POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 4 kwietnia 2011 r.
Sprawa T‑239/09 P
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Odmowa wszczęcia dochodzenia przez instytucję – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Skarga o odszkodowanie – Odwołanie częściowo oczywiście niedopuszczalne, a częściowo oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie F‑146/07 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I-A-1-69, II-A-1-363.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach postępowania w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Zakres obowiązku uzasadnienia
(art. 225A WE)
2. Urzędnicy – Skarga – Przedmiot – Nakaz dla administracji – Niedopuszczalność
(art. 233 WE; regulamin pracowniczy, art. 91)
3. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Podłoże – Stosunek pracy – Podstawa prawna
(art. 236 WE; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Przesłanki kumulatywne
5. Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 138 § 1 lit. c))
1. Spoczywający na Sądzie do spraw Służby Publicznej obowiązek uzasadnienia należy uznać za spełniony, jeżeli zaskarżone postanowienie przedstawia tok przeprowadzonego przez niego rozumowania w taki sposób, że umożliwia Sądowi sprawowanie kontroli sądowej.
(zob. pkt 24)
Odesłanie: Trybunał: sprawy połączone C‑204/00 P, C‑205/00 P, C‑211/00 P, C‑213/00 P, C‑217/00 P i C‑219/00 P Aalborg Portland i in. przeciwko Komisji, 7 stycznia 2004 r., Rec. s. I‑123, pkt 372; sprawa C‑3/06 P Groupe Danone przeciwko Komisji, 8 lutego 2007 r., Zb.Orz. s. I‑1331, pkt 46; sprawa C‑311/05 P Naipes Heraclio Fourier przeciwko OHIM, 4 października 2007 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 51, 52
2. Do sądu Unii nie należy wydawanie administracji nakazów sądowych w ramach kontroli zgodności z prawem opartej na art. 91 regulaminu pracowniczego. W przypadku stwierdzenia nieważności aktu dana instytucja jest bowiem zobowiązana na mocy art. 233 WE podjąć działania wymagane do wykonania wyroku.
(zob. pkt 31)
Odesłanie: Sąd: sprawa T‑49/08 P Michail przeciwko Komisji, 19 listopada 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Spór pomiędzy urzędnikiem a instytucją, w której ten urzędnik jest lub był zatrudniony, o naprawienie szkody mieści się, jeśli powstał on na tle stosunku pracy łączącego zainteresowanego z instytucją, w zakresie stosowania art. 236 WE oraz art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a zatem znajduje się poza zakresem stosowania art. 235 WE i 288 WE.
(zob. pkt 32)
Odesłanie: Trybunał: sprawa 401/85 Schina przeciwko Komisji, 7 października 1987 r., Rec. s. 3911, pkt 9
4. W ramach złożonego przez urzędnika wniosku o odszkodowanie powstanie odpowiedzialności instytucji wymaga spełnienia szeregu przesłanek dotyczących bezprawności zarzucanego instytucji zachowania, rzeczywistego charakteru podnoszonej szkody oraz istnienia związku przyczynowego między podnoszonymi zachowaniem i szkodą. Wymienione trzy przesłanki powstania odpowiedzialności są kumulatywne, co oznacza, że gdy jedna z nich nie jest spełniona, odpowiedzialność instytucji nie powstaje.
(zob. pkt 60)
Odesłanie: Sąd: sprawa T‑256/02 I przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑289, II‑1307, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Z art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości i z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części postanowienia, do którego uchylenia zmierza, oraz zawierać argumenty prawne w konkretny sposób uzasadniające to żądanie.
Odwołanie jedynie powtarzające lub dosłownie odtwarzające zarzuty i argumenty podniesione już przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w tym takie, które były oparte na okolicznościach faktycznych, które sąd ten wprost odrzucił, nie spełnia tego wymogu. Odwołanie takie stanowi bowiem w rzeczywistości wniosek o ponowne rozpatrzenie skargi wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej, co nie należy do właściwości Sądu.
(zob. pkt 62)
Odesłanie: Trybunał: sprawa C‑196/03 P Lucaccioni przeciwko Komisji, 19 marca 2004 r., pkt 40, 41 i przytoczone tam orzecznictwo