Υπόθεση T‑53/12

CF Sharp Shipping Agencies Pte Ltd

κατά

Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν με σκοπό την πρόληψη της διαδόσεως των πυρηνικών όπλων — Δέσμευση κεφαλαίων — Προσφυγή ακυρώσεως — Υποχρέωση αιτιολογήσεως»

Περίληψη — Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα)
της 26ης Οκτωβρίου 2012

1.      Ένδικη διαδικασία — Κανονισμός ο οποίος αντικαθιστά, διαρκούσης της διαδικασίας, την προσβαλλόμενη πράξη — Νέο στοιχείο — Προσαρμογή των αιτημάτων και των αρχικών ισχυρισμών — Προθεσμία — Δυνατότητα εφαρμογής της προθεσμίας που προβλέπεται για την άσκηση προσφυγής ακυρώσεως — Εξαίρεση — Προϋποθέσεις

(Άρθρο 263 § 6 ΣΛΕΕ)

2.      Πράξεις των οργάνων — Αιτιολογία — Υποχρέωση — Περιεχόμενο — Κανονισμός που αφορά τη λήψη περιοριστικών μέτρων κατά του Ιράν — Δέσμευση κεφαλαίων προσώπων, οντοτήτων ή οργανισμών που μετέχουν ή στηρίζουν τη διάδοση πυρηνικών όπλων — Ελάχιστες απαιτήσεις

(Άρθρο 29, εδ. 2, ΣΛΕΕ· κανονισμοί του Συμβουλίου 961/2010, άρθρο 36 § 3, και 267/2012, άρθρο 46 § 3)

3.      Προσφυγή ακυρώσεως — Ακυρωτική απόφαση — Αποτελέσματα — Ακύρωση κανονισμού που αφορά τη λήψη περιοριστικών μέτρων κατά του Ιράν — Λαμβάνεται υπόψη το αποτέλεσμα της ακυρώσεως του κανονισμού από τη λήξη της προθεσμίας ασκήσεως αναιρέσεως ή της απορρίψεως της αναιρέσεως

(Άρθρα 280 ΣΛΕΕ και 288 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρα 56, εδ. 1, και 60, εδ. 2· κανονισμοί του Συμβουλίου 961/2010, παράρτημα VIII, και 267/2012, άρθρο 51, εδ. 2, και παράρτημα IX)

1.      Όταν ένας κανονισμός ο οποίος αφορά άμεσα και ατομικά έναν ιδιώτη αντικαθίσταται, διαρκούσης της διαδικασίας, από πράξη με το ίδιο αντικείμενο, η πράξη αυτή πρέπει να θεωρηθεί ως νέο στοιχείο που παρέχει στον προσφεύγοντα τη δυνατότητα να προσαρμόσει τα αιτήματα και τους ισχυρισμούς του.

Η προσαρμογή αυτή πρέπει να γίνεται εντός της δίμηνης προθεσμίας που τάσσει το άρθρο 263, παράγραφος 6, ΣΛΕΕ. Συγκεκριμένα, η προθεσμία αυτή εφαρμόζεται, κατ’ αρχήν, τόσο όταν η προσφυγή ακυρώσεως μιας πράξεως ασκήθηκε μέσω εισαγωγικού δίκης εγγράφου όσο και όταν, στο πλαίσιο εκκρεμούς δίκης, ασκήθηκε μέσω αιτήσεως περί προσαρμογής του αιτήματος να ακυρωθεί μια προγενέστερη πράξη, η οποία καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από την επίμαχη πράξη.

Ωστόσο, κατ’ εξαίρεση από την αρχή αυτή, η εν λόγω προθεσμία δεν έχει εφαρμογή, στο πλαίσιο εκκρεμούς δίκης, όταν, αφενός, η επίμαχη πράξη και η πράξη που αυτή καταργεί και αντικαθιστά έχουν, έναντι του ενδιαφερομένου, το ίδιο αντικείμενο, στηρίζονται, ουσιαστικώς, στην ίδια αιτιολογία και έχουν, ουσιαστικώς, πανομοιότυπο περιεχόμενο, διαφοροποιούμενες μεταξύ τους μόνον από το αντίστοιχο πεδίο εφαρμογής ratione temporis, και, αφετέρου, η αίτηση προσαρμογής του αιτήματος δεν στηρίζεται σε κάποιο ισχυρισμό, πραγματικό γεγονός ή αποδεικτικό στοιχείο εκτός από την ίδια την έκδοση της επίμαχης πράξεως η οποία καταργεί και αντικαθιστά την προγενέστερη πράξη. Σε τέτοια περίπτωση, δεδομένου ότι στο αντικείμενο και στο πλαίσιο της διαφοράς, όπως αυτά καθορίστηκαν με την αρχική προσφυγή, δεν επήλθε άλλη τροποποίηση εκτός από εκείνη η οποία αφορά τη χρονική διάσταση της διαφοράς, ουδόλως θίγεται η ασφάλεια δικαίου από το γεγονός ότι η αίτηση προσαρμογής του αιτήματος υποβλήθηκε μετά την πάροδο της σχετικής δίμηνης προθεσμίας.

(βλ. σκέψεις 25-26, 28-29)

2.      Η υποχρέωση αιτιολογήσεως βλαπτικής πράξεως συνιστά ουσιώδη αρχή του δικαίου της Ένωσης από την οποία χωρεί παρέκκλιση μόνον για επιτακτικούς λόγους. Ως εκ τούτου, η αιτιολογία πρέπει, κατ’ αρχήν, να κοινοποιείται στον ενδιαφερόμενο ταυτόχρονα με τη βλαπτική γι’ αυτόν πράξη, καθόσον η έλλειψη αιτιολογίας δεν μπορεί να καλυφθεί λόγω του ότι ο ενδιαφερόμενος πληροφορείται την αιτιολογία της πράξεως κατά τη διαδικασία ενώπιον του κοινοτικού δικαστή.

Όσον αφορά μια πράξη, όπως ο κανονισμός 267/2012, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, το Συμβούλιο οφείλει να γνωστοποιεί στη θιγόμενη από τα περιοριστικά μέτρα οντότητα τους ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους κρίνει ότι πρέπει να ληφθούν τα μέτρα αυτά, εκτός αν επιτακτικοί λόγοι αναγόμενοι στην ασφάλεια είτε της Ένωσης είτε των κρατών μελών της ή απορρέοντες από τις διεθνείς σχέσεις της Ένωσης και των κρατών μελών της αποκλείουν τη γνωστοποίηση ορισμένων στοιχείων. Οφείλει, επίσης, να εκθέτει τα πραγματικά και νομικά στοιχεία, από τα οποία εξαρτάται η νόμιμη δικαιολόγηση των οικείων μέτρων, και τους λόγους για τους οποίους τα έκρινε επιβεβλημένα.

(βλ. σκέψεις 35-36)

3.      Δυνάμει του άρθρου 60, δεύτερο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, κατά παρέκκλιση από το άρθρο 280 ΣΛΕΕ, οι αποφάσεις του Γενικού Δικαστηρίου με τις οποίες ακυρώνεται κανονισμός παράγουν αποτελέσματα μόνον από τη λήξη της προθεσμίας ασκήσεως αναιρέσεως του άρθρου 56, πρώτο εδάφιο, του εν λόγω Οργανισμού ή, εφόσον έχει ασκηθεί αναίρεση εντός της προθεσμίας αυτής, από την απόρριψή της.

Ο κανονισμός 267/2012, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, συμπεριλαμβανομένου του παραρτήματος ΙΧ αυτού, έχει, όμως, τη φύση κανονισμού, δεδομένου ότι το άρθρο 51, δεύτερο εδάφιο, αυτού προβλέπει ότι είναι δεσμευτικός ως προς όλα τα μέρη του και ισχύει άμεσα σε κάθε κράτος μέλος, κατ’ αντιστοιχία προς τα αποτελέσματα ενός κανονισμού, όπως αυτά προβλέπονται στο άρθρο 288 ΣΛΕΕ. Ως εκ τούτου, ο κανονισμός αυτός δεν μπορεί να ακυρωθεί με άμεση ισχύ.

(βλ. σκέψεις 48-50)