Sprawa T‑676/13

Italian International Film Srl

przeciwko

Akty Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

Program wspierający europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007) – Środki wspierające ponadnarodową dystrybucję filmów europejskich – Zaproszenie do składnia wniosków w ramach schematu „selektywnego” 2013 – Akt EACEA informujący skarżącą o odrzuceniu jej zgłoszenia dotyczącego filmu „Only God Forgives” – Akt EACEA potwierdzający odmowę, lecz zawierający nowe uzasadnienie – Kompetencja – Podział zadań między Komisją a EACEA – Ograniczona swoboda – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt zaskarżalny – Dopuszczalność – Obowiązek uzasadnienia – Stałe wytyczne 2012–2013 – Porozumienie w zakresie dystrybucji materialnej lub fizycznej – Brak wcześniejszego poinformowania EACEA – Niekwalifikowalność zgłoszenia

Streszczenie – wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 4 lutego 2016 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Pismo Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) podtrzymujące odrzucenie przez Komisję wniosku o dotację, zawierające jednak nowe uzasadnienie – Zaliczenie

(art. 263 akapit czwarty TFUE; decyzja nr 1718/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga skierowana przeciwko decyzji potwierdzającej jedynie wcześniejszą decyzję – Niedopuszczalność – Pojęcie decyzji potwierdzającej

(art. 263 TFUE)

3.      Kultura – Programy Unii – Program MEDIA – Wnioski o przyznanie finansowania w dziedzinie dystrybucji filmów – Rozpatrywanie przez Agencję Wykonawczą do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) – Kompetencja EACEA – Zakres – Wydanie w następstwie wniosku o ponowne rozpatrzenie decyzji uzasadnionej względami nieprzywołanymi przez Komisję w jej pierwotnej decyzji odmownej – Wyłączenie

(decyzja nr 1718/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady)

4.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Brak kompetencji instytucji wydającej zaskarżony akt – Stwierdzenie nieważności mogące prowadzić jedynie do wydania nowej identycznej co do istoty decyzji – Zarzut nieistotny dla sprawy

(art. 263 TFUE)

5.      Kultura – Programy Unii – Program MEDIA – Wnioski o przyznanie finansowania w dziedzinie dystrybucji filmów – Obowiązek dostarczenia przez wnioskodawcę informacji kompletnych – Zakres

(decyzja nr 1718/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady)

6.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Żądania wydania nakazu wobec instytucji – Niedopuszczalność

(art. 263 TFUE)

1.      Nie wystarczy, by pismo było wysłane przez instytucję, organ lub jednostkę organizacyjną Unii do adresata w odpowiedzi na jego wniosek, ażeby można je było zakwalifikować jako decyzję w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, stwarzając w ten sposób możliwość wniesienia skargi o stwierdzenie jej nieważności. O ile bowiem skarga o stwierdzenie nieważności przysługuje względem wszystkich przepisów wydanych przez instytucje Unii, niezależnie od ich charakteru i formy, a także – w stosownym przypadku – w szczególnych warunkach i zgodnie z wymogami dopuszczalnymi na mocy art. 263 akapit piąty TFUE względem przepisów przyjętych przez organy i jednostki organizacyjne Unii, o tyle jest tak pod warunkiem, że – w sytuacji gdy skarga zostaje złożona przez osobę fizyczną lub prawną – wiążące skutki prawne tego aktu są tego rodzaju, iż mogą wpłynąć na interes tej osoby, zmieniając w określony sposób jej sytuację prawną.

Jest tak w przypadku pisma Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) podtrzymującej decyzję o odrzuceniu zgłoszenia przedsiębiorstwa do uzyskania dotacji na film, otrzymanego w następstwie zaproszenia do dokonywania zgłoszeń opublikowanego w ramach decyzji nr 1718/2006 w sprawie wprowadzenia w życie programu wspierającego europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007), jeżeli w takim piśmie EACEA wykroczyła poza to, co stanowiłoby zwykłe wyjaśnienie wcześniejszej odmownej decyzji Komisji, i nie poprzestała na naświetleniu tej decyzji, ale sama zajęła stanowisko, opowiadając się za odrzuceniem wniosku o dotację, z jakim wystąpiło dane przedsiębiorstwo. Takie pismo jak najbardziej stanowi zatem decyzję w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

(por. pkt 26, 27, 32, 34)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 35)

3.      Kompetencja Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) w dziedzinie dotacji przyznawanych w ramach zaproszenia do dokonywania zgłoszeń opublikowanego w kontekście decyzji nr 1718/2006 w sprawie wprowadzenia w życie programu wspierającego europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007) ogranicza się, po pierwsze, do badania dokumentacji każdego wnioskodawcy w celu przygotowania propozycji wyboru, jakiego musi dokonać Komisja zgodnie z procedurami komitologii, po drugie, do doręczenia beneficjentom indywidualnych decyzji dotyczących przyznania dotacji, i po trzecie, do rozpatrywania wniosków o ponowne rozpatrzenie decyzji dotyczących przyznania dotacji.

W konsekwencji w sytuacji gdy wnioskodawca wnosi o ponowne rozpatrzenie decyzji odmownej, EACEA przy rozpatrywaniu tego wniosku ma wybór między ograniczeniem się wyjaśnienia decyzji odmownej a zwróceniem się do Komisji, aby zmieniła ona tę decyzję bądź w ten sposób, aby dotacja została przyznana, bądź w ten sposób, aby nie została ona przyznana, ale z powodów innych niż pierwotnie uwzględnione. W tym zakresie EACEA absolutnie nie może posiadać kompetencji do zmiany decyzji, do której wydania nie jest uprawniona. Z powyższego wynika, że jeżeli w następstwie wniosku o ponowne rozpatrzenie EACEA sama wyraża odmowę opartą na uzasadnieniu nieuwzględnionym przez Komisję, to doprowadza ona do sytuacji, że jej decyzja jest wadliwa z powodu braku kompetencji.

(por. pkt 49, 51, 53)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 54, 65)

5.      Jak wynika z pkt 5.1 stałych wytycznych do programu MEDIA 2007 załączonych do zaproszenia do składania wniosków w ramach decyzji nr 1718/2006 w sprawie wprowadzenia w życie programu wspierającego europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007), przyznanie dotacji z tytułu dystrybucji filmu zakłada, że wnioskodawca sam rozpowszechnia film na pokazach kinowych na danym terytorium. Niezależnie od tego wspomniany przepis przewiduje możliwość korzystania przez dystrybutora w ograniczonym zakresie z porozumień w sprawie podwykonawstwa, pod warunkiem że fakt ten zostanie przekazany do wiadomości Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA). W tym kontekście w pkt 5.1 dokonano w rzeczywistości podziału porozumień w zakresie dystrybucji na trzy kategorie, które odpowiadają, odpowiednio, porozumieniom odnoszącym się do podwykonawstwa, porozumieniom dotyczącym podziału czynności w zakresie rozpowszechniania pomiędzy kilka podmiotów, a także porozumieniom mającym na celu korzystanie z usług dystrybutorów fizycznych w odniesieniu do usług szczególnych, które nie będą kwalifikowały się do uzyskania dotacji. Jednakże okoliczność, że ci dystrybutorzy fizyczni nie mogą kwalifikować się do uzyskania dotacji, nie oznacza, że porozumienia mające na celu korzystanie z ich usług w odniesieniu do usług szczególnych nie powinny być przekazane do wiadomości EACEA. Ponadto, choćby w celu sprawdzenia, czy takie porozumienie w zakresie dystrybucji fizycznej rzeczywiście istnieje oraz czy nie przekracza ono tego konkretnego zakresu, każdy wnioskodawca jest zobowiązany do wyjaśnienia w jak najszerszym zakresie informacji przekazanych EACEA koniecznych do rozpatrzenia wniosku o dotację, w tym informacji, które w przypadku nieprawidłowego zrozumienia ich znaczenia mogą uniemożliwić uwzględnienie wniosku o dotację.

Taka wykładnia wydaje się tym bardziej słuszna, że korzystanie przez dystrybutora na podstawie umowy z usług spółek trzecich w celu zapewnienia wykonania części zadań z zakresu rozpowszechniania stanowi wyjątek od zasady, zgodnie z którą dystrybutor powinien sam zapewniać rozpowszechnianie filmu, a zatem podlega ścisłej wykładni. Wykładnia, zgodnie z którą należy przekazywać EACEA możliwie jak najpełniejsze i dostosowane informacje, jest zresztą jedyną wykładnią zgodną z zasadą dobrej administracji, a w szczególności z zasadą należytego zarządzania środkami finansowymi i z zasadą kontroli wykorzystania środków budżetowych Unii na przewidziane cele. Niekompletne lub błędne informacje dostarczone przez wnioskodawcę nie mogą bowiem doprowadzić EACEA do zarekomendowania Komisji finansowania rozpowszechniania filmu pomimo istnienia wątpliwości co do tego, czy dystrybutor spełnia warunki ustanowione w obowiązujących przepisach.

(por. pkt 56, 59, 60, 63)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 67)