Sprawa T‑141/05 RENV

Internationaler Hilfsfonds eV

przeciwko

Komisji Europejskiej

Dostęp do dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Dokumenty dotyczące umowy LIEN 97‑2011 – Odmowa dostępu – Ponowne badanie w toku postępowania – Wniesienie odrębnej skargi – Utrata interesu prawnego – Umorzenie postępowania

Streszczenie postanowienia

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Utrata ze względu na zdarzenie, które zaistniało po wniesieniu skargi

(art. 263 TFUE; rozporządzenie nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady)

2.      Postępowanie – Decyzja zastępująca w toku postępowania zaskarżoną decyzję – Nowa okoliczność – Rozszerzenie wstępnie przedstawionych żądań i zarzutów

1.      Przesłanki dopuszczalności skargi należy oceniać – z zastrzeżeniem odrębnej kwestii utraty interesu prawnego – według stanu istniejącego w momencie wniesienia skargi. Jednakże w interesie prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości leży, by Sąd – bez względu na moment oceny dopuszczalności skargi – stwierdził, iż należy umorzyć postępowanie w sprawie, jeżeli skarżący, który początkowo miał interes prawny, utracił całkowicie interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji z powodu zdarzenia zaistniałego po wniesieniu skargi. Aby bowiem skarżący mógł podtrzymywać skargę o stwierdzenie nieważności decyzji, musi cały czas mieć osobisty interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji. W braku interesu prawnego decyzja Sądu co do istoty nie przynosi mu korzyści.

Tak jest wówczas, gdy Komisja nie postanawiając wyraźnie o wycofaniu zaskarżonej decyzji wydaje nową decyzję mającą ten sam przedmiot, w której aktualizuje ona, a nawet odrzuca przyczyny, które uwzględniła w celu uzasadnienia pierwszej decyzji, tak że ta nowa decyzja zastępuje zaskarżoną decyzję, a strona skarżąca postanawia nie zaktualizować swych wniosków i zarzutów podniesionych w pierwszej skardze w celu uwzględnienia tej nowej decyzji, lecz wnieść nową skargę na tę decyzję.

W takich okolicznościach należy stwierdzić zgodnie z wymogami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości i ekonomii procesowej, że skarżący traci osobisty interes w stwierdzeniu nieważności pierwszej zaskarżonej decyzji. Pierwsza skarga staje się zatem bezprzedmiotowa.

(por. pkt 24, 28, 35, 38)

2.      W przypadku gdy decyzja zostaje w toku postępowania zastąpiona decyzją mającą ten sam przedmiot, należy ją uznać za nową okoliczność pozwalającą skarżącemu na dokonanie zmian w zakresie jego żądań i zarzutów. A zatem takie zmiany umożliwiają skarżącemu zachowanie jego interesu prawnego w podtrzymaniu skargi złożonej przed zaistnieniem nowego wydarzenia. Zmuszenie skarżącego do wniesienia nowej skargi byłoby w istocie sprzeczne z zasadą prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz wymogiem skuteczności postępowania. Ponadto niesłuszne byłoby umożliwienie instytucji dokonania zmiany w zaskarżonej decyzji lub zastąpienia jej inną decyzją w celu ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w skardze na tę decyzję, wniesionej do sądu Unii oraz powoływania się w toku postępowania na decyzję zmieniającą lub zastępującą pierwotnie zaskarżoną decyzję w celu pozbawienia drugiej strony postępowania możliwości rozszerzenia początkowych żądań i zarzutów na tę późniejszą decyzję lub przedstawienia uzupełniających żądań i zarzutów wobec niej.

(por. pkt 34)