Sprawa T‑150/04
Mülhens GmbH & Co. KG
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TOSCA BLU – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TOSCA – Względne podstawy odmowy rejestracji – Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94
Streszczenie wyroku
1. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług
2. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług
(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 8 ust. 1 lit. b))
3. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego powszechnie znanego w państwie członkowskim
(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 8 ust. 1 lit. b))
4. Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela cieszącego się renomą wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego
(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 8 ust. 5)
1. Z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wynika, iż prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do dwóch identycznych lub podobnych znaków towarowych może zostać stwierdzone jedynie w granicach zasady specjalizacji, to znaczy jeśli dane towary lub usługi są odbierane przez właściwy krąg odbiorców jako identyczne lub podobne, i to niezależnie od odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego, wynikającego ewentualnie z faktu, że jest on znany danemu kręgowi odbiorców.
(por. pkt 34)
2. Dla dokonania oceny podobieństwa między danymi towarami lub usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy wziąć pod uwagę wszelkie istotne czynniki, które charakteryzują wzajemny stosunek tych towarów lub usług, przy czym do czynników tych należy zaliczyć w szczególności charakter towarów, ich przeznaczenie, sposób ich użycia, jak również to, czy konkurują one ze sobą, czy też się uzupełniają.
Środków perfumeryjnych jako takich nie można uznać za podobne do wyrobów ze skóry należących do klasy 18 w rozumieniu porozumienia nicejskiego oraz do artykułów odzieżowych należących do klasy 25 w rozumieniu tego porozumienia. W istocie zdecydowanie różnią się one od wyrobów ze skóry oraz artykułów odzieżowych zarówno z uwagi na ich naturę, jak i z uwagi na ich przeznaczenie lub sposób używania. Poza tym brak jest dowodów na to, że towary te konkurują ze sobą, czy też że funkcjonalnie się uzupełniają.
W szczególności w sektorach mody i produktów przeznaczonych do pielęgnacji urody nie można wykluczyć, że towary, których charakter, przeznaczenie i sposób używania są całkowicie różne, mogą stanowić w oczach właściwego kręgu odbiorców towary uzupełniające się pod względem estetycznym, bez względu na ich funkcjonalną komplementarność.
Jednak taka estetyczna komplementarność, która powinna wynikać z autentycznej potrzeby estetycznej przejawiającej się w tym, że dany produkt uważany jest za niezbędny lub istotny dla używania innego produktu, a konsumenci traktują używanie tych dwóch produktów łącznie za normalne i zwyczajne, nie wystarczy dla stwierdzenia podobieństwa między nimi w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94. Konieczne jest jeszcze, by konsumenci uważali za powszechne sprzedawanie tych towarów pod jednakowym znakiem towarowym, co zwykle oznacza, że produkty te mają w znacznej części tych samych wytwórców lub dystrybutorów.
Okoliczność, że odbiorcy przywykli do tego, iż artykuły z sektora mody sprzedawane są pod znakami towarowymi perfum, nie pozwala stwierdzić, że między produktami perfumeryjnymi a wyrobami ze skóry i odzieżą zachodzi stosunek komplementarności estetycznej, polegający na tym, że jedne są niezbędne lub istotne dla używania innych, a konsumenci traktują używanie tych produktów łącznie za normalne i zwyczajne.
(por. pkt 29, 31, 32, 35–38)
3. Nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń – oznaczenia graficznego TOSCA BLU, o którego rejestrację w charakterze wspólnotowego znaku towarowego wniesiono dla wyrobów ze skóry i artykułów odzieżowych należących odpowiednio do klasy 18 i 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, oraz oznaczenia słownego TOSCA, będącego niezarejestrowanym znakiem towarowym, który ma być powszechnie znany w Niemczech dla „perfum, wód toaletowych, wód kolońskich, lotionów do pielęgnacji ciała, mydeł toaletowych, żelów pod prysznic itp.” – ponieważ środków perfumeryjnych nie można uznać za podobne do wyrobów ze skóry należących do klasy 18 oraz do artykułów odzieżowych należących do klasy 25.
(por. pkt 31, 32)
4. Z treści art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, w którym posłużono się sformułowaniem „dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany”, wynika, iż przepis ten stosuje się do wcześniejszych znaków towarowych w rozumieniu art. 8 ust. 2 tego rozporządzenia tylko wówczas, gdy znaki te były przedmiotem rejestracji.
A zatem – w przeciwieństwie do art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, który umożliwia wnoszenie, w odniesieniu do identycznych lub podobnych towarów lub usług, sprzeciwów opartych na znakach towarowych, dla których nie przedstawiono żadnego dowodu rejestracji, lecz które są powszechnie znane w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej – art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 chroni, w odniesieniu do towarów i usług niebędących podobnymi, jedynie te znaki powszechnie znane w rozumieniu art. 6 bis tej konwencji, dla których dowód rejestracji został przedstawiony.
Wyłączenie z zakresu zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 powszechnie znanych znaków towarowych, co do których nie przedstawiono dowodu rejestracji, pozostaje w spójności z art. 6 bis konwencji paryskiej, który – jako stosowany wyłącznie w granicach zasady specjalizacji – nie przewiduje żadnej ochrony w odniesieniu do towarów niebędących podobnymi.
(por. pkt 55–57)