WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 12 marca 2014 r.
Sprawa T‑373/13 P
Geoffroy Alsteens
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Przedłużenie umowy – Oczywista niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji – Prawo do bycia wysłuchanym – Możliwość oddzielenia załącznika dotyczącego przedłużenia umowy
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie F‑87/12 Alsteens przeciwko Komisji.
Orzeczenie: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie F‑87/12 Alsteens przeciwko Komisji zostaje uchylone. Sprawa zostaje przekazana do rozstrzygnięcia Sądowi do spraw Służby Publicznej. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.
Streszczenie
1. Odwołanie – Odwołanie wzajemne – Przedmiot – Konieczność oparcia się na innych zarzutach niż podnoszone w odwołaniu
(regulamin postępowania przed Sądem, art. 143 § 2)
2. Postępowanie sądowe – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Poszanowanie prawa do obrony – Zakres
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)
3. Postępowanie sądowe – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Możliwość stwierdzenia niedopuszczalności skargi nawet po zakończeniu pisemnego etapu postępowania
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)
4. Skargi urzędników – Przedmiot – Stwierdzenie częściowej nieważności – Umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego – Możliwość oddzielenia postanowienia o czasie trwania zatrudnienia – Dopuszczalność
(art. 266 TFUE; regulamin pracowniczy, art. 91)
1. Żądania stwierdzenia nieważności oparte na zarzucie, który został już podniesiony przez wnoszącego odwołanie w jego odwołaniu nie mogą zostać zakwalifikowane jako odwołanie wzajemne w rozumieniu art. 143 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem. Stosowanie tego przepisu wymaga bowiem, by żądania stwierdzenia nieważności przedstawione w odpowiedzi na skargę opierały się na zarzucie innym niż podniesione w odwołaniu.
(zob. pkt 28)
2. O ile prawdą jest, że oddalenie skargi na podstawie art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie wymaga, by wspomniany Sąd umożliwił wcześniej stronom zajęcie stanowiska w sprawie powodów oddalenia, które zamierza stwierdzić, o tyle stosowanie tego przepisu jest ograniczone do wypadków, w których takie powody są oczywiste.
Ograniczenie to stanowi konsekwencję tego, że co do zasady poszanowanie prawa do obrony, które obejmuje prawo do bycia wysłuchanym, wymaga, aby strony postępowania miały prawo do zajęcia stanowiska co do okoliczności i dokumentów, na których oparte będzie orzeczenie sądowe, a także do omówienia materiału dowodowego i uwag przedstawionych przed sądem oraz zarzutów, na których sąd zamierza oprzeć swoje rozstrzygnięcie. W celu spełnienia wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu sądowego konieczne jest, aby strony mogły przeprowadzić kontradyktoryjną debatę zarówno co do okoliczności faktycznych, jak i prawnych, które są decydujące dla wyniku postępowania.
(zob. pkt 34, 35)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑308/07 P Gorostiaga Atxalandabaso przeciwko Parlamentowi, 19 lutego 2009 r., Zb.Orz. s. I‑1059, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd: sprawa T‑491/08 P Bui Van przeciwko Komisji, 12 maja 2010 r., pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Skarga może zostać odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna nawet po zakończeniu pisemnego etapu postępowania.
(zob. pkt 38)
Odesłanie:
Sąd: sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B-1-37, II-B-1-267, pkt 32–34; sprawa T‑16/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 23 marca 2010 r., pkt 53
4. Częściowe stwierdzenie nieważności aktu prawa Unii jest możliwe jedynie wtedy, gdy elementy, o których stwierdzenie nieważności wniesiono, mogą zostać oddzielone od reszty aktu. Ta przesłanka rozerwalności nie jest spełniona, w sytuacji gdy częściowe stwierdzenie nieważności aktu skutkuje zmianą jego istoty.
Co się tyczy decyzji w sprawie przedłużenia umowy o pracę w charakterze pracownika tymczasowego, która pozostawia pozostałe postanowienia umowy w niezmienionej postaci, żądanie stwierdzenia nieważności dotyczące ograniczenia czasu trwania umowy nie może zmieniać treści spornej decyzji, ponieważ w wypadku stwierdzenia nieważności części decyzji ustalającej nowy czas trwania umowy ten czas trwania będzie musiał zostać określony przez zatrudniającą instytucję, która jest zobowiązana, zgodnie z art. 266 TFUE, do podjęcia środków zapewniających wykonanie wyroku sądu Unii leżącego u podstaw stwierdzenia nieważności.
(zob. pkt 46, 47, 50)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone C‑68/94 i C‑30/95 Francja i in. przeciwko Komisji, 31 marca 1998 r., Rec. s. I‑1375, pkt 256–258; sprawa C‑244/03 Francja przeciwko Parlamentowi i Radzie, 24 maja 2005 r., Zb.Orz. s. I‑4021, pkt 12–14; sprawa C‑441/11 P Komisja przeciwko Verhuizingen Coppens, 6 grudnia 2012 r., pkt 38
Sąd: sprawy połączone T‑68/89, T‑77/89 i T‑78/89 SIV i in. przeciwko Komisji, 10 marca 1992 r., Rec. s. II‑1403, pkt 320