WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (pierwsza izba)
z dnia 20 listopada 2007 r.
Sprawa T‑103/05
P
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Wynagrodzenie – Nieusprawiedliwiona nieobecność – Utrata wynagrodzenia – Artykuł 59 regulaminu pracowniczego – Zaświadczenie lekarskie
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 10 maja 2004 r. uznającej nieobecność skarżącej za nieusprawiedliwioną od dnia 16 marca 2004 r. i zawieszającej wypłatę jej wynagrodzenia od dnia 15 kwietnia 2004 r. aż do podjęcia obowiązków w Dyrekcji Generalnej Prasa i Komunikacja w Brukseli.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokryje własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Decyzja stwierdzająca nieusprawiedliwioną nieobecność urzędnika na podstawie wyników badania lekarskiego – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 25 akapit drugi)
2. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Usprawiedliwienie choroby – Kontrolna wizyta lekarska – Stwierdzenie zdolności do pracy – Skutek
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 59, 60)
1. Decyzja jest wystarczająco uzasadniona, gdy została wydana w kontekście znanym zainteresowanemu urzędnikowi, pozwalającym mu zrozumieć zakres środka wobec niego podjętego. Tak jest w przypadku decyzji stwierdzającej nieusprawiedliwioną nieobecność urzędnika, który pomimo stwierdzenia na podstawie wyników badań lekarskich zdolności do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy po zakończeniu zwolnienia chorobowego, nie podjął pracy, ponieważ decyzja ta, choć nie zawiera szczegółowego uzasadnienia w przedmiocie zdolności do pracy zainteresowanego, odnosi się do załączonego dokumentu, to znaczy wyjaśnień służb medycznych przedstawiających historię choroby, a ponadto wpisuje się ona w kontekst zamiaru ochrony przez administrację interesów urzędnika poprzez umożliwienie mu stopniowego powrotu do pracy.
(zob. pkt 35, 36, 38)
Odesłanie: Trybunał: sprawa 791/79 Demont przeciwko Komisji, 17 grudnia 1981 r., Rec. str. 3105, pkt 12; sprawy połączone C‑116/88 i C‑149/88 Hecq przeciwko Komisji, 7 marca 1990 r., Rec. str. I‑599, pkt 26; sprawa C‑294/95 P Ojha przeciwko Komisji, 12 listopada 1996 r., Rec. str. I‑5863, pkt 35; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑98/96 Costacurta przeciwko Komisji, 22 stycznia 1998 r., RecFP str. I‑A‑21, II‑49, pkt 86
2. Urzędnik nie może uchylić się od obowiązku podjęcia pracy wynikającego z badań lekarskich stwierdzających jego zdolność do pracy, przedstawiając zaświadczenie lekarskie dotyczące przebiegu leczenia, które jednak nie wskazuje na niezdolność do pracy i w efekcie nie określa ani daty początkowej, ani daty końcowej tej niezdolności. Dokument taki nie może w żadnym przypadku stanowić zaświadczenia, z którego z wystarczającą dokładnością i w niezbity sposób wynikałaby niezdolność do pracy.
(zob. pkt 61–63)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑135/95 Z przeciwko Komisji, 20 listopada 1996 r., RecFP str. I‑A‑519, II‑1413, pkt 34; sprawa T‑169/95 Quijano przeciwko Parlamentowi, 6 maja 1997 r., RecFP str. I‑A‑91, II‑273, pkt 40