WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 16 grudnia 2010 r.
Sprawa T‑175/09 P
Rada Unii Europejskiej
przeciwko
Willemowi Stolsowi
Odwołanie – Służba publiczna – Awans – Porównanie osiągnięć – Oczywisty błąd w ocenie – Przeinaczenie dowodów
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie F‑51/08 Stols przeciwko Radzie, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑119.
Orzeczenie: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie F‑51/08 Stols przeciwko Radzie, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑119, zostaje uchylony. Sprawa zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(art. 225A akapit trzeci WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć
(art. 230 WE, 236 WE)
1. Zgodnie z art. 225A akapit trzeci WE i z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych, a jego podstawę mogą stanowić zarzuty dotyczące braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej, naruszenia procedury w postępowaniu przed Sądem wpływającego niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie oraz naruszenia prawa wspólnotowego przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
Z przepisów tych wynika, że podstawą odwołania mogą być wyłącznie zarzuty dotyczące naruszenia norm prawnych, a jakakolwiek ocena okoliczności faktycznych jest wykluczona. Sąd rozpatrujący spór w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia dowodów przedstawionych sądowi orzekającemu w pierwszej instancji, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu.
Takie przeinaczenie dowodów musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
(zob. pkt 20, 21, 40)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑8/95 P New Holland Ford przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., Rec. s. I‑3175, pkt 72; Trybunał, sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 54; Sąd, sprawa T‑252/06 P Beau przeciwko Komisji, 12 lipca 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑13, II‑B‑1‑63, pkt 45, 46; Sąd, sprawa T‑107/07 P Rossi Ferreras przeciwko Komisji, 12 marca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑5, II‑B‑1‑31, pkt 29; Sąd, sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑37, II‑B‑1‑267, pkt 62
2. W kontekście wniesionej przez urzędnika skargi o stwierdzenie nieważności co do zasady niezawisła ocena okoliczności faktycznych przez sąd orzekający w pierwszej instancji powinna zostać przeprowadzona w ramach kontroli zgodności z prawem, do której sąd ten jest zobowiązany na podstawie art. 230 WE i 236 WE, a w szczególności z poszanowaniem zasady, zgodnie z którą sąd wspólnotowy (obecnie sąd Unii) nie może zastąpić swoją oceną oceny dokonanej przez organ administracji, jeśli korzysta on z zakresu uznania. Tymczasem organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania przy porównaniu osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu i w tym obszarze kontrola sądu powinna się ograniczać do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, administracja ta utrzymała się w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd nie może więc zastąpić oceny organu powołującego swoją oceną kwalifikacji i osiągnięć kandydatów.
(zob. pkt 22, 23)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 282/81 Ragusa przeciwko Komisji, 21 kwietnia 1983 r., Rec. s. 1245, pkt 9, 13; Trybunał, sprawa C‑277/01 P Parlament przeciwko Samperowi, 3 kwietnia 2003 r., Rec. s. I‑3019, pkt 35; Trybunał, sprawa C‑525/04 P Hiszpania przeciwko Lenzing, 22 listopada 2007 r., Zb.Orz. s. I‑9947, pkt 56–61; Trybunał, sprawa C‑441/07 P Komisja przeciwko Alrosa, 29 czerwca 2010 r., Zb.Orz. s. I‑5949, pkt 67; Trybunał, sprawa C‑290/07 P Komisja przeciwko Scott, 2 września 2010 r., Zb.Orz. s. I‑7763, pkt 67, 72, 79–81, 84; Sąd, sprawy połączone od T‑188/01 do T‑190/01 Tsarnavas przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., RecFP s. I‑A‑95, II‑495, pkt 97; Sąd, sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑253, II‑1169, pkt 52