WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (pierwsza izba)
z dnia 17 lutego 2009 r.
Sprawa F‑51/08
Willem Stols
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2007 r. – Porównanie osiągnięć – Oczywisty błąd w ocenie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której W. Stols żąda stwierdzenia nieważności decyzji Rady z dnia 16 lipca 2007 r. o niewpisaniu jego nazwiska na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AST 11 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2007 r., wraz z decyzją zastępcy sekretarza generalnego Rady z dnia 5 lutego 2008 r. oddalającą jego zażalenie złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 16 lipca 2007 r. i z dnia 5 lutego 2008 r., którymi Rada odmówiła awansowania skarżącego do grupy zaszeregowania AST 11 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2007 r. Rada zostaje obciążona kosztami postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć
(regulamin pracowniczy, art. 45)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć
(regulamin pracowniczy, art. 45)
1. Przysługujący administracji szeroki zakres uznania w celu dokonania oceny osiągnięć, jakie powinny być uwzględnione w ramach decyzji w sprawie awansowania na mocy art. 45 regulaminu pracowniczego, jest ograniczone koniecznością porównania kandydatur przy dochowaniu wszelkiej staranności i bezstronności, w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. W praktyce porównanie powinno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji, przy czym sprawozdania z oceny stanowią niezbędny element oceny, zawsze gdy rozpatruje się karierę urzędnika celem wydania decyzji o jego awansie. W tym celu organ powołujący korzysta z nadanych regulaminem pracowniczym kompetencji w zakresie przeprowadzania takiego porównania według procedury czy metody, które uzna za najwłaściwsze. Przeprowadzając bowiem przewidzianą w art. 45 regulaminu pracowniczego analizę osiągnięć, organ powołujący nie jest zobowiązany odwoływać się wyłącznie do sprawozdań z oceny kandydatów, lecz może również oprzeć swą ocenę na innych aspektach ich osiągnięć, takich jak informacje dotyczące ich sytuacji administracyjnej i osobistej, mogące zrelatywizować ocenę przyjętą wyłącznie na podstawie sprawozdań z oceny.
Ponadto metoda oceny polegająca na porównaniu średniej ocen analitycznych urzędników, którzy mogą ubiegać się o awans, ze średnią ocen analitycznych ich odpowiednich dyrekcji generalnych jest również zgodna z prawem w zakresie, w jakim taka metoda zmierza do uniknięcia subiektywizmu wynikającego z ocen dokonanych przez różnych oceniających.
Ponieważ osiągnięcia stanowią decydujące kryterium każdego awansu, wiek i staż pracy mogą być uwzględniane jedynie pomocniczo, z wyjątkiem przypadków równoważnych osiągnięć, w których mogą stanowić kryterium rozstrzygające.
(zob. pkt 28–32)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 62/75 de Wind przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., Rec. s. 1167, pkt 17; sprawa C‑68/91 P Moritz przeciwko Komisji, 17 grudnia 1992 r., Rec. s. I‑6849, pkt 16
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑89/91, T‑21/92 i T‑89/92 X przeciwko Komisji, 25 listopada 1993 r., Rec. s. II‑1235, pkt 49, 50; sprawa T‑76/92 Tsirimokos przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. s. II‑1281, pkt 21; sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑195, II‑603, pkt 20, 30; sprawa T‑280/94 Lopes przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 29 lutego 1996 r., RecFP s. I‑A‑77, II‑239, pkt 138; sprawa T‑130/95 X przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., RecFP s. I‑A‑603, II‑1609, pkt 45; sprawa T‑168/96 Patronis przeciwko Radzie, 21 października 1997 r., RecFP s. I‑A‑299, II‑833, pkt 35; sprawa T‑221/96 Manzo‑Tafaro przeciwko Komisji, 5 marca 1998 r., RecFP s. I‑A‑115, II‑307, pkt 18; sprawa T‑157/98 Oliveira przeciwko Parlamentowi, 21 września 1999 r., RecFP s. I‑A‑163, II‑851, pkt 35; sprawa T‑82/98 Jacobs przeciwko Komisji, 24 lutego 2000 r., RecFP s. I‑A‑39, II‑169, pkt 36–39; sprawa T‑187/98 Cubero Vermurie przeciwko Komisji, 3 października 2000 r., RecFP s. I‑A‑195, II‑885, pkt 59, 85; sprawa T‑163/01 Perez Escanilla przeciwko Komisji, 11 lipca 2002 r., RecFP s. I‑A‑131, II‑717, pkt 36; sprawy połączone od T‑188/01 do T‑190/01 Tsarnavas przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., RecFP s. I‑A‑95, II‑495, pkt 97; sprawa T‑134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑609, pkt 42; sprawa T‑241/02 Callebaut przeciwko Komisji, 18 września 2003 r., RecFP s. I‑A‑215, II‑1061, pkt 22, 23; sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑253, II‑1169, pkt 53–57
2. Decyzja o odmowie awansowania urzędnika jest wadliwa z powodu oczywistego błędu w ocenie, jeżeli uzasadniona jest tym, że jego osiągnięcia są mniejsze niż osiągnięcia awansowanych urzędników, podczas gdy czynniki składające się na osiągnięcia zainteresowanego uwzględniane przez administrację na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym, czyli sprawozdania z oceny, znajomość języków, poziom wykonywanych obowiązków, oczywiście podważają to uzasadnienie.
(zob. pkt 36–41)