Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. - Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawa T-442/07)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat E. Vahida)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Strony

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że Komisja nie zajęła stanowiska zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z traktatu WE, w szczególności z art. 232 WE, w odpowiedzi na skargi złożone do Komisji w dniu 3 listopada i 13 grudnia 2005 r. i formalne wezwanie do działania w dniu 2 sierpnia 2007 r.

obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą, nawet jeśli po wniesieniu skargi Komisja podejmie działanie, które zdaniem Sądu usunie potrzebę wydania decyzji, lub jeśli Sąd odrzuci skargę jako niedopuszczalną, oraz

podjęcie wszelkich środków, które Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Za pośrednictwem swojego pisma procesowego skarżąca wniosła skargę na podstawie art. 232 WE podnosząc, że Komisja zaniechała zajęcia stanowiska w odniesieniu do skarg do niej złożonych w dniach 3 listopada 2005 r., 13 grudnia 2005 r., 16 czerwca 2006 r. i 10 listopada 2006 r., po tym jak została do tego formalnie wezwana w dniu 2 sierpnia 2007 r.

Skarżąca podnosi tytułem głównym, że Komisja nie zbadała starannie i w sposób bezstronny skarg złożonych do niej przez skarżącą, w których doniosła ona o bezprawnym udzieleniu pomocy w formie korzyści przyznanych przedsiębiorstwom lotniczym Alitalia, Air One i Meridiana przez państwo włoskie. Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że Komisja nie zajęła stanowiska w odniesieniu do skarg skarżącej do niej złożonych, w których zarzucała ona dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji i tym samym naruszenie art. 82 WE.

Skarżąca podnosi, że środki, które są przedmiotem jej skargi, a mianowicie: a) wypłata Alitalia "9/11 pomocy o charakterze rekompensaty", b) preferencyjne warunki transferu Alitalia Servizi na rzecz Fintecna, c) umorzenie długów Alitalia względem włoskich portów lotniczych d) finansowanie odpraw w przypadku zwolnień, e) obniżki kosztów paliwa, f) obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach, g) transfer ponad 100 pracowników Alitalia do Meridiana i Air One, h) dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na lotniskach regionalnych, w tym na lotnisku Ciampino, można przypisać państwu włoskiemu, stanowią utratę dochodów tego państwa i przysparzają korzyści szczególnie Alitalia a niektóre z nich Air One i Meridiana. Według skarżącej te środki stanowią pomoc państwa, która spełnia przesłanki określone w art. 87 ust. 1.

Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że rezygnacja z długów Alitalia przez włoskie porty lotnicze, obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach oraz obniżki kosztów paliwa a także dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na regionalnych lotniskach stanowią naruszenie prawa konkurencji. Ponadto na wypadek gdyby Sąd uznał, że niektórych korzyści przyznanych Alitalia, Air One i Meridiana nie można było przypisać państwu, ponieważ włoskie lotniska i dostawcy paliwa, którzy przyznali takie korzyści, mogli działać w sposób autonomiczny, skarżąca podnosi, że takie korzyści stanowiłyby dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji, która nie może być uzasadniona obiektywnymi względami i w konsekwencji narusza art. 82 WE.

Dodatkowo skarżąca uważa, że ma uzasadniony interes we wniesieniu skargi do Komisji zarówno jako odbiorca usług lotniskowych i paliwa jak również jako konkurent Alitalia, Air One i Meridiana.

Skarżąca podnosi dalej, że Komisja była zobowiązana do działania, zgodnie z przepisami rozporządzeń Rady (WE) nr 659/1999¹ i (WE) 1/2003² i rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004³, jednak ani nie podjęła żadnych działań po otrzymaniu skargi, ani nie zajęła stanowiska po formalnym wezwaniu jej do tego.

W konsekwencji skarżąca twierdzi, że prima facie doszło do naruszenia prawa konkurencji a długi okres od 9 do 21 miesięcy bezczynności Komisji, jaki upłynął, w zależności od przedmiotu skargi złożonej do Komisji, od otrzymania formalnego pisma wzywającego do podjęcia działań, przekroczył rozsądne granice, co stanowi zaniechanie działania w rozumieniu art. 232 WE.

____________

¹ - Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1)

² - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 1, str. 1)

³ - Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 123, str. 18)