Sprawa T‑201/11
(publikacja fragmentów)
Si.mobil telekomunikacijske storitve d.d.
przeciwko
Komisji Europejskiej
Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Słoweński rynek usług telefonii ruchomej – Decyzja w sprawie odrzucenia skargi do Komisji – Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego – Brak interesu Unii
Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 17 grudnia 2014 r.
1. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Prawo Komisji do odrzucenia skargi dotyczącej sprawy rozpatrywanej przez krajowy organ ochrony konkurencji – Przesłanki
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, motyw 18, art. 13 ust. 1)
2. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Komunikat Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji – Prawo przedsiębiorstw do domagania się, by ich sprawy były prowadzone przez określony organ ochrony konkurencji – Brak
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, motyw 18, art. 13 ust. 1; komunikat Komisji 2004/C 101/03, pkt 4, 31)
3. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Prawo Komisji do odrzucenia skargi dotyczącej sprawy rozpatrywanej przez krajowy organ ochrony konkurencji – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Kontrola sądowa – Zakres
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, motyw 18, art. 13 ust. 1)
4. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji – Prawo Komisji do odrzucenia skargi dotyczącej sprawy rozpatrywanej przez krajowy organ ochrony konkurencji – Pojęcie rozpatrywania – Zakres
(art. 101 TFUE, 102 TFUE, art. 105 ust. 1 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, motywy 1, 6, 8, 18, 35, art. 13 ust. 1)
5. Konkurencja – Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji– Prawo Komisji do odrzucenia skargi dotyczącej sprawy rozpatrywanej przez krajowy organ ochrony konkurencji – Pojęcie tej samej praktyki – Zakres – Granice
(art. 101 TFUE, 102 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, motyw 18, art. 13 ust. 1)
1. Z samego brzmienia art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że Komisja może odrzucić wniesioną do niej skargę, jeśli po pierwsze, stwierdzi, iż organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego „zajmuje się” sprawą, która została jej zasygnalizowana w tej skardze, i po drugie, iż sprawa ta dotyczy „tego samego porozumienia”, „tej samej decyzji związku przedsiębiorstw” czy też „tej samej praktyki”.
Innymi słowy, spełnienie tych dwóch przesłanek stanowi dla Komisji „wystarczającą podstawę” do odrzucenia wniesionej do niej skargi. Zastosowanie art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 nie może być zatem uzależnione od spełnienia warunków innych niż te wspomniane powyżej.
Na podstawie art. 4 i 5 rozporządzenia nr 1/2003 Komisji i organom ochrony konkurencji państw członkowskich przysługują równoległe uprawnienia do stosowania art. 81 [WE] i 82 [WE], a struktura rozporządzenia nr 1/2003 opiera się na założeniu ścisłej współpracy między tymi podmiotami. Natomiast ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji nie ustanawiają żadnej zasady podziału kompetencji między Komisją a organami ochrony konkurencji państw członkowskich. A zatem nawet przy założeniu, że to Komisja, a nie krajowy organ ochrony konkurencji jest najwłaściwszym organem do prowadzenia danej sprawy, zainteresowanemu przedsiębiorstwu nie przysługuje prawo do domagania się rozpatrzenia tej sprawy przez Komisję.
(por. pkt 33, 34, 36, 37, 40)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 39)
3. Artykuł 13 i motyw 18 rozporządzenia nr 1/2003 stanowią wyraz daleko idących uprawnień dyskrecjonalnych, jakie przysługują krajowym organom należącym do sieci organów ochrony konkurencji w ramach zapewniania w jej obrębie optymalnego przydziału spraw. Komisji także, a fortiori, ze względu na przyznaną jej w traktacie i w rozporządzeniu nr 1/2003 rolę, przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania przy stosowaniu art. 13 rozporządzenia nr 1/2003.
Ze względu na to więc, że Komisji przysługuje przy wykonywaniu art. 13 rozporządzenia nr 1/2003 szeroki zakres swobodnego uznania, sprawowana przez sąd Unii kontrola winna ograniczać się do sprawdzenia tego, czy przestrzegane były przepisy proceduralne oraz przepisy dotyczące uzasadnienia, a także do sprawdzenia prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych oraz tego, czy nie naruszono prawa bądź czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i czy nie doszło do nadużycia władzy.
(por. pkt 43, 44)
4. Nie można uznać wyrażenia „zajmować się [rozpatrywać]”, zawartego w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, za równoznaczne jedynie z tym, że złożona została skarga czy też że istnieje możliwość przeprowadzenia w danej sprawie postępowania z urzędu. Wniesienie skargi przez podmiot czy też zaistnienie sprawy, w przedmiocie której należy przeprowadzić postępowanie z urzędu, jest aktem, który jako taki nie świadczy ani o wykorzystaniu przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego przysługujących mu uprawnień, ani tym bardziej o tym, że przeprowadzone zostało badanie związanych z daną sprawą okoliczności prawnych i faktycznych. Komisja nie wywiązałaby się zatem z wyznaczonego jej w art. 105 ust. 1 TFUE ogólnego zadania polegającego na sprawowaniu nadzoru, gdyby mogła odrzucić wniesioną do niej skargę z tego tylko powodu, że do organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego wniesiona została skarga czy też trafiła do niego sprawa, w przedmiocie której należy przeprowadzić postępowanie z urzędu, i okoliczność, czy dana sprawa została następnie w jakikolwiek rozpatrzona, byłaby przy tym pozbawiona znaczenia.
Jednak w sytuacji gdy Komisja stosuje w danym przypadku art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, przepis ten w żaden sposób nie nakłada na nią obowiązku przeprowadzenia oceny zasadności podejścia przyjętego przez rozpatrujący sprawę organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego.
W tych okolicznościach, w sytuacji gdy Komisja odrzuca wniesioną do niej skargę w zastosowaniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, instytucja ta powinna, przyjmując za podstawę informacje, jakimi dysponuje w dniu wydania decyzji, upewnić się w szczególności, że organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego prowadzi dochodzenie w danej sprawie.
Ponadto z preambuły rozporządzenia nr 1/2003, a w szczególności z jej motywów 1, 6, 8 i 35, wynika, że celem ściślejszego uczestnictwa organów ochrony konkurencji państw członkowskich w wykonywaniu art. 81 [WE] i art. 82 [WE] oraz nałożenia na nie obowiązku stosowania tych postanowień w sytuacji, gdy zachodzi możliwość, iż wywierany jest wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, jest właśnie zapewnienie zamierzonej przez prawodawcę w tym rozporządzeniu skuteczności. Wymóg zapewnienia tej skuteczności nie może zaś, bez uszczerbku dla zakresu zastosowania art. 13 rozporządzenia nr 1/2003, skutkować nałożeniem na Komisję obowiązku sprawdzania tego, czy w ramach wykonywania tego szczególnego przepisu dany krajowy organ ochrony konkurencji dysponuje środkami instytucjonalnymi, finansowymi i technicznymi potrzebnymi do realizacji powierzonego mu w rozporządzeniu nr 1/2003 zadania.
(por. pkt 47–50, 56, 57)
5. Z art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że Komisja może odrzucić wniesioną do niej skargę ze względu na to, iż skarga dotyczy „tej samej” uzgodnionej praktyki co ta, której rozpatrywaniem zajmuje się już organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego, jeżeli owa praktyka stanowi „te same praktyki, których miano się dopuścić w tym samym momencie na tym samym rynku”, co te będące przedmiotem skargi wniesionej do Komisji.
Ponadto w sytuacji gdy Komisja ma zamiar odrzucić wniesioną do niej skargę na podstawie art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, winna ona w szczególności upewnić się, że sprawa rozpatrywana przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego dotyczy okoliczności faktycznych tych samych co te, które zostały ujawnione w tej skardze. Komisja nie może natomiast być związana ani przedmiotem i podstawą żądań podnoszonych przez podmioty wnoszące do niej skargę, ani też dokonaną przez nie kwalifikacją ujawnianych przez nie okoliczności.
(por. pkt 69, 73, 75, 76)