Sprawy połączone T‑407/06 i T‑408/06

Zhejiang Aokang Shoes Co., Ltd i Wenzhou Taima Shoes Co., Ltd

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz obuwia o skórzanych cholewkach pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i z Wietnamu – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Indywidualne traktowanie – Kontrola wyrywkowa – Prawo do obrony – Równość traktowania – Szkoda – Uzasadnione oczekiwania – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie wyroku

1.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Kontrola wyrywkowa

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 9 ust. 6, art. 17 ust. 1, 2, 3)

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 384/96 – Kontrola wyrywkowa

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 7 lit. b), art. 9 ust. 6, art. 17 ust. 1, 3)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Przekazanie przez Komisję ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwom

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 20 ust. 2, 4)

4.      Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawo do obrony – Przestrzeganie w ramach postępowania administracyjnego – Antydumping – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym przedsiębiorstwom – Dodatkowy dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 20 ust. 5)

5.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Okres, który należy uwzględnić

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 2)

1.      Zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 1 i 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 stosowanie kontroli wyrywkowej jako metody umożliwiającej postępowanie w przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji stanowi ograniczenie dochodzenia. Takie podejście potwierdza art. 9 ust. 6 omawianego rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym producenci nieobjęci próbą nie są objęci dochodzeniem.

Rozporządzenie podstawowe przewiduje jednak, że jeżeli ma miejsce takie ograniczenie, na instytucjach wspólnotowych ciążą dwa obowiązki. Przede wszystkim wybrana próba powinna być reprezentatywna w rozumieniu art. 17 ust. 1 i 2 omawianego rozporządzenia podstawowego. Ponadto art. 9 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że margines dumpingu ustalony dla producentów nieobjętych próbą nie powinien przekraczać średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron uwzględnionych w próbie.

(por. pkt 83, 84)

2.      W przypadku zastosowania kontroli wyrywkowej, o której mowa w art. 17 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96, producenci nieobjęci próbą mogą żądać obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu, który zakłada uwzględnienie wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej lub o przyznanie im indywidualnego traktowania, gdy chodzi o państwa, do których odnosi się art. 2 ust. 7 lit. b) omawianego rozporządzenia podstawowego, wyłącznie na podstawie art. 17 ust. 3 tego rozporządzenia. Jednakże ten ostatni przepis przyznaje Komisji możliwość dokonania oceny, czy z uwagi na liczbę takich wniosków, ich badanie byłoby dla niej nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiałoby zakończenie dochodzenia w odpowiednim terminie.

Z powyższego wynika, że rozporządzenie antydumpingowe nie przyznaje podmiotom nieobjętym próbą bezwarunkowego prawa do skorzystania z obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu. Uwzględnienie takiego wniosku zależy bowiem od decyzji Komisji dotyczącej zastosowania art. 17 ust. 3 omawianego rozporządzenia podstawowego. Ponadto, ponieważ przyznanie takiego statusu lub takiego traktowania służy, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia, wyłącznie określeniu metody obliczenia wartości normalnej w celu obliczenia indywidualnych marginesów dumpingu, Komisja nie jest zobowiązana do zbadania wniosków złożonych przez podmioty nieobjęte próbą, jeżeli stwierdziła w ramach stosowania art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, że obliczenie takich marginesów jest dla niej nadmiernie uciążliwe i uniemożliwia zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie.

Zastosowanie tych reguł nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania spółek objętych próbą i spółek nieobjętych próbą, ponieważ te dwie kategorie znajdują się w różnych sytuacjach, ze względu na to, że wobec pierwszych z nich Komisja musi koniecznie obliczyć indywidualny margines dumpingu, co zakłada badanie i uwzględnienie rzeczonego wniosku o przyznanie statusu lub traktowania, podczas gdy nie jest ona zobowiązana do ustalenia indywidualnego marginesu w stosunku do tych drugich.

Ponadto zasada równego traktowania w stosunku do spółek nieobjętych próbą nie stawia wymogu, by Komisja zajęła stanowisko w kwestii wszystkich przedłożonych jej wniosków, tak aby wobec producentów lub eksporterów nieobjętych próbą, lecz którym taki status lub takie traktowanie zostały przyznane, można było zastosować średni margines dumpingu spółek objętych próbą, którym zostały przyznane taki status lub takie traktowanie.

W sytuacji bowiem gdy liczba wniosków jest tak duża, że ich badanie uniemożliwia instytucjom wspólnotowym zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie, instytucje te, zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, nie są zobowiązane do zajęcia stanowiska w kwestii wszystkich tych wniosków, nawet tylko w celu dokonania rozróżnienia wśród spółek nieobjętych próbą między tymi, które mogłyby bądź nie mogłyby skorzystać z takiego statusu lub takiego traktowania, w celu zastosowania wobec nich średniego marginesu dumpingu spółek objętych próbą, którym taki status lub takie traktowanie zostały przyznane, bez obliczania przy tym indywidualnego marginesu dumpingu.

(por. pkt 87–89, 92–94)

3.      Przedsiębiorstwa, których dotyczy dochodzenie poprzedzające przyjęcie rozporządzenia antydumpingowego, powinny w trakcie postępowania administracyjnego mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska w kwestii prawdziwości i znaczenia zarzucanych czynów i okoliczności oraz w kwestii dokumentów, na których podstawie Komisja oparła swoje twierdzenie o istnieniu dumpingu i wynikającej z niego szkody.

W tym kontekście niepełny charakter dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, o które to ujawnienie wniosły strony na podstawie art. 20 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96, prowadzi do bezprawności rozporządzenia ustanawiającego ostateczne cło antydumpingowe, wyłącznie jeżeli z powodu tego zaniechania zainteresowane strony nie mogły skutecznie bronić swych interesów. Tak jest w szczególności w przypadku, jeżeli pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, w oparciu o które zostały nałożone środki tymczasowe, na które należy zgodnie z wyżej wymienionym przepisem zwrócić szczególną uwagę w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. Tak jest również w przypadku, gdy pominięcie dotyczy ustaleń i faktów różnych od tych, na podstawie których Komisja lub Rada przyjęły decyzję po przekazaniu dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, jak wynika z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie omawianego rozporządzenia podstawowego.

Fakt, iż Komisja zmieniła analizę w wyniku uwag, które zainteresowane strony przedstawiły co do dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, nie stanowi jednak sam w sobie naruszenia prawa do obrony. Jak wynika bowiem z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, dokument w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń nie stoi na przeszkodzie wszelkim dalszym decyzjom Komisji lub Rady. Przepis ten ogranicza się do nałożenia na Komisję obowiązku bezzwłocznego poinformowania o faktach i ustaleniach różnych od tych będących podstawą początkowego podejścia zawartego w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń. W rezultacie w celu ustalenia, czy Komisja poszanowała prawo zainteresowanych stron wynikające z art. 20 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, należy jeszcze zbadać, czy Komisja poinformowała je o faktach i ustaleniach przyjętych dla celów nowej analizy dotyczącej szkody oraz formy środków wymaganych dla jej usunięcia w zakresie, w jakim różnią się one od tych przyjętych w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń.

(por. pkt 108, 132, 133, 138, 139)

4.      Wyznaczając producentowi, w stosunku do którego prowadzone jest dochodzenie antydumpingowe, termin krótszy niż termin 10‑dniowy w celu przedstawienia uwag co do dodatkowego dokumentu w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, Komisja narusza art. 20 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96. Niemniej jednak okoliczność ta nie może sama w sobie prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia. Należy bowiem jeszcze ustalić, czy przyznanie terminu krótszego od terminu przewidzianego prawem rzeczywiście mogło naruszyć ich prawo do obrony w ramach spornego postępowania.

(por. pkt 145)

5.      Ustanowienie ceł antydumpingowych nie stanowi sankcji za uprzednie zachowanie, lecz środek obronny i ochronny przed nieuczciwą konkurencją wynikającą z praktyk dumpingowych. Zatem w celu ustanowienia ceł antydumpingowych, które będą właściwie chronić przemysł wspólnotowy przed praktykami dumpingowymi, konieczne jest prowadzenie dochodzenia na podstawie jak najbardziej możliwie aktualnych informacji.

Jeżeli zatem instytucje wspólnotowe stwierdzają, że przywóz produktu podlegającego dotychczas ograniczeniom ilościowym wzrasta po wygaśnięciu rzeczonych ograniczeń, mogą one uwzględnić ten wzrost w celu dokonania przez nie oceny szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(por. pkt 155, 156)