WYROK SĄDU (izba odwołań)
z dnia 12 maja 2010 r. (*)
Odwołanie – Służba publiczna – Nabór – Konkurs otwarty – Decyzja stwierdzająca niepomyślny wynik egzaminu ustnego uczestnika – Odmowa zastosowania się przez Komisję do środków organizacji postępowania
W sprawie T‑560/08 P
mającej za przedmiot odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 14 października 2008 r. w sprawie F‑74/07 Meierhofer przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, o uchylenie tego wyroku,
Komisja Europejska, reprezentowana przez J. Curralla oraz B. Eggers, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata B. Wägenbaura,
strona skarżąca,
w której drugą stroną postępowania jest
Stefan Meierhofer, zamieszkały w Monachium (Niemcy), reprezentowany przez adwokata H.G. Schiessla,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
SĄD (izba odwołań),
w składzie: M. Jaeger (sprawozdawca), prezes, A.W.H. Meij i M. Vilaras, sędziowie,
sekretarz: B. Pastor, zastępca sekretarza,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 13 stycznia 2010 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swoim odwołaniu, wniesionym na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Komisja Wspólnot Europejskich wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 14 października 2008 r. w sprawie F‑74/07 Meierhofer przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), którym Sąd stwierdził nieważność decyzji komisji konkursowej konkursu EPSO/AD/26/05 z dnia 19 czerwca 2007 r. potwierdzającej negatywny wynik uzyskany przez skarżącego w pierwszej instancji na egzaminie ustnym w tym konkursie.
Okoliczności powstania sporu i ramy prawne
2 Jak wynika z zaskarżonego wyroku (pkt 8–11), Stefan Meierhofer, skarżący w pierwszej instancji, obywatel Niemiec, brał udział w konkursie otwartym EPSO/AD/26/05 (zwanym dalej „konkursem”), którego ogłoszenie zostało opublikowane w dniu 20 lipca 2005 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. C 178 A, s. 3). Po pomyślnym przejściu przez testy kwalifikacyjne oraz egzaminy pisemne S. Meierhofer w dniu 29 marca 2007 r. uczestniczył w egzaminie ustnym.
3 Pismem z dnia 10 maja 2007 r. (zwanym dalej „decyzją z dnia 10 maja 2007 r.”) przewodniczący komisji konkursowej poinformował S. Meierhofera, że uzyskał on z egzaminu ustnego 24,5 punktu, a tym samym nie osiągnął wymaganego minimalnego progu wynoszącego 25/50 i nie może być wpisany na listę rezerwową.
4 W piśmie z dnia 11 maja 2007 r. S. Meierhofer zażądał powtórnego rozpatrzenia decyzji z dnia 10 maja 2007 r. i stwierdził, odnosząc się do protokołu, który sam sporządził po egzaminie ustnym i który został dołączony do skargi, że podczas tego egzaminu udzielił prawidłowej odpowiedzi na co najmniej 80% pytań. W ten sposób domagał się weryfikacji oceny, jaką otrzymał z egzaminu ustnego, jak również, ewentualnie, wyjaśnienia oceny, którą uzyskał w odniesieniu do każdego pytania postawionego podczas tego egzaminu.
5 W piśmie z dnia 19 czerwca 2007 r. (zwanym dalej „decyzją z dnia 19 czerwca 2007 r.”) przewodniczący komisji konkursowej poinformował S. Meierhofera, że po dokonaniu ponownej oceny jego kandydatury komisja konkursowa nie znalazła powodów do zmiany wyników egzaminu. W piśmie tym wskazał on również S. Meierhoferowi, że po pierwsze, jeśli chodzi o jego specjalistyczną wiedzę, liczba odpowiedzi niezadowalających przewyższała liczbę odpowiedzi zadowalających, a po drugie egzamin ustny został przeprowadzony zgodnie z kryteriami określonymi w ogłoszeniu o konkursie i mając na uwadze fakt, iż zgodnie z wymogami art. 6 załącznika III do Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), prace komisji konkursowej są tajne, nie ma możliwości przekazania kandydatom ani arkusza ocen, ani zestawienia ich ocen uzyskanych na egzaminie ustnym.
6 W tytule „B. Przebieg konkursu” w ogłoszeniu o konkursie ujęte są następujące reguły dotyczące egzaminu ustnego i wpisu na listę rezerwową:
„3. Egzamin ustny – Ocena
e) Rozmowa z komisją konkursową, w głównym języku kandydata, umożliwiająca dokonanie oceny jego zdolności do wykonywania zadań wymienionych w tytule A pkt I. Rozmowa ta dotyczy w szczególności specjalistycznej wiedzy związanej z dziedziną konkursu i wiedzy na temat Unii Europejskiej, jej instytucji i prowadzonych polityk. Sprawdzana będzie również znajomość drugiego języka. Rozmowa ta ma również na celu dokonanie oceny zdolności do zaadaptowania się kandydatów w pracy w korpusie europejskiej służby publicznej, w środowisku wielokulturowym”.
7 Artykuł 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego stanowi:
„Prace komisji konkursowej są tajne”.
Postępowanie w pierwszej instancji i zaskarżony wyrok
8 Skargą, która wpłynęła do sekretariatu Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 3 lipca 2007 r., S. Meierhofer wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 maja 2007 r. i z dnia 19 czerwca 2007 r. oraz o skierowanie do Komisji określonych nakazów.
9 W ramach środków organizacji postępowania, określonych na podstawie art. 55 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, Sąd ten wezwał Komisję, w sprawozdaniu na rozprawę przesłanym stronom w dniu 7 lutego 2008 r., do złożenia przed rozprawą:
„a) arkusza ocen i zestawienia ocen z egzaminu pisemnego […] skarżącego, o których wspomniano w decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej jego wniosku o dokonanie ponownej oceny,
b) każdej innej informacji dotyczącej oceny jakości odpowiedzi udzielonych przez skarżącego podczas egzaminu ustnego,
c) wykazu ocen pozostałych kandydatów, bez podania ich nazwisk, którzy uzyskali podczas egzaminu ustnego ocenę eliminującą,
d) obliczeń, w wyniku których uzyskano dokładny wynik 24,5/50 w przypadku oceny skarżącego z egzaminu ustnego”.
10 W tym samym sprawozdaniu na rozprawę uściślono, że podanie do wiadomości S. Meierhofera ww. informacji nastąpiłoby w zakresie, w jakim dałoby się to pogodzić z zasadą tajności prac komisji konkursowej lub po pominięciu, w zależności od przypadku, niektórych informacji, których rozpowszechnienie naruszałoby tę zasadę.
11 W odpowiedzi na te środki organizacji postępowania pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 18 lutego 2008 r., Komisja przekazała, tak jak wymagano w lit. c) sprawozdania na rozprawę, tabelę ocen kwalifikacyjnych kandydatów, bez podania ich nazwisk, którzy nie uzyskali wystarczającej liczby punktów na egzaminie ustnym. Jednakże Komisja odmówiła wykonania środków organizacji postępowania wskazanych w tym sprawozdaniu w lit. a), b) i d), twierdząc zasadniczo, że ze względu na brak dowodu naruszenia zasad rządzących pracami komisji konkursowej, sam zarzut dotyczący obowiązku uzasadnienia nie uzasadnia, mając na uwadze tajność prac komisji konkursowej, przedłożenia innych żądanych informacji i dokumentów.
12 W pkt 16 in fine zaskarżonego wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej sformułował następującą tezę:
„Ponadto Komisja zauważyła, że nie jest zobowiązana do przedstawiania takich informacji i dokumentów, niezależnie od tego, czy Sąd [do spraw Służby Publicznej] prowadzi postępowanie w oparciu o środki organizacji postępowania, jak w tym przypadku, lub środki dowodowe”.
13 S. Meierhofer złożył w dniu 20 marca 2008 r. w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej uwagi dotyczące skierowanych do Komisji środków organizacji postępowania, a w szczególności jej odmowy spełnienia wszystkich żądań Sądu do spraw Służby Publicznej.
14 Komisja odpowiedziała na te uwagi pismem z dnia 19 maja 2008 r., ponieważ ich odpis przekazano jej dopiero podczas rozprawy w dniu 23 kwietnia 2008 r.
15 W zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w pierwszej kolejności, że należy uznać, iż skarga dotyczy tylko decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. z tego względu, że jeżeli uczestnik konkursu domaga się powtórnego rozpatrzenia decyzji wydanej przez komisję konkursową, to decyzja wydana przez tę komisję po ponownym rozpatrzeniu sytuacji kandydata stanowi akt powodujący niekorzystne dla niego skutki (pkt 19 i 20 zaskarżonego wyroku). Następnie po zbadaniu i uwzględnieniu pierwszego zarzutu podniesionego przez S. Meierhofera, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia (pkt 30–55 zaskarżonego wyroku), Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nieważność decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. i obciążył Komisję kosztami postępowania, oddalając pozostałe żądania S. Meierhofera z tym uzasadnieniem, że sąd jest w oczywisty sposób niewłaściwy do wydawania instytucjom nakazów.
16 Dla celów niniejszego odwołania po pierwsze należy zauważyć, że Sąd do spraw Służby Publicznej przypomniał, że każda decyzja indywidualna, wydana na podstawie regulaminu pracowniczego i powodująca negatywne skutki, musi być uzasadniona, i że obowiązek uzasadnienia ma na celu z jednej strony umożliwienie sądowi wykonywania kontroli zgodności z prawem decyzji, a z drugiej strony przekazanie osobie zainteresowanej niezbędnych informacji w celu możliwości stwierdzenia, czy decyzja jest zasadna, i umożliwienia jej oceny pomyślności wniesienia skargi. Jednakże odnosząc się do wyroku Trybunału z dnia 4 lipca 1996 r. w sprawie C‑254/95 P Parlament przeciwko Innamoratiemu, Rec. s. I‑3423, pkt 24–28, dodał, że w odniesieniu do decyzji wydawanych przez komisję konkursową obowiązek uzasadnienia należy pogodzić z zachowaniem tajności, której podlegają prace komisji konkursowej na podstawie art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego, ustanowionej w celu zapewnienia niezależności komisji konkursowych i obiektywności ich prac. W ten sposób zachowanie tej tajności stoi na przeszkodzie zarówno ujawnianiu stanowiska poszczególnych członków komisji, jak i ujawnianiu jakichkolwiek informacji związanych z ocenami o charakterze indywidualnym lub porównawczym dotyczącym kandydatów, a wymóg uzasadnienia decyzji komisji konkursowej musi uwzględniać charakter omawianych prac, które na etapie sprawdzania przydatności kandydatów mają przede wszystkim charakter porównawczy, i z tego względu obejmuje je tajemnica związana z tymi pracami (pkt 30 i 31 zaskarżonego wyroku).
17 Sąd do spraw Służby Publicznej podkreślił, że zgodnie z orzecznictwem „podanie do wiadomości ocen uzyskanych z poszczególnych egzaminów” stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji komisji konkursowej (ww. w pkt 16 wyrok w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, pkt 31; wyroki Sądu: z dnia 21 maja 1996 r. w sprawie T‑153/95 Kaps przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP s. I‑A‑233, II‑663, pkt 81; z dnia 2 maja 2001 r. w sprawach połączonych T‑167/99 i T‑174/99 Giulietti i in. przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑93, II‑441, pkt 81; z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie T‑53/00 Angioli przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑13, II‑73, pkt 69; z dnia 31 maja 2005 r. w sprawie T‑294/03 Gibault przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑141, II‑635, pkt 39) (pkt 32 zaskarżonego wyroku).
18 Po drugie, Sąd do spraw Służby Publicznej uściślił zakres orzecznictwa w tym obszarze (pkt 34 zaskarżonego wyroku).
19 Ponadto Sąd do spraw Służby Publicznej odniósł się do istniejącego orzecznictwa dotyczącego niepowodzenia na pisemnym etapie konkursu, zgodnie z którym kandydat uzyskuje w praktyce wystarczająco pełne wyjaśnienie swojego niepowodzenia, otrzymując nie tylko poszczególne oceny indywidualne, ale również uzasadnienie indywidualnej oceny eliminującej, która spowodowała jego wykluczenie z dalszej części konkursu, jak również inne informacje (wyroki Sądu: z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie T‑72/01 Pyres przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑169, II‑861, pkt 70; z dnia 17 września 2003 r. w sprawie T‑233/02 Alexandratos i Panagiotou przeciwko Radzie, RecFP s. I‑A‑201, II‑989, pkt 31; z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie T‑371/03 Le Voici przeciwko Radzie, Zb.Orz.SP s. I‑A‑209, II‑957, pkt 115–117; wyroki Sądu do spraw Służby Publicznej: z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie F‑73/06 Van Neyghem przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 72, 79, 80; z dnia 4 września 2008 r. w sprawie F‑147/06 Dragoman przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 21, 82, 83) (pkt 39 zaskarżonego wyroku).
20 W odniesieniu do tego Sąd do spraw Służby Publicznej zauważył, że o ile osoby sprawdzające egzaminy pisemne mogą nie być znane zainteresowanym, a zatem nie są narażone na ingerencję i naciski, do których odnosi się ww. w pkt 16 wyrok w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, w przeciwieństwie do członków komisji uczestniczących w etapie ustnym, o tyle okoliczność ta obiektywnie nie uzasadnia istnienia znaczących różnic między wymogami uzasadnienia w przypadku niepowodzenia na etapie pisemnym, takich jak wymogi wynikające z orzecznictwa przedstawionego w pkt 39 zaskarżonego wyroku, a bronionymi przez Komisję wymogami w przypadku niepowodzenia na egzaminie ustnym, które w szczególności w tym przypadku polegają na podaniu skarżącemu tylko jego indywidualnej oceny eliminującej.
21 Po trzecie, Sąd do spraw Służby Publicznej zauważył, że nawet gdy wynik pogodzenia obowiązku uzasadnienia z zachowaniem zasady tajności prac komisji konkursowej, w szczególności odnośnie do kwestii, czy podanie do wiadomości kandydata wyeliminowanego na etapie ustnym tylko jednej indywidualnej oceny eliminującej stanowi spełnienie tego obowiązku, skłania się najczęściej w stronę zasady tajności prac komisji, to może być inaczej w przypadku zaistnienia wyjątkowych okoliczności, tym bardziej że najnowsze orzecznictwo dotyczące rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43) opowiada się za zapewnieniem przejrzystości (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C‑64/05 P Szwecja przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑11389; z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawach połączonych C‑39/05 P i C‑52/05 P Szwecja i Turco przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑4723) (pkt 40 zaskarżonego wyroku).
22 Po czwarte, Sąd do spraw Służby Publicznej wyjaśnił przyczyny, dla których należy uznać, że w niniejszym przypadku zaistniały wyjątkowe okoliczności w rozumieniu pkt 21 powyżej (pkt 42–48 zaskarżonego wyroku).
23 Po piąte, Sąd do spraw Służby Publicznej wysnuł wnioski z zaistniałych wyjątkowych okoliczności i orzekł, że o ile podanie do wiadomości skarżącemu indywidualnej oceny eliminującej, jaką uzyskał z egzaminu ustnego, a mianowicie oceny 24,5/50, jest czymś więcej niż zwykłym rozpoczęciem uzasadnienia, które zgodnie z orzecznictwem (wyrok Sądu z dnia 6 listopada 1997 r. w sprawie T‑71/96 Berlingieri Vinzek przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑339, II‑921, pkt 79) może zostać uzupełnione w toku postępowania, o tyle podanie do wiadomości tej jednej oceny nie jest w tym przypadku wystarczające, aby obowiązek uzasadnienia został w pełni spełniony, a co za tym idzie, odmowa uzupełnienia informacji przez Komisję oznacza, zdaniem Sądu do spraw Służby Publicznej, naruszenie tego obowiązku (pkt 49 zaskarżonego wyroku).
24 W tym względzie Sąd do spraw Służby Publicznej, przyznając, że do jego obowiązków nie należy ustalanie, jakie informacje musi przekazać Komisja osobie zainteresowanej, aby został spełniony obowiązek uzasadnienia, zauważył między innymi, że można byłoby podać S. Meierhoferowi pewne dodatkowe informacje, jak oceny pośrednie dla każdego z kryteriów oceny określonych w ogłoszeniu o konkursie oraz kartę oceny, która mogłaby zostać mu przedstawiona bez informacji objętych tajemnicą prac Komisji, nie ujawniając jednocześnie stanowiska poszczególnych członków komisji ani informacji dotyczących indywidualnej lub porównawczej oceny kandydatów (pkt 50, 51 zaskarżonego wyroku).
25 Następnie stwierdził, że odmowa podania przez Komisję do wiadomości, nawet tylko Sądowi do spraw Służby Publicznej, tych informacji doprowadziła do tego, że nie mógł on w pełni sprawować kontroli (pkt 51 zaskarżonego wyroku).
26 Ponadto Sąd do spraw Służby Publicznej podkreślił, że podążanie tokiem rozumowania Komisji, zgodnie z którym informacje takie jak te wymienione w pkt 25 powyżej są pozbawione znaczenia, prowadzi do pozbawienia sądu Unii jakiejkolwiek możliwości kontroli oceny etapu ustnego. Tymczasem, według Sądu do spraw Służby Publicznej, o ile nie może on rzeczywiście zastąpić oceny członków komisji swoją oceną, musi on mieć możliwość zweryfikowania, w świetle obowiązku uzasadnienia, że dokonali oni oceny skarżącego na podstawie kryteriów określonych w ogłoszeniu o konkursie i że w obliczeniach oceny osoby zainteresowanej nie wystąpił żaden błąd; tak samo musi on mieć możliwość dokonywania ograniczonej kontroli dotyczącej związku między ocenami członków komisji a ich ocenami wyrażonymi w liczbach (wyrok Trybunału z dnia 16 czerwca 1987 r. w sprawie 40/86 Kolivas przeciwko Komisji, Rec. s. 2643, pkt 11; ww. w pkt 19 wyrok w sprawie Van Neyghem przeciwko Komisji, pkt 86; wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 11 września 2008 r. w sprawie F‑127/07 Coto Moreno przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 34, 36). W tej kwestii musi on zarządzić środki organizacji postępowania, które są jego zdaniem odpowiednie, uwzględniając szczególne okoliczności sprawy, wskazując w stosownym przypadku instytucji pozwanej, że odpowiedzi zostaną przekazane osobie zainteresowanej tylko w zakresie, w jakim jest to zgodne z zasadą tajności prac komisji (pkt 52 zaskarżonego wyroku).
27 Po szóste i ostatnie Sąd do spraw Służby Publicznej przyjął do wiadomości odmowę dostarczenia przez Komisję informacji żądanych w ramach środków organizacji postępowania, i uznając przyczyny podnoszone przez Komisję celem uzasadnienia tej odmowy za nieprzekonywające, stwierdził nieważność decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia (pkt 53–55 zaskarżonego wyroku).
W przedmiocie odwołania
Przebieg postępowania i żądania stron
28 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 grudnia 2008 r. Komisja wniosła niniejsze odwołanie.
29 W następstwie złożenia przez S. Meierhofera w dniu 17 marca 2009 r. odpowiedzi na odwołanie Komisja zwróciła się pismem z dnia 6 kwietnia 2009 r. o możliwość przedstawienia repliki zgodnie z art. 143 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.
30 Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2009 r. prezes izby odwołań Sądu uwzględnił ten wniosek i nastąpiła druga wymiana pism. Postępowanie pisemne zostało zamknięte w dniu 20 lipca 2009 r.
31 Pismem z dnia 18 sierpnia 2009 r. Komisja zwróciła się z uzasadnionym wnioskiem, na podstawie art. 146 regulaminu postępowania przed Sądem, o jej wysłuchanie podczas postępowania ustnego.
32 W oparciu o sprawozdanie sędziego sprawozdawcy Sąd (izba odwołań) uwzględnił ten wniosek i otworzył procedurę ustną.
33 Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2010 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.
34 Komisja wnosi do Sądu o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– obciążenie każdej ze stron własnymi kosztami postępowania.
35 S. Meierhofer wnosi do Sądu o:
– odrzucenie odwołania jako niedopuszczalnego;
– pomocniczo oddalenie odwołania jako bezzasadnego;
– obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez obie strony w obu instancjach.
36 Podczas rozprawy S. Meierhofer odstąpił od swojego zarzutu niedopuszczalności dotyczącego wniesienia niniejszego odwołania z przekroczeniem terminu, co odnotowano w protokole.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
37 Na wstępie, chociaż S. Meierhofer nie utrzymuje już, że niniejsze odwołanie zostało wniesione z przekroczeniem terminu, należy przypomnieć, że terminy do wniesienia skargi mają charakter bezwzględnie wiążący i nie mogą być zmieniane w drodze umowy stron lub postanowienia sądu, gdyż zostały ustanowione w celu zapewnienia jasności i pewności sytuacji prawnych. Tym samym do Sądu należy zbadanie, nawet z urzędu, czy skarga została wniesiona we właściwym terminie (zob. wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2004 r. w sprawach połączonych T‑142/01 i T‑283/01 OPTUC przeciwko Komisji, Rec. s. II‑329, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 Termin dwóch miesięcy do wniesienia przez Komisję odwołania od zaskarżonego wyroku rozpoczął swój bieg w dniu jego doręczenia, 16 października 2008 r. Ponieważ na podstawie art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem został przedłużony o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość, upłynął więc w dniu 26 grudnia 2008 r. o północy. Tym samym należy stwierdzić, że odwołanie, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 19 grudnia 2008 r., zostało wniesione w odpowiednim czasie.
39 Ponadto w odpowiedzi na odwołanie S. Meierhofer powołuje się na niedopuszczalność odwołania ze względu na brak interesu prawnego Komisji, ponieważ poprzez podanie do wiadomości S. Meierhofera ocen pośrednich z jego egzaminu ustnego, wspomniana instytucja spełniła już obowiązki, jakie nakładał na nią zaskarżony wyrok.
40 Komisja w replice kwestionuje ten zarzut, opierając się na obowiązku wykonania zaskarżonego wyroku wynikający z art. 233 WE, jak również na okoliczności, że art. 9 akapit drugi załącznika I do statutu Trybunału nie uzależnia możliwości wniesienia odwołania przez instytucję wspólnotową od istnienia interesu prawnego.
41 W tym względzie należy przypomnieć, że po pierwsze zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym odwołań wniesionych przez instytucje pozwane w pierwszej instancji od orzeczeń uwzględniających żądania urzędnika, dopuszczalność odwołania jest uzależniona od istnienia interesu prawnego, który zakłada, że postępowanie odwoławcze może swoim wynikiem przynieść korzyść stronie, która je wszczęła (wyroki Trybunału: z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie C‑174/99 P Parlament przeciwko Richardowi, Rec. s. I‑6189, pkt 33; z dnia 3 kwietnia 2003 r. w sprawie C‑277/01 P Parlament przeciwko Samperowi, Rec. s. I‑3019, pkt 28).
42 Tym samym Komisja niesłusznie powołuje się na orzecznictwo, zgodnie z którym na podstawie art. 56 akapit trzeci statutu Trybunału, po pierwsze, instytucje Unii nie muszą udowadniać istnienia interesu prawnego, aby móc wnieść odwołanie, a po drugie, do sądu Unii nie należy kontrola środków podjętych w tym zakresie przez te instytucje. To samo orzecznictwo przypomina bowiem jasno, że omawiany przepis statutu Trybunału nie znajduje zastosowania do sporów toczących się między Wspólnotą a jej pracownikami (wyrok Trybunału z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C‑49/92 P Komisja przeciwko Anic Partecipazioni, Rec. s. I‑4125, pkt 171, 172).
43 W niniejszym przypadku należy zauważyć, że Komisja ma interes prawny.
44 W tym względzie należy przypomnieć, że Sąd do spraw Służby Publicznej zaskarżonym wyrokiem stwierdził nieważność decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia (zob. pkt 27 powyżej). Z tego wynika, że aby zastosować się do tego wyroku i zapewnić jego pełne wykonanie, Komisja jest zobowiązana do wydania nowej decyzji o wpisaniu bądź niewpisaniu nazwiska S. Meierhofera na listę rezerwową konkursu. Ta nowa decyzja zastąpiłaby decyzję z dnia 19 czerwca 2007 r., której nieważność została stwierdzona w zaskarżonym wyroku.
45 Należy stwierdzić, że Komisja nie wydała takiej decyzji. Prawdą jest, że w następstwie zaskarżonego wyroku podała do wiadomości S. Meierhofera oceny pośrednie, które ten uzyskał podczas egzaminu ustnego. Jednak pismo powiadamiające o tych ocenach nie zawiera żadnej formalnej decyzji o wpisaniu bądź niewpisaniu nazwiska zainteresowanego na listę rezerwową. W rezultacie, w przypadku gdy zaskarżony wyrok nie zostanie uchylony, Komisja będzie musiała wydać taką decyzję, którą S. Meierhofer będzie mógł, w odpowiednim przypadku, zaskarżyć w drodze nowego postępowania. Natomiast jeśli odwołanie zostanie uznane za zasadne i gdy zaskarżony wyrok zostanie uchylony, decyzja z dnia 19 czerwca 2007 r. odzyska wszystkie swoje skutki i będzie musiała zostać poddana analizie w świetle zarzutów podniesionych w skardze przez S. Meierhofera.
46 Ponieważ powiadomienie o ocenach pośrednich jest oczywiście czynnością nieodwracalną, nie jest konieczne w drugim przypadku, powołanym w pkt 45 powyżej, badanie, czy powinien być przyjęty środek dowodowy w postaci przekazania tych ocen. Jednak skutkuje to jedynie ewentualną bezprzedmiotowością zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, powołanego przez S. Meierhofera w postępowaniu, w którym wydano zaskarżony wyrok. Natomiast inne powołane przez niego w tym samym postępowaniu zarzuty, które nie zostały zbadane przez Sąd do spraw Służby Publicznej, muszą być przy takim samym założeniu zbadane.
47 Ponadto uchylenie zaskarżonego wyroku przyniesie w każdym wypadku pewną korzyść Komisji, ponieważ jeśli skarga w pierwszej instancji zostanie ostatecznie oddalona, będzie ona tym samym zabezpieczona przed jakimkolwiek wnioskiem ze strony S. Meierhofera o odszkodowanie ze względu na szkodę, na jaką ten mógłby powoływać się w związku z decyzją z dnia 19 czerwca 2007 r. (zob. podobnie ww. w pkt 41 wyroki: w sprawie Parlament przeciwko Richardowi, pkt 34, w sprawie Parlament przeciwko Samperowi, pkt 31).
48 W świetle powyższych uwag należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez S. Meierhofera.
Co do istoty
49 W uzasadnieniu swojego odwołania Komisja podnosi zasadniczo trzy zarzuty dotyczące: po pierwsze, naruszenia zakresu obowiązku uzasadnienia, po drugie, niezgodności z prawem wspólnotowym kontroli ocen dokonanych przez członków komisji konkursowej i po trzecie, naruszenia pewnych zasad proceduralnych w ramach środków organizacji postępowania przyjętych w pierwszej instancji i oceny dowodów.
50 W pierwszej kolejności należy zbadać trzeci zarzut.
Argumenty stron
51 Komisja utrzymuje, że Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie stwierdził, że generalnie odmówiła ona przedstawienia żądanych dokumentów. Wprost przeciwnie, Komisja uważa, że po pierwsze, ograniczyła się do twierdzenia, że dokumenty te były pozbawione znaczenia dla celów sporu rozpatrywanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej, a po drugie, podkreśliła, że dokumenty te miały charakter szczególnie wrażliwy. Tym samym zarówno na rozprawie, jak i w swoich uwagach z dnia 19 maja 2008 r. zwróciła się do Sądu do spraw Służby Publicznej, by wezwał ją w formie postanowienia do przedstawienia tych dokumentów jako środków dowodowych, zamiast w drodze zwykłego środka organizacji postępowania przyjętego na podstawie art. 55 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
52 Komisja uściśla, że chociaż regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej w odróżnieniu od regulaminu postępowania przed Sądem nie przewiduje możliwości przyjęcia środka dowodowego nakazującego stronom sporu przedstawienie dokumentów, art. 24 statutu Trybunału, mający zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej, zezwala mu na wydanie takiego postanowienia, ponieważ przepis ten przewiduje między innymi, że sąd Unii może nakazać stronom, aby przedstawiły wszelkie dokumenty i przekazały wszelkie informacje, które uzna za przydatne.
53 Ponadto Komisja dodaje, że regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zawiera w art. 44 § 2 normy, które w tym przypadku zezwalały na wydanie postanowienia odpowiadającego na jej niepokoje wynikające z wrażliwego charakteru żądanych dokumentów. Przyznała jednak podczas rozprawy przed Sądem, że nie powołała się wyraźnie na ten przepis przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
54 S. Meierhofer odpowiada po pierwsze, że odwołanie przed Sądem może być zasadne tylko w oparciu o zarzuty dotyczące nieprawidłowości proceduralnych popełnionych w pierwszej instancji naruszających interesy danej strony.
55 Tymczasem, niezależnie od tego, czy Sąd do spraw Służby Publicznej może przyjąć środek dowodowy, taki jak żądany przez Komisję, brak takiego środka nie może naruszać interesów Komisji z tego względu, że przyjęcie takiego środka i jego wykonanie mogłoby tym bardziej prowadzić do wzbudzenia w Sądzie do spraw Służby Publicznej przekonania, że egzamin S. Meierhofera został właściwie oceniony. Jednak przedstawienie żądanych dokumentów nie zmieniło tego, że decyzja z dnia 19 czerwca 2007 r. nie zawierała wystarczającego uzasadnienia okoliczności niewpisania S. Meierhofera na listę rezerwową konkursu.
56 Po drugie, według S. Meierhofera, ewentualny błąd proceduralny popełniony przez Sąd do spraw Służby Publicznej nie wywoływałby żadnych konsekwencji z tego względu, że Komisja, zasłaniając się obowiązkiem zachowania poufności zawartym w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego, nie przedstawiła żądanych dokumentów.
57 Po trzecie, S. Meierhofer utrzymuje, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie jest zobowiązany do podjęcia środków organizacji postępowania czy środków dowodowych, ponieważ art. 55 § 2 regulaminu postępowania przed tym Sądem przewiduje jedynie, że „może” on nakazać środki organizacji postępowania, a art. 58 § 1 tego regulaminu stanowi, że o środkach dowodowych decyduje Sąd do spraw Służby Publicznej. Ponadto w odpowiedzi na pytania Sądu, S. Meierhofer uściślił podczas rozprawy, że jego zdaniem środki organizacji postępowania i środki dowodowe mają ten sam cel, polegający na umożliwieniu sądowi powzięcia wszelkich informacji koniecznych do rozpoznania sprawy. Tym samym forma, jaką przyjmują, nie ma szczególnego znaczenia.
58 Wreszcie art. 44 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie przyznaje prawa podmiotowego stronom, ponieważ ogranicza się do zakazania Sądowi do spraw Służby Publicznej podawania do wiadomości strony dokumentów uznanych przez drugą stronę za poufne, zanim sąd ten nie ustali, czy dokumenty te mają właśnie taki poufny charakter.
Ocena Sądu
59 W pierwszej kolejności należy podkreślić, że jak stwierdzono w pkt 49 zaskarżonego wyroku, decyzja z dnia 19 czerwca 2007 r. nie jest zupełnie pozbawiona uzasadnienia, ponieważ indywidualna końcowa ocena eliminująca została podana S. Meierhoferowi do wiadomości, lecz uzasadnienie jest niewystarczające. Tym samym informacje uzupełniające mogą być przedstawione w trakcie postępowania, a w konsekwencji zarzut dotyczący braku uzasadnienia może stać się bezprzedmiotowy. Zrozumiałe jest przy tym, że Komisja nie może zastąpić początkowego błędnego uzasadnienia całkowicie nowym uzasadnieniem (zob. podobnie ww. w pkt 23 wyrok w sprawie Berlingieri Vinzek przeciwko Komisji, pkt 79; wyrok Sądu z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑277/02 Pascall przeciwko Radzie, RecFP s. I‑A‑137, II‑621, pkt 31).
60 W drugiej kolejności prawdą jest, że protokół z rozprawy przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie zawiera informacji dotyczących tego, jak zachowałaby się Komisja, gdyby Sąd do spraw Służby Publicznej przyjął środek dowodowy nakazujący przedstawienie rozpatrywanych dokumentów. Tym samym nie pozwala Sądowi na sprawdzenie stanowiska Komisji w przedmiocie tej kwestii podczas rozprawy. Jednak z pkt 20–23 uwag Komisji z dnia 19 maja 2008 r. wynika jasno, że jej odmowa przedstawienia rozpatrywanych dokumentów, zważywszy na ich wrażliwy charakter, mogła dotyczyć tylko środków faktycznie przyjętych przez Sąd do spraw Służby Publicznej, czyli środków organizacji postępowania. Nie można jednak nie przesądzać reakcji Komisji na środek dowodowy, gdyby taki był postanowiony przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
61 W trzeciej kolejności należy podnieść, że ocena możliwości przyjęcia środka organizacji postępowania lub środka dowodowego mieści się w kompetencjach sądu, a nie stron. Strony mogą jedynie, w razie potrzeby, zakwestionować wybór dokonany w pierwszej instancji w ramach odwołania.
62 Tego toku rozumowania nie podważa przywołany przez Komisję wyrok Sądu z dnia 27 października 1994 r. w sprawie T‑34/92 Fiatagri i New Holland Ford przeciwko Komisji, Rec. s. II‑905. O ile jest bowiem prawdą, że w pkt 27 tego wyroku Sąd stwierdził, że ponieważ skarżące nie przedstawiły najmniejszych poszlak mogących zakwestionować założenie ważności aktów instytucji, o tyle nie należało do niego postanowienie o żądanych środkach dowodowych. Czyniąc to jednak, Sąd wypowiedział się w przedmiocie możliwości przyjęcia środków dowodowych, o które wnosiły skarżące. Tym samym wyrok ten potwierdza, co najmniej w sposób dorozumiany, lecz bezspornie, że do sądu, a nie stron należy uznanie, czy przyjęcie środka dowodowego jest konieczne dla celów wydania orzeczenia przez sąd, czemu Komisja wydaje się zaprzeczać w niniejszym przypadku. Jednak, choć prawdą jest, że strona nie może wymagać od sądu Unii przyjęcia środka dowodowego, niemniej sąd nie może wyciągnąć konsekwencji z braku w aktach pewnych informacji, skoro nie zostały wyczerpane przewidziane w jego regulaminie postępowania środki do ich przedstawienia przez daną stronę.
63 W czwartej kolejności należy stwierdzić, że jak przypomniała Komisja podczas rozprawy przed Sądem, skarga w pierwszej instancji została wniesiona przed dniem 1 listopada 2007 r., dniem wejścia w życie regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zgodnie z art. 121 tego regulaminu. Jednak, ponieważ zarządzenie środków rozpoczęło się wraz z przesłaniem stronom sprawozdania na rozprawę w dniu 7 lutego 2008 r., bezsporne jest, że przebiegało w całości pod rządami tego regulaminu. Mimo to należy pokrótce przypomnieć różnice pomiędzy regulaminem postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej a regulaminem postępowania przed Sądem w zakresie środków organizacji postępowania i środków dowodowych.
64 Jednym z wynikających z regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej kryteriów odróżnienia tych dwóch kategorii środków wydaje się być okoliczność, że środki organizacji postępowania (o których mowa w art. 55 i 56 tego regulaminu) kierowane są zawsze do stron, podczas gdy środki dowodowe (o których mowa w art. 57 i 58 tego regulaminu) mogą być również kierowane do osób trzecich. Jest to kryterium różne od kryterium, jakie wyprowadził Sąd w swoim orzecznictwie, zgodnie z którym celem środków organizacji postępowania (o których mowa w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem) jest zapewnienie właściwego przebiegu procedury pisemnej lub ustnej oraz usprawnienie postępowania dowodowego, jak również określenie kwestii, w odniesieniu do których argumentacja stron wymaga uzupełnienia lub które wymagają przeprowadzenia środków dowodowych, natomiast środki dowodowe (o których mowa w art. 65–67 regulaminu postępowania przed Sądem) mają na celu umożliwienie udowodnienia prawdziwości twierdzeń jednej ze stron dotyczących stanu faktycznego poczynionych na poparcie jej zarzutów (wyrok Sądu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie T‑141/01 Entorn przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑95, pkt 129, 130).
65 Ponadto odnośnie do formy środków, art. 56 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej uściśla, że sekretarz odpowiada za powiadomienie stron o podjętych środkach organizacji postępowania. Na podstawie art. 58 §2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, to samo odnosi się do środków dowodowych, z wyjątkiem środków w postaci dowodu ze świadków, opinii biegłych i oględzin, które muszą być przyjęte w drodze postanowienia.
66 Z tego wynika, że rozdział trzeci tytułu drugiego regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w odróżnieniu od rozdziału trzeciego tytułu drugiego regulaminu postępowania przed Sądem, nie zawiera wyraźnej podstawy prawnej pozwalającej na wydanie postanowienia nakazującego jednej ze stron przedstawienie dokumentów tytułem środków dowodowych.
67 Bez potrzeby wypowiadania się w przedmiocie, czy przyjęcie takiego postanowienia i tak pozostaje w zakresie uznania Sądu do spraw Służby Publicznej na podstawie art. 24 statutu Trybunału, należy stwierdzić, że taka możliwość została przewidziana, co najmniej w pewnych okolicznościach, w art. 44 §2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, który to przepis art. 56 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej pozostawia ponadto „nie uchybiając”.
68 Na podstawie art. 44 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej:
„Jeżeli Sąd [do spraw Służby Publicznej] ma ustalić, czy dokument, który może mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, powinien być traktowany jako poufny wobec jednej lub więcej stron, dokument ten nie jest podawany do wiadomości stron przed końcem takiego ustalania. Sąd [do spraw Służby Publicznej] może, w drodze postanowienia, zażądać przedstawienia tego dokumentu”.
69 Analogiczne postanowienie znajduje się w art. 67 § 3 akapit drugi regulaminu postępowania przed Sądem, z wyjątkiem wzmianki o działaniu w drodze postanowienia, która byłaby zbędna, ponieważ regulamin ten przewiduje już w art. 66 § 1 akapit drugi, że środki te są przyjmowane w drodze postanowienia.
70 Z tego wynika, że art. 44 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej stanowi instrument do reagowania na sytuacje, takie jak niniejsza, w których jedna ze stron nie życzy sobie, by informacje poufne zawarte w dokumentach, do których okazania została wezwana, były przekazane drugiej stronie na podstawie zasady kontradyktoryjności.
71 Przepis ten pozwala bowiem żądać w drodze postanowienia przedstawienia deklarowanych jako poufne dokumentów, a jednocześnie zobowiązuje Sąd do spraw Służby Publicznej do ustalenia, czy strona podnosząca poufny charakter dokumentów przyjęła słuszne stanowisko, sprzeciwiając się podaniu ich do wiadomości drugiej strony, przy czym ostateczna decyzja pozostaje w rękach sądu.
72 Wynika z tego, że pomimo różnic istniejących pomiędzy regulaminem postępowania przed Sądem i regulaminem postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej możliwe jest, by Sąd do spraw Służby Publicznej stosował tę samą procedurę co procedura stosowana przez Sąd, zgodnie z którą, jeśli strona informuje sąd, że uważa, iż nie będzie w stanie zastosować się do środka organizacji postępowania, ponieważ niektóre żądane dokumenty są poufne, Sąd do spraw Służby Publicznej może wydać postanowienie nakazujące tej stronie przedstawienie rozpatrywanych dokumentów, uprzedzając jednocześnie, że nie zostaną one podane do wiadomości stronie przeciwnej na tym etapie (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T‑48/05 Franchet i Byk przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1585, pkt 54, 55; z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie T‑299/05 Shanghai Excell M & E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑573, pkt 24–26).
73 W tym względzie należy oczywiście zauważyć, że ani statut Trybunału, ani regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, na wzór również regulaminu postępowania przed Trybunałem i regulaminu postępowania przed Sądem nie przewidują możliwości zastosowania sankcji w przypadku niewykonania postanowienia, a jedyną możliwą reakcją w obliczu odmowy jest wyciągnięcie z niej konsekwencji przez sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 10 czerwca 1980 r. w sprawie 155/78 M. przeciwko Komisji, Rec. s. 1797, pkt 20, 21), co Sąd do spraw Służby Publicznej uczynił w zaskarżonym wyroku.
74 Niemniej jednak, zanim Sąd do spraw Służby Publicznej mógł postąpić w ten sposób, zobowiązany był zastosować wszystkie instrumenty pozostające do jego dyspozycji, aby uzyskać rozpatrywane dokumenty. Tym bardziej gdy Komisja, poza argumentami dotyczącymi rzekomego braku znaczenia tych dokumentów, jasno uzasadniła odmowę podania ich do wiadomości, odnosząc się do ich poufnego charakteru.
75 Skoro do Sądu do spraw Służby Publicznej, a nie do Komisji, należy ustalenie, czy poufny charakter rzeczywiście stoi na przeszkodzie temu, by rozpatrywane dokumenty zostały włączone do akt sprawy i podane do wiadomości drugiej stronie, to tenże Sąd do spraw Służby Publicznej powinien był skorzystać z przepisu własnego regulaminu postępowania przewidzianego w tym celu.
76 Tym samym Komisja mogła kłaść nacisk przed Sądem do spraw Służby Publicznej na deklarowany poufny charakter dokumentów, których od niej żądano. W takich okolicznościach Sąd do spraw Służby Publicznej powinien był skorzystać z przepisu swego regulaminu postępowania, który pozwala uwzględnić w razie potrzeby ten poufny charakter i podjąć odpowiednie działania celem zapewnienia ochrony tej poufności.
77 Ponadto okoliczność, że Komisja, jak przyznała podczas rozprawy przed Sądem w odpowiedzi na pytanie Sądu, nigdy wyraźnie nie odniosła się w pierwszej instancji do art. 44 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, pozostaje bez znaczenia, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej był zobowiązany z własnej inicjatywy wybrać odpowiedni instrument proceduralny celem właściwego uzupełnienia analizy sprawy. Tymczasem w niniejszym przypadku, jak Komisja również potwierdziła w trakcie rozprawy, a S. Meierhofer temu nie zaprzeczył, powyższy przepis regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej pozwala na wydanie postanowienia nakazującego przedstawienie deklarowanego jako poufny dokumentu.
78 W świetle powyższych uwag należy uwzględnić trzeci zarzut odwołania i uchylić na tej podstawie zaskarżony wyrok, bez potrzeby badania dwóch pozostałych zarzutów odwołania.
W przedmiocie skierowania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej
79 Zgodnie z art. 13 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału, jeśli odwołanie jest zasadne, Sąd uchyla orzeczenie Sądu do spraw Służby Publicznej i sam wydaje orzeczenie w sprawie. Jeżeli stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia przez Sąd, kieruje on sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
80 W niniejszym przypadku, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł co do istoty w przedmiocie jednego zarzutu przedstawionego przez S. Meierhofera, Sąd stwierdza, że stan postępowania nie pozwala mu na wydanie orzeczenia. Tym samym należy skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
81 Ponieważ sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej, rozstrzygnięcie o kosztach niniejszego postępowania odwoławczego nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Z powyższych względów
SĄD (izba odwołań)
orzeka, co następuje:
1) Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 14 października 2008 r. w sprawie F‑74/07 Meierhofer przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, zostaje uchylony.
2) Sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
3) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 maja 2010 r.
Podpisy