Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2009 r. - Parker ITR i Parker-Hannifin przeciwko Komisji

(Sprawa T-146/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parker ITR Srl (Veniano, Włochy) i Parker-Hannifin Corp. (Mayfield Heights, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: B. Amory, F. Marchini Càmia i F. Amato, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim uznano w niej spółkę Parker ITR odpowiedzialną za popełnienie naruszenia w okresie od 1 kwietnia 1986 r. do 9 czerwca 2006 r., zaś spółkę Parker Hannifin odpowiedzialną za popełnienie naruszenia w okresie od 31 stycznia 2002 r. do 9 czerwca 2006 r.;

znaczne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące;

obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżące.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2009) 428 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/39406 - Przewody morskie, w zakresie, w jakim uznano w niej, iż skarżąca uczestniczyła w popełnieniu jednego ciągłego naruszenia prawa w sektorze przewodów morskich na terenie EOG, polegającego na koordynowaniu przetargów, ustalaniu cen, ustalaniu kwot, ustalaniu warunków sprzedaży, dokonywaniu geograficznego podziału rynku, a także wymianie poufnych informacji dotyczących cen, wielkości sprzedaży i ofert przetargowych. Ponadto skarżące domagają się obniżenia kwoty nałożonej na nie grzywny.

W uzasadnieniu swych żądań skarżące podnoszą dziewięć zarzutów.

W ramach trzech pierwszych zarzutów dotyczących kwestii przypisania odpowiedzialności skarżące podnoszą, co następuje:

Po pierwsze twierdzą one, iż poprzez uznanie spółki Parker OTR odpowiedzialną za naruszenia popełnione przed dniem 1 stycznia 2002 r. przez podmioty prawne, które nadal istnieją, prowadzą działalność gospodarczą i należą do innego przedsiębiorstwa, w zaskarżonej decyzji naruszono zasadę odpowiedzialności osobistej, dopuszczono się nadużycia władzy w celu obejścia przepisów regulujących przedawnienie, naruszono zasadę niedyskryminacji i nie dopełniono obowiązku uzasadnienia.

Po drugie skarżące twierdzą, że w zaskarżonej decyzji naruszono zasadę odpowiedzialności osobistej poprzez uznanie ich odpowiedzialnymi za bezprawne działania, których dopuścił się pracownik spółki Parker ITR, mimo że: i) angażując się w porozumienie kartelowe pracownik ten działał w celu uzyskania korzyści osobistych; ii) w celu uzyskania bezprawnych korzyści pracownik ten kierował wydziałem Oil & Gas spółki Parker ITR niezależnie od skarżących; iii) spółka Parker ITR poniosła straty w wyniku bezprawnych działań tego pracownika.

Po trzecie skarżące podnoszą, że w zaskarżonej decyzji błędnie uznano spółkę Parker Hannifin za winną popełnienia naruszenia w okresie od 31 stycznia 2002 r. do 9 czerwca 2006 r., bowiem wszelkie domniemania dotyczące decydującego wpływu spółki Parker Hannifin na działalność w sektorze przewodów morskich do transportu ropy naftowej i gazu prowadzoną przez w pełni zależną od niej spółkę Parker ITR zostały w obszerny sposób obalone przez skarżące, zaś żaden z argumentów czy dokumentów przywołanych w decyzji nie podważa zasadności obalenia tych domniemań ani nie stanowi dowodu na to, że w okresie tym spółka Parker Hannifin miała decydujący wpływ na działania podejmowane przez spółkę Parker ITR.

W ramach pozostałych sześciu zarzutów dotyczących wysokości grzywny skarżące podnoszą, co następuje:

Po czwarte twierdzą one, że zaskarżona decyzja obarczona jest oczywistym błędem, polegającym na uznaniu naruszenia obejmującego okres od 1 kwietnia 1986 r. do 13 maja 1997 r. oraz naruszenia obejmującego okres od 11 czerwca 1999 r. do 2 maja 2007 r. za jedno ciągłe naruszenie bądź za powtarzające się naruszenie w rozumieniu art. 25 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 1/2003¹. Według skarżącej oznacza to, że uprawnienie Komisji do wymierzenia grzywny za naruszenie obejmujące okres od 1 kwietnia 1986 r. do 13 maja 1997 r. uległo przedawnieniu.

Po piąte skarżące utrzymują, iż w decyzji błędnie uznano spółkę Parker ITR za podmiot pełniący wiodącą rolę w porozumieniu kartelowym w okresie od 11 czerwca 1999 r. do 30 września 2001 r.

Po szóste podnoszą one, że zaskarżona decyzja narusza zasadę odpowiedzialności osobistej oraz nie zawiera uzasadnienia co do kwestii zwiększenia wysokości grzywny nałożonej na spółkę Parker Hannifin ze względu na przypisywaną spółce Parker ITR wiodącą rolę w porozumieniu kartelowym.

Po siódme skarżące twierdzą, że decyzja ta narusza zasadę uzasadnionych oczekiwań, gdyż w celu obliczenia "skumulowanej wartości sprzedaży na terytorium EOG" w rozumieniu pkt 18 wytycznych Komisji w sprawie grzywien² wzięto w niej pod uwagę sprzedaż towarów, w odniesieniu do których faktury wystawiane były na przedsiębiorstwa zlokalizowane na terenie EOG, lecz których dostawy nie były realizowane w ramach tego terytorium.

Po ósme podnoszą one, że poprzez uwzględnienie całkowitego obrotu spółki Parker Hannifin w celu obliczenia wynoszącego 10% pułapu części grzywny dotyczącej naruszeń, za które wyłączną odpowiedzialność przypisano spółce Parker ITR, w zaskarżonej decyzji dokonano błędnej wykładni art. 23 rozporządzenia nr 1/2003, naruszono zasadę odpowiedzialności osobistej i nie przedstawiono uzasadnienia.

Po dziewiąte skarżące twierdzą, że decyzję wydano z naruszeniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i obowiązku uzasadnienia, skoro odmówiono w niej zmniejszenia wysokości nałożonej na skarżące grzywny ze względu na ich współpracę.

____________

¹ - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, Dz.U. 2003, L 1., s. 1.

² - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003, Dz.U. 2006, C 210, s. 2.