POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 8 lipca 2010 r.
Sprawa T‑166/09 P
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Postanowienie o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania – Orzeczenie niepodlegające odwołaniu – Skarga o odszkodowanie – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Uchybienia proceduralne – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 18 lutego 2009 r. w sprawie F‑70/07 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑31, II‑A‑1‑135, mające na celu uchylenie tego postanowienia.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w postępowaniu w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Przedmiot – Uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej odmawiającego swej właściwości na rzecz Trybunału Sprawiedliwości lub Sądu – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 9 akapity pierwszy, drugi)
2. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie i o zadośćuczynienie – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Inny przebieg postępowania w zależności od tego, czy występuje akt niekorzystny
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy, art. 53 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. c))
1. Przesłanki ustanowione w art. 9 akapity pierwszy i drugi załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości, dotyczące orzeczeń podlegających odwołaniu, nie są spełnione, jeżeli Sąd do spraw Służby Publicznej nie stwierdzi braku właściwości sądu Unii Europejskiej, lecz skieruje sprawę do rozpoznania przez Sąd zgodnie z procedurą określoną w art. 8 ust. 2 załącznika I do statutu Trybunału. Takie przekazanie sprawy nie może naruszać ochrony sądowej stron przed sądem Unii, który w każdym przypadku rozstrzyga w przedmiocie wszystkich kwestii podniesionych w skardze. Do sądu, do którego skarga została przekazana, należy ocena swojej właściwości i w odpowiednim razie skierowanie, zgodnie z przewidzianą do tego specjalną procedurą, skargi do sądu rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji, który nie może wówczas odmówić swojej właściwości. Ten szczególny mechanizm pozwala na rozstrzygnięcie kwestii podziału kompetencji pomiędzy sądami wchodzącymi w skład instytucji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wobec powyższego, choć kwestia właściwości sądu może w odpowiednim przypadku również stanowić przedmiot kontradyktoryjnej debaty pomiędzy stronami przed Sądem orzekającym w następstwie przekazania sprawy, zastosowanie postępowania odwoławczego w tego rodzaju sprawie jest niezgodne z systemem określonym w załączniku I do statutu Trybunału, jak również z prawidłowym administrowaniem wymiarem sprawiedliwości. Doprowadziłoby to do powielania postępowań, ponieważ w tej samej sprawie zarówno sprawa przekazana, jak i odwołanie od postanowienia o przekazaniu zawisłyby przed Sądem.
(zob. pkt 26–30)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑413/06 P Gualtieri przeciwko Komisji, 4 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑35, II‑B‑1‑253, pkt 24, 25, 27
2. Aby dochować wymogów określonego w regulaminie pracowniczym postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, urzędnik dochodzący naprawienia szkody poniesionej rzekomo ze względu na niezgodne z prawem zachowanie instytucji, której podlega, winien wystąpić z wnioskiem w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Ewentualne negatywne rozpatrzenie tego wniosku stanowi decyzję niekorzystną dla danego urzędnika, od której może on wnieść zażalenie, a dopiero po wydaniu decyzji oddalającej zażalenie w sposób wyraźny lub dorozumiany można wystąpić ze skargą o odszkodowanie do sądu Unii.
Skarga o odszkodowanie wniesiona bez przestrzegania opisanych powyżej wymogów regulaminu pracowniczego dotyczących dwuetapowego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi jest niedopuszczalna.
Natomiast w przypadku gdy urzędnik pragnie zakwestionować akt niekorzystny dla siebie, może bezpośrednio wnieść zażalenie do organu powołującego, a następnie, jeśli zażalenie zostanie oddalone, wnieść skargę do Sądu. Po oddaleniu zażalenia na niekorzystny akt urzędnik może wnieść skargę, żądając w niej stwierdzenia nieważności niekorzystnego aktu, wypłaty odszkodowania lub obu rzeczy jednocześnie.
(zob. pkt 45–47)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑54/92 Schneider przeciwko Komisji, 1 grudnia 1994 r., RecFP s. I‑A‑281, II‑887, pkt 53, 63; Sąd, sprawa T‑416/03 Angelidis przeciwko Parlamentowi, 5 grudnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑317, II‑A‑2‑1607, pkt 130, 131; Sąd, sprawa T‑285/04 Andrieu przeciwko Komisji, 13 lipca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑161, II‑A‑2‑275, pkt 132 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑156/08 P R przeciwko Komisji, 16 marca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑11, II‑B‑1‑51, pkt 76
3. Zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającym zastosowanie w postępowaniu przed Sądem na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu i zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem, skarga powinna zawierać w szczególności zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. W skardze należy wyjaśnić, na czym polega zarzut stanowiący podstawę skargi. Przedstawienie zarzutów, chociaż zwięzłe, powinno być dostatecznie zrozumiałe i dokładne, aby pozwolić pozwanej na przygotowanie obrony, a Sądowi – na rozstrzygnięcie skargi, jeśli okaże się to konieczne, bez pomocy innych informacji.
Zasada pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości wymaga dla dopuszczalności skargi, a w szczególności zarzutu zawartego w skardze, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których zostały one oparte, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi. Nie jest zadaniem Sądu sprawdzanie wszystkich okoliczności przywołanych na poparcie zarzutu pierwszego pod kątem tego, czy są wśród nich takie, które można wykorzystać również dla poparcia zarzutu drugiego.
(zob. pkt 76)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑224/00 Archer Daniels Midland i Archer Daniels Midland Ingredients przeciwko Komisji, 9 lipca 2003 r., Rec. s. II‑2597, pkt 36; Sąd, sprawa T‑322/01 Roquette Frères przeciwko Komisji, 27 września 2006 r., Zb.Orz. s. II‑3137, pkt 208, 209; Sąd, sprawa T‑308/05 Italie przeciwko Komisji, 12 grudnia 2007 r., Zb.Orz. s. II‑5089, pkt 71, 72