Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2012 r. - Ålands Industrihus przeciwko Komisji
(Sprawa T-212/12)
Język postępowania: szwedzki
Strony
Strona skarżąca: Ålands Industrihus (Mariehamn, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat L. Laitinen)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji 2012/252/UE z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 6/08 (ex-NN 69/07) przyznanej przez rząd regionalny Wysp Alandzkich na rzecz Ålands Industrihus Ab;
obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE - brak pomocy państwa
Strona skarżąca twierdzi, że zastrzyk kapitałowy i gwarancje kapitałowe nie stanowią pomocy państwa, gdyż pomoc ta nie zakłóciła konkurencji i nie wpłynęła na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych sprawy, w szczególności ustalając, że nie ma absolutnej przeszkody dla prowadzenia przez zagraniczne przedsiębiorstwa działalności na Wyspach Alandzkich, a z całą pewnością nie ma przeszkody, która uniemożliwiałaby im dokonywanie inwestycji na lokalnym rynku nieruchomości.
Zarzut drugi dotyczący nieprawidłowego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do pojęcia prywatnego inwestora - brak pomocy państwa
Strona skarżąca twierdzi, że wszystkie zastrzyki kapitałowe były zgodne z testem prywatnego inwestora i tym samym nie zakłócały ani nie groziły zakłóceniem konkurencji w stopniu mającym wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zgodności środka z testem prywatnego inwestora, jako że Komisja m.in. niesłusznie i arbitralnie oceniła poziom oczekiwanej stopy zwrotu, skupiając się wyłącznie na jednej rocznej stopie zwrotu. Zdaniem strony skarżącej rzeczywista oczekiwana stopu zwrotu jest kombinacją rocznej stopy zwrotu i oczekiwanego wzrostu wartości.
Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uwzględnienia istniejących programów pomocy odnoszących się do gwarancji
Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności, że co najmniej dwie z udzielonych gwarancji były objęte istniejącym systemem pomocy.
Zarzut czwarty dotyczący popełnia błędu w ocenie okoliczności faktycznych i braku uzasadnienia
Jeśliby rozpatrywane środki miały być mimo wszystko uznane za stanowiące pomoc państwa, kwoty, które mają być odzyskane, zostały źle obliczone. Po pierwsze, uzasadnienie wymagania zwrotu całości zainwestowanych kapitałów jest bardzo wątłe, błędne i niezwykle lakoniczne. Po drugie, element pomocy odnoszący się do gwarancji został określony arbitralnie na nierozsądnym i nierealistycznym poziomie z niewystarczającym uzasadnieniem. Strona skarżąca twierdzi, że braki i arbitralność uzasadnienia prawie uniemożliwiają jej ustosunkowanie się do zarzutów Komisji.
Zarzut piąty dotyczący nieprawidłowego zastosowania zasad odnoszących się do stóp referencyjnych
Aby określić element pomocy odnoszący się do gwarancji, Komisja posłużyła się swoim komunikatem w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych
2 ze skutkiem wstecznym. To niedozwolone retroaktywne zastosowanie powoduje, że kwota odnoszącego się do gwarancji elementu pomocy, którego odzyskanie zostało nakazane, jest wyższa niż kwota wynikająca z zastosowania właściwego dokumentu, którym zdaniem strony skarżącej jest obwieszczenie w sprawie metody określania stóp referencyjnych i dyskontowych, obowiązujące w czasie udzielania gwarancji.
Zarzut szósty dotyczący tego, że strona skarżąca miała uzasadnione oczekiwania co do pomocy
Na podstawie okoliczności omówionych w ramach zarzutów pierwszego, drugiego i trzeciego strona skarżąca miała uzasadnione oczekiwania, że środki przyznane prze rząd regionalny nie stanowią niezgodnej z prawem pomocy państwa. Strona skarżąca omówiła jednak tę kwestię z rządem regionalnym, który potwierdził, że środki były objęte zgłoszonymi systemami pomocy.
Zarzut siódmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza pewność prawa i zasady prawa własności gwarantowane w art. 345 TFUE
Komisja całkowicie pominęła kwestię równoczesnych inwestycji realizowanych przez miasto Mariehamn, co uniemożliwia stronie skarżącej w sytuacji, w której nakazane jest odzyskanie, poszanowanie prawnej zasady równości akcjonariuszy, wyrażonej w fińskim prawie dotyczącym spółek akcyjnych. To pominięcie ze strony Komisji również skutkuje zniekształceniem ostatecznego wyniku gospodarczego dla zainteresowanych stron w taki sposób, że oznacza to naruszenie art. 345 TFUE, zgodnie z którym trakty nie przesądzają w niczym zasad prawa własności w państwach członkowskich.
____________1 - Dz.U. 2008, C 14, s. 6.2 - Dz.U. 1997, C 273, s. 3.