprawie skarżąca złożyła dopuszczoną ofertę w rozumieniu art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania, należy nie tylko zbadać zaskarżoną decyzję, ale również pismo z dnia 23 stycznia 2007 r., przesłane do skarżącej w odpowiedzi na jej wyraźne żądanie mające na celu uzyskanie dodatkowych informacji na temat decyzji o udzieleniu rozpatrywanego zamówienia, aby ustalić, czy Parlament spełnił wymóg uzasadnienia przewidzianego w rozporządzeniu finansowym oraz zasadach jego wykonania.
67 Tymczasem należy przede wszystkim stwierdzić, że w zaskarżonej decyzji Parlament ograniczył się na podstawie art. 100 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia finansowego do wymienienia przyczyn odrzucenia oferty skarżącej. Wskazał bowiem, że oferta skarżącej „nie była korzystniejsza ekonomicznie w odniesieniu do kryteriów udzielenia zamówienia”.
68 Następnie w piśmie z dnia 23 stycznia 2007 r. Parlament wskazał jedynie, co następuje:
„Wybrana oferta uzyskała najwyższą ocenę […] (566) we wszystkich wymienionych poniżej kryteriach i w związku z tym została zaklasyfikowana na pierwszej pozycji.
Informujemy, że pomimo nieznacznie niższej ceny wasza oferta uzyskała 504 punkty i w związku z tym została zaklasyfikowana na pozycji drugiej”.
69 W związku z powyższym, o ile Parlament odpowiedział w terminie określonym w art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania, o tyle nie udzielił skarżącej żadnej informacji na temat ogólnych danych oraz zaletach wybranej oferty, z wyjątkiem tego, że zaoferowana przez nią cena była nieznacznie niższa, chociaż miał taki obowiązek na mocy rozporządzenia finansowego i szczegółowych zasad wykonania.
70 Tego rodzaju odpowiedź nie przedstawia w sposób jasny i jednoznaczny toku rozumowania Parlamentu w sposób umożliwiający, po pierwsze, skarżącej poznanie motywów wydanego aktu w celu obrony swoich praw, a po drugie pozwalający sądowi wspólnotowemu na przeprowadzenie jego kontroli.
71 Ponadto w okolicznościach niniejszej sprawy taka informacja była tym bardziej konieczna, że cena zaoferowana przez skarżącą była niższa od ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta oraz z tego względu że kryterium ceny było warte 55% w łącznej ocenie ofert. Tym samym skarżąca nie posiadała żadnej informacji umożliwiającej jej zrozumienie, dlaczego w ramach przetargu jej oferta nie została wybrana.
72 Należy dodać, że w dniu 20 marca 2007 r. Parlament przesłał do skarżącej nowe pismo w odpowiedzi na jej pismo z dnia 1 marca 2007 r.
73 W tym względzie z orzecznictwa wynika, że, w przypadku gdy dana instytucja wysyła pismo w odpowiedzi na wniosek skarżącej o dodatkowe wyjaśnienia w przedmiocie decyzji przed wniesieniem skargi, ale po terminie ustalonym w art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania, pismo to może zostać również uwzględnione przy ocenie, czy uzasadnienie w niniejszym przypadku było wystarczające. Obowiązek uzasadnienia należy bowiem oceniać w zależności od informacji będących w posiadaniu skarżącej w momencie wniesienia skargi, przy czym jednak instytucja nie może zastąpić pierwotnego uzasadnienia uzasadnieniem całkiem nowym (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 56 wyrok Sądu z dnia 10 września 2008 r. w sprawie Evropaiki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 59).
74 Należy jednak stwierdzić, że pismo z dnia 20 marca 2007 r. nie zawiera informacji o cechach i zaletach wybranej oferty. Parlament bowiem powtórzył jedynie to, co już przedstawił skarżącej w swoim piśmie z dnia 23 stycznia 2007 r.
75 Wreszcie należy stwierdzić, że Parlament przedstawił informacje dotyczące uzasadnienia zaskarżonej decyzji w ramach skargi przed Sądem. Na przykład w odpowiedzi na skargę szczegółowo wymienia punkty przyznane skarżącej i wybranemu oferentowi za każde kryterium udzielenia zamówienia oraz powody, które zdaniem Parlamentu uzasadniały taką punktację.
76 Jednak okoliczność, iż Parlament przedstawił powody tej decyzji w trakcie postępowania, nie równoważy niewystarczającego charakteru pierwotnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie nie może zostać przedstawione po raz pierwszy i a posteriori przed sądem, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, które w braku pilnego charakteru nie występują w niniejszej sprawie (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie T‑61/89 Dansk Pelsdyravlerforening przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1931, pkt 131; z dnia 24 września 2008 r. w sprawie T‑264/06 DC‑Hadler Networks przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑199*, pkt 34).
77 Z powyższego wynika, że w świetle art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego i art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania decyzja, poprzez którą Parlament odmówił udzielenia zamówienia skarżącej, jest dotknięta brakiem uzasadnienia.
78 W konsekwencji należy uwzględnić pierwszy zarzut.
W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego niezgodności z prawem decyzji odmawiającej podania ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta
– Argumentacja stron
79 Skarżąca twierdzi, że decyzja odmawiająca udzielenia jej informacji o cenie zaoferowanej przez wybranego oferenta jest niezgodna z prawem. Przede wszystkim cena zaoferowana przez rzeczonego oferenta nie należy do zakresu stosowania art. 100 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia finansowego. Jej ujawnienie nie spowodowałoby bowiem żadnej szkody po stronie wybranego oferenta. Ponadto w kontekście przejrzystości za racjonalne można uznać poznanie dokładnych przyczyn odrzucenia danej oferty w ramach przetargu o takim znaczeniu.
80 Skarżąca podkreśla ponadto, że cena zaoferowana przez wybranego oferenta powinna zostać opublikowana w suplemencie do Dziennika Urzędowego w terminie 48 dni po podpisaniu umowy. Tym samym podanie tej ceny do wiadomości nie mogłoby naruszyć prawowitych interesów gospodarczych wybranego oferenta lub uczciwej konkurencji.
81 Negatywne rozpatrzenie przez Parlament wniosku przedstawionego przez skarżącą powoduje również skrócenie terminu do wniesienia skargi do Sądu.
82 Parlament odpiera, że art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego nie zakłada absolutnie obowiązującego nakazu podania do wiadomości ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta. W istocie bowiem informacja „o cechach i zaletach wybranej oferty” polega raczej na opisie porównawczym ofert. Tym samym, zdaniem Parlamentu, instytucja zamawiająca zachowuje swobodę uznania odnośnie do informacji, które winna podać do wiadomości odrzuconego oferenta.
83 Ponadto uprawnione jest twierdzenie, że cena stanowi część tych informacji, których podanie mogłoby naruszać interesy gospodarcze przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 100 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia finansowego. Rzeczona informacja powinna więc pojawić się dopiero w ostatniej kolejności. Parlament przyznaje jednakże, że cena zaoferowana przez wybranego oferenta znalazła się w zawiadomieniu o udzieleniu zamówienia opublikowanym w suplemencie do Dziennika Urzędowego.
84 Ponadto odmowa podania do wiadomości ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta nie przeszkodziła skarżącej we wniesieniu w wyznaczonym terminie skargi do Sądu.
85 Na rozprawie, w odpowiedzi na pytanie Sądu, Parlament rozwinął swoją argumentację, wyjaśniając, że do momentu opublikowania zawiadomienia o udzieleniu zamówienia zamówienie to mogło jeszcze zostać unieważnione wskutek sprzeciwów złożonych przed podpisaniem umowy. W takim przypadku brak powiadomienia o cenie uniemożliwia poznanie przez innych oferentów tego elementu oferty przedstawionej przez wybranego oferenta, a zatem może on ponownie złożyć swoją ofertę na tych samych warunkach.
– Ocena Sądu
86 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że na wniosek skarżącej z dnia 10 stycznia 2007 r. mający na celu uzyskanie dodatkowych informacji Parlament wskazał jedynie, że cena zaoferowana przez wybranego oferenta była nieznacznie wyższa od ceny skarżącej. Jej wysokość, tj. kwota 26 EUR za godzinę pozaplanową i 37,50 EUR za godzinę zgodnie z planem, została udostępniona publicznie w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia z dnia 7 kwietnia 2007 r.
87 Tymczasem na podstawie art. 100 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia finansowego Parlament był zobowiązany do podania odrzuconemu oferentowi, na jego pisemny wniosek, informacji o danych dotyczących wybranej oferty i jej zaletach.
88 Tym samym, na pisemny wniosek skarżącej, Parlament miał obowiązek podania do jej wiadomości ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta, która stanowi jedną z danych i jedną z zalet wybranej oferty, tym bardziej że w danych okolicznościach sprawy to kryterium liczyło się w 55% przy ocenie ofert.
89 Żaden z argumentów przedstawionych przez Parlament nie jest w stanie podważyć tego wniosku.
90 Po pierwsze, argument, zgodnie z którym instytucja zamawiająca zachowuje swobodę oceny, nie uzasadnia tego, iż odmawia podania do wiadomości odrzuconego oferenta, który składa pisemny wniosek w tym zakresie, wysokości ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta. W tym względzie Parlament nie może zadowolić się jedynie twierdzeniem, że cena nie należy do cech i zalet oferty przedstawionej przez danego oferenta, jeżeli, jak wskazano powyżej, to kryterium w niniejszej sprawie stanowiło 55% przy ocenie ofert.
91 Po drugie, zgodnie z art. 100 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia finansowego, niektórych szczegółowych informacji nie należy na pewno udostępniać, w przypadku gdy utrudniłoby to stosowanie prawa, byłoby sprzeczne z interesem publicznym, lub zaszkodziłoby prawnym interesom gospodarczym przedsiębiorstw prywatnych lub publicznych lub zakłóciłoby uczciwą konkurencję między tymi przedsiębiorstwami. W odpowiedzi na skargę Parlament nie dostarcza jednak wyjaśnień, w jaki sposób w niniejszej sprawie podanie informacji o cenie zaoferowanej wybranego oferenta zaszkodziłoby jego interesom gospodarczym, a nadto podkreśla, że wysokość tej ceny została wymieniona w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia.
92 Po trzecie, argument, według którego zamawiający może, pozwala mu na to bowiem art. 101 rozporządzenia finansowego, zdecydować o odstąpieniu od przetargu lub unieważnić procedurę udzielenia zamówienia przed podpisaniem umowy, nie zwalnia Parlamentu, w okolicznościach niniejszej sprawy, z obowiązku podania do wiadomości skarżącej ceny zaoferowanej przez wybranego oferenta. Dopuszczenie takiego argumentu doprowadziłoby bowiem do pozbawienia znaczenia obowiązku uzasadnienia określonego w art. 100 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia finansowego i w art. 149 ust. 3 szczegółowych zasad wykonania.
93 W tych okolicznościach należy uwzględnić drugi zarzut.
94 Z ogółu przedstawionych wyżej rozważań wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności aktów, które wydano w następstwie zaskarżonej decyzji
95 W swoim trzecim żądaniu skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności wszystkich aktów, które wydano w następstwie zaskarżonej decyzji.
96 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości mającym zastosowanie do Sądu na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu oraz z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu, każda skarga musi wskazywać przedmiot sporu oraz zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby pozwolić stronie pozwanej na przygotowanie swojej obrony, a Sądowi na dokonanie kontroli sądowej. Aby zagwarantować pewność prawa i prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości, konieczne jest, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których oparta jest skarga, wynikały z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały (postanowienia Sądu: z dnia 28 kwietnia 1993 r. w sprawie T‑85/92 De Hoe przeciwko Komisji, Rec. s. II‑523, pkt 20; z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie T‑294/04 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑2719, pkt 23).
97 W niniejszej sprawie skarżąca nie wyjaśnia, które akty są objęte jej trzecim żądaniem i nie rozwija żadnej argumentacji na poparcie swych żądań.
98 W konsekwencji trzecie żądanie należy odrzucić jako niedopuszczalne.
W przedmiocie wniosku o odszkodowanie
Argumenty stron
99 Skarżąca domaga się w skardze nakazania Parlamentowi zapłaty kwoty 500 000 EUR tytułem odszkodowania.
100 W replice skarżąca podnosi, że spełniała wszystkie warunki, aby zamówienie zostało jej udzielone. W związku z powyższym Parlament naruszył wszystkie przepisy prawa regulujące udzielanie zamówień, a wniosek skarżącej o odszkodowanie jest dopuszczalny.
101 Co do poniesionej szkody skarżąca utrzymuje, że doznała uszczerbku na płaszczyźnie ekonomicznej, ponieważ nie została wykonawcą zamówienia. Nie mogła bowiem odnieść korzyści, których mogła w sposób uzasadniony oczekiwać.
102 Parlament twierdzi, że wniosek skarżącej o odszkodowanie jest niedopuszczalny.
Ocena Sądu
103 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga mająca na celu naprawienie szkód wyrządzonych przez instytucję wspólnotową powinna zawierać elementy umożliwiające zidentyfikowanie zachowania, które skarżący jej zarzuca, powody dla których uważa on, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem oraz szkodą, którą miałby ponieść, a także charakter i zakres tej szkody (wyroki Sądu: z dnia 10 lipca 1997 r. w sprawie T‑38/96 Guérin automobiles przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1223, pkt 42; z dnia 3 lutego 2005 r. w sprawie T‑19/01 Chiquita Brands i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑315, pkt 65).
104 Tymczasem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że zawarty w skardze wniosek o odszkodowanie, stanowiący jedynie przedmiot żądania, nie zawiera najbardziej podstawowych uściśleń.
105 Nawet bowiem przy założeniu, że skarga zawiera elementy umożliwiające zidentyfikowanie zachowania zarzucanego Parlamentowi, skarga ta milczy zarówno w odniesieniu do rodzaju i charakteru powoływanej szkody, jak również powodów, dla których skarżąca uważa, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy tym zachowaniem oraz szkodą.
106 Ponadto nawet przy założeniu, że skarga byłaby dopuszczalna, gdyby to czyniła, w rzeczywistości skarżąca nie próbowała uzupełnić tych braków w swojej replice.
107 Z powyższego wynika, że jeżeli chodzi o wniosek o odszkodowanie skarga, nie spełnia warunków ustanowionych w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu.
108 W tych okolicznościach wniosek o odszkodowanie należy uznać za niedopuszczalny.
W przedmiocie wniosku o nakazanie Parlamentowi przeprowadzenia prawidłowego postępowania przetargowego
109 Na etapie repliki skarżąca wniosła o to, by Sąd nakazał Parlamentowi przeprowadzenie prawidłowego postępowania przetargowego.
110 Zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu w skardze strona skarżąca ma obowiązek określenia przedmiotu sporu i przedstawienia powołanych zarzutów. Nawet jeśli art. 48 § 2 tego regulaminu pozwala w pewnych przypadkach na podniesienie nowych zarzutów w toku postępowania, to przepisu tego w żadnym wypadku nie można rozumieć jako pozwalającego stronie skarżącej na wystąpienie do Sądu z nowymi żądaniami i w ten sposób zmianę przedmiotu sporu (wyroki Sądu: z dnia 18 września 1992 r. w sprawie T‑28/90 Asia Motor France i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2285, pkt 43; z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawie T‑2/99 T. Port przeciwko Radzie, Rec. s. II‑2093, pkt 34; zob. również analogicznie wyrok Trybunału z dnia 25 września 1979 r. w sprawie 232/78 Komisja przeciwko Francji, Rec. s. 2729, pkt 3).
111 W związku z powyższym wniosek, by Sąd nakazał Parlamentowi przeprowadzenie przetargu, należy oddalić jako niedopuszczalny.
112 Ponadto należy przypomnieć, że w ramach skargi o stwierdzenie nieważności zgodnie z art. 230 WE kompetencja sądu wspólnotowego ogranicza się do kontroli zgodności z prawem zaskarżonego aktu i zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sąd nie może w zakresie wykonywania swoich kompetencji kierować nakazów do instytucji wspólnotowych (wyrok Trybunału z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C‑5/93 P DSM przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4695, pkt 36; wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2000 r. w sprawie T‑145/98 ADT Projekt przeciwko Komisji, Rec. s. II‑387, pkt 83). W przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu zainteresowana instytucja, zgodnie z art. 233 WE, ma podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność (wyroki Sądu: z dnia 27 stycznia 1998 r. w sprawie T‑67/94 Ladbroke Racing przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1, pkt 200; ww. w pkt 56 wyrok z dnia 10 września 2008 r. w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 35).
W przedmiocie kosztów
113 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Parlament przegrał sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżącej obciążyć go kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie odmowy przyznania spółce VIP Car Solutions SARL zamówienia będącego przedmiotem przetargu PE/2006/06/UTD/1.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.
Meij | Vadapalas | Moavero Milanesi |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 20 maja 2009 r.