Sprawa T‑265/17

ExpressVPN Ltd

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Znak towarowy Unii Europejskiej – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Graficzny znak towarowy EXPRESSVPN – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Żądanie zmiany – Jedyne żądanie – Niedopuszczalność

Streszczenie – postanowienie Sądu (dziewiąta izba) z dnia 1 lutego 2018 r.

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Zmiana decyzji Urzędu – Ocena w świetle kompetencji przyznanych izbie odwoławczej – Jedyne żądanie mające na celu zmianę

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 45, art. 58 ust. 1, art. 64 ust. 1, art. 65 ust. 3, art. 131, art. 132 ust. 1)

Ponieważ skarżąca podkreśliła w swoich uwagach w przedmiocie żądania niedopuszczalności, że wnosi ona jedynie o „zmianę” zaskarżonej decyzji, „umożliwiającą w ten sposób rejestrację znaku towarowego”. Sąd nie może interpretować tego jedynego żądania w takim rozumieniu, że zmierza ono zarówno do stwierdzenia nieważności jak i do zmiany rzeczonej decyzji.

Tymczasem Sąd orzekł już, że z uwagi na to, iż stwierdzenie częściowej lub całkowitej nieważności decyzji stanowi wstępny i konieczny warunek do tego, by uwzględnić żądanie zmiany w rozumieniu art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (obecnie art. 72 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001), nie można uwzględnić takiego żądania wobec braku żądań stwierdzenia nieważności wobec spornej decyzji.

W każdym razie, w zakresie, w jakim wniosek skarżącej zmierza do „rejestracji znaku towarowego przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w rejestrze unijnych znaków towarowych”, należy przypomnieć, że kompetencje reformatoryjne Sądu zmierzają ku temu, by Sąd wydał decyzję, którą powinna była wydać izba odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009.

W konsekwencji dopuszczalność żądania, by Sąd zmienił decyzję izby odwoławczej, winna być oceniana w świetle kompetencji, które są przyznane tej izbie przez rozporządzenie nr 207/2009.

Należy zaś podkreślić, że po pierwsze zgodnie z art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 71 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) po rozpatrzeniu odwołania co do istoty wniesionego od decyzji jednej z instancji, o których mowa w art. 58 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 66 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) izba odwoławcza „może albo skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która podjęła zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę do wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania”. Wynika z tego, że izba odwoławcza nie jest właściwa do kierowania nakazów do instancji, której decyzję badała.

Po drugie, należy przypomnieć, że rejestracja unijnego znaku towarowego wynika z dokonania ustalenia, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 45 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 51 rozporządzenia 2017/1001), przy uściśleniu, że właściwe w zakresie rejestracji unijnych znaków towarowych instancje Urzędu, nie wydają w tym względzie formalnej decyzji, która mogłaby stać się przedmiotem odwołania.

Artykuł 45 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi bowiem, że „[w] przypadku gdy zgłoszenie spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i gdy nie został wniesiony żaden sprzeciw w terminie określonym art. 41 ust. 1 lub gdy wniesiony sprzeciw został ostatecznie rozstrzygnięty na skutek wycofania lub poprzez odrzucenie albo w inny sposób, znak towarowy i dane, o których mowa w art. 87 ust. 2, zamieszcza się w rejestrze” (art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, który stał się obecnie art. 46 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 i art. 87 ust. 2, który stał się obecnie art. 111 rozporządzenia 2017/1001).

Zgodnie zaś z art. 131 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 160 rozporządzenia 2017/1001) ekspert odpowiada za decyzje podejmowane w imieniu Urzędu w odniesieniu do wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego, włącznie ze sprawami określonymi w art. 36, 37 i 68 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 41, 42 i 76 rozporządzenia 2017/1001), z wyjątkiem sytuacji, w której odpowiedzialny jest Wydział Sprzeciwów. Ponadto zgodnie z art. 132 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 161 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) Wydział Sprzeciwów jest odpowiedzialny za podejmowanie decyzji w sprawie sprzeciwu wobec wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego.

Z przepisów art. 45 ust. 1, art. 131 i art. 132 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 wynika, że kompetencje przyznane ekspertowi i Wydziałowi Sprzeciwów nie odnoszą się do dokonania ustalenia, że wszystkie przesłanki dotyczące rejestracji unijnego znaku towarowego, o których mowa w art. 45 rozporządzenia nr 207/2009, zostały spełnione.

Wynika z tego, że w ramach odwołań wniesionych od decyzji eksperta lub Wydziału Sprzeciwów zgodnie z art. 58 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 izba odwoławcza będzie mogła, w świetle kompetencji przyznanych jej w art. 64 ust. 1 tego rozporządzenia, wypowiedzieć się jedynie w odniesieniu do niektórych przesłanek rejestracji unijnego znaku towarowego, a mianowicie bądź co do zgodności wniosku o rejestrację z przepisami omawianego rozporządzenia, bądź co do wyniku rozpatrzenia sprzeciwu, którego przedmiotem może stać się ten wniosek.

W konsekwencji izba odwoławcza nie jest właściwa do rozpoznania żądania, którego celem jest dokonanie przez nią rejestracji unijnego znaku towarowego.

W tych okolicznościach do Sądu nie należy również rozpoznanie żądania reformatoryjnego, zmierzającego do tego, by Sąd zmienił z takim właśnie skutkiem decyzję izby odwoławczej.

(zob. pkt 14–25)