WYROK SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 7 listopada 2013 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku – Wcześniejsze wzory – Podstawa unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Poinformowany użytkownik – Stopień swobody twórcy – Brak innego całościowego wrażenia – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑666/11
Danuta Budziewska, zamieszkała w Łodzi (Polska), reprezentowana przez adwokata J. Masłowskiego,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez D. Walicką, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Puma SE, z siedzibą w Herzogenaurach (Niemcy), reprezentowana przez adwokata P. Gonzáleza‑Buena Catalána de Ocóna,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 września 2011 r. (sprawa R 1137/2010–3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Puma AG Rudolf Dassler Sport a Danutą Budziewską,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen, pełniący funkcję prezesa, M. Kancheva (sprawozdawca) i E. Buttigieg, sędziowie,
sekretarz: T. Weiler, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 27 grudnia 2011 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 5 lipca 2012 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 czerwca 2012 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 czerwca 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 27 marca 2007 r. skarżąca, Danuta Budziewska, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia do rejestracji wzoru wspólnotowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).
2 Wzór wspólnotowy, o którego rejestrację wystąpiono (zwany dalej „zakwestionowanym wzorem”), wygląda następująco:
3 Produkty, w których zakwestionowany wzór miał być zawarty, należą do klasy 32 w rozumieniu Porozumienia ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych podpisanego w Locarno dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „logo”.
4 Zakwestionowany wzór został zarejestrowany jako wzór wspólnotowy pod numerem 697016‑0001 i opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych z dnia 2 maja 2007 r.
5 W dniu 26 lutego 2009 r. Puma AG Rudolf Dassler Sport, obecnie interwenient, Puma SE, wniosła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru.
6 Wniosek o unieważnienie został oparty na rozmaitych wcześniejszych wzorach ujawnionych w rejestracjach międzynarodowych znaków towarowych, w tym w rejestracji nr 369072 z dnia 2 maja 1970 r. oraz w rejestracjach nr 480105 z dnia 30 września 1983 r., nr 499022 z dnia 27 listopada 1985 r., nr 500081 z dnia 3 stycznia 1986 r. i nr 593987 z dnia 17 czerwca 1992 r. Wcześniejszy wzór ujawniony w znaku zarejestrowanym pod numerem 369072 (zwany dalej „wcześniejszym wzorem”) wygląda następująco:
7 W uzasadnieniu wniosku o unieważnienie przywołano podstawy określone w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, a mianowicie brak cechy nowości i brak indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru, oraz w art. 25 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia, a mianowicie użycie w zakwestionowanym wzorze oznaczenia odróżniającego należącego do innej osoby.
8 W dniu 23 kwietnia 2010 r. Wydział Unieważnień unieważnił zakwestionowany wzór z powodu braku indywidualnego charakteru na podstawie art. 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002.
9 W dniu 14 czerwca 2010 r. skarżąca – działając na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002 – wniosła do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
10 Decyzją z dnia 23 września 2011 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. W szczególności stwierdziła ona, że zakwestionowany wzór był pozbawiony indywidualnego charakteru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia (pkt 10 i 24 zaskarżonej decyzji).
11 Na wstępie Izba Odwoławcza ustaliła, że wzór pumy zarejestrowany w 1970 r. przez interwenienta jako znak towarowy stanowił wzór, który został ujawniony, czego też nie kwestionowała skarżąca (pkt 12 zaskarżonej decyzji). Co się tyczy indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru, Izba Odwoławcza stwierdziła, co następuje:
– po pierwsze, wskazała ona, że zadeklarowane przez skarżącą w momencie rejestracji produkty, w których miał zostać zastosowany zakwestionowany wzór, zostały określone jako „logo” (pkt 15 zaskarżonej decyzji);
– po drugie, uznała ona, że „subiektywnym parametrem”, który należało wziąć pod uwagę w niniejszej sprawie, był poinformowany użytkownik logotypów (pkt 17 zaskarżonej decyzji). Wobec tego, że logotypy mogą być różnie wykorzystywane, ich użytkownikiem może być każdy, na przykład przedsiębiorca, przemysłowiec, handlowiec, bank, organ publiczny, artysta czy partia polityczna (pkt 18 zaskarżonej decyzji). Zważywszy jednak, że użytkownik ten musi być poinformowany, mamy tu do czynienia z osobą, która nie będąc ekspertem w zakresie wzorów, nabyła pewnego doświadczenia w tym sektorze, zapoznając się z dokumentacją dotyczącą graficznej prezentacji, opracowań na temat logotypów i innych podobnych opracowań z interesującej ją dziedziny. Izba Odwoławcza dodała następnie, że ze względu na to, iż wcześniejszy wzór został ujawniony, zwłaszcza w sektorze odzieży i sprzętu sportowego, należało uwzględnić wrażenie wywierane przez sporny logotyp na poinformowanym użytkowniku logotypów używanych we wspomnianym sektorze (pkt 19 zaskarżonej decyzji);
– po trzecie, dodała ona, że należało także mieć na uwadze to, iż zakres swobody twórcy w zakresie logotypów jest szeroki (pkt 22 zaskarżonej decyzji). W szczególności w sektorze odzieży i sprzętu sportowego zakres ten jest szeroki z tego względu, że istnieją logo wszelkiego rodzaju, na jakikolwiek temat, wykorzystujące wszelkie kolory, kształty, kategorie, rodzaje, style lub aspekty, co jest ogólnie wiadome bez potrzeby przedstawienia jakichkolwiek dowodów w tym względzie. W konsekwencji oczywiste jest, że autor zakwestionowanego wzoru tym bardziej mógł się oddalić od wcześniejszych kreacji (pkt 23 zaskarżonej decyzji);
– po czwarte, ustaliła ona, że całościowe wrażenie wywierane przez zakwestionowany wzór nie odbiega od wrażenia wywieranego przez wcześniejszy wzór, zważywszy na liczne wspólne tym wzorom aspekty: oba przedstawiają zwierzę z rodziny kotowatych, które znajduje się w fazie skoku i jest skierowane w lewą stronę, jego ogon jest odchylony ku górze, a ponadto zwierzę to jest przedstawione w jasnym kolorze na ciemnym tle (pkt 20 zaskarżonej decyzji). Wobec tego, że różnice dotyczą wyłącznie niewielkich detali, takich jak pysk, łapy, uszy czy ogon, były one w ocenie Izby Odwoławczej nieznaczne i nie wpływały na całościowe wrażenie, które było identyczne z tym wywieranym przez wcześniejszy wzór (pkt 21 i 23 zaskarżonej decyzji).
Żądania stron
12 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– zmianę zaskarżonej decyzji i uwzględnienie odwołania skarżącej poprzez uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 23 kwietnia 2010 r.;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
13 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi w całości;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
14 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– nakazanie zmiany zaskarżonej decyzji w ten sposób, by objęła ona w sposób wyraźny jako dodatkową podstawę unieważnienia prawa do zakwestionowanego wzoru podobieństwo do należących do niego wcześniejszych rejestracji, zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
15 Podczas rozprawy, w odpowiedzi na pytanie ustne Sądu, interwenient cofnął swoje drugie żądanie, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy.
Co do prawa
16 Na poparcie skargi skarżąca podnosi zasadniczo jeden tylko zarzut, oparty na naruszeniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, polegający na błędnym stwierdzeniu przez Izbę Odwoławczą, że zakwestionowany wzór nie wykazuje indywidualnego charakteru w rozumieniu tego przepisu.
17 OHIM i interwenient nie zgadzają się z twierdzeniami skarżącej.
18 Na wstępie należy zauważyć, że celem pierwszego żądania skarżącej jest formalnie zmiana zaskarżonej decyzji, a nie stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej, chociaż wspomniano w nim jedynie o uchyleniu decyzji Wydziału Unieważnień. W tym względzie należy niemniej jednak stwierdzić, iż z treści skargi wynika, że owo żądanie zmiany zawiera w sobie bezwzględnie żądanie stwierdzenia nieważności i że skarżąca zmierza zasadniczo do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na tej podstawie, iż Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że zakwestionowany wzór nie posiada indywidualnego charakteru [zob. analogicznie wyroki Sądu: z dnia 7 września 2006 r. w sprawie T‑133/05 Meric przeciwko OHIM – Arbora & Ausonia (PAM‑PIM’S BABY‑PROP), Zb.Orz. s. II‑2737, pkt 15; z dnia 26 października 2011 r. w sprawie T‑72/10 Intermark przeciwko OHIM – Natex International (NATY’S), niepublikowany w Zbiorze, pkt 14].
19 Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim jest on nowy i posiada indywidualny charakter. Zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia wzór wspólnotowy może zostać unieważniony wyłącznie w przypadkach określonych w tym przepisie, w szczególności gdy nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 4–9 wspomnianego rozporządzenia.
20 Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 uznaje się, że zarejestrowany wzór posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje on na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa. Artykuł 6 ust. 2 tego rozporządzenia dodaje, że przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru. Motyw 14 wspomnianego rozporządzenia precyzuje, że przy ocenie, czy dany wzór ma indywidualny charakter względem wcześniejszych wzorów, należy uwzględnić charakter produktu, w którym wzór znajduje zastosowanie lub się zawiera, a w szczególności sektor przemysłu, do którego należy.
21 Powyższe przepisy wskazują, że ocena indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego wynika zasadniczo z czteroetapowego badania [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie T‑9/07 Grupo Promer Mon Graphic przeciwko OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), Zb.Orz. s. II‑981, pkt 54–84]. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 55, 56), po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów oraz ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i stopnia uwagi wykazywanej przy porównywaniu – bezpośrednim, jeśli to możliwe – poszczególnych wzorów (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 20 października 2011 r. w sprawie C‑281/10 P PepsiCo przeciwko Grupo Promer Mon Graphic, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 53, 55, 59; ww. wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 62), po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 67), i po czwarte, wyniku porównania rozpatrywanych wzorów z uwzględnieniem właściwego sektora, swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 72). Wstępną przesłanką badania indywidualnego charakteru wzoru oraz badania jego nowości na podstawie art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 jest ustalenie istnienia i pierwszeństwa publicznego udostępnienia każdego wzoru przywołanego na poparcie unieważnienia prawa do zakwestionowanego wzoru.
22 W niniejszej sprawie skarżąca wysuwa zasadniczo dwa zastrzeżenia na poparcie jedynego zarzutu wobec zaskarżonej decyzji. Pierwsze z tych zastrzeżeń dotyczy faktu, że interwenientowi nie przysługują prawa wcześniejsze w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002. Drugie z nich dotyczy błędu w ocenie w ramach porównania spornych wzorów.
23 W pierwszym z powyższych zastrzeżeń skarżąca podnosi zasadniczo, że nawet gdyby – jak wskazała Izba Odwoławcza w pkt 12 zaskarżonej decyzji – elementy, na które powołał się interwenient, istniały i były wcześniejsze od dokonanego przez nią zgłoszenia do rejestracji, to te prawa wcześniejsze stanowiłyby niemniej znaki towarowe, a nie wzory udostępnione publicznie w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002.
24 W tym względzie należy przypomnieć, że na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 do celów stosowania w szczególności art. 6 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia uważa się, że wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób, lub wystawiony, wykorzystany w handlu, lub w inny sposób ujawniony przed datą dokonania zgłoszenia do rejestracji wzoru, o którego ochronę się wnosi, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym w Unii Europejskiej. Zgodnie z orzecznictwem ani rozporządzenie nr 6/2002, ani rozporządzenie Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonujące rozporządzenie Rady nr 6/2002 (Dz.U. L 341, s. 28) nie określają wyraźnie wymaganej formy dowodów, które występujący o unieważnienie musi przedstawić, aby dowieść takiego udostępnienia [zob. wyrok Sądu z dnia 9 marca 2012 r. w sprawie T‑450/08 Coverpla przeciwko OHIM – Heinz‑Glas (Wazon), niepublikowany w Zbiorze, pkt 21–23 i przytoczone tam orzecznictwo].
25 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że dokonana pod numerem 369072 międzynarodowa rejestracja w charakterze znaku towarowego wzoru interwenienta przedstawionego w pkt 6 powyżej stanowi dowód publicznego udostępnienia tego wzoru w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Wobec tego, że owo udostępnienie publiczne nastąpiło w dniu 2 maja 1970 r., wspomniany wzór jest oczywiście wcześniejszy niż zakwestionowany wzór, zgłoszony w dniu 27 marca 2007 r. To samo odnosi się do późniejszych wzorów interwenienta, udostępnionych publicznie przed datą dokonania zgłoszenia zakwestionowanego wzoru przez skarżącą.
26 W rezultacie Izba Odwoławcza słusznie uznała, że rejestracja międzynarodowa znaku towarowego nr 369072 stanowiła przedstawiony przeciwko zakwestionowanemu wzorowi dowód potwierdzający publiczne udostępnienie wzoru odtworzonego w pkt 6 powyżej i że owo udostępnienie nastąpiło wcześniej.
27 Zastrzeżenie pierwsze należy zatem oddalić.
28 W drugim zastrzeżeniu skarżąca utrzymuje, że wbrew temu, co stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 24 zaskarżonej decyzji, zakwestionowany wzór ma indywidualny charakter. W szczególności nie zgadza się ona z przeprowadzonym przez Izbę Odwoławczą porównaniem całościowego wrażenia wywoływanego u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór i przez wcześniejszy wzór interwenienta w postaci udostępnionej publicznie. W tym względzie skarżąca przedstawia dwa argumenty. W pierwszym z argumentów skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta przeprowadziła „porównanie znaków towarowych” w odniesieniu do zakwestionowanego wzoru i międzynarodowych rejestracji znaków towarowych nr 369072 i 480105 interwenienta, dokonanych ponadto dla klas 18, 25 i 28 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami. W drugim z argumentów skarżąca utrzymuje, że zakwestionowany wzór przedstawia „kota domowego w fazie lądowania na przysłowiowe cztery łapy”, nie zaś dziką pumę w fazie wyskoku, jak ma to miejsce w znakach towarowych interwenienta. Pozostałe różnice między kotem w fazie lądowania a pumą w fazie wyskoku dotyczą ułożenia uszu (sterczące, a nie przylegające do głowy), widoku przednich i tylnych łap (dwie łapy, a nie tylko jedna) i ruchów ogona (ogon uniesiony, a nie opadający), ponieważ w zakwestionowanym wzorze fazę lądowania podkreśla uniesiony ogon, którym kot domowy podczas lądowania asekuruje ewentualny upadek i steruje lotem ciała. Jeśli wziąć pod uwagę odmienne sylwetki dwóch zwierząt z rodziny kotowatych, zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter.
29 W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły [zob. podobnie ww. w pkt 21 wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 77–84; wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie T‑153/08 Shenzhen Taiden przeciwko OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), Zb.Orz. s. II‑2517, pkt 73, 74], z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie T‑513/09 Baena Grupo przeciwko OHIM – Neuman i Galdeano del Sel (Siedząca postać), niepublikowany w Zbiorze, pkt 21–25].
30 Należy następnie podkreślić, że porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez wzory musi stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic. Porównanie to musi dotyczyć wyłącznie elementów faktycznie chronionych, z pominięciem cech wyłączonych z ochrony. Wspomniane porównanie musi obejmować wzory w zarejestrowanej postaci, przy czym nie można wymagać od wnoszącego o unieważnienie przedstawienia graficznego wzoru, na który się powołał, porównywalnego z tym zawartym w zgłoszeniu do rejestracji zakwestionowanego wzoru [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 14 czerwca 2011 r. w sprawie T‑68/10 Sphere Time przeciwko OHIM – Punch (Zegarek przymocowany do smyczy), Zb.Orz. s. II‑2775, pkt 74]. Jednakże nie stanowi błędu wzięcie pod uwagę, tytułem przykładu przy dokonywaniu wspomnianego porównania, produktów faktycznie znajdujących się w obrocie i odpowiadających tym wzorom w zarejestrowanej postaci (zob. podobnie ww. w pkt 21 wyrok w sprawie PepsiCo przeciwko Grupo Promer Mon Graphic, pkt 73).
31 Ponadto przy dokonywaniu oceny indywidualnego charakteru wzoru na tle ogółu istniejących wcześniej wzorów należy wziąć pod uwagę charakter produktu, w którym wzór jest zastosowany lub zawarty, a w szczególności sektor przemysłu, do którego należy (zob. motyw 14 rozporządzenia nr 6/2002), stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru (zob. art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002), ewentualne nasycenie stanu sztuki wzorniczej, które może sprawić, że poinformowany użytkownik będzie bardziej wrażliwy na różnice między porównywanymi wzorami [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawach połączonych T‑83/11 i T‑84/11 Antrax It przeciwko OHIM – THC (Termosyfony dla grzejników), dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 81], a także sposób, w jaki produkt jest używany, zwłaszcza z punktu widzenia manipulacji, jakim zwykle wówczas podlega (zob. podobnie ww. pkt 29 wyrok w sprawie Urządzenie komunikacyjne, pkt 66).
32 Wreszcie przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru należy także uwzględnić punkt widzenia poinformowanego użytkownika. Pojęcie poinformowanego użytkownika, stanowiące fikcję prawną osoby będącej punktem odniesienia, winno być rozumiane, zgodnie z orzecznictwem, jako pojęcie pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta stosowanym w dziedzinie znaków towarowych ‒ od którego to konsumenta nie wymaga się żadnej szczególnej wiedzy i który, na ogół biorąc, nie dokonuje bezpośredniego porównania kolidujących ze sobą znaków ‒ a stosowanym w dziedzinie patentów pojęciem znawcy w danej dziedzinie, oznaczającym eksperta, który posiada pogłębioną wiedzę techniczną i wykazuje bardzo wysoki poziom uwagi przy dokonywaniu bezpośredniego porównania spornych wynalazków [zob. podobnie ww. w pkt 21 wyrok w sprawie PepsiCo przeciwko Grupo Promer Mon Graphic, pkt 53; wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2013 w sprawie T‑80/10 Bell & Ross przeciwko OHIM – KIN (Obudowa zegarka), niepublikowany w Zbiorze, pkt 100]. Tak więc niewysoki poziom wiedzy i niewysoki poziom uwagi, zbliżające poinformowanego użytkownika do przeciętnego konsumenta i różniące go od znawcy w danej dziedzinie, wzmacniają stwierdzenie, że wzory, które nie wykazują znaczących różnic, wywierają na poinformowanym użytkowniku takie samo całościowe wrażenie [zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 9 września 2011 r. w sprawie T‑11/08 Kwang Yang Motor przeciwko OHIM – Honda Giken Kogyo (Silnik o spalaniu wewnętrznym), niepublikowany w Zbiorze, pkt 33], i w rezultacie zakwestionowany wzór jest skazany na unieważnienie z powodu braku indywidualnego charakteru lub – w zależności od przypadku – wzór, wobec którego podnosi się naruszenie praw, faktycznie narusza prawa wyłączne właściciela. Wysoki poziom wiedzy i wysoki poziom uwagi poinformowanego użytkownika wzmacnia stwierdzenie przeciwne.
33 W niniejszej sprawie, co się tyczy pierwszego z argumentów skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza przeprowadziła „porównanie znaków towarowych”, należy zauważyć, że skarżąca w żaden sposób nie podparła tego twierdzenia i nie przedstawiła, choćby pobieżnie, żadnego dowodu na jego poparcie.
34 Tymczasem zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającego zastosowanie do postępowania przed Sądem zgodnie z art. 53 akapit pierwszy tego statutu, i zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem skarga powinna zawierać w szczególności zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie jej obrony, a Sądowi wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi. To samo odnosi się do wszelkich żądań, którym muszą towarzyszyć zarzuty i argumenty pozwalające zarówno stronie pozwanej, jak i sądowi ocenić ich zasadność. A zatem podstawowe elementy stanu faktycznego i prawnego, na jakich opiera się skarga, muszą wynikać, choćby pobieżnie, aczkolwiek w sposób spójny i zrozumiały, z samego tekstu skargi [wyrok Trybunału z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie C‑214/05 P Rossi przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑7057, pkt 37; wyrok Sądu z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie T‑246/06 Redcats przeciwko OHIM – Revert & Cía (REVERIE), niepublikowany w Zbiorze, pkt 23]. Analogiczne wymogi obowiązują w odniesieniu do argumentu lub twierdzenia wysuwanego na poparcie zarzutu [wyroki Sądu: z dnia 9 lipca 2010 r. w sprawie T‑430/08 Grain Millers przeciwko OHIM – Grain Millers (GRAIN MILLERS), niepublikowany w Zbiorze, pkt 38; z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie T‑553/10 Biodes przeciwko OHIM – Manasul Internacional (FARMASUL), niepublikowany w Zbiorze, pkt 22].
35 Tak więc należy stwierdzić, że pierwszy z argumentów jest niedopuszczalny, ponieważ nie odpowiada wymogom przypomnianym w pkt 34 powyżej.
36 Co się tyczy drugiego z podnoszonych przez skarżącą w ramach niniejszego zastrzeżenia argumentów, zgodnie z którym zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter, należy stwierdzić, że z punktu widzenia poinformowanego użytkownika logotypów, którego ustalenie w niniejszej sprawie nie zostało zakwestionowane przez skarżącą i który zna renomowany wzór interwenienta, całościowe wrażenie wywierane przez zakwestionowany wzór nie odbiega od tego wywoływanego przez wzór wcześniejszy. Całościowe wrażenie wywierane przez te dwa wzory jest bowiem tworzone przez widzianą z profilu i skierowaną w lewo sylwetkę zwierzęcia z rodziny kotowatych w fazie skoku z ogonem uniesionym do góry, przedstawioną w jasnym kolorze na ciemnym tle.
37 Powyższej oceny nie mogą podważyć twierdzenia przedstawione przez skarżącą w ramach drugiego argumentu.
38 Co się tyczy, po pierwsze, twierdzenia, zgodnie z którym zakwestionowany wzór przedstawia kota domowego, a nie dziką pumę, należy stwierdzić, że całościowe wrażenie wywierane przez zakwestionowany wzór, niezależnie od tego, czy mamy tu do czynienia z kotem domowym, czy z dziką pumą, obejmuje w każdym razie zwierzę z rodziny kotowatych. Wynika to w szczególności ze szczupłej i elastycznej sylwetki oraz z drapieżnej dynamiki przedstawionego w tym wzorze zwierzęcia. A zatem Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, stwierdzając, że całościowe wrażenie wywierane przez zakwestionowany wzór i wrażenie wywoływane przez wzór wcześniejszy obejmowało zwierzę z rodziny kotowatych. W tym względzie należy uściślić, że z punktu widzenia oceny indywidualnego charakteru dominującym kryterium jest nie klasyfikacja filogenetyczna czy taksonomia biologiczna przedstawionych zwierząt, lecz całościowe wrażenie wywierane przez porównywane wzory na poinformowanym użytkowniku.
39 Co się tyczy, po drugie, twierdzenia, zgodnie z którym zakwestionowany wzór przedstawia zwierzę z rodziny kotowatych spadające na cztery łapy, a nie w fazie wyskoku, jak to ma miejsce w przypadku wcześniejszego wzoru, należy stwierdzić, że takiego wniosku w żaden sposób nie można wysnuć z zakwestionowanego wzoru. W istocie zwierzę z rodziny kotowatych w pozycji lądowania dotykałoby ziemi w pierwszej kolejności przednimi, a nie tylnymi łapami. Tymczasem w zakwestionowanym wzorze bliżej ziemi pozostają tylne łapy. W rezultacie należy uznać, że kotowate w obu porównywanych wzorach znajdują się w tej samej pozycji skoku lub wyskoku.
40 Jeżeli chodzi, po trzecie, o twierdzenie, zgodnie z którym porównywane wzory wykazują różnice w zakresie uszu, łap i ogona przedstawionego zwierzęcia, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza – co wynika z pkt 23 zaskarżonej decyzji – nie pominęła tych różnic w swej ocenie, a jedynie uznała, iż dotyczą one nieistotnych detali niemających wpływu na całościowe wrażenie wywierane przez oba porównywane wzory. W tym względzie, biorąc pod uwagę bardzo wysoki, niezakwestionowany przez skarżącą stopień swobody twórcy logotypów, należy stwierdzić, że wskazywane różnice między zakwestionowanym wzorem a wzorem wcześniejszym, nawet jeśli są dostrzegalne dla poinformowanego użytkownika logotypów, nie są wystarczająco uwydatnione, by podważyć całościową ocenę podobieństwa dokonaną przez Izbę Odwoławczą.
41 Należy zatem stwierdzić, że drugi argument skarżącej jest bezzasadny i że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, uznając, iż zakwestionowany wzór nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia niż wzór wcześniejszy.
42 Zastrzeżenie drugie nie może w związku z tym zostać uwzględnione.
43 W świetle powyższego Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, że zakwestionowany wzór jest pozbawiony indywidualnego charakteru, i w konsekwencji oddaliła odwołanie wniesione od decyzji Wydziału Unieważnień, który unieważnił ten wzór.
44 Wobec tego, że jedyny zarzut skarżącej okazał się bezzasadny, niniejszą skargę należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
45 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Danuta Budziewska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Frimodt Nielsen | Kancheva | Buttigieg |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 listopada 2013 r.
Podpisy