OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO
MICHALA BOBEKA
przedstawiona w dniu 28 czerwca 2016 r.(1)
Sprawa C‑304/15
Komisja Europejska
przeciwko
Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Dyrektywa 2001/80/WE w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania – Artykuł 4 ust. 3 – Załącznik VI A, przypis 3 – Zakres odstępstwa – Elektrownia Aberthaw – Kwalifikowanie się
I – Wprowadzenie
1. Dyrektywę 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania (zwaną dalej „dyrektywą”)(2) stosuje się do obiektów energetycznego spalania, których moc cieplna spalania wynosi co najmniej 50 MW, niezależnie od rodzaju wykorzystywanego paliwa (stałego, płynnego lub gazowego)(3). Celem tej dyrektywy jest zmniejszenie emisji ditlenku siarki, tlenków azotu oraz pyłów odprowadzanych przez takie obiekty.
2. Komisja Europejska badała, czy duże obiekty energetycznego spalania, w tym elektrownia Aberthaw (Walia), działają zgodnie z wymogami dyrektywy. Instytucja ta doszła do wniosku, że Zjednoczone Królestwo narusza wymogi art. 4 ust. 3 w związku z załącznikiem VI A do dyrektywy, który wymaga, by państwa członkowskie w znaczącym stopniu zmniejszyły poziomy emisji, oraz ustala dopuszczalną wartość emisji tlenków azotu (zwanych dalej NOx) na poziomie 500 mg/Nm3.
3. Zjednoczone Królestwo twierdzi, że elektrownia Aberthaw posiadała pozwolenie na emisję ponad 500 mg/Nm3 NOx do powietrza na podstawie przypisu 3 do załącznika VI A do dyrektywy (zwanego dalej „przypisem 3”). Przypis ten dopuszcza odstępstwo od powszechnie obowiązującej dopuszczalnej wartość emisji dla obiektów spalających paliwa stałe, w których zawartość ciał lotnych jest mniejsza niż 10%.
4. Niniejszy spór dotyczy prawidłowej interpretacji przypisu 3: czy znajduje on zastosowanie do elektrowni Aberthaw?
II – Mające zastosowanie przepisy
5. Artykuł 4 ust. 3 dyrektywy 2001/80 stanowi: „Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 96/61/WE i dyrektywy Rady 96/62/WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2008 r. w znaczącym stopniu zmniejszą poziomy emisji przez:
(a) podjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia, że wszystkie pozwolenia na prowadzenie działalności dla istniejących obiektów zawierają warunki dotyczące przestrzegania dopuszczalnych wartości emisji ustalone dla nowych obiektów, określone w ust. 1; lub
(b) zapewnienie, że istniejące obiekty podlegają krajowym planom zmniejszenia emisji, określonym w ust. 6 […]”.
6. Załącznik VI A do dyrektywy 2001/80 określa dopuszczalne wartości emisji NOx, które mają być przestrzegane przez nowe i istniejące obiekty odpowiednio na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 4 ust. 3. W załączniku tym dopuszczalną wartość ustalono na 500 mg/Nm3 dla obiektów o mocy cieplnej większej niż 500 MW. Od dnia 1 stycznia 2016 r. stosuje się wartość 200 mg/Nm3.
7. Przypis 3 do załącznika VI A do dyrektywy stanowi, że „[d]o dnia 1 stycznia 2018 r. w przypadku obiektów, które w okresie 12 miesięcy kończącym się dnia 1 stycznia 2001 r. działały i kontynuują działanie, dla [na bazie] paliw stałych, w których zawartość ciał lotnych jest mniejsza niż 10%, stosuje się wartość 1200 mg/Nm3”.
8. Dyrektywa 2001/80 została przekształcona i uchylona z dniem 1 stycznia 2016 r. dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola)(4). Ta nowa dyrektywa określa niższe dopuszczalne wartości emisji. Ponadto dyrektywa ta usuwa rodzaj odstępstwa, jakie znajdowało się w przypisie 3 do załącznika VI A do dyrektywy 2001/80.
III – Postępowanie
9. W dniu 29 maja 2012 r. Komisja otworzyła w ramach systemu EU Pilot sprawę w celu zbadania, czy niektóre duże obiekty energetycznego spalania [w szczególności elektrownia Aberthaw (zwana dalej „Aberthaw”)] działają zgodnie z dopuszczalnymi wartościami emisji NOx ustanowionymi w dyrektywie. W trakcie postępowania Zjednoczone Królestwo zasugerowało, że Aberthaw korzystała, na podstawie przypisu 3 do załącznika VI A do dyrektywy, z wyższej dopuszczalnej wartość emisji wynoszącej 1200 mg/Nm3 NOx, w odróżnieniu od standardowej dopuszczalnej wartości wynoszącej 500 mg/Nm3. Podano jednak, że zawartość ciał lotnych (zwana dalej „ZCL”) w wykorzystywanym w Aberthaw w 2009 r. paliwie stałym wynosiła 13,5%, natomiast warunek zawarty w przypisie 3 określa, że ZCL winno być mniejsze niż 10%.
10. Zjednoczone Królestwo poinformowało następnie Komisję, że dopuszczalna wartość emisji NOx podana w pozwoleniu dla Aberthaw wydanym przez władze krajowe została obniżona do 1100 mg/Nm3, natomiast zawartość ciał lotnych w węglu wahała się w latach 2008–2011 między 11,39% a 12,89% w skali roku.
11. Zdaniem Komisji określony w przypisie 3 warunek mniejszego niż 10% ZCL nie został spełniony przez Aberthaw w żadnym z lat przypadających na okres 2008–2011. Z tego względu Komisja uznała, że wartością znajdującą zastosowanie do Aberthaw jest standardowa dopuszczalna wartość wynosząca 500 mg/Nm3 i że nie została ona przez obiekt osiągnięta.
12. Z tego względu Komisja skierowała do Zjednoczonego Królestwa w dniu 21 czerwca 2013 r. wezwanie do usunięcia uchybienia, w którym zarzuciła temu państwu, że od dnia 1 stycznia 2008 r. nie stosowało do elektrowni Aberthaw prawidłowo art. 4 ust. 3 w związku z przypisem 3 do załącznika VI A do dyrektywy, a zatem naruszyło zobowiązania spoczywające na nim na podstawie dyrektywy 2001/80.
13. Zjednoczone Królestwo odpowiedziało pismem z dnia 9 września 2013 r., w którym stwierdziło, że nie naruszyło w związku z Aberthaw zobowiązań spoczywających na nim na podstawie dyrektywy 2001/80. Państwo to argumentowało, że celem wynegocjowanego i ustanowionego w dyrektywie w przypisie 3 odstępstwa było konkretnie objęcie jego zakresem Aberthaw.
14. Argumenty te nie przekonały Komisji. Instytucja ta wystosowała w dniu 16 października 2014 r. uzasadnioną opinię. Komisja w szczególności twierdziła, że obiekt może przekroczyć normalną dopuszczalną wartość emisji, jedynie jeśli spala paliwa stałe, w których ZCL jest mniejsze niż 10%.
15. Zjednoczone Królestwo odpowiedziało na uzasadnioną opinię pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. Państwo to wyjaśniło, że Aberthaw cały czas dokonywała inwestycji w celu poprawy wydajności i oczekuje się, iż emisje NOx spadną do 450mg/Nm3 przed końcem 2017 r. Państwo to stwierdziło także, że wartości wskazane w pozwoleniu wydanym przez władze brytyjskie dla Aberthaw zostały ponownie obniżone w 2013 r., a dopuszczalną wartość emisji NOx ustalono w nim na poziomie 1050 mg/Nm3.
16. W związku z powyższym Komisja wniosła skargę do Trybunału. Wnosi ona do Trybunału o:
– stwierdzenie, że nie stosując prawidłowo dyrektywy 2001/80 do elektrowni Aberthaw w Walii, Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 4 ust. 3 w związku z załącznikiem VI A do dyrektywy 2001/80; oraz
– obciążenie Zjednoczonego Królestwa kosztami postępowania.
17. Zjednoczone Królestwo utrzymuje, że przez cały czas prawidłowo stosowało przepisy dyrektywy do Aberthaw i wnosi w konsekwencji o oddalenie skargi Komisji i o obciążenie tej instytucji kosztami postępowania.
18. Strony przedstawiły uwagi na piśmie. Obie strony zostały również wysłuchane na rozprawie, która odbyła się w dniu 21 kwietnia 2016 r.
IV – Ocena
19. Zgodnie z przypisem 3 do załącznika VI A do dyrektywy „[d]o dnia 1 stycznia 2018 r. w przypadku obiektów, które w okresie 12 miesięcy kończącym się dnia 1 stycznia 2001 r. działały i kontynuują działanie, dla [na bazie] paliw stałych, w których zawartość ciał lotnych jest mniejsza niż 10%, stosuje się wartość 1200 mg/Nm3”.
20. W pierwszej części niniejszej opinii (A) przedstawię najbardziej naturalną wykładnię zakresu tego przepisu. W drugiej części (B) zbadam argumenty związane z legislacyjnymi pracami przygotowawczymi dotyczącymi przypisu 3, które zostały dogłębnie przeanalizowane w szczególności przez rząd Zjednoczonego Królestwa.
A – Zakres przypisu 3
21. Komisja i Zjednoczone Królestwo nie są zgodne co do dwóch elementów konstrukcji przypisu 3: po pierwsze, co do udziału w zestawie paliw wykorzystywanych w elektrowni węgla o niskim ZCL, który jest wymagany w celu skorzystania z odstępstwa, a po drugie, co do okresu, w odniesieniu do którego ZCL elektrowni ma być obliczony, by obiekt ten nadal kwalifikował się do korzystania z wyjątku określonego w tym przepisie.
22. Komisja interpretuje dwa wyżej wymienione elementy przypisu 3 w ten sposób, że obiekt musi przez cały czas działać w oparciu o mieszanki węgla o ZCL mniejszym niż 10% mierzonym jako średnia roczna.
23. Wedle rządu Zjednoczonego Królestwa przypis 3 wymaga jedynie „zasadniczego udziału” albo „udziału minimalnego” węgla o ZCL mniejszym niż 10%. Rząd ten twierdzi, że Aberthaw działa przez cały czas w oparciu o mieszankę węgla składającą się głównie z antracytu o ZCL 6–15%, w której zasadniczy udział ma węgiel o ZCL mniejszym niż 10%. Obiekt ten jednak nie działał nigdy wyłącznie w oparciu o węgiel o ZCL mniejszym niż 10%. Zjednoczone Królestwo wyjaśnia ponadto, że elektrownia nie mogłaby działać w oparciu o paliwo złożone wyłącznie z węgla o ZCL poniżej 10%, gdyż funkcjonowanie w oparciu o węgiel o ZCL poniżej 9% jest niebezpieczne, a w praktyce prawie niemożliwe jest utrzymanie ZCL na poziomie 9–10%. Zjednoczone Królestwo twierdzi ponadto, że niemożliwe byłoby zapewnienie wystarczających dostaw węgla tak, by równomiernie osiągnąć ZCL mniejsze niż 10% w skali roku. Zjednoczone Królestwo podważa zatem zaproponowany przez Komisję sposób obliczania ZCL, gdyż uznaje, że powinien być on mierzony w skali miesiąca, a nawet 48 godzin.
24. Jestem zdania, że stanowiska Zjednoczonego Królestwa nie da się obronić.
25. Po pierwsze, jeśli chodzi o wymagany w celu skorzystania z odstępstwa przewidzianego w przypisie 3 udział węgla o niskim ZCL w zestawie paliw wykorzystywanych w elektrowni, argument Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z którym wystarczające jest zużycie „znaczącej ilości” tego rodzaju węgla w ramach zestawu paliw stosowanych przez obiekt, nie ma żadnego poparcia w tekście.
26. Wyrażenie „działały […] dla [na bazie] paliw stałych, w których zawartość ciał lotnych jest mniejsza niż 10%” pozwala na dokonanie jedynie dwóch interpretacji wykluczających przeinaczenie naturalnego znaczenia interpretowanego tekstu: po pierwsze, całość spalanego węgla musi mieć ZCL mniejszy niż 10%, co oznaczałoby rzeczywiście, że stosowany może być jedynie węgiel o ZCL mniejszym niż 10%; po drugie, średnie ZCL w używanej mieszance węglowej musi wynosić mniej niż 10%. Zatem elektrownia nie musi spalać wyłącznie węgla o ZCL mniejszym niż 10%, aby skorzystać z odstępstwa ustanowionego w przypisie 3. Jedynie średnia obliczona dla pewnego okresu musi być poniżej tego progu.
27. Nie budzi moich wątpliwości, że jedynie ta druga interpretacja jest uzasadniona: spalana przez obiekt mieszanka węgla musi zawierać średnio poniżej 10% ciał lotnych. Argumenty przemawiające za tą opcją mają charakter nie tylko systemowy(5), ale i praktyczny. Rząd Zjednoczonego Królestwa argumentował bowiem szczegółowo, że byłoby trudno, a nawet byłoby niemożliwe, żeby zagwarantować, by wszystkie pojedyncze ładunki węgla miały takie samo ZCL. Z drugiej strony operator obiektu musi być w stanie zapewnić, by spalana mieszanka węgla posiadała określone cechy charakterystyczne w danym okresie.
28. Po drugie, jeśli chodzi o okres, w odniesieniu do którego należy obliczyć ZCL, najbardziej naturalne znaczenie przypisu 3 sugeruje, że średnia ZCL powinna być obliczona w skali roku.
29. Co się tyczy kwalifikowania się do skorzystania z odstępstwa, przypis 3 odnosi się przede wszystkim do okresu 12 miesięcy, który kończy się w dniu 1 stycznia 2001 r. – czyli do zagregowanej średniej za rok 2000. To prawda, że przypis 3 milczy na temat tego, jaki dokładnie okres jest właściwy dla bieżącego stosowania tego wyjątku. Nie mogę jednak wyobrazić sobie bardziej odpowiedniego rozwiązania niż przeprowadzenie wewnętrznej (a zatem najbliższej) analogii w ramach tego samego zdania: taka sama obliczana w skali roku średnia powinna przez analogię znaleźć także zastosowanie do kolejnych lat, tak by ocenić, czy obiekt, zgodnie z przypisem 3, „kontynuuje działanie” na bazie paliw stałych o ZCL mniejszym niż 10%.
30. Z tych powodów proponuję, by przypis 3 rozumieć w ten sposób, że wymóg „mniej niż 10%” odnosi się do średniego rocznego ZCL w mieszance węgla, która jest spalana przez elektrownie.
31. Jak stwierdziła Komisja, wymóg 10% stanowi próg o charakterze bezwzględnym. Jedynie te elektrownie, które działały w okresie 12 miesięcy poprzedzających dzień 1 stycznia 2001 r. i kontynuują działanie w oparciu o mieszankę węgla o średniej rocznej zawartości ciał lotnych poniżej 10%, mogą skorzystać z odstępstwa określonego w przypisie 3.
32. Zjednoczone Królestwo wyraźnie przyznało na rozprawie, że sytuacja taka nie ma miejsca jeśli chodzi o Aberthaw. Obiekt ten nigdy nie działał w oparciu o mieszankę węgla o średnim rocznym ZCL mniejszym niż 10%, czy to w okresie 12 miesięcy kończącym się w dniu 1 stycznia 2001 r., czy też w kolejnych latach. Bezsporne jest zatem, że jeśli przypis 3 należałoby interpretować w sposób przedstawiony powyżej, Aberthaw nie mógłby skorzystać z odstępstwa przewidzianego w tym przypisie.
B – Rola legislacyjnych prac przygotowawczych
33. Rząd Zjednoczonego Królestwa twierdzi, że przypis 3 został sformułowany specjalnie z myślą o Aberthaw. Zjednoczone Królestwo kładzie nacisk na argument, że przypis 3 powinien być bardziej precyzyjnie opisany jako przepis o konkretnym przeznaczeniu, który przewiduje konkretną i odpowiednią dopuszczalną wartość emisji NOx uwzględniającą właściwości Aberthaw oraz podobnych elektrowni.
34. Zjednoczone Królestwo twierdzi w szczególności, że elektrownia Aberthaw jest wyjątkowa pośród elektrowni opalanych węglem w Zjednoczonym Królestwie. Jak twierdzi to państwo, jest ona zaprojektowana w ten sposób, by spalać węgiel o niskim ZCL, co umożliwia obróbkę takiego rodzaju węgla, jaki występuje w przeważającej części w południowej Wali – czyli antracytu mającego co do zasady niski, wynoszący 6–15% ZCL – natomiast węgiel wykorzystywany w tradycyjnych elektrowniach opalanych węglem ma zazwyczaj ZCL wynoszący około 20–35%. Ponieważ węgiel o niższym ZCL trudniej się spala, wymaga on specjalnie zaprojektowanego kotła grzewczego, w odróżnieniu od tradycyjnych elektrowni opalanych węglem. Oczywiście emisje NOx generowane przez te specjalne kotły grzewcze są zawsze większe. Z tego względu Aberthaw nie może sprostać surowym pułapom emisji NOx.
35. Zjednoczone Królestwo twierdzi, że przypis 3 został zredagowany konkretnie z myślą o Aberthaw, ze względu na jej istotne znaczenie gospodarcze dla południowej Walii, a zwłaszcza ze względu na to, że działające jeszcze walijskie kopalnie węgla są zależne od Aberthaw, gdyż jest to jedyny odbiorca wydobywanego tam węgla, a węgiel o niskim ZCL nie jest odpowiedni dla innych rynków zbytu.
36. Wedle Komisji przypis 3 zawiera odstępstwo, które nie było sformułowane konkretnie z myślą o Aberthaw, ale dotyczy ogólnie ograniczonej liczby elektrowni znajdujących się na obszarach, gdzie lokalnie występujący antracyt ma naturalnie niską zawartość ciał lotnych, co ma miejsce w Zjednoczonym Królestwie, ale także w Hiszpanii.
37. Na podstawie materiałów przedstawionych Trybunałowi trudno stwierdzić jednoznacznie, że odstępstwo zawarte w przypisie 3 zostało sformułowane konkretnie z myślą o Aberthaw.
38. Po pierwsze, odstępstwo to zostało ustanowione początkowo z myślą o nowych obiektach, a nie o obiektach już istniejących. Widać to wyraźnie przy porównaniu dyrektywy 2001/80 z jej poprzedniczką, dyrektywą Rady 88/609/EWG(6). Załącznik VI do dyrektywy 88/609 ustanawiał inne dopuszczalne wartości emisji NOx, w zależności od rodzaju paliwa wykorzystywanego przez elektrownie, i zezwalał na emisję do 1300 mg/Nm3 w przypadku paliwa stałego o ZCL mniejszym niż 10%. Nic jednak nie wskazuje na to, by osoby przygotowujące treść załącznika VI do dyrektywy 88/609 miały na myśli Aberthaw (już istniejący obiekt), gdyż odstępstwo określone w załączniku VI do tej dyrektywy znajdowało zastosowanie tylko do nowych obiektów, a nie do obiektów już istniejących.
39. Po drugie, legislacyjne prace przygotowawcze dotyczące dyrektywy nie dostarczają żadnych dowodów na to, że przypis 3 jest przepisem sformułowanym z myślą o Aberthaw. Nie przedstawiono Trybunałowi w tej sprawie żadnego rozstrzygającego dowodu. W złożonych oświadczeniach rząd Zjednoczonego Królestwa oparł się na szeregu materiałów sporządzonych przez szereg podmiotów, posłów do Parlamentu Europejskiego oraz szereg przedstawicieli administracji Zjednoczonego Królestwa zaangażowanych bezpośrednio bądź pośrednio w proces legislacyjny zakończony przyjęciem dyrektywy. Materiały te ograniczają się jednak tylko do pism, not sporządzonych przez wspomniane podmioty oraz nagrań z debat w Parlamencie Europejskim. Żaden z tych dokumentów nie odzwierciedla jednak oficjalnego stanowiska zaangażowanej w proces legislacyjny instytucji Unii, o którym można by powiedzieć, że odzwierciedla jasny zamiar całej instytucji Unii w związku z tym procesem legislacyjnym.
40. Wreszcie w innych przepisach dyrektywa wyraźnie wymienia konkretne instalacje, które korzystają z odstępstwa od standardowych dopuszczalnych wartości emisji określonych przez dyrektywę. Jest tak zwłaszcza „w wypadku dwóch instalacji […] na Krecie i Rodos”, wobec których stosuje się specjalną dopuszczalną wartość (załącznik VI B). Można było posłużyć się tą samą techniką legislacyjną w celu unormowania specyficznej sytuacji Aberthaw. Mimo to prawodawca zdecydował tego nie uczynić.
41. W każdym wypadku, niezależnie od zamiaru prawodawcy, proponuję, by uznać w tej konkretnej sprawie, że nie jest on decydujący.
42. Co do zasady z utrwalonego orzecznictwa Trybunału jasno wynika, że legislacyjne prace przygotowawcze oraz zamiar prawodawcy mają pewne znaczenie dla interpretacji zarówno prawa wtórnego(7), jak i, od niedawna, prawa pierwotnego(8).
43. Należy jednak położyć nacisk na słowo „interpretacja” i odróżnić je od „prawotwórczej wykładni” na drodze sądowej. Argument oparty na zamiarze prawodawcy jest dopuszczalnym i rzeczywiście pożytecznym argumentem w sprawach dotyczących niepewności co do tekstu lub jego dwuznaczności. Moim zdaniem rola podmiotu dokonującego wykładni ogranicza się do usunięcia samej dwuznaczności tekstu; interpretacja musi mieścić się w granicach napisanego tekstu i możliwej niejasności jego znaczenia.
44. Nawet gdyby zostało zatem wykazane, że przypis 3 został sformułowany specjalnie z myślą o Aberthaw – co nie zostało udowodnione w niniejszym postępowaniu – wniosek taki mógłby mieć może znaczenie dla ewentualnego uchylenia(9) takiego hipotetycznie martwego od początku przepisu. Wniosek ten nie mógłby jednak moim zdaniem prowadzić do prawotwórczej wykładni na drodze sądowej jasnej liczby, cyfry lub wartości procentowej wybranej i wskazanej przez prawodawcę w tekście prawa. Oznaczałoby to wykładnię contra legem, czyli wykładnię sprzeczną z jasnym brzmieniem przepisu, który Trybunał uznał za nieprzekraczalną granicę jakichkolwiek działań interpretacyjnych(10).
45. Takie granice interpretacyjne zostały wyraźnie osiągnięte w niniejszej sprawie. Można zasadnie stwierdzić, że występuje interpretacyjna dwuznaczność w kwestii sposobu obliczenia ZCL oraz okresu, w odniesieniu do którego ZCL jest obliczany, jak podkreślono w poprzedniej części. Nie ma natomiast dwuznaczności w kwestii progu 10%. Dziesięć procent oznacza dziesięć procent.
46. W konsekwencji dyskusja na temat legislacyjnych prac przygotowawczych dotyczących przypisu 3 pozostaje bez wpływu na wniosek, że Zjednoczone Królestwo nie zastosowało prawidłowo art. 4 ust. 3 w związku z przypisem 3 do załącznika VI A do dyrektywy do Aberthaw, a zatem naruszyło zobowiązania spoczywające na nim na podstawie dyrektywy 2001/80.
V – W przedmiocie kosztów
47. Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie Zjednoczonego Królestwa kosztami postępowania, a Zjednoczone Królestwo przegrało sprawę, należy obciążyć je kosztami postępowania.
VI – Wnioski
48. Z przyczyn przedstawionych powyżej proponuję Trybunałowi, aby:
1) stwierdził, że Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie zastosowało prawidłowo art. 4 ust. 3 w związku z przypisem 3 do załącznika VI A do dyrektywy 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania do elektrowni Aberthaw w Walii, a zatem naruszyło zobowiązania spoczywające na nim na podstawie dyrektywy 2001/80;
2) obciążył Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.