\WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 21 lutego 2018 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Decyzja izby odwoławczej uchylająca wcześniejszą decyzję – Artykuł 80 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 103 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Ogólna zasada prawa zezwalająca na cofnięcie aktu administracyjnego niezgodnego z prawem
W sprawie T‑727/16
Repower AG, z siedzibą w Brusio (Szwajcaria), reprezentowana przez adwokatów R. Kunza-Hallsteina i H.P. Kunza-Hallsteina,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez J. Crespa Carrilla, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
repowermap.org, z siedzibą w Bernie (Szwajcaria), reprezentowana przez adwokata P. Gonzáleza-Buena Catalána de Ocón,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 sierpnia 2016 r. [sprawa R 2311/2014‑5 (REV)] dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między repowermap.org a Repower,
SĄD (piąta izba),
w składzie: D. Gratsias, prezes, A. Dittrich i P.G. Xuereb (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 października 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 27 lutego 2017 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 lutego 2017 r.,
uwzględniwszy wystosowane przez Sąd do stron pytania na piśmie i ich odpowiedzi na te pytania złożone w sekretariacie Sądu w dniach 31 lipca i 14 sierpnia 2017 r.,
uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 160 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 26 czerwca 2009 r. skarżąca, Repower AG, uzyskała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) na podstawie rozporządzenia nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)] ochronę w Unii Europejskiej rejestracji międzynarodowej nr 1020351 słownego znaku towarowego REPOWER.
2 Towary i usługi, dla których została uzyskana ochrona tego znaku, należą do klas 4, 9, 37, 39, 40 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 4: „energia elektryczna, w tym energia elektryczna wytwarzana przy wykorzystaniu biogazu; energia elektryczna wytwarzana przy wykorzystaniu wody, wiatru i słońca”;
– klasa 9: „urządzenia i przyrządy naukowe, żeglarskie, geodezyjne, fotograficzne, kinematograficzne, optyczne, wagowe, pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, do ratowania życia, do celów dydaktycznych; urządzenia i przyrządy elektryczne przewodzące, przełączające, transformujące, akumulatorowe i kontrolno-sterujące; urządzenia do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięku lub obrazu; magnetyczne nośniki danych, płyty (dyski) z nagraniami; automaty sprzedające i mechanizmy do urządzeń uruchamianych przez wrzucenie monety; kasy sklepowe, maszyny liczące, sprzęt przetwarzający dane i komputery; urządzenia do gaszenia ognia; urządzenia elektryczne i przyrządy (ujęte w tej klasie), a mianowicie urządzenia elektryczne do zastosowania w elektroenergetyce do przewodzenia, przetwarzania, gromadzenia, regulacji i sterowania, do celów techniki prądu słabego do zdalnego przesyłania; elementy fotowoltaiczne; systemy alarmu pożarowego; elektryczne urządzenia nadzoru, alarmy przeciwwłamaniowe, instalacje do kontrolowania budynków, instalacje wideo; domofony i dzwonki; instalacje radiowe i telewizyjne; instalacje w zakresie techniki wysokiej częstotliwości oraz techniki regulacji, sprzęt informatyczny do przetwarzania informacji (komputery); połączenia analogiczne, połączenia internetowe, przyrządy elektroniczne umożliwiające pośrednictwo telefoniczne, przyrządy elektroniczne umożliwiające pośredniczenie między uczestnikami; telefony komórkowe, radiotelefony, aparaty telefoniczne i faksy; gniazdka, przełączniki, panele sterujące, przewody akustyczne, kable elektryczne, przewody elektryczne, bezpieczniki”;
– klasa 37: „usługi budowlane; naprawy; usługi instalacyjne; budowa i naprawa oraz konserwacja urządzeń przesyłowych i rozdzielczych, instalacji średniego i niskiego napięcia, instalacji oświetlenia publicznego, jak również instalacji elektrycznych; usługi konserwacyjne związane z instalacjami elektronicznymi w budynkach i przedsiębiorstwach; montaż, konserwacja i naprawa instalacji elektronicznych; budowa, naprawa i konserwacja urządzeń rozdzielczych; montaż, konserwacja i naprawa sprzętu informatycznego, w szczególności sieci danych; instalacja, konserwacja i naprawa w dziedzinie instalacji na potrzeby telekomunikacji, instalacji zestawów przełączników i sterowania przełącznikami; usługi hydrauliczne; instalacja i konserwacja stacji transformatorowych i instalacji dystrybucji energii elektrycznej; instalacja i konserwacja publicznego oświetlenia ulic; budowa, instalacja i konserwacja pokaźnych fabryk dużych pomp ciepła; wyposażenie w liczniki elektryczne i w przekaźniki odległościowe dla klientów; instalacja elementów składowych sieci (sprzęt komputerowy) dla dostawców pakietów telekomunikacyjnych; instalacja, konserwacja i naprawa sprzętu komputerowego w dziedzinie telekomunikacji; doradztwo techniczne z zakresu budownictwa; doradztwo w zakresie wyżej wymienionych usług”;
– klasa 39: „transport; pakowanie i składowanie towarów; organizowanie podróży; dystrybucja energii; dostarczanie sprzętu komputerowego; doradztwo profesjonalne w zakresie przesyłania (dystrybucji) energii; doradztwo w zakresie wyżej wymienionych usług”;
– klasa 40: „wytwarzanie energii”;
– klasa 42: „usługi w dziedzinie nauki i technologii oraz związane z tym usługi badawcze i rozwojowe; przemysłowe analizy i usługi badawcze; projektowanie i rozwój komputerowego sprzętu i oprogramowania; planowanie w zakresie dystrybucji energii elektrycznej, instalacji elektrycznych, instalacji bezpieczeństwa i telekomunikacji; doradztwo w zakresie systemów informatycznych; ekspertyzy techniczne w zakresie instalacji elektrycznych; usługi inżynieryjne i ocena jakości w zakresie działań związanych z pozyskiwaniem, z pomiarami i z informacją oraz usługi kontroli w instalacji w zakresie zasilania w energię; instalacja, konserwacja i naprawa oprogramowania w dziedzinie telekomunikacji i sterowania; pomiary jakości sieci; konfiguracja aktywnych składników (oprogramowanie) w sieciach danych; organizacja centralnego bezpieczeństwa danych; rozwój i instalacja oprogramowania w zakresie przyłączania systemów telefonicznych do sieci komputerowej i zintegrowanych rozwiązań komputerowo-telefonicznych; doradztwo w zakresie wyżej wymienionych usług w celu zmiany oprogramowania; kontrola jakości; doradztwo w zakresie energooszczędności, a mianowicie informacje dotyczące zużycia energii elektrycznej”.
3 W dniu 3 czerwca 2013 r. interwenient, repowermap.org, wystąpił z wnioskiem o unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001]. Twierdził on, że zakwestionowany znak jest opisowy i pozbawiony charakteru odróżniającego w odniesieniu do wszystkich oznaczanych nim towarów i usług.
4 W dniu 9 lipca 2014 r. Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek o unieważnienie w odniesieniu do następujących towarów i usług należących do klas 37 i 42 i oznaczonych zakwestionowanym znakiem towarowym:
– klasa 37: „usługi budowlane; naprawy; usługi instalacyjne; budowa i naprawa oraz konserwacja urządzeń przesyłowych i rozdzielczych, instalacji średniego i niskiego napięcia, instalacji oświetlenia publicznego, jak również instalacji elektrycznych; budowa, naprawa i konserwacja urządzeń rozdzielczych; instalacja i konserwacja stacji transformatorowych i instalacji dystrybucji energii elektrycznej; instalacja i konserwacja publicznego oświetlenia ulic; budowa, instalacja i konserwacja pokaźnych fabryk dużych pomp ciepła; doradztwo w zakresie wyżej wymienionych usług”;
– klasa 42: „usługi w dziedzinie nauki i technologii oraz związane z tym usługi badawcze i rozwojowe; ekspertyzy techniczne w zakresie instalacji elektrycznych; usługi inżynieryjne i ocena jakości w zakresie działań związanych z pozyskiwaniem, z pomiarami i z informacją oraz usługi kontroli w instalacji w zakresie zasilania w energię”.
5 Wydział Unieważnień oddalił wniosek o unieważnienie w odniesieniu do innych towarów i usług oznaczanych zakwestionowanym znakiem towarowym (zwanych dalej „pozostałymi towarami i usługami”). Wskazał on, że co się tyczy charakteru opisowego zakwestionowanego znaku towarowego, należało rozważyć, czy słowo „repower” wykazuje, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta w Unii posługującego się językiem angielskim, bezpośredni i konkretny związek z towarami i usługami oznaczanymi zakwestionowanym znakiem towarowym. Uznał on, że słowo to może być rozumiane jako oznaczające „ponowne uruchomienie, w szczególności wyposażenie (statku) w nowy silnik” lub „zrekonstruowanie lub wymianę źródła energii lub silnika czegoś, na przykład samochodu lub elektrowni” oraz że jest ono używane wyłącznie, po pierwsze, w odniesieniu do silników i po drugie, w kontekście energii, w szczególności w związku z instalacjami energetycznymi. Wydział Unieważnień stwierdził zatem, że słowo „repower” natychmiast informuje konsumentów anglojęzycznych, że usługi wymienione w pkt 4 powyżej stanowią usługi mające na celu ponowne uruchomienie lub wymianę silnika lub źródła energii instalacji energetycznej lub też że takie uruchomienie lub taka wymiana są ich przedmiotem. Wydział Unieważnień uznał także, że pozostałe towary i usługi nie mają związku z ponownym uruchamianiem lub wymianą silników czy też z wymianą źródła energii instalacji energetycznych. Co się tyczy charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego, Wydział Unieważnień wskazał, że interwenient nie wykazał, by słowo „repower” było powszechnie wykorzystywane w handlu do określania pozostałych towarów i usług.
6 W dniu 8 września 2014 r. interwenient wniósł do EUIPO na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001) odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
7 Decyzją z dnia 8 lutego 2016 r. (zwaną dalej „decyzją z dnia 8 lutego 2016 r.”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Co się tyczy w pierwszej kolejności charakteru opisowego zakwestionowanego znaku towarowego, Izba Odwoławcza wskazała, że towary i usługi oznaczane tym znakiem są kierowane głównie do przeciętnego konsumenta i do odbiorców profesjonalnych, że poziom uwagi wykazywany przez właściwy krąg odbiorców waha się pomiędzy przeciętnym a wysokim oraz że oceny należało dokonać w odniesieniu do anglojęzycznego konsumenta w Unii, ponieważ zakwestionowany znak towarowy jest tworzony przez słowo angielskie. Następnie Izba Odwoławcza przypomniała podane przez Wydział Unieważnień definicje słowa „repower” i odrzuciła argumenty interwenienta dotyczące znaczenia tego słowa. Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 34 decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., że „podsumowując, uważ[a] [ona], iż przedstawione przez [interwenienta] dowody nie pozwalają wykazać, że [zakwestionowane] oznaczenie jest potocznie używane w dziedzinie energii i stanowi opis właściwości pozostałych towarów i usług”. Jeżeli chodzi o charakter odróżniający zakwestionowanego znaku towarowego, Izba Odwoławcza uznała, że nie zostało udowodnione, by zakwestionowane oznaczenie miało zwyczajny charakter w kontekście towarów i usług oznaczanych tym znakiem, a zatem może być ono postrzegane jako znak towarowy.
8 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 kwietnia 2016 r. interwenient wniósł skargę na decyzję z dnia 8 lutego 2016 r. Sprawa ta została zarejestrowana pod numerem T‑188/16.
9 W drodze zawiadomienia z dnia 22 czerwca 2016 r. Piąta Izba Odwoławcza poinformowała strony, że w następstwie wniesienia do Sądu skargi w sprawie T‑188/16 repowermap/EUIPO – Repower (REPOWER), stwierdziła ona, iż decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. jest dotknięta wadą w postaci niewystarczającego charakteru uzasadnienia w rozumieniu art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001). Wyjaśniła ona, że z powodu tego niewystarczającego charakteru uzasadnienia i na podstawie art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 103 rozporządzenia 2017/1001) uznała ona za właściwe uchylić decyzję z dnia 8 lutego 2016 r. w celu przeprowadzenia szczegółowej analizy charakteru odróżniającego i charakteru opisowego zakwestionowanego znaku w odniesieniu do oznaczanych tym oznaczeniem towarów i usług. Wezwała ona strony do przedstawienia uwag w przedmiocie jej zamiaru uchylenia decyzji z dnia 8 lutego 2016 r.
10 Skarżąca przedstawiła swoje uwagi w dniu 5 lipca 2016 r. Twierdziła ona zasadniczo, że dopóki sentencja decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. nie podlegała zmianom, można było potwierdzić jej uzasadnienie zgodnie z warunkami określonymi w art. 83 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 107 rozporządzenia 2017/1001) – na podstawie którego w przypadku braku przepisów proceduralnych w rozporządzeniu nr 207/2009, rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującym rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 189) [uchylonym rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/1430 z dnia 18 maja 2017 r. uzupełniającym rozporządzenie nr 207/2009 i uchylającym rozporządzenia nr 2868/95 i (WE) nr 216/96 (Dz.U. 2017, L 205, s. 1)], w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2869/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 1995, L 303, s. 33 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 9, t. 1, s. 291) [uchylonym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. zmieniającym rozporządzenie nr 207/2009 i rozporządzenie nr 2868/95 oraz uchylającym rozporządzenie nr 2869/95 (Dz.U. 2015, L 341, s. 21)] lub w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 216/96 z dnia 5 lutego 1996 r. ustanawiającym regulamin wewnętrzny izb odwoławczych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 1996, L 28, s. 11 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 221), zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2082/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. (Dz.U. 2004, L 360, s. 8) (uchylonym rozporządzeniem delegowanym 2017/1430) EUIPO bierze pod uwagę zasady prawa procesowego uznane powszechnie w państwach członkowskich. Natomiast stwierdziła ona, że uchylenie decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. na podstawie art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, który nie istniał lub już nie widniał w ujednoliconej wersji rozporządzenia nr 207/2009 udostępnionej online w bazie danych EUR-Lex, nie było możliwe, ponieważ artykuł ten przyznaje uprawnienie jedynie ekspertom EUIPO, a brak uzasadnienia nie stanowi błędu proceduralnego w rozumieniu art. 80 rozporządzenia nr 207/2009. Wreszcie twierdziła ona, że z decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 kwietnia 2009 r. (sprawa R 323/2008-G) (zwanej dalej „decyzją Wielkiej Izby Odwoławczej”) wynika, iż decyzje EUIPO, na które wniesiono skargi do Sądu, nie mogą zostać uchylone.
11 W dniu 20 lipca 2016 r. interwenient przekazał swoje uwagi. Podkreślił on, że w miejsce zasad ogólnych, do których odsyła art. 83 rozporządzenia nr 207/2009, zastosowanie znajduje art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 jako przepis szczególny. Wskazał on również, iż odpowiedź, jakiej należy udzielić na pytanie, czy niewystarczający charakter uzasadnienia stanowi błąd proceduralny, nie jest oczywista i istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że uchylenie decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. z powodu niewystarczającego charakteru uzasadnienia nie było dopuszczalne. Uważa on, że w świetle wszystkich powyższych okoliczności najlepiej byłoby, gdyby postępowanie przed Sądem w sprawie T‑188/16 repowermap/EUIPO – Repower (REPOWER) toczyło się dalej.
12 Decyzją z dnia 3 sierpnia 2016 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO uchyliła decyzję z dnia 8 lutego 2016 r. Wyjaśniła ona, że wbrew wątpliwościom wyrażonym przez strony art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 wciąż znajduje zastosowanie po wejściu w życie rozporządzenia 2015/2424. Ponadto wskazała ona, że EUIPO jest zobowiązane do uzasadnienia swoich decyzji, a w szczególności do przeprowadzenia analizy podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do rozpatrywanych towarów usług, w związku z czym niewystarczający charakter uzasadnienia, taki jak dostrzeżony w decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., stanowi oczywisty błąd proceduralny w rozumieniu art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, który należy skorygować.
Żądania stron
13 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
14 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
15 Interwenient wnosi do Sądu zasadniczo o oddalenie skargi.
Co do prawa
16 Skarżąca podnosi co do istoty cztery zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy braku podstawy prawnej. Zarzut drugi jest oparty na tym, że izby odwoławcze nie posiadają kompetencji w zakresie uchylania swoich decyzji. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO oraz zasad dobrej administracji, pewności prawa i powagi rzeczy osądzonej. Zarzut czwarty odnosi się do braku uzasadnienia.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braku podstawy prawnej
17 Skarżąca wskazuje, że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 103 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001), na którym Izba Odwoławcza oparła się w celu uchylenia decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., nie obowiązywał już w momencie wydania zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącej zmiana art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 wprowadzona rozporządzeniem 2015/2424 weszła w życie dopiero od dnia 1 października 2017 r. Do tego momentu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w zmienionym brzmieniu nie obowiązywał. Powyższe wyjaśnia, dlaczego w ujednoliconej wersji rozporządzenia nr 207/2009 art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 był wykreślony.
18 EUIPO utrzymuje, że zaskarżona decyzja opiera się na art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w wersji sprzed zmiany wprowadzonej rozporządzeniem 2015/2424 (zwanym dalej „art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany”). Interwenient z kolei podnosi, że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 obowiązywał w momencie wydania zaskarżonej decyzji. Dodaje on, że nawet gdyby przepis ten nie obowiązywał, nie oznaczałoby to, że zaskarżona decyzja była pozbawiona podstawy prawnej. Za podstawę prawną mógłby posłużyć art. 83 rozporządzenia nr 207/2009, który odsyła do zasad ogólnych, ponieważ do zasad tych należy zasada, zgodnie z którą administracja może, pod określonymi warunkami, skorygować swoje decyzje.
19 Bezsporne jest, że podstawą prawną wskazaną w zaskarżonej decyzji jest art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 oraz że artykuł ten został zmieniony przez rozporządzenie 2015/2424.
20 Artykuł 80 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany stanowił:
„W przypadku gdy Urząd dokonał wpisu do rejestru lub podjął decyzję dotkniętą oczywistym błędem proceduralnym zawinionym przez Urząd, wówczas unieważnia wpis lub uchyla tę decyzję”.
21 Artykuł 80 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu po zmianie wprowadzonej rozporządzeniem 2015/2424 (zwany dalej „art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w nowym brzmieniu”) stanowi obecnie, co następuje:
„W przypadku gdy Urząd dokonał wpisu do rejestru lub podjął decyzję dotkniętą oczywistym błędem popełnionym przez Urząd, wykreśla dany wpis lub uchyla daną decyzję”.
22 Wobec powyższego art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany dotyczy decyzji dotkniętych oczywistym błędem proceduralnym, natomiast art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w nowym brzmieniu odnosi się do decyzji po prostu dotkniętych oczywistym błędem.
23 Należy zauważyć, że w pkt 13 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że „[z]godnie z art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, w przypadku gdy Urząd wydaje decyzję, może zostać ona uchylona, jeżeli jest dotknięta oczywistym błędem popełnionym przez Urząd”.
24 Jednakże w pkt 16 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza podkreśliła, że art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, na podstawie którego decyzje izb odwoławczych muszą zawierać uzasadnienie, jest przepisem proceduralnym, że decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. nie została wystarczająco uzasadniona oraz że ten niewystarczający charakter uzasadnienia stanowi oczywisty błąd proceduralny w rozumieniu art. 80 rozporządzenia nr 207/2009.
25 W rezultacie, ponieważ Izba Odwoławcza starała się zakwalifikować niewystarczający charakter uzasadnienia decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. jako oczywisty błąd proceduralny, należy stwierdzić, że podstawą prawną wskazaną w zaskarżonej decyzji jest art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany, co EUIPO potwierdziło zresztą w swojej odpowiedzi na skargę.
26 Z art. 4 akapit pierwszy rozporządzenia 2015/2424 wynika, że rozporządzenie to weszło w życie w dniu 23 marca 2016 r. Niemniej jednak z art. 4 akapit drugi tego rozporządzenia wynika również, że wprowadzona nim zmiana art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 zaczęła obowiązywać od dnia 1 października 2017 r.
27 Powyższe nie oznacza jednak – wbrew temu, co twierdzi w istocie skarżąca – że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany od wejścia w życie rozporządzenia 2015/2424 w dniu 23 marca 2016 r. i do momentu rozpoczęcia obowiązywania jego zmiany w dniu 1 października 2017 r. był wykreślony. Oznacza to jedynie, że do dnia 1 października 2017 r. zastosowanie znajdował art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany.
28 Prawdą jest, że w okresie przejściowym wskazanym w pkt 27 powyżej w ujednoliconej wersji rozporządzenia nr 207/2009 dostępnej online w bazie danych EUR-Lex, która uwzględniała zmiany wprowadzone rozporządzeniem 2015/2424, art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 zawierał jedynie jeden ustęp – ust. 3 (obecnie art. 103 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001). Niemniej jednak, jak wskazała sama skarżąca, wspomniana wersja ujednolicona zawierała na pierwszej stronie następującą wzmiankę:
„Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex”.
29 Tymczasem z wersji rozporządzenia 2015/2424 opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wynika, że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany wciąż znajdował zastosowanie w momencie wydania zaskarżonej decyzji.
30 W rezultacie zarzut pierwszy należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na tym, że izby odwoławcze nie posiadają kompetencji w zakresie uchylania swoich decyzji
31 Skarżąca podnosi, że nawet jeżeli art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany znajdował zastosowanie, to Izba Odwoławcza nie posiadała kompetencji do wydania zaskarżonej decyzji. W tym względzie wskazuje ona, po pierwsze, że z art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany wynika, iż uprawnienie do uchylenia decyzji, o którym mowa w art. 80 ust. 1 tego rozporządzenia, przysługuje wyłącznie służbom EUIPO wymienionym w art. 58 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia (obecnie art. 66 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001). Izba Odwoławcza jako instancja odwoławcza nie jest uprawniona do uchylania wydawanych przez siebie decyzji. Po drugie, skarżąca twierdzi, że część A dział 6 pkt. 1.2 wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO regulujący uprawnienie do uchylenia decyzji nie przewiduje, by izby odwoławcze mogły uchylać swoje decyzje. Po trzecie, wskazuje ona, że z pkt 23 decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej wynika również, iż art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany nie może być stosowany w postępowaniu odwoławczym, a co za tym idzie – przez izby odwoławcze.
32 EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej. Zapytane, czy art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany znajdował zastosowanie w momencie wydania zaskarżonej decyzji, EUIPO odpowiedziało, że nie znajdował on zastosowania. Z kolei interwenient w swojej odpowiedzi na skargę utrzymywał, że przepis ten znajdował zastosowanie.
33 Tytułem wstępu należy zauważyć, ze art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany przyznaje uprawnienie do uchylenia decyzji „Urzędowi”, a zatem również izbom odwoławczym, które stanowią jedną z jego instancji. Argumenty skarżącej mające na celu wykazanie, że tak nie jest, nie są przekonujące.
34 Po pierwsze bowiem, należy wskazać, że z art. 1 pkt 74 rozporządzenia 2015/2424 w związku z art. 4 tego rozporządzenia wynika, iż art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany został zastąpiony, począwszy od dnia 23 marca 2016 r., nowym art. 80 ust. 3, który dotyczy delegowania uprawnień na rzecz Komisji Europejskiej. Z przepisów rozporządzenia 2015/2424 wynika również, że art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany miał się stać z dniem 1 października 2017 r. art. 80 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w nowym brzmieniu. Wydaje się stąd wynikać, że art. 80 ust 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany był wykreślony w okresie od 23 marca 2016 r. do 1 października 2017 r. Jednakże nie można uznać, że taka była wola prawodawcy. Przeciwnie, należy stwierdzić, że art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany i art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w nowym brzmieniu współistniały w okresie od 23 marca 2016 r. do 1 października 2017 r., a zatem art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany znajdował zastosowanie w momencie wydania zaskarżonej decyzji.
35 Przywoływany przez skarżącą art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany stanowił, co następuje:
„Powyższy przepis nie narusza praw stron do skorzystania ze środków odwoławczych przewidzianych w art. 58 i 65 i nie wyklucza możliwości wystąpienia, zgodnie z procedurami i wymogami określonymi w rozporządzeniu wykonawczym, z wnioskiem o sprostowanie oczywistych błędów językowych lub pisarskich zawartych w decyzjach Urzędu lub błędów popełnionych przez Urząd w trakcie rejestracji znaku towarowego lub publikacji tej rejestracji”.
36 Artykuł 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany odsyłał zatem do art. 58 tego rozporządzenia, ale także do art. 65 wspomnianego rozporządzenia (obecnie art. 72 rozporządzenia 2017/1001).
37 Tymczasem, o ile art. 58 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 wymienia decyzje służb EUIPO, które mogą być przedmiotem odwołania do niego, i o ile wśród nich nie widnieją decyzje izb odwoławczych, o tyle art. 65 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 72 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) stanowi, że „[n]a decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do [Sądu]”.
38 W rezultacie w zakresie, w jakim art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany odsyłał nie tylko do przepisów dotyczących odwołań do izby odwoławczej, ale również do przepisów dotyczących skarg do Sądu na decyzje izb odwoławczych, skarżąca błędnie utrzymuje, że z art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany wynika, iż uprawnienie do uchylenia decyzji, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu, zostało przyznane wyłącznie służbom EUIPO wymienionym w art. 58 rozporządzenia nr 207/2009. Przeciwnie, z zawartego w art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany odesłania do art. 65 tego rozporządzenia wynika, że uprawnienie do uchylenia decyzji przewidziane w art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany przysługuje także izbom odwoławczym.
39 Po drugie, należy zauważyć, że część A dział 6 pkt 1.2 wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO, na który powołuje się skarżąca, przewiduje, że „[d]ecyzje w sprawie uchylenia/wykreślenia podejmuje dział lub jednostka, która dokonała wpisu lub podjęła decyzję i podlegają one zaskarżeniu zgodnie z art. 58 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009”.
40 Powyższe przepisy wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO, dotyczące uprawnienia do uchylenia decyzji, nie wymieniają wprawdzie izb odwoławczych, jednak wytyczne te stanowią jedynie zbiór wzorców postępowania, do których EUIPO samo pragnie się stosować. W rezultacie nie mogą one jako takie ani przeważać nad przepisami rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95, ani nawet wpływać na ich wykładnię dokonywaną przez sąd Unii. Przeciwnie, owe wytyczne powinny być interpretowane w zgodzie z przepisami rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95 [wyrok z dnia 27 czerwca 2012 r., Interkobo/OHIM – XXXLutz Marken (my baby), T‑523/10, EU:T:2012:326, pkt 29].
41 W konsekwencji z przepisów wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO, na które powołała się skarżąca, nie można wywodzić, że izby odwoławcze nie posiadają uprawnienia do uchylania swoich decyzji, ponieważ z art. 80 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany w związku z art. 65 tego rozporządzenia wynika, iż uprawnienie do uchylenia decyzji, przewidziane w art. 80 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia w brzmieniu sprzed zmiany, zostało przyznane również izbom odwoławczym.
42 Po trzecie, należy zauważyć, że przywoływany przez skarżącą pkt 23 decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej stanowi:
„Po wniesieniu odwołania jedynie izby odwoławcze są właściwe do rozpoznania sprawy, a instancja, która wydała zaskarżoną decyzję nie posiada już właściwości. Od tego momentu wyłącznie izba odwoławcza może rozstrzygnąć w sprawie. Po zbadaniu może ona ewentualnie przekazać sprawę niższej instancji celem przeprowadzenia dalszego postępowania. Po wniesieniu odwołania ekspert, który wydał zaskarżoną decyzję, może ją sprostować wyłącznie pod rygorystycznymi warunkami przewidzianymi w art. 61 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 69 rozporządzenia 2017/1001). Jest on zatem związany procedurą zmiany decyzji przewidzianą przez ten przepis i nie może z własnej inicjatywy zadecydować o zastosowaniu przepisów o uchyleniu decyzji takich jak art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, które znajdują zastosowanie poza postępowaniem odwoławczym”.
43 Z pkt 23 decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej wynika jedynie, że w jej opinii ekspert nie może uchylić wydanej przez siebie decyzji, jeżeli stała się ona przedmiotem odwołania do izby odwoławczej. W tym punkcie izba odwoławcza nie wypowiedziała się natomiast, czy samym izbom odwoławczym przysługuje uprawnienie do uchylenia decyzji. W związku z tym pkt 23 decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy.
44 Co więcej, należy podkreślić, że Sąd orzekł już w przeszłości, iż fakt, że skarga na decyzję Komisji była przed nim zawisła w momencie dokonania korekty tej decyzji, nie stanowi przeszkody dla tej korekty (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Socitrel i Companhia Previdente/Komisja, T‑413/10 i T‑414/10, EU:T:2015:500, pkt 187). Nic nie wskazuje na to, by rozwiązanie miało być inne w przypadku decyzji izby odwoławczej. Przeciwnie, należy stwierdzić, że gdy Sąd orzeka o umorzeniu postępowania w następstwie uchylenia decyzji izby odwoławczej, która została przed nim zaskarżona, w sposób domyślny uznaje on, że izby odwoławcze są właściwe do uchylania swoich decyzji i mogą uczynić to również wtedy, gdy decyzje te stanowią przedmiot skargi do Sądu [postanowienia: z dnia 21 października 2014 r., Gappol Marzena Porczyńska/OHIM – Gap (ITM) (GAPPol), T‑125/14, niepublikowane, EU:T:2014:1121; z dnia 27 lipca 2015 r., Deere i Münch/OHIM (EXHAUST-GARD), T‑236/15, niepublikowane, EU:T:2015:567; z dnia 14 czerwca 2017 r., Márquez Alentà/EUIPO – Fiesta Hotels & Resorts (Przedstawienie mrówki), T‑657/16, niepublikowane, EU:T:2017:425].
45 Wynika z tego, że skarżąca myli się, twierdząc, że izby odwoławcze nie są właściwe do uchylania swoich decyzji.
46 W tym stanie rzeczy zarzut drugi należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany, wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO oraz zasad dobrej administracji, pewności prawa i powagi rzeczy osądzonej
47 Skarżąca twierdzi, że brak uzasadnienia nie mieści się w zakresie stosowania art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany, ponieważ stanowi on nie błąd proceduralny, a błąd związany z naruszeniem przepisu prawa materialnego. W tym względzie powołuje się ona na część A dział 6 pkt 1.1 wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO, dotyczący uprawnienia do uchylania decyzji, z którego wynika w szczególności, że „[b]łędy proceduralne należy odróżnić od błędów merytorycznych, w przypadku których uchylenie nie jest możliwe”. Skarżąca podnosi również, że na podstawie części A dział 6 pkt 1.3.1 wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO nie można uchylić decyzji, od której wniesiono odwołanie do izby odwoławczej. Zasadę tę należy stosować w drodze analogii do decyzji izb odwoławczych. Skarżąca twierdzi również, że sytuacja, w której którakolwiek z instancji mogłaby swobodnie zmieniać przedmiot sporu w toczących się postępowaniach, byłaby nie do pogodzenia z zasadami dobrej administracji, pewności prawa i powagi rzeczy osądzonej. Dodatkowo w odpowiedziach na pytania pisemne Sądu skarżąca podnosi, po pierwsze, że ogólna zasada prawa zezwalająca na cofnięcie aktu administracyjnego niezgodnego z prawem, na którą EUIPO i interwenient powołują się w swych odpowiedziach na skargę, nie mogła posłużyć jako podstawa prawna zaskarżonej decyzji. Wskazuje ona, po drugie, że uzasadnienie decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., które odsyła do decyzji Wydziału Unieważnień, było wystarczające, a na podstawie orzecznictwa izba odwoławcza nie miała obowiązku uzasadnienia swojej decyzji w odniesieniu do każdego z towarów i każdej z usług.
48 EUIPO twierdzi, że decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia, a brak uzasadnienia stanowi oczywisty błąd proceduralny. Podnosi w tym względzie, że w wyroku z dnia 18 października 2011 r., Reisenthel/OHIM – Dynamic Promotion (Skrzynie i kosze) (T‑53/10, EU:T:2011:601, pkt 37), Sąd orzekł, iż naruszenie prawa do obrony stanowi błąd oddziałujący na postępowanie, które zakończyło się wydaniem decyzji, i w konsekwencji może wpłynąć na wadliwość istoty tej decyzji. W wyroku tym Sąd przypomniał także ogólną zasadę prawa, w myśl której cofnięcie z mocą wsteczną niezgodnego z prawem aktu administracyjnego, który stworzył prawa podmiotowe, jest dopuszczalne pod warunkiem przestrzegania przez instytucję wydającą ten akt wymogów związanych z dochowaniem rozsądnego terminu i z ochroną uzasadnionych oczekiwań adresata aktu (wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze, T‑53/10, EU:T:2011:601, pkt 40). Tymczasem w niniejszej sprawie Izba Odwoławcza działała z dochowaniem rozsądnego terminu i w poszanowaniu uzasadnionych oczekiwań adresata aktu.
49 W tym względzie EUIPO podnosi, że wydanie decyzji podlegającej zaskarżeniu przed Sądem nie stanowi dokładnych zapewnień lub dokładnych, bezwarunkowych i spójnych informacji, mogących wzbudzić u skarżącej uzasadnione nadzieje i stworzyć po jej stronie prawo do powołania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, tym bardziej że ze względu na brak uzasadnienia decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. w sposób oczywisty była aktem administracyjnym niezgodnym z prawem. Ponadto zdaniem EUIPO okoliczność, że decyzje izb odwoławczych mogą być zaskarżane przed Sądem, a także sama obecność w prawie właściwym przepisu wyraźnie przewidującego uchylenie decyzji, a mianowicie art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 wykluczają możliwość powoływania się w niniejszym wypadku na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.
50 EUIPO podkreśla także, że wydanie zaskarżonej decyzji było zgodne nie tylko z brzmieniem art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, ale również z celem tego przepisu, ponieważ gdyby Izba Odwoławcza nie wydała zaskarżonej decyzji, EUIPO musiałoby stwierdzić brak uzasadnienia w swojej odpowiedzi na skargę w sprawie T‑188/16, repowermap/EUIPO – Repower (REPOWER), dotyczącej skargi wniesionej na decyzję z dnia 8 lutego 2016 r. W najlepszym z możliwych przypadków nowa decyzja mogłaby zostać wydana pod koniec 2017 r., podczas gdy w następstwie wydania zaskarżonej decyzji nowa decyzja już mogłaby być wydana.
51 EUIPO twierdzi wreszcie, że izby odwoławcze nie są związane wytycznymi dotyczącymi rozpatrywania spraw przez EUIPO oraz że zaskarżona decyzja nie narusza zasady dobrej administracji.
52 Interwenient podnosi, że dokonanie wykładni pojęcia błędu proceduralnego w rozumieniu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany należy do Sądu, i podkreśla, że izba odwoławcza działała w poszanowaniu zasady pewności prawa, ponieważ decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. została uchylona w rozsądnym terminie, a niewystarczający charakter uzasadnienia tej decyzji był oczywisty.
53 Z zaskarżonej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza wydała ją ze względu na to, iż w decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. nie dochowała ona ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia swych decyzji, a w szczególności obowiązku przeanalizowania podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do towarów i usług oznaczonych zakwestionowanym znakiem towarowym.
54 W pierwszej kolejności należy zatem ustalić, czy brak uzasadnienia może stanowić oczywisty błąd proceduralny w rozumieniu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany.
55 Sąd wyjaśnił, że błąd proceduralny w rozumieniu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany stanowi błąd, który wywołuje skutki proceduralne [wyrok z dnia 15 marca 2011 r., Ifemy’s/OHIM – Dada & Co Kids (Dada & Co. kids), T‑50/09, EU:T:2011:90, pkt 31; postanowienie z dnia 9 września 2011 r., Biodes/OHIM – Manasul Internacional (LINEASUL), T‑598/10, niepublikowany, EU:T:2011:458, pkt 9]. Jednocześnie Sąd podkreślił, że w kontekście art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany nie można przeprowadzać badania sprawy co do istoty tudzież dokonywać zmiany wydanej w tym względzie decyzji [wyrok z dnia 1 lipca 2009 r., Okalux/OHIM – Messe Düsseldorf (OKATECH), T‑419/07, EU:T:2009:238, pkt 33; postanowienie z dnia 9 września 2011 r., LINEASUL, T‑598/10, niepublikowane, EU:T:2011:458, pkt 9].
56 Co więcej, w wyroku z dnia 22 listopada 2011 r., mPAY24/OHIM – Ultra (MPAY24) (T‑275/10, niepublikowanym, EU:T:2011:683, pkt 23, 24), Sąd uznał, że sprostowanie decyzji izby odwoławczej, poprzez które dodano do tej decyzji punkt dotyczący opisowego charakteru zakwestionowanego znaku towarowego w stosunku do towarów i usług, do których znak ten się odnosił, dotyczyło samej istoty sprostowanej decyzji. Sąd wywiódł z tego nie tylko, że owo sprostowanie nie mogło zostać dokonane na podstawie zasady 53 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 102 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001), która przewidywała, że „można poprawić tylko błędy językowe, błędy maszynowe oraz oczywiste pomyłki”, ale również, że nie mogło ono zostać dokonane na podstawie art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany, ponieważ w tamtej sprawie nie były spełnione przesłanki stosowania tego przepisu, zważywszy, że nie został popełniony żaden oczywisty błąd proceduralny.
57 W sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 22 listopada 2011 r., MPAY24 (T‑275/10, niepublikowanym, EU:T:2011:683), punkt dodany przez izbę odwoławczą w sprostowaniu miał uzupełniać uzasadnienie sprostowanej decyzji. Z przywoływanego wyroku wynika zatem, że uzupełnienie uzasadnienia decyzji oddziałuje na samą istotę tej decyzji, a brak uzasadnienia nie może być uważany za błąd proceduralny w rozumieniu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany.
58 Powyższego wniosku nie podważa wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze (T‑53/10, EU:T:2011:601), na który powołuje się EUIPO. W pkt 37 tego wyroku Sąd stwierdził, że naruszenie prawa do obrony stanowi błąd oddziałujący na postępowanie, które zakończyło się wydaniem decyzji przez izbę odwoławczą, a w konsekwencji może wpłynąć na wadliwość istoty tej decyzji. Sąd wywiódł z tego stwierdzenia, a także z orzecznictwa, zgodnie z którym pojęcie oczywistego błędu nie może odnosić się do błędu, który może wpłynąć na wadliwość istoty decyzji, że naruszenie prawa do obrony nie stanowi oczywistej pomyłki w rozumieniu art. 39 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 341, s. 28 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 13, t. 31, s. 14), która mogłaby zostać poprawiona. W rezultacie pkt 37 wyroku z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze (T‑53/10, EU:T:2011:601), nie pozwala na wyciągnięcie żadnego wniosku w odniesieniu do kwestii, czy brak uzasadnienia stanowi „oczywisty błąd proceduralny” w rozumieniu art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany.
59 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza nie mogła oprzeć zaskarżonej decyzji na art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany.
60 W drugiej kolejności należy rozważyć, czy – jak utrzymuje EUIPO – zaskarżona decyzja mogła zostać oparta na wypracowanej w orzecznictwie ogólnej zasadzie prawa, w myśl której cofnięcie z mocą wsteczną niezgodnego z prawem aktu administracyjnego, który stworzył prawa podmiotowe, jest dopuszczalne pod warunkiem przestrzegania przez instytucję wydającą ten akt wymogów związanych z dochowaniem rozsądnego terminu i z ochroną uzasadnionych oczekiwań adresata aktu, który mógł być przekonany o legalności tego aktu (zob. wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze, T‑53/10, EU:T:2011:601, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
61 Na wstępie należy przypomnieć, że postępowanie przed izbami odwoławczymi ma charakter administracyjny [zob. wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Metropolis Inmobiliarias y Restauraciones/OHIM – MIP Metro (METRO), T‑197/12, niepublikowany, EU:T:2013:375, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo], a zatem decyzje wydawane przez izby odwoławcze są decyzjami administracyjnymi, co oznacza, że izby odwoławcze w celu uchylenia swojej decyzji mogą co do zasady oprzeć się na ogólnej zasadzie prawa zezwalającej na cofnięcie aktu administracyjnego niezgodnego z prawem.
62 Należy jednak ustalić, czy zważywszy na istnienie w rozporządzeniu nr 207/2009 przepisu regulującego uchylanie decyzji instancji EUIPO, uchylenie decyzji izby odwoławczej może zostać oparte na powyższej ogólnej zasadzie prawa.
63 Wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze (T‑53/10, EU:T:2011:601), na który powołało się EUIPO, nie pozwala rozstrzygnąć tej kwestii. Prawdą jest, że w wyroku tym Sąd, stwierdziwszy, iż decyzja izby odwoławczej, w której dokonano sprostowania, nie mogła zostać wydana na podstawie art. 39 rozporządzenia nr 2245/2002, zbadał, czy decyzja ta mogła zostać wydana na podstawie ogólnej zasady prawa zezwalającej na cofnięcie z mocą wsteczną aktu administracyjnego niezgodnego z prawem. Niemniej jednak w rozporządzeniu Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 13, t. 27, s. 142) ani w rozporządzeniu nr 2245/2002 nie istnieje przepis stanowiący odpowiednik art. 80 rozporządzenia nr 207/2009, który regulowałby procedurę uchylania decyzji wydawanych w dziedzinie wzorów.
64 W wyrokach z dnia 12 września 2007 r., González y Díez/Komisja (T‑25/04, EU:T:2007:257, pkt 97), i z dnia 18 września 2015 r., Deutsche Post/Komisja (T‑421/07 RENV, EU:T:2015:654, pkt 47), wydanych w sprawach z zakresu pomocy państwa, Sąd podkreślił – stwierdziwszy wcześniej, że Komisja nie mogła cofnąć swojej decyzji na podstawie art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. 1999, L 83, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 8, t. 1, s. 339), który reguluje uprawnienie Komisji do cofnięcia jej decyzji – że możliwość cofnięcia przez Komisję decyzji rozstrzygającej w przedmiocie pomocy państwa nie jest ograniczona jedynie do sytuacji określonej w art. 9 tego rozporządzenia, która jest jedynie szczególnym wyrazem ogólnej zasady prawa zezwalającej na cofnięcie z mocą wsteczną niezgodnego z prawem aktu administracyjnego, w drodze którego przyznane zostały prawa podmiotowe. Sąd dodał, że takie cofnięcie mogło jednak zostać dokonane pod warunkiem przestrzegania przez instytucję wydającą ten akt wymogów związanych z dotrzymaniem rozsądnego terminu i ochroną uzasadnionych oczekiwań adresata aktu, który mógł być przekonany o legalności tego aktu.
65 Z wyroków przywołanych w pkt 64 powyżej wynika, że nawet w sytuacji gdy prawodawca uregulował procedurę uchylania aktów danej instytucji, instytucja ta może uchylić akt na podstawie ogólnej zasady prawa zezwalającej na cofnięcie aktów administracyjnych niezgodnych z prawem pod warunkiem spełnienia określonych wymogów.
66 Co więcej, o ile prawdą jest, że – jak podkreśla skarżąca – art. 83 rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje, iż „[w] przypadku braku przepisów proceduralnych w niniejszym rozporządzeniu, rozporządzeniu wykonawczym, rozporządzeniach dotyczących opłat lub regulaminie izb odwoławczych, Urząd bierze pod uwagę zasady proceduralne uznane powszechnie w państwach członkowskich”, oraz że na podstawie orzecznictwa ten artykuł znajduje zastosowanie wyłącznie w wypadku luki prawnej lub dwuznaczności przepisów proceduralnych [zob. wyrok z dnia 13 września 2010 r., Travel Service/OHIM – Eurowings Luftverkehrs (smartWings), T‑72/08, niepublikowany, EU:T:2010:395, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo], o tyle wspomniany przepis nie stanowi, że w przypadku istnienia przepisu proceduralnego EUIPO nie może wziąć pod uwagę tych zasad. Niezależnie od powyższego, ponieważ pojęcie oczywistego błędu proceduralnego nie zostało zdefiniowane w wyżej wymienionych rozporządzeniach, art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany nie jest pozbawiony dwuznaczności i nie jest zatem wystarczająco jasny, aby wykluczyć zastosowanie art. 83 rozporządzenia nr 207/2009.
67 Należy zatem ustalić, czy w niniejszej sprawie zostały spełnione przypomniane w pkt 60 powyżej przesłanki stosowania ogólnej zasady prawa zezwalającej na cofnięcie aktów administracyjnych niezgodnych z prawem.
68 Co się tyczy dotrzymania rozsądnego terminu, należy zauważyć, że rozsądny charakter terminu winien być oceniany na podstawie okoliczności właściwych każdej rozpatrywanej sytuacji (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2010 r., Bui Van/Komisja, T‑491/08 P, EU:T:2010:191, pkt 58–63).
69 W niniejszej sprawie strony od dnia 22 czerwca 2016 r., czyli w terminie czterech miesięcy i piętnastu dni od wydania decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., były poinformowane o zamiarze Izby Odwoławczej dotyczącym uchylenia tej decyzji. Ponadto zaskarżona decyzja, którą uchylono decyzję z dnia 8 lutego 2016 r., została wydana w dniu 3 sierpnia 2016 r., czyli nieco mniej niż sześć miesięcy po wydaniu decyzji z dnia 8 lutego 2016 r.
70 W rezultacie należy stwierdzić, że decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. została uchylona w rozsądnym terminie.
71 Jeżeli chodzi o poszanowanie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań co do zgodności z prawem decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., należy zauważyć, że z chwilą wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji jej adresat nie może mieć uzasadnionych oczekiwań co do zgodności z prawem tej decyzji tak długo, jak sąd Unii nie wypowie się ostatecznie w tej kwestii (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lutego 2008 r., CELF i ministre de la Culture et de la Communication, C‑199/06, EU:C:2008:79, pkt 68).
72 W pozostałym zakresie z orzecznictwa wynika, że jeżeli cofnięty akt jest dotknięty oczywistym brakiem zgodności z prawem, adresat tego aktu jako staranny uczestnik obrotu gospodarczego powinien był powziąć wątpliwości co do jego zgodności z prawem i nie może domagać się ochrony uzasadnionych oczekiwań w tym zakresie (zob. podobnie wyroki: z dnia 20 czerwca 1991 r., Cargill/Komisja, C‑248/89, EU:C:1991:264, pkt 22; z dnia 20 listopada 2002 r., Lagardère i Canal+/Komisja, T‑251/00, EU:T:2002:278, pkt 147–149).
73 EUIPO twierdzi, że – jak zauważył interwenient w swojej skardze o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑188/16, repowermap/EUIPO – Repower (REPOWER), wniesionej na decyzję z dnia 8 lutego 2016 r. – ta ostatnia decyzja nie zawierała uzasadnienia w odniesieniu do relacji między zakwestionowanym znakiem towarowym a oznaczanymi nim towarami i usługami, wobec czego skarżąca nie mogła mieć uzasadnionych oczekiwań co do jej zgodności z prawem.
74 W tym względzie należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 ma ten sam zakres co obowiązek ustanowiony w art. 296 akapit drugi TFUE, a jego celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji [zob. wyrok z dnia 8 października 2015 r., Société des produits Nestlé/OHIM (NOURISHING PERSONAL HEALTH), T‑336/14, niepublikowany, EU:T:2015:770, pkt 11 i przytoczone tam orzecznictwo].
75 Ponadto izba odwoławcza nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich argumentów wysuniętych przez strony. Wystarczy, by przedstawiła ona fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji (zob. wyrok z dnia 8 października 2015 r., NOURISHING PERSONAL HEALTH, T‑336/14, niepublikowany, EU:T:2015:770, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
76 Wreszcie należy również przypomnieć, że charakter odróżniający znaku towarowego należy oceniać, po pierwsze, w stosunku do towarów lub usług, dla których wnosi się o rejestrację zgłoszonego oznaczenia, a po drugie, z uwzględnieniem sposobu, w jaki postrzegają go przeciętni konsumenci tych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 9 listopada 2016 r., Smarter Travel Media/EUIPO (SMARTER TRAVEL), T‑290/15, niepublikowany, EU:T:2016:651, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].
77 Kwestia relacji między zakwestionowanym znakiem towarowym a oznaczanymi nim towarami i usługami stanowi zatem część rozważań prawnych o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji dotyczącej opisowego charakteru znaku towarowego.
78 Decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. zawiera jedynie jeden punkt, pkt 34, który dotyczy relacji między zakwestionowanym znakiem a pozostałymi towarami i usługami (zob. pkt 7 powyżej). Izba Odwoławcza nie dokonała żadnego opisu tych towarów i usług ani ich cech, w związku z czym nie można zrozumieć, dlaczego uznała ona, że zakwestionowany znak nie jest opisowy dla tych towarów i usług.
79 Co więcej, w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania do Izby Odwoławczej interwenient szczegółowo wyjaśnił, na prawie pięciu stronach, dlaczego zakwestionowany znak towarowy należało uznać za opisowy względem pozostałych towarów i usług. I tak, na przykład, twierdził on, że zakwestionowany znak towarowy stanowi opis dla towarów: „energia elektryczna, w tym energia elektryczna wytwarzana przy wykorzystaniu biogazu; energia elektryczna wytwarzana przy wykorzystaniu wody, wiatru i słońca”, należących do klasy 4, ponieważ słowo „repower” może być rozumiane jako cel tych towarów, jakim jest ponowne dostarczenie energii maszynie, urządzeniu lub innemu sprzętowi zużywającemu energię elektryczną. Interwenient utrzymywał także, po pierwsze, że zakwestionowany znak towarowy jest opisowy względem usług wytwarzania energii, należących do klasy 40, ponieważ słowo „repower” może być rozumiane jako wprowadzanie na rynek nowych instalacji do wytwarzania energii lub wymiana nieefektywnych instalacji energetycznych, a po drugie, że ten znak towarowy stanowi opis usług: „dystrybucja energii; […] doradztwo profesjonalne w zakresie przesyłania (dystrybucji) energii; doradztwo w zakresie wyżej wymienionych usług”, należących do klasy 39, ponieważ usługi te pozwalają na ponowne wprowadzenie na rynek lub wznowienie przesyłania energii i zwiększają efektywność energetyczną lub wydajność przesyłu energii. Jakkolwiek z orzecznictwa przytoczonego w pkt 75 powyżej wynika, że izba odwoławcza nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich argumentów wysuniętych przez strony, to jednak pkt 34 decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. w sposób oczywisty nie stanowi wystarczającej odpowiedzi na argumenty interwenienta dotyczące relacji między zakwestionowanym znakiem a pozostałymi towarami i usługami.
80 Ponadto prawdą jest, że w przypadku gdy izba odwoławcza potwierdza decyzję Wydziału Unieważnień w całości, a także mając na uwadze ciągłość funkcjonalną między Wydziałem Unieważnień a izbami odwoławczymi, którą potwierdza art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 71 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001), decyzja ta oraz jej uzasadnienie stanowią kontekst, w którym wydana została decyzja izby odwoławczej – kontekst, który jest znany stronom i w pełni umożliwia sądowi przeprowadzenie kontroli zgodności z prawem zasadności oceny izby odwoławczej [zob. wyrok z dnia 18 marca 2015 r., Naazneen Investments/OHIM – Energy Brands (SMART WATER), T‑250/13, niepublikowany, EU:T:2015:160, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo]. Niemniej jednak, nawet gdyby założyć, że w niniejszej sprawie decyzja Wydziału Unieważnień była wystarczająco uzasadniona, wciąż Izba Odwoławcza powinna była ustosunkować się, choćby pokrótce, do szczegółowej argumentacji interwenienta. W pozostałym zakresie należy dodać, że z decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. nie wynika wyraźnie, by decyzja Wydziału Unieważnień została potwierdzona przez Izbę Odwoławczą w całości.
81 Wreszcie skarżąca nieprawidłowo utrzymuje, że Izba Odwoławcza mogła poprzestać na przedstawieniu ogólnego uzasadnienia. Trybunał wyjaśnił bowiem, że takie uprawnienie rozciąga się jedynie na towary i usługi pozostające w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku, by tworzyć jedną dostatecznie jednolitą kategorię lub grupę towarów lub usług (wyrok z dnia 17 października 2013 r., Isdin/Bial-Portela, C‑597/12 P, EU:C:2013:672, pkt 27). Tymczasem z zaskarżonej decyzji nie wynika ani wyraźnie, ani w sposób dorozumiany, że pozostałe towary i usługi tworzą kategorię lub grupę towarów lub usług cechującą się dostateczną jednolitością w rozumieniu wyroku z dnia 17 października 2013 r., Isdin/Bial-Portela (C‑597/12 P, EU:C:2013:672).
82 W rezultacie niepełne uzasadnienie decyzji z dnia 8 lutego 2016 r. w zakresie relacji między zakwestionowanym znakiem towarowym a pozostałymi towarami i usługami powinno było wzbudzić w skarżącej jako starannym uczestniku obrotu gospodarczego wątpliwości co do zgodności z prawem tej decyzji.
83 Ponadto, zważywszy, że cofnięcie niezgodnej z prawem decyzji jest dozwolone jedynie pod warunkiem spełnienia określonych wymogów, nie można utrzymywać – jak to czyni skarżąca – że sytuacja, w której którakolwiek z instancji mogłaby swobodnie zmieniać przedmiot sporu w toczących się postępowaniach, byłaby nie do pogodzenia z zasadami dobrej administracji, pewności prawa i powagi rzeczy osądzonej.
84 Co więcej, ogólna zasada prawa zezwalająca na cofnięcie decyzji niezgodnej z prawem jest zgodna z zasadą dobrej administracji. Wielokrotnie bowiem zostało orzeczone, że naprawienie przez instytucję błędów i braków, jakimi jest obarczona decyzja, jest uzasadnione i leży w interesie właściwego zarządzania administracją (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Socitrel i Companhia Previdente/Komisja, T‑413/10 i T‑414/10, EU:T:2015:500, pkt 176 i przytoczone tam orzecznictwo).
85 Dodatkowo, chociaż zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań wymagają, by cofnięcie niezgodnego z prawem aktu nastąpiło w rozsądnym terminie i by uwzględniało stopień, w jakim zainteresowany mógł ewentualnie być przekonany o legalności tego aktu, to wciąż pozostaje faktem, że takie cofnięcie jest co do zasady dozwolone (zob. wyrok z dnia 4 maja 2006 r., Komisja/Zjednoczone Królestwo, C‑508/03, EU:C:2006:287, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo).
86 Wreszcie należy wskazać, że decyzje izb odwoławczych nie mogą zyskać powagi rzeczy osądzonej, w szczególności dlatego, że – jak zostało przypomniane w pkt 61 powyżej – postępowania przed EUIPO mają charakter administracyjny, a nie sądowy [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 8 grudnia 2015 r., Giand/OHIM – Flamagas (FLAMINAIRE), T‑583/14, niepublikowany, EU:T:2015:943, pkt 21].
87 W pozostałym zakresie należy przypomnieć, że okoliczność, iż skarga wniesiona na decyzję z dnia 8 lutego 2016 r., sprawa T‑188/16, repowermap/EUIPO – Repower (REPOWER), pozostawała zawisła przed Sądem w momencie uchylenia tej decyzji, nie stanowi przeszkody dla jej uchylenia (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Socitrel i Companhia Previdente/Komisja, T‑413/10 i T‑414/10, EU:T:2015:500, pkt 187).
88 Z powyższego wynika, że wymogi ustanowione w orzecznictwie przywołanym w pkt 60 powyżej zostały spełnione w niniejszej sprawie.
89 Niemniej jednak bez względu na istnienie innej podstawy prawnej błąd w wyborze podstawy prawnej prowadzi do stwierdzenia nieważności danego aktu, jeżeli może on wpłynąć na jego treść, prowadząc zwłaszcza do nieprawidłowości w procedurze wydania tego aktu (wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze, T‑53/10, EU:T:2011:601, pkt 41).
90 Tymczasem orzecznictwo dotyczące ogólnej zasady prawa zezwalającej na cofnięcie z mocą wsteczną niezgodnych z prawem aktów administracyjnych nie przewiduje szczególnej procedury cofnięcia takich aktów (wyrok z dnia 18 października 2011 r., Skrzynie i kosze, T‑53/10, EU:T:2011:601, pkt 42).
91 Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że błąd Izby Odwoławczej co do wyboru właściwej podstawy prawnej nie uzasadnia stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Każde inne rozwiązanie byłoby ponadto trudne do pogodzenia z zasadą prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości. Jeżeli bowiem z powodu błędu w wyborze podstawy prawnej zostałaby stwierdzona nieważność zaskarżonej decyzji, to Sąd musiałby także stwierdzić nieważność decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., która jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia. To z kolei, po pierwsze, zobowiązałoby Izbę Odwoławczą do wydania nowej decyzji w toczącym się między repowermap.org a Repower postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do zakwestionowanego znaku, która to decyzja byłaby prawdopodobnie identyczna z decyzją wydaną w dniu 26 września 2016 r. w następstwie uchylenia decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., a po drugie, zmusiłoby skarżącą do wniesienia kolejnej skargi na tę nową decyzję.
92 Pozostałe argumenty skarżącej także nie są przekonujące.
93 Co się tyczy, po pierwsze, argumentacji, zgodnie z którą z jednej strony art. 83 rozporządzenia nr 207/2009 odsyła do ogólnych zasad prawa proceduralnego przyjętych w państwach członkowskich, a nie do ogólnych zasad prawa Unii, a z drugiej strony EUIPO jest zobowiązane przedstawić ogólne zasady prawa krajowego, jeśli chce się oprzeć na zasadach znajdujących zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich bez wyjątku, to należy wskazać, że ogólna zasada prawa, zgodnie z którą administracja ma możliwość ponownego rozpatrzenia i, w razie potrzeby, cofnięcia niezgodnego z prawem aktu administracyjnego, opiera się na prawie państw członkowskich i jest uznawana już od pierwszych wyroków Trybunału (wyroki: z dnia 12 lipca 1957 r., Algera i in./Zgromadzenie Ogólne, 7/56 i od 3/57 do 7/57, EU:C:1957:7, s. 115, 116; z dnia 22 marca 1961 r., Snupat/Wysoka Władza, 42/59 i 49/59, EU:C:1961:5, s. 160; z dnia 13 lipca 1965 r., Lemmerz-Werke/Wysoka Władza, 111/63, EU:C:1965:76, s. 852). Od momentu uznania istnienia tej zasady opartej na prawie państw członkowskich była ona wielokrotnie przypominana przez Trybunał i Sąd (wyroki: z dnia 3 marca 1982 r., Alpha Steel/Komisja, 14/81, EU:C:1982:76, pkt 10; z dnia 5 grudnia 2000 r., Gooch/Komisja, T‑197/99, EU:T:2000:282, pkt 53; z dnia 12 września 2007 r., González y Díez/Komisja, T‑25/04, EU:T:2007:257, pkt 97; z dnia 11 lipca 2013 r., BVGD/Komisja, T‑104/07 i T‑339/08, niepublikowany, EU:T:2013:366, pkt 63). Sądy Unii konsekwentnie uznają zatem, że ta zasada jest znana prawom krajowym państw członkowskich. Skarżąca nie wskazuje żadnego przykładu państwa członkowskiego, w którym zasada ta nie byłaby uznawana. Podnosi ona jedynie, że na przykład w Niemczech zasada skutku dewolutywnego prowadzi do tego, że w przypadku odwołania się do sądu niższa instancja zostaje pozbawiona swojej kompetencji. Powyższy argument dotyczy jednak nie istnienia zasady, zgodnie z którą administracja ma możliwość ponownego rozpatrzenia i, w razie potrzeby, cofnięcia indywidualnego aktu administracyjnego, lecz jedynie form korzystania z tej możliwości.
94 Co się tyczy, po drugie, argumentacji, zgodnie z którą zasady takie jak zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej administracji i pewności prawa stoją na przeszkodzie cofnięciu decyzji, która stanowi przedmiot skargi do Sądu, gdyż w przeciwnym wypadku istniałoby ryzyko, że dwie instancje dojdą do różnego wniosku, należy wskazać, że w przypadku gdy decyzja izby odwoławczej zostaje uchylona po wniesieniu na tę decyzję skargi do Sądu, a zatem w trakcie toczącego się przed tym ostatnim postępowania, Sąd orzeka o umorzeniu postępowania w przedmiocie tej skargi. Nie ma zatem żadnego ryzyka, że Sąd dojdzie do innego wniosku niż izba odwoławcza.
95 W świetle powyższego niniejszy zarzut należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego braku uzasadnienia
96 Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie rozpatrzyła podnoszonych przed nią argumentów. Skarżąca podnosi, że w uwagach w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą przedstawiła już wszystkie argumenty, na które powołuje się przed Sądem. Tymczasem w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza nie poddała analizie decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej. Poprzestała na stwierdzeniu, że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany wciąż znajdował zastosowanie i że decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. była dotknięta błędem proceduralnym, natomiast nie ustosunkowała się do pozostałych argumentów.
97 EUIPO i interwenient nie zajęli stanowiska w przedmiocie tego zarzutu.
98 Z zaskarżonej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza przedstawiła fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki zaskarżonej decyzji w rozumieniu przywołanego w pkt 75 powyżej orzecznictwa. Wskazała ona bowiem, że art. 80 rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu sprzed zmiany wciąż pozostawał w mocy, że EUIPO ma obowiązek uzasadnienia swoich decyzji, a w szczególności przeanalizowania podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do towarów i usług oznaczonych zakwestionowanym znakiem towarowym, oraz że decyzja z dnia 8 lutego 2016 r. została uchylona z tego względu, że była dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia, który stanowi oczywisty błąd proceduralny.
99 Izba Odwoławcza nie miała obowiązku ustosunkowania się do argumentu opartego na decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej, która nie miała znaczenia dla niniejszej sprawy.
100 Zarzut czwarty należy zatem oddalić.
101 Z uwagi na powyższe skargę należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
102 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
103 Jednakże zgodnie z art. 135 § 1 regulaminu postępowania w wyjątkowych przypadkach, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę pokrywa własne koszty i zostaje obciążona tylko częścią kosztów poniesionych przez stronę przeciwną, a nawet że nie zostaje nimi obciążona w ogóle. Zgodnie z art. 135 § 2 tego regulaminu Sąd może obciążyć stronę, nawet jeśli ta wygrała sprawę, częścią lub całością kosztów postępowania, jeżeli jest to uzasadnione jej postępowaniem, również przed wniesieniem skargi.
104 Dodatkowo należy zauważyć, że Sąd może obciążyć instytucję, której decyzja nie była przedmiotem stwierdzenia nieważności z powodu jej niewystarczającego charakteru, co mogło skłonić skarżącego do wniesienia skargi (zob. wyrok z dnia 9 września 2010 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑387/08, niepublikowany, EU:T:2010:377, pkt 177 i przytoczone tam orzecznictwo).
105 W niniejszym przypadku skarżąca przegrała sprawę. Niemniej jednak nie wniosłaby ona niniejszej skargi, a interwenient nie wstąpiłby do niniejszego postępowania, gdyby EUIPO nie było zmuszone wydać zaskarżonej decyzji celem uchylenia decyzji z dnia 8 lutego 2016 r., która była dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia. Ponadto zaskarżona decyzja została oparta w sposób błędny na art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, co mogło skłonić skarżącą do wniesienia niniejszej skargi.
106 W rezultacie Sąd uważa, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają postanowienie, że EUIPO powinno pokryć własne koszty oraz zostać obciążone kosztami poniesionymi zarówno przez skarżącą, jak i przez interwenienta.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Repower AG i przez repowermap.org.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 lutego 2018 r.
Podpisy