Sprawa T‑119/23
Insider LLC
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej
Wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 17 kwietnia 2024 r.
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego in Insajderi – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy INSAJDERI i wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy in Insajderi Gazetë online – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Zakres badania przeprowadzanego przez izbę odwoławczą – Artykuł 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625 – Brak przedstawienia dowodów – Tłumaczenie – Artykuł 7 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – Prawo do bycia wysłuchanym – Artykuł 41 karty praw podstawowych – Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 – Możliwość przyjęcia przez izbę odwoławczą dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed tą izbą – Artykuł 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 – Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001
1. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie do izby odwoławczej od decyzji wydziału Urzędu orzekającego w pierwszej instancji – Ciągłość funkcjonalna między tymi dwoma instancjami – Rozpatrywanie odwołania przez izbę odwoławczą – Zakres
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 71 ust. 1)
(zob. pkt 16)
2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Procedura – Decyzje Urzędu – Poszanowanie prawa do obrony – Zakres zasady
[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. a); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 94 ust. 1]
(zob. pkt 27–33, 46)
3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów Urzędu – Badanie przez izbę odwoławczą – Zakres – Okoliczności faktyczne i dowody nieprzedstawione na poparcie sprzeciwu w wyznaczonym w tym celu terminie – Uwzględnienie – Uznanie przysługujące izbie odwoławczej
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 95 ust. 2; rozporządzenie Komisji 2018/625, art. 8 ust. 1, art. 27 ust. 4)
(zob. pkt 38–40, 45)
Streszczenie
W swoim wyroku Sąd stwierdził nieważność decyzji Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)(1) na podstawie art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) ze względu na to, że skarżąca nie została wysłuchana w przedmiocie mających na nią negatywny wpływ kwestii podniesionych z urzędu przez Izbę Odwoławczą.
Florim Alaj zgłosił do rejestracji w EUIPO oznaczenie graficzne „in Insajderi” dla usług udostępniania informacji, wiadomości i komentarzy w dziedzinie wydarzeń bieżących za pośrednictwem Internetu(2). Insider LLC, skarżąca, wniosła sprzeciw wobec tej rejestracji(3) na podstawie dwóch wcześniejszych znaków towarowych zarejestrowanych w Kosowie. Wydział Sprzeciwów uwzględnił ten sprzeciw.
Niemniej jednak Izba Odwoławcza uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów i oddaliła sprzeciw na tej podstawie, że skarżąca nie wykazała, iż zastrzeżone wcześniejsze znaki towarowe istnieją i że jest ich właścicielem. Izba Odwoławcza podniosła w szczególności brak oryginalnej wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i stwierdziła, że ich poświadczone tłumaczenia, przedstawione przez skarżącą na dowód, stanowią nieoficjalne tłumaczenia, w których oryginalny tekst nie jest widoczny, co uniemożliwiło sprawdzenie wskazania w oryginalnym świadectwie podstawowych informacji.
Ocena Sądu
Na wstępie Sąd przypomniał, że obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001 stanowi szczególne zastosowanie ogólnej zasady ochrony prawa do obrony, wyrażonej w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty. Wszystkie akty Unii muszą bowiem gwarantować przestrzeganie praw podstawowych uznanych w Karcie, przy czym przestrzeganie to stanowi przesłankę ich zgodności z prawem, a kontrola, czy przesłanka ta jest spełniona, należy do sądu Unii w ramach zupełnego systemu środków prawnych. Co się tyczy w szczególności prawa do bycia wysłuchanym w każdym postępowaniu, gwarantuje ono każdej osobie możliwość użytecznego i skutecznego przedstawienia jej stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego i przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji, która mogłaby negatywnie wpłynąć na jej interesy. Prawo to rozciąga się na wszystkie okoliczności faktyczne i prawne, które stanowią podstawę aktu decyzyjnego, jednak nie na ostateczne stanowisko, jakie organ administracji zamierza zająć. W konsekwencji to na EUIPO spoczywa obowiązek umożliwienia stronom postępowania toczącego się przed jego instancjami przedstawienia ich stanowiska w odniesieniu do wszystkich elementów, które stanowią podstawę decyzji tych instancji.
W niniejszym przypadku Sąd uznał, że okoliczność, iż Izba Odwoławcza podniosła z urzędu brak oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych i wyraziła wątpliwości co do autentyczności ich tłumaczeń, nie wysłuchawszy skarżącej w tej kwestii, stanowi nieprawidłowość proceduralną. Naruszenie prawa do obrony można jednak stwierdzić tylko wtedy, gdy nieuwzględnienie stanowiska zainteresowanej strony miało konkretny wpływ na możliwość podjęcia obrony przez zainteresowanego. Jednakże nie można mimo to zobowiązać strony skarżącej do wykazania, że w braku stwierdzonego naruszenia zaskarżona decyzja miałaby inną treść, a jedynie, że takiej ewentualności nie można całkowicie wykluczyć, w razie gdyby strona miała możliwość lepszego zagwarantowania swej obrony w braku nieprawidłowości proceduralnej.
To w świetle tych rozważań Sąd doszedł do wniosku, że w niniejszej sprawie nie można całkowicie wykluczyć, iż postępowanie doprowadziłoby do innego wyniku w braku nieprawidłowości proceduralnej. Gdyby bowiem Izba Odwoławcza umożliwiła skarżącej przedstawienie w użyteczny sposób jej stanowiska w kwestii braku oryginalnych wersji świadectw rejestracji wcześniejszych znaków towarowych, skarżąca byłaby w stanie je dostarczyć, dając Izbie Odwoławczej możliwość ich zbadania i upewnienia się tym samym co do autentyczności tłumaczeń. W konsekwencji zaskarżona decyzja Izby Odwoławczej została wydana z naruszeniem prawa do bycia wysłuchanym zagwarantowanego w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty.